Wywiady

Part 1

@mikapopolsku
#Mika #yomika #mikainstagram #mikatiktok #mikafanclub #viral #thepiano #bbc #theoneshow
♬ 15-minute version(854133) – Kei

Part 2

@mikapopolsku
#Mika #yomika #mikainstagram #mikatiktok #mikafanclub #viral #thepiano #bbc #theoneshow
♬ Imaginary Kielbasa – DJ BAI

08/02/2023 – FRANCE MUSIQUE – MIKA POP STAR SUR LES TOILES

https://www.radiofrance.fr/francemusique/podcasts/l-invite-e-du-jour/mika-pop-star-sur-les-toiles-7009285

05/02/2023 – BEAU GESTE – FRAMGMENT PROGRAMU

Mika opowiada o swojej fascynacji muzyką filmową. Zaczęło się to bardzo wcześnie, kiedy miał 8 lat. Mika zebrał dużą kolekcję płyt z muzyką filmową. Przedstawia nam kilka z nich.

– „Le professionnel” Ennio Morricone (Zawodowiec)

– „West Side Story” Leonard Bernstein

– „Ascenseur pour l’échafaud” Miles Davis (Windą na szafot)

– „Orange Mécanique” Walter Carlos (Mechaniczna Pomarańcza_

Gdyby miał wybrać muzykę do filmu o sobie, byłaby to : „Mississipi Goddam” de Nina Simone

@mikapopolsku
#Mika #yomika #mikatiktok #mikafanclub #story #algorythm #viral #beaugeste #vianney #bo #danslesfilms #bandesonore
♬ Ballet song like „Waltz of flowers” _ 5 minutes(965273) – yulu-ism project

10/11/2022 – MEETS AND GREETS, LONDON

Spotkanie z fanami po nagraniu programu „The Piano” w Royal Festival Hall w Londynie.

View this post on Instagram

A post shared by Mika_po_polsku (@mika_po_polsku)

19/10/2022 – MFC INSTA LIVE

Mika pojawił się w trakcie MFC Insta Live.

25/06/2022 BBC5 SCOTT MILLS AND CHRIS STARK

Mika udzielił telefonicznego wywiadu dla BBC5 Live.

10/06/2022 – RIFFX

Wywiad po francusku

25/05/2022 – RADIO RTL FRANCE

@mikapopolsku
#mika #mikainstagram #mikasounds #mikaside #mikatiktok #mikafanclub #trending #mikastory #dlaciebie #pourtoi #yoyo #yomika #foryou
♬ EVERY DAY – TruFeelz

O Yo-Yo – Mika stworzył tę piosenkę dwa miesiące temu z Renaudem Rebillaud, który tworzy muzykę dla Kendji, Louan, Sliman.

MIKA: To gest wolności. Stworzyłem go dwa miesiące temu. Wyprodukowałem go i zmiksowałem od razu. Miałem właśnie wyjść na scenę w Coachelli. W tym samym czasie byłem w trakcie tworzenia strojów scenicznych, pracowałam nad projektem Eurowizji. Mikser był w Los Angeles, Renaud Rebillaud był w Paryżu. Kłóciliśmy się o miksowanie. Powiedziałem: Poczekaj chwilę. Wychodzę na scenę Coachella i wrócę za godzinę. To singiel, w którym naprawdę odnalazłem sens muzyki pop. To uczucie, że masz więcej mocy. Czysty pop i melancholia. Linia głosu nie jest zbyt demonstracyjna, ale jest to dźwięk BeeGees lub Bronsky Beat.

Kiedy miałem 16 lat wychodziłem wieczorami potajemnie do Soho w Londynie, gdzie są kluby nocne. I tańczyłem. W dzień byłem sopranistą w operze, a w nocy tańczyłem do muzyki Bronsky Beat wśród setek ludzi. Ta mieszanka melancholii i wybuchów śmiechu jest bardzo ważna w muzyce pop.

Po piosence dziennikarz tłumaczy tekst na francuski. To bardzo mocne – mówi.

MIKA: Oczywiście. Wszystkie moje teksty to… weźmy na przykład teksty Relax. To bardzo głęboki smutek. Dobrze jest rozmawiać o smutnych rzeczach. Ale musisz zostawić trochę miejsca na nadzieję. To nie znaczy płynąć z prądem. To znaczy mieć trochę optymizmu.

Pytanie: Czy nagrywanie tego rodzaju muzyki pomaga ci pozbyć się złych wibracji, smutku?

MIKA: Metabolizować, zmieniać. Wiesz, ludzie często mówią: nie zmieniaj się. Pozostań jakim jesteś. Ale dlaczego nie zmieniać się? Musisz się zmieniać. Właściwie, jeśli pozostaniesz taki sam, jeśli się nie zmienisz, wtedy zaczną pojawiać się problemy, jak sądzę.

Pytanie: Mika również powiedział, że wyda francuską muzykę przed swoim angielskim projektem.

Tak, Mika pracuje nad swoim albumem napisanym w całości po francusku.

MIKA: To jest wyzwanie dla obcokrajowca, który stara się śpiewać po francusku w sposób niedoskonały, w jaki ja mówię po francusku – tak samo zaśpiewam po francusku. Napiszę z własną kulturą muzyczną. z moją wiedzą muzyczną i umieszczę ją na francuskim albumie. To było bardzo ważne, aby nie stać się kimś innym. Sam napisałem większość tekstów po francusku. Zawsze piszę teksty po angielsku i nigdy nie piszę po francusku. Tym razem napisałam tylko małą część z Doriandem i z młodą 21-letnią dziewczyną. Nie powiedzieliśmy nic mojej firmie muzycznej. Zrobiliśmy to w moim salonie i w domu Renauda. Ten związek z Francją, ta idea frankofonii – to idea, którą muszę pogłębić, rozwinąć – pokazać, co to znaczy nie być Francuzem, ale uwielbiać Francję.

Dziennikarz: francuski album. Angielska płyta w 2023 roku. Mika wystąpi na około 12 festiwalach – także na Francofolies w La Rochelle.

END

24/05/2022 – RADIO RTL 102.5

Mika był gościem włoskiej stacji RTL 102.5

Oto link do filmu:

https://play.rtl.it/ospiti/1/mika-ospiti-in-w-l-italia-martedi-24-maggio-2022/

Tłumaczenie streszczenia z RTL 102.5

Mika był gościem dziś rano w RTL 102,5 we Włoszech z Angelo Baiguini i Federicą Gentile

Mika był gościem dzisiejszego ranka w RTL 102,5. Artysta znany na całym świecie także ze swoich występów, które są nie tylko koncertami, ale czystą sztuką. „Zawsze jest świat wokół. Zawsze tak było. Może dlatego, że zaczynałem w świecie opery, który jest mieszanką” – powiedział Mika. „Byłem bardzo młody, byłem tak uformowany. Kiedy wchodzisz na scenę, musi to być świat artystyczny”.

Mika przygotowuje swoje występy w najdrobniejszych szczegółach. „Zawsze pracujemy jako zespół i do ostatniej chwili zmieniamy wszystkie szczegóły” – powiedział wokalista. „Dużo robimy w domu, wcześniej wszystko robiliśmy w kuchni, a teraz w atelier o trochę większej przestrzeni. Nigdy nie uczę się do swoich występów, ale dużo przygotowuję, a potem o wszystkim zapominam i dobrze się bawię. Musisz wiedzieć, jak stracić kontrolę i nie czuć strachu ”.

Podczas Konkursu Piosenki Eurowizji Mika zaśpiewała „Grace Kelly”. „Zacząłem od sceny idąc w kierunku małego pianina i przechodząc przez chór pomyślałem: ‚nie wpadnij do fontanny, nie spadnij z pianina’. Od dwóch tygodni byliśmy na nogach, aby ćwiczyć, bardzo bolały nas nogi ”- powiedział piosenkarz. „Gdybym był jednym z uczestników z nieco słabszą piosenką, celowo sprawiłbym, że wpaść do fontanny, więc zostałbym memem. Byłem przekonany, że jedno z nas trojga wyląduje w wodospadzie. Wiedziałem, że sekretem tego show jest to, że musiał to być nasz wspólny moment. Chciałem pokazać, że scena może się zmienić i że we Włoszech możemy zrobić coś na miarę w Stanach Zjednoczonych”.

Również na scenie „Love Today”. „Pracowaliśmy nad tym spektaklem od czterech miesięcy. Każda sekunda była mierzona. Jest kilka moich strojów, które zaprojektowała Libanka, a potem pani, która robi tylko suknie ślubne, wykonała haft na mojej koszuli” – powiedział Mika. „Moje ubrania i rekwizyty powstały w Martinie Franca, Bejrucie, Londynie, Paryżu, Mediolanie, Brazylii, Holandii i Nettuno (miejscowość w której mieszka Pierpaolo Piccioli – dyrektor Domu Mody Valentino – przyjaciel Miki)”.

Mika zaśpiewał także na scenie „Happy Ending”. „Odkąd byłem mały, zawsze oglądałem ten program, a ikoną stało się to, że na koniec każdy przychodzi z własnymi flagami, na widowni są wszystkie flagi Europy. Powiedziałem sobie, że zamiast tego, moglibyśmy zrobić jedną flagę, moglibyśmy poprosić wszystkich o podniesienie białej flagi pokoju i miłości z czerwonym sercem” – powiedział piosenkarz. „Umieściliśmy flagi na każdym siedzeniu z dołączoną karteczką ze wszystkimi instrukcjami dla publiczności. Nie zrobiliśmy próby (wszyscy będący na próbie zabraliby flagi ze sobą), ale zadziałało. Następnego dnia w całym Turynie obecne były te flagi. Publiczność zrozumiała, że to zbiorowy moment i że są częścią przedstawienia. Wspaniałą rzeczą jest to, że publiczność zdecydowała się to zrobić i wtedy stało się to wyjątkowym momentem ”.
Podczas występu doszło również do nadmuchania ogromnego serca. „Serce miało jedenaście metrów wysokości i cztery metry głębokości. Było bardzo duże ”- powiedział Mika. „Jak wytłumaczyłem to produkcji RAI? Scenografia sama mnie obroniła. Serce zostało wykonane w Holandii przez specjalistów od nadmuchiwanych obiektów – cokolwiek sobie wyobrazisz, oni to zrobią. Czy zauważyłeś odbicia światła na sercu? Dyskusja nad tym trwała trzy tygodnie. Serce nie błyszczy się, jest aksamitne”.
Podczas wywiadu wyemitowano fragment teledysku „We Are Golden”. „Teledysk został nakręcony w dwa dni i jeden dzień prób. Reżyser jest świetnym filmowcem ”- powiedział Mika. „To było bardzo męczące, nie mogłem potem chodzić przez trzy dni”.

MIKA – MAGICZNY FORTEPIAN
Mika powróci do Włoch jesienią ze specjalną trasą. Czego możemy się spodziewać? „Bardzo intensywnych emocji. Pierwszego wieczoru będę ja, fortepian i publiczność ”, powiedział Mika. „Zaśpiewam akustycznie. Kolejna noc będzie spektakularnym show. Zaśpiewam w Verona Arena, gdzie nigdy nie dawałam koncertu. Wymyślimy trochę przestrzeń na nowo”.
CIEKAWOŚĆ MIKI
Sztuka towarzyszy Mice od dziecka. „Kiedy miałam siedem lat, moja mama weszła do salonu i zobaczyła, że przestawiłem wszystkie meble” – powiedział piosenkarz. „Pytała mnie, co robię, a ja odpowiadałem jej, że to przedstawienie. Marzyłem, aby te chwile się wydarzyły, o stworzeniu show”.

Mika skrupulatnie przygotowuje każde ze swoich wydarzeń. „Zespół jest mały, ale wszyscy jesteśmy zaangażowani. Jeśli przyszedłbyś na dwa dni przed występem, zastałbyś mnie na kolanach naprawiającego różne rzeczy, jeśli przyszedłbyś na plan to zobaczyłbyś jak tam coś maluję” – powiedział Mika. „Nagrywamy wideo, które wyreżyseruję, skupiamy się na każdym szczególe. Idea ubrudzenia sobie rąk jest fundamentalna, jeśli tego nie zrobisz, nie zrozumiesz, co próbujesz zrobić: musisz to zrobić ze swoim zespołem i włożyć w to całą duszę”.

Lata temu Mika ujawnił, że zbiera zapachy w małych buteleczkach. „Teraz zbieram perfumy. Mam przyjaciela, który robi perfumy, wie, że lubię niektóre składniki ”- powiedział piosenkarz. „Przysyła mi różne próbki. W domu mam dwa stoliki z perfumami, jestem namiętnym pasjonatem”.

ZOBOWIĄZANIA MIKI
Mika wciąż ma przed sobą bardzo pracowity okres. „Muszę jechać do Nowego Jorku na jeden dzień. Przyjeżdżam na lotnisko, robię próbę dźwiękuk, śpię i nagrywam niezapowiedziane jeszcze wydarzenie specjalne ”- ujawnił Mika. „Potem lecę do Paryża i ćwiczę do kolejnego projektu”.

Rola reżysera jest dla Miki nowością. „Będę reżyserować mój nowy teledysk, to mój pierwszy raz. Mieliśmy świetnego reżysera, którego uwielbiam, ale miał problemy z imigracją: w pewnym momencie powiedział, że chce reżyserować przez Zoom, ale mieliśmy kręcić w Paryżu i Londynie ”, powiedział piosenkarz. „Powiedziałem, że nie da się tego zrobić, więc w ciągu dwudziestu czterech godzin znaleźliśmy nowy pomysł. Będę reżyserem, ale to będzie praca zespołowa”.

13/05/2022 – TIKTOK LIVE BRUT OFFICIEL

Mika odpowiadał na pytania zadane przez fanów na stronie Brut Officiel.

Czy tęsknisz za The Voice?

Przede wszystkim tęsknię za moimi przyjaciółmi z The Voice. Produkcja, Florent, Zazie… Naprawdę dobrze się bawiliśmy. To nie była praca. Spędziliśmy razem czas. To sekret tego show. Kiedy trenerzy dobrze się bawią, można to poczuć na ekranie. Jeśli się nie bawią, to też widać.

(Na ekranie jest dużo pytań)

Wszyscy pytają mnie o Star Academie. Wygląda na to, że zrobię Star Academie. Nie, nie zrobię Star Academie. Na razie nikt nie zadał mi nawet pytania na ten temat. Myślę, że coś zostało wspomniane w le Parisien, ale nie wiem, dlaczego to się stało. Zrobiłem Star Academie jako gość w Kanadzie. A kilka tygodni temu też tam zrobiłem promo.

Mika czyta komentarz: Nic się nie zmieniłeś, przystojniaczku.

Nie, bardzo się zmieniłem. Mam 38 lat. W tym roku skończę 39 lat. Uwierz mi, zmieniłem się.

Ale myślę, że ważne jest, aby wskoczyć w prawdziwą przygodę. Weźmy na przykład ten film, album po francusku, Eurowizję.

Możesz być snobem i powiedzieć, co to za program? Nie, musisz być antysnobem. W ten sposób możesz zachować swojego wolnego ducha.

Nawet jeśli się boisz, kiedy zaczynasz nową przygodę, to dobrze. Nawet jeśli zmieniasz się fizycznie… zaczynasz kupować kremy kosmetyczne, które są absurdalnie drogie i wcale nie pomagają, bo to jedzenie pomaga najbardziej… Ale szczerze mówiąc, twój duch nie może się zmienić. Powinien być w stanie latać wysoko tak łatwo, jak wcześniej. Zakochać się. Znaleźć piękną osobę. Albo znaleźć niesamowity pomysł. Nawet jeśli to najgłupszy pomysł… po prostu latać, nawet jeśli tylko przez 10 minut.

Co byś powiedział wszystkim tym osobom wysyłającym Ci miłość na tym czacie? Twoja baza fanów jest bardzo silna. Czy jesteś świadomy, że wszyscy ci ludzie stoją za tobą?

Mika (próbuje czytać z ekranu) – Och, tak szybko przesuwają się te wpisy… to mnie uspokaja. Wspaniale.

Oto następne pytanie. Możesz to przeczytać.

Chcę, żebyś wiedział, że wpłynąłeś na moje dzieciństwem. I dziękuję ci za to. Chciałabym wiedzieć, co popularność dała ci w pozytywny i negatywny sposób.

Popularność jest pozytywna zwłaszcza dla osoby, która staje się sławna. A dla ludzi wokół niej jest to niezwykle trudne. To jest prawda. Bo bardzo często to jest złudzenie. Ciężko cały czas tłumaczyć, że zdjęcia na Instagramie nie są prawdziwym życiem. A ja nie chcę spędzić życia…. na przykład widziałam na koncie Brut trend na płacz i dzielenie się smutnymi chwilami… tak, podążam za Brutem. Oglądam go. Jest tam wiele ciekawych rzeczy… Nie mogę płakać przed kamerą, kiedy moje życie jest gówniane. Nie oceniam ludzi, którzy to robią. Może czują, że muszą to robić. Chcę powiedzieć, że życie na Insta lub TikTok nie jest życiem codziennym. Naprawdę trudno jest żyć nam, naszej rodzinie, naszych przyjaciołom. I musimy znaleźć w tym wszystkim dyscyplinę. Kolejna rzecz, przez którą cierpiałem, to… ludzie z naszego zawodu, których znamy… kiedy się spotykamy… nagle drzwi się otwierają. Mamy romantyczne spotkania. Wszystko jest możliwe. I bardzo często źle się to kończy. Właściwie nie wiem, dlaczego o tym mówię… ale bardzo mnie to rozczarowało. Ta fałszywa przyjaźń ciągle się pojawia… musisz się chronić, musisz zachować dystans, ale nie stać się szorstkim, żeby nie stać się dupkiem zamykającym drzwi przed wszystkimi. Musisz znaleźć równowagę.

Następne pytanie. Czy to prawda, że napisałeś Relax podczas jednej nocy?

Tak, to prawda. To nie była jedna noc. To było 20 minut. Oczywiście miałem wcześniej miesiące, lata przygotowań. Wiesz, jest taka rzecz, kiedy piszesz – tak samo było z tą nową piosenką Yo-Yo – tak samo było z Elle Me Dit, którą napisałam z Doriandem – to rodzaj głupawki, prawie psychodelicznych wrażeń… wkraczasz w inny wymiar świata i wtedy wszystko staje się jasne. Bam! W jednej chwili. I zaczynasz pisać. Jakbyś to złapał. W przypadku Relax, to była dziwna sytuacja. Byłem w londyńskim metrze. Nagle pojawia się alarm. Pociąg zatrzymuje się w tunelu. SzeJechałem wtedy dłem do studia nagraniowego. Wysiadamy z pociągu. Idziemy w tunelu. Windy były zablokowane – metro w Londynie jest bardzo głębokie. Aby się wydostać, trzeba pokonać wiele schodów. Wybuchła panika. To był atak terrorystyczny. Wszystko zostało zamknięte. Potrzebowałem godziny, żeby wrócić do domu. Nie wiedzieliśmy, co się stało. Wraciłem do domu i napisałem Relaks. Dlatego piosenka zaczyna się od słów „pojechałem do końca linii, której nikt nie bierze”…

Wysłano krótkie pytanie: Jak się masz?

Bardzo się cieszę, że tu jestem. (Zacznijmy od pozytywnej rzeczy). I jestem całkowicie padnięty. Prawdę mówiąc to nie dlatego, że… jestem przyzwyczajony do pracy w ten sposób… ale myślę, że to przez stres, nie spałem ostatniej nocy. Spałem może godzinę? I musiałem wstać. Miałem kilka wywiadów dla dzienników telewizyjnych do zrobienia dla Wielkiej Brytanii. Zacząłem o 7 rano. Spałem tylko godzinę. Przez ostatnie 10 godzin mamy próby i potrwają one do 2 w nocy. Więc myślę, że jestem zmęczony, bo jestem zestresowany.

Następne pytanie. Opowiedz nam o fanie, którego pamiętasz – może to być pozytywny lub negatywny.

Zacznijmy od pozytywów. Cóż, jest ich dużo… Kreatywność moich fanów bardzo często mnie zaskakuje. W tej garderobie przyniosłem coś w rodzaju talizmanu. (Mika pokazuje rzeźbę mężczyzny w zielonym kolorze). Kupiłem go w Quebec City dwa tygodnie temu. Wykonał to rzeźbiarz tworzący „popularną sztukę”. Więc powiedziałem sobie, że zabiorę ze sobą kawałek mojej amerykańskiej trasy. Więc to reprezentuje to. Ale w mojej garderobie – nie mogę ci teraz pokazać – jest duży obraz, który zabrałem z mojego studia. Włożyłem go do samochodu. Przywiozłem go tutaj, żeby umieścić go w mojej garderobie. Właściwie to jest dywan – quilt zrobiony przez australijską fankę, który dostałam kilka lat temu. Dla mnie to reprezentacja drugiej strony tego zawodu. To grafika, rysunek do Love Today z mojego pierwszego albumu – w całości uszyty i wyhaftowany przez australijską fankę. Za każdym razem, gdy robię duży projekt, biorę go ze sobą i umieszczam na ścianie w mojej garderobie, aby zawsze pamiętać o tej stronie mojej pracy… i pamiętać o wpływie mojej pracy na moich fanów i o wzajemności.

Negatywna strona… Nie podoba mi się ten pomysł posiadania wielu awatarów. Nie podoba mi się ten pomysł posiadania 5 kont. Jedno konto bardzo miłe, a pozostałe bardzo złośliwe. Ludzie chowają się za własnymi komentarzami. Dla mnie to rodzaj trollingu. I dzieje się to wszędzie. W pracy. W szkole. I to jest do bani. I nie wnosi nic dobrego.

Juliasounds pyta – jaka jest ostatnia rzecz, którą robisz przed pójściem spać.

Mika (śmieje się) To zależy od tego, kim w tej chwili jestem! To szalelone pytanie… Zatrzymajmy to tutaj.

Następne pytanie. Czy utrzymujesz kontakt z Arianą Grande?

Ostatnio nie. Właściwie widziałem jej brata na moim koncercie w Los Angeles. Był na widowni w drugim rzędzie. To zabawne, ale od początku znam jej brata. Są bardzo sobie bliscy. I widziałem go w drugim rzędzie. Zastanawiałem się, czy to on. I on dał mi znak ręką. Więc to jest mój ostatni kontakt z Grande. 10 dni temu Los Angeles na moim koncercie.

Coachella jednym słowem?

To rodzaj playlisty. Festiwale bardzo się zmieniły. Zastanawiam się, czy publiczność Coachelli jest większa na streamingu, czy na prawdziwych koncertach. To ogromna publiczność. Postawiono mnie w sytuacji nie do końca łatwej. Występowałem na Scenie Głównej. Po południu. Oczywiście świetnie jest śpiewać na scenie głównej. Przed i po mnie była muzyka zupełnie inna. W pierwszy tydzień poszło mi świetnie. Udało mi się obronić. Udało mi się ich trochę zaskoczyć. Myślę, że nawet na TitTok był szum na ten temat. W następnym tygodniu publiczność była 3 razy większa. To było niesamowite! Nawet producentom Coachella opadłą szczęka z wrażenia. Nie spodziewali się tego. To jest wyzwanie. To zawsze jest wyzwanie. To nigdy się nie kończy. Stres, wyzwanie, ta idea, że to będzie najstraszniejsza rzecz w moim życiu. Nie, będę walczyć. Będę się bronić. W dniu, w którym się to skończy… cóż, będzie to oznaczało, że będę martwy.

Ostatnie pytanie. Skąd bierze się ta długowieczność, trwanie. Powiedziałeś, że to nigdy się nie kończy. Jesteś coraz bardziej obecny. Teraz Eurowizja. Jaki jest sekret tego trwania, obecności? Bycie sobą?

To ciągłe zadawanie sobie pytania, kim jesteś. Być sobą – co to znaczy? Zadawać sobie pytanie, kim jesteś, kim chcesz być? Czy powinienem mieć te same pragnienia, które miałem 5 lat temu? Bardzo często odpowiedź brzmi nie. Chodzi o szacunek dla pieniędzy. Ludzie mówią, że pieniądze nie są ważne. Cóż… to głupie tak mówić, bo one są ważne.

(komentarz w tle – to było szczere)

Ale jednocześnie nie robić niczego tylko dla pieniędzy. Inwestować we własną pracę. W pracę innych.

Widziałem inne pytanie. O różowym krokodylu. A ja mam dziś na sobie różowy…

Widziałem pytanie dotyczące różowego krokodyla z Mask Singer.

Zaskoczyło mnie to, że nawet ludzie, którzy mnie znają, pytali mnie, czy nagrałem swój występ w Mask Singer. Ale o czym oni mówią? Otrzymałem wiadomość: wiem, że to ty, bo lubisz róż. Nie miałem pojęcia, o czym mówią. W końcu zrozumiałem. Czy bardzo mi się podobało? Niebardzo. Czy bardzo mnie to zdenerwowało? Nie za dużo. Mówią, że imitacje to forma pochlebstwa. Więc traktuję to jako uzupełnienie. Ale musisz uważać na różowe krokodyle. Bo nawet jeśli są różowe, to jednak mają zęby.

Czy mogę zadać ci ostatnie pytanie, które ludzie zadają? Jakimi językami mówisz?

Mówię po francusku. Mówię po angielsku. Lepiej niż po francusku, ale staram się jak mogę. Mówię po hiszpańsku. Mówię również po włosku. Uczyłem się arabskiego. Moje siostry mówią po arabsku. Byłem zmęczony nie rozumieniem, o czym mówią. A poza tym tak bardzo kocham libańskie jedzenie i doprowadzało mnie do szału, że nie mogłem porozmawiać w libańskich restauracjach lub sklepach. Kiedy więc jadę do Bejrutu, mówienie po arabsku jest dla mnie zawsze wyzwaniem.

Uczyłem się chińskiego przez 10 lat. Moje siostry biegle mówią po chińsku – mandaryńsku. Ja jestem całkowicie niezdolny.

To już jest dość długa lista.

Dziękuję Ci. Czy możesz pożegnać się ze swoimi fanami?

Cześć wszystkim. Dziękuję za obejrzenie tego wywiadu. Dziękuję za wiadomości i wsparcie. Nie tylko teraz ale i od lat. Kiedy świat wokół nas się zmienia, my – artyści – my też się zmieniamy. Chcemy to. Potrzebujemy tego. Dziękuję za to, że zmieniacie ze mną, a ja z wami. Do zobaczenia wkrótce. Muszę iść na próbę. Jutro wieczorem jesteśmy na żywo w telewizji.

END

13/05/2022 – BBC2

05/05/2022 – INSTA LIVE Z TURYNU

Mika postanowił zrobić Insta Live z Turynu, gdzie właśnie trwają próby do konkursu Eurovision 2022.

05/01/2022 – MFC INSTA LIVE

Mika Live 05/01/2022

Mika : Witam wszystkich, witaj Deb. Nie mógłbym ominąć takiej okazji. Najlepsze życzenia z okazji 15tych urodzin. To wejście w pełny wiek nastolatka. Najgorszy okres. Koniec ze skateboardami. Pierwsze próby palenia papierosów, bunt w domu… próba odnalezienia drogi do bycia dorosłym.

Czy to nie jest najlepszy opis tego, co się teraz dzieje w MFC?

Deb: 15 lat jest ok. Tak sobie przypominam: Mieć 13 lat było okropne. Mieć 14 lat nie było zbyt dobre. Mieć 15 lat było ok.

Mika: Dlaczego 13 lat było okropne dla ciebie?

Deb: No wiesz. Byłam nastoletnią dziewczynką, która starała się zrozumieć kim jest.

Mika: Ja nie pamiętam jakiejś dużej różnicy, kiedy byłem w tym wieku. Wszystko było… jak jeden wielki bałagan.

Deb: Tak jak powiedziałam, kiedy miałam 15 lat zaczęłam zauważać, że nie pasuję do…. Grupy tych „fajnych dzieciaków”. Wtedy zaczęłam się z tym dobrze czuć.

Mika: Szkoła jest najtrudniejsza w tym wieku. W każdym razie tak było w naszym przypadku… Dla ciebie, dla mnie. Boże, to było okropne! Bądźmy szczerzy. Ale właśnie wtedy muzyka stała się dla mnie tak bardzo ważna.

Deb: Prawda. To jest prawda. Tak naprawdę muzyka mnie uratowała.

Mika: Skąd są fani na tym Livie z okazji 15tych urodzin?

Deb: Bardzo dużo osób mamy dzisiaj. Mamy więc: Holandia, Argentyna, Meksyk, oczywiście Francja…

Mika: „Icouldneverbeadancer” jest tu z nami! Olivier Casamayou – wspaniały choreograf, z którym zrobiliśmy wiele projektów jest z nami! Cześć Olivier!

Deb: On cię obserwuje… Kogo jeszcze tu mamy? Są ludzie z Kanady…

Mika: Tak, Frozen – z pewnością z Kanady…. „Hugs from Poland” (to mój wpis 🙂 ) Uściski z Polski. Cześć Polska… Finlandia oczywiście… Iowa… Holandia, Francja, Włochy, Los Angeles….

Deb: Tak wygląda nasza „zwyczajna” środa…

Mika: Dźadźadźa, hello … to napisał Olivier.

Deb: Ja zawsze mówię „dźadźadźa” w myślach..

Mika: Wybrzeże Kości Słoniowej!… Oh, Emma Marrone tu jest! Ciao Emma!

Deb: Mogę ją zaprosić do rozmowy, jeśli będzie chciała.

Mika: (po włosku do Emmy) Właśnie świętujemy 15lecie Mika Fan Club. Może chcesz się do nas dołączyć? Byłoby fajnie. Nie wiem, czy jesteś na scenie, czy… Och, teraz kręci film. To chyba nie będzie mogła dołączyć do nas.

Deb: Jest taka możliwość, żebym ją zaprosiła.

Mika: Olivier jest teraz w Meksyku. Gdzie jak podejrzewam ma się aż za dobrze.

Deb: Mamy kogoś z Afryki Południowej…

Mika: Emma pisze „zaproś mnie”. Emma, musisz wysłać „request”, żeby cię zaprosić do rozmowy. Deb, ty musisz ją zaprosić. To twój chat, kochana, nie mój.

Deb (szuka): A, jest…. Hmmm, nie mogę… poczekaj… spróbuję jeszcze raz…

Mika: Ktoś przestraszył się Mikołaja, który jest za mną.

Deb: Niestety, nie mogę… Z jakiegoś powodu aplikacja mi nie pozwala.

Mika (po hiszpańsku): Porce? Możemy rozmawiać w trzy osoby.

Deb: Tak. To się da zrobić. Ale nie mogę. Nie wiem dlaczego z nią (Emmą) nie mogę. Może ma jakieś specyficzne ustawienia?

Mika: Więc, jestem u siebie w domu. Dziś jest Epifania. Wigilia Epifanii, czyli święta Trzech Króli, które wypada jutro. Dlatego jeszcze mamy przystrojoną choinkę. Chcecie ją zobaczyć? Zaraz wam pokażę. ….

Deb: Ale ona jest duża! To jest żywe drzewko?

Mika: Nie. Jesteśmy w Miami. Mamy to samo drzewko od jakichś 7-8 lat. Tak jest lepiej niż mieć żywe drzewko. Ozdoby na nim pochodzą z różnych krajów. To jest z Paryża. To z Pragi. To jest z Węgier. Od ponad 15 lat kolekcjonuję te ozdoby. To jest z Włoch.

Deb: Pinokio.

Mika: Tak. A to (pokazuje tygrysa) jest z innej bajki. Ale najlepsze są te szalone grzybki.

Deb: Jak z Alicji w krainie czarów.

Mika: One wyglądają bardzo psychodelicznie. Wolałbym nie oglądać tej choinki po zjedzeniu psychodelicznych grzybów, bo być może zaczęła by do mnie mówić. (Mika przełącza kamerę)

Deb: Zastanawiałam się, czy nadal jesteś w Miami. Zrobiłeś sobie dłuższe wakacje.

Mika: Ja pracuję. Cieszę się, że wreszcie mogłem przyjechać do domu. Ten dom kupiłem 12 lat temu i był w opłakanym stanie. Powstał w latach dwudziestych i praktycznie się rozpadał. Wiele domów z lat dwudziestych zostało wyburzonych, bo ciężko było by je odnowić. Nie były w żaden sposób chronione. Nie znajdowały się na liście zabytków. Nam udało się uratować ten dom. Zajęło nam to 4 lata. Praktycznie musieliśmy odbudować całe fundamenty zanim zaczęliśmy inne pracy. Całym projektem zajmowałem się z moją mamą i siostrą. To wszystko, co tutaj widzicie zrobiliśmy sami. Pomalowaliśmy ściany. Chcieliśmy stworzyć romantyczny wystrój, inny świat. Nie ten nowoczesny, zimny styl Miami. Chcieliśmy wrócić do romantyzmu lat dwudziestych. Tu wszystko jest oryginalne. Poprzedni właściciel był dobrze znany jak Maur z Miami Beach. Był Żydem, ale uwielbiał Środkowy Wschód i często chodził ubrany w „diszdasz” – to rodzaj białej długiej koszuli arabskiej. Ludzie uważali go za ekscentryka, który chodził ubrany na biało i ludzie nawet nie wiedzieli, że był Żydem. Ciekawostką jest, że od 1926 roku ten dom miał trzech właścicieli. Ja jestem tym trzecim.

Dobrze jest znów być w domu. Nie mogłem tu przyjeżdżać tak często jak bym chciał, bo za każdym razem mogłem nad czymś pracować… Nie mogłem tu przyjeżdżać ze względu na regulacje covidowe. Dobrze tu być, dobrze jest tu pracować. Tak wiele … prawie cały poprzedni album, 80 procent powstało tutaj, w jednym małym pokoju. Wiesz, w dzisiejszych czasach, żeby napisać album wystarczy mieć pianino, laptopa… i dobry mikrofon. To wszystko. To wszystko zmienia…. Pewnie chcielibyście dowiedzieć się czegoś o nowej muzyce.

Deb: Tak! Wiesz, chciałam o to zapytać. Ale nie chcę zadawać pytań, na które być może nie chciałbyś odpowiedzieć. Ale tak. Chciałabym się czegoś dowiedzieć.

Mika: Nowa muzyka sporo różni się od ostatniego albumu. Bardzo się od niego różni. Ostatni album był wynikiem okresu z jednej strony radosnego, a z drugiej bardzo bolesnego. Był bardzo… był reakcją na to, co się wtedy działo w moim życiu, w życiu mojej rodziny. Album nie miał tak wyglądać. To było niezamierzone. Co do nowej muzyki, to jest ona bardzo zabawna, z „diabelskim” przymrużeniem oka, który w niej się zawiera. Jest ekstremalnie, bezczelnie melodyjna. Bezczelnie radosna. Myślę, że jest częściowo moją odpowiedzią na streaming, na sposób, w jaki obecnie muzyka jest przekazywana. Po prostu trzeba pozostać sobą. Trzeba mieć w dupie, co ludzie myślą o tobie, jako artyście. Musisz wierzyć i ufać sobie, swoim artystycznym wartościom. I być niepowtarzalnym. I pokazać bardzo mocne kolory samego siebie. Myślę, że przejście przez bolesny okres wydaje teraz swoje owoce. To się samo dzieje. Nie wolno przesadzić w wymyślaniu, aranżowaniu… I co ciekawe, często pierwsza wersja przy pisaniu, jest najlepsza i najpełniejsza i najbardziej poetycka. I niech tak zostanie… Tym razem jest tylko kilka osób piszących… prawie wszystko powstało z jedną osobą przy pianinie… która praktycznie nie napisała ani jednego słowa… to też jest bardzo mocne… ponieważ to oznacza, że wróciłem do takiego stanu, kiedy piszę tak, jakbym rysował. Instynktownie. Czarująco, czasami wyrafinowanie, często nieidealnie… i właśnie to instynktowne działanie sprawia, że każda piosenka jest jak gest. To nie musi być stworzone w ciężkim trudzie i przesadzone. I to jest fundamentalne w tym nowym zestawie utworów.

Deb: Czy często ci się zdarza, że pierwsza wersja, jaką napiszesz, czy powiesz – nawet jeśli coś zmieniasz, poprawiasz i poprawiasz – to wracasz do tej pierwszej wersji?

Mika: Hmm… tak i nie… to znaczy… dzieje się tak, jeśli punkt wyjściowy był dobry… jeśli otoczyłeś się odpowiednimi ludźmi. Nawet obecność dźwiękowca jest ważna. Sposób, w jaki nagrywasz wokal… to jest wersja demo, ale nigdy więcej nie zaśpiewasz tego w taki sam sposób. Dlatego musisz zrobić wszystko, żeby zrobić to dobrze. Więc masz rację, że pierwsza wersja jest dobra. Ale musisz zrobić wszystko, aby tak się stało. I jeśli tak jest, to to tę wersję trzeba wybrać. Bo nawet dla rzeczy niekoniecznie technicznych, jak na przykład tekst – musisz być pewny, że gest jest skończony. Musisz się zmusić, żeby napisać tę piosenkę i skończyć ją w ciągu kilku godzin. Musisz pozostać w klimacie (w tej bańce). Myślę, że zdarzało mi się, że pracowałem z odpowiednimi ludźmi. Ale teraz patrząc z perspektywy czasu, widzę, że niestety często nie pracowałem dobrymi ludźmi. A ten czynnik ludzki jest bardzo ważny. I dlatego zdecydowałem, że chcę pracować tylko z dobrymi ludźmi… i że chcę robić to, co kocham. I to jest oparte na kreatywności. I nieważne czy to jest muzyka do filmu… czy film… czy to jest wystawa… czy album… to wszytko dotyczy wyrażania się poprzez kreatywność. I to wszystko jest wartościowe.

Deb: Wiesz, jestem z tobą od 15 lat i przez ten czas nie wszystko było tylko muzyką. Były momenty, kiedy zastanawiałam się: „dlaczego on nie tworzy muzyki”? Ale wreszcie zrozumiałam, że potrzebujesz różnych sposobów wyrażania siebie. Że czasami inne rzeczy pozwalają ci naładować baterie i pomagają ci tworzyć więcej i być kreatywnym, ponieważ nie jesteś…

Mika: Tak… tak. W pewien sposób tak jest. Ale również to pozwala mi upewnić się, że jestem autonomiczny (niezależny) w swojej kreatywności. A nie jest łatwo zdobyć tę autonomię. Jeśli jesteś uwiązany do tego samego systemu w swojej wytwórni płytowej, czy ukrywasz się za swoimi menadżerami.. albo tworzysz muzykę, nagrywasz muzykę, wyjeżdzasz w trasę koncertową… ja osobiście czuję, że ten model nie jest tym, który daje mi najwięcej niezależności. Ja chcę być na pozycji, w której biorę kontrolę w swoje ręce i robię to co chcę. Chcę móc wyrażać siebie i komunikować się z ludźmi w bardzo szeroki sposób. Chce robić to w bardziej precyzyjny artystycznie, może nawet intelektualnie sposób. I mogę to robić. Nikt nie mówi mi, że tego nie mogę. Myślę, że pewni artyści czynią podobnie. I uważam, że dzieje się to z korzyścią dla muzyki. Ponieważ piszesz muzykę, żeby ją prezentować publicznie. I myślę, że lepiej to zrozumiecie za jakieś półtora roku. Za rok, za dwa lata. Tę ideę, że nie chodzi o zamknięcie się w pokoju, żeby napisać piosenki, przedstawić je publiczności, schować się na dwa lata, i tak w kółko. Jest tyle innych korzyści z bycia artystą niezależnym. Pojawiają się wtedy inne możliwości i owoce tego będziecie mogli zobaczyć przez najbliższe dwa lata… Więcej nie mogę powiedzieć.

Deb: Tak, wiem. Ale to bardzo ciekawe.

Mika: To jest jak podróż… Myślę, że nawet moje występy na scenie się zmieniły. Mam energię, która jest – o dziwo – no wiesz… moja energia na scenie jest bardziej niebezpieczna… sam siebie zaskakuję determinacją czy… jak to nazwać… zawładnięciem… gestem muzycznym i scenicznym. To zabawne, bo wydawałoby się, że z wiekiem powinno być na odwrót. Ale tak nie jest. Czuję bardziej to zdecydowanie, zawładnięcie. Sposób w jaki śpiewam, mówię, stoję… bez liczenia się z konsekwencjami. Nawet bardziej. Występ staje się bardziej wibrujący. I nie ważne, czy stoję na scenie w filharmonii wspierany przez 120 muzyków, kiedy nie wolno mi zrobić najmniejszego błędu, bo to by była porażka. Czy występ w Brooklyn Steel albo w górach przy 10 stopniach mrozu. To jest takie… taka energia typu „pieprzcie się”(fuck you), kiedy naprawdę trzeba być silnym i zdecydowanym.

Deb: Zgadzam się z tym. To dobrze. I myślę, że my też to czujemy. Myślę, że to widać, kiedy jesteśmy na widowni. My też to wchłaniamy.

Mika: To dobrze. Mam też nadzieję, że dzięki temu występy nie są takie same za każdym razem.

Deb: Absolutnie.

Mika: To zawsze może się zdarzyć.

Deb: Ja nigdy nie odczułam swego rodzaju samozadowolenia – ani z twojej strony, ani ze strony publiczności. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek w tym równaniu czuł samozadowolenie. Ty zmuszasz nas do aktywnego zaangażowania i ty sam jesteś bardziej zaangażowany.

Mika: Dziękuję. Myślę, że to działa w obie strony. Wiesz, ja nie dostrzegam wśród publiczności poszczególnych osób. Widzę jeden organizm, jedno ciało. I kiedy wszyscy się zapominają i tworzą jedno ciało, to wiem, że to działa. To zaczyna być plastyczne, coś w czym można rzeźbić. Staje się jednością. Ale to nie zawsze się zdarza.

Deb: Bardzo jestem podekscytowana nową muzyką i trasą koncertową i mam nadzieję…

Mika: Nowa muzyka jeszcze nie jest skończona. Dużo już powstało, ale jest jeszcze dużo piosenek do napisania. Taka jest struktura projektów. Tak. Dużo piosenek jest już napisanych, ale jeszcze więcej jest piosenek do napisania. Więc nadal nad tym pracujemy.

Deb: A możesz nam coś powiedzieć o trasie koncertowej? Czy jeszcze jest za wcześnie?

Mika: Jest jeszcze za wcześnie. Pomysł „The Rite of Spring” to coś, co tworzę już od pewnego czasu jako poetycki opór na to, co się teraz dzieje. Tak jak ten projekt artystyczny z plakatami, który zrobiłem z moją siostrą Palomą, gdzie zamówiliśmy plakaty, które potem rozwiesiliśmy na pustych miejscach reklamowych w całym Paryżu. To były prace specjalnie zamówione do tego projektu. A ja z moją siostrą Yasmine stworzyliśmy jedną z nich i nazwaliśmy ją „The Rite of Spring” . Wykorzystaliśmy tak wiele miejsc reklamowych, że powstała największa na świecie galeria pod gołym niebem. To był dla mnie właśnie „poetycki opór”. Ten rysunek stworzyłem, kiedy przebywałem w Atenach w czasie lockdownu, a moja siostra była tutaj w Miami. Pracowaliśmy na odległość. Pomysł polegał na tym, że to jest „a right” (prawo) ale to również może być jak „a rite” (rytuał). Nie tylko „a right”. To również dobrze pasuje do nazwy trasy koncertowej. Rytuał to rodzaj euforycznej ceremonii, która wznosi cię wyżej. Chodzi o tę ideę zatracania się w sobie. To jest coś, co chciałbym wywołać. Można to osiągnąć bez dodatkowych środków. Niektóre z sal, w których wystąpimy są bardzo proste. A my nic nie przywieziemy ze sobą. Wniesiemy jednak tę energię. I uda mi się to tylko wtedy, jeśli wy też ją przyniesiecie. Oczywiście będzie Centre Bell, gdzie będzie większy pokaz świetlny. Ale nadal jest to związane z tą ideą… no wiesz, wiosna budzi ducha, to jest coroczne odradzanie się życia… po tak długim czasie będziemy mogli grać koncerty i mam nadzieję, że uda nam się to uchwycić. Myślę, że wszystko, co powierzchowne czy zbyt ozdobne, w takiej chwili po prostu by nie pasowało.

Deb: To ciekawe. Nie mogę się doczekać, żeby to zobaczyć. Kwiecień jest jeszcze daleko.

Mika: Nie dla mnie.

Deb: Tak, wiem, że szybko nadejdzie.

Mika: Pokażę wam tego przerażającego Mikołaja… Oni wszyscy są pijani. Ten naprawdę jest straszny. Z pewnością za dużo się najadł kiełbasy… a ten tutaj… tamten zjadł za dużo, a ten tutaj… nie wiem…

Deb: Ten jest jakby mówił: obserwuję cię.

Mika: Tak. Obserwuję cię, ale cię nie zabiję… ale on też jest straszny. Zobacz na jego dłonie… poczekaj pokaże ci coś jeszcze… dziadek do orzechów…

Deb: Z tego baletu.

Mika: Tak. A tutaj jest bardzo demoniczna dziewczynka w szklanej bańce. Bardzo dziwna… A to jest super (Mika pokazuje bombkę w kształcie stonogi – tutaj obraz na chwilę się blokuje) – gigantyczna stonoga, która być może kiedyś… No chyba skończyłem oprowadzanie was.

Deb: Cieszę się, że mogłam je zobaczyć z tak bliska. Przez chwilę obraz się zawiesił, ale znów jesteś z nami. Dziękuję, że uprzyjemniłeś nam nasze święto. Mówię to, ponieważ patrzę na zegar. Kończy się nam czas i Instagram za chwilę nas rozłączy.

Mika: OK. Chciałbym tylko powiedzieć, że dziękuję każdemu z was za to, że jesteście ze mną w moich szalonych przygodach w tak wielu krajach . Za wszystko, za tłumaczenia moich występów (Mika przechodzi na język włoski i francuski). Za społeczność, którą tworzycie. Kiedy podróżujecie, żeby zobaczyć koncert w innym kraju. Szczególnie w tym czasie, kiedy tak trudno jest podróżować. Widzę, jak członkowie społeczności MFC pomagają sobie poprzez spotykanie się, tłumaczenie sobie zasad, a nawet pomagają znaleźć miejsce do zatrzymania się. Widzę przyjaźnie, które się zawiązały między wami. Pomagacie zrozumieć to, co ja robię ludziom, którzy niekoniecznie są główną grupą MFC, ale którzy chcą to zrozumieć. I wy sprawiacie, że jest to dla nich prostsze. Dziękuję wam za wasz wysiłek, dziękuję tym, którzy są bardzo aktywni, ale również tym, którzy są bardziej dyskretni, ale wykazują zainteresowanie. Dziękuję ci Deb. Ty jesteś kapitanem tej łodzi. Bo ja jestem ten szalony. Ty jesteś bardziej godna zaufania.

Deb: No nie wiem. Ale dziękuję. Wiesz, bez tego wszystkiego (Deb ma na myśli nasze spotkania na Instagramie) co ja bym zrobiła przez te ostatnie dwa lata?

Mika: To nieprawda. Robisz bardzo dużo. Ale myślę, że zrobiłaś równie dużo dla innych. Dziękuję ci bardzo. Merci. Grazie mille per tutto. Spotkamy się niedługo w kolejnej przygodzie. Salut a tout le monde. Gracias. Thank you.

END

06/11/2021 IL TESTIMONE S9E4 MIKA

Oto cały reportaż nakręcony przez włoskiego dziennikarza Pierfrancesco Diliberto znanego jaki PiF.

„Il Testimone” to seria reportaży, która zaczęła się jeszcze w roku 2007. Po przerwie od 2017 „Il Testimone” powraca do włoskiej telewizji. W jednym z odcinków Pif przez dwa dni obserwował i filmował życie Miki.

Jeśli dobrze sprawdziłam, to było to 14-15 lipca 2021. Mika nagrywał materiały reklamowe dla X Factor, a potem udał się specjalnym lotem do Cannes, gdzie wystąpił na drugim już koncercie prywatnym dla firmy Chopard na festiwalu filmowym.

Postaram się poniżej przetłumaczyć najciekawsze wypowiedzi Miki, bo jest tam sporo perełek, które sa warte zacytowania 🙂

Film zaczyna się sceną, w której Pif próbuje poprawnie wymówić po angielsku słowo „czwartek”. Pif wspomina czasy, kiedy pojechał do Anglii i próbował mówić po angielsku. Niestety wrócił do domu, ponieważ nikt go nie rozumiał.

Pif zaczyna od języków obcych, aby przedstawić bohatera tego odcinka. Nazywa się on Michael Holbrook Penniman junior. I jest on obdarzony nie tylko licznymi talentami artystycznymi, ale również talentem językowym.

Pif spotka się z Miką w Rzymie i spędzą razem cały dzień.

Hotel jest tak luksusowy, że nawet w windzie zainstalowano piękne żyrandole. Plan wygląda następująco:

z hotelu udadzą się do studio Cinecita, gdzie Mika będzie nagrywał materiały promocyjne do X Factor. Potem udadzą się na lotnisko, skąd prywatnym samolotem polecą do Nicei. A stamtąd do Cannes, gdzie odbywa się festiwal filmowy. Mika zaśpiewa tam na koncercie prywatnym. Po czym znów udadzą się do Nicei i wrócą samolotem do Rzymu.

Mika otwiera drzwi do swojego apartamentu mówiąc:

Wiesz, że rano nawet moja rodzina nie jest w stanie wytrzymać ze mną zanim nie napiję się pierwszej filiżanki kawy?

Pif: I jeszcze jej nie piłeś?

Nie. Wejdź. Cieszę się, że cię widzę.

Pif: Skąd masz taką piżamę?

Mam bardzo dużo piżam. Wiesz, ja jestem Amerykaninem. My tutaj zamarzamy przy szesnastu stopniach. Powinieneś sprawdzić jak to jest w łazience.

Pif: Powiedziano mi, że kiedy masz koncert, to przez cały dzień nie mówisz.

Tak. Teraz z tobą porozmawiam, ale później już się nie będę odzywać.

Mika zaczyna przygotowywać sobie kawę.

To kawa amerykańska. „Technicznie” jestem Amerykaninem. Zacząłem robić kawę mojej babci, mamie, siostrom mojej babci kiedy miałem sześć lat.

Pif: Urodziłeś się w Bejrucie. Twoja mama była Libanką.

Tak. Ale moja mama urodziła się w Ameryce. I wychowywała się środowisku libańskim. Tam poznała mojego tatę. On urodził się w Jerozolimie. Wychowywał się na całym świecie. Studiował tutaj w Rzymie. Jego ojciec był dyplomatą.

Pif: I gdzie mieszkaliście?

We Francji. Moja siostra urodziła się na południu Francji. Yasmine urodziła się w Nowym Jorku, Paloma w Nicei, ja w Bejrucie…

Pif: A w jakiej dziedzinie pracował twój tata?

W finansach. I mam jeszcze młodszego brata. On urodził się w Paryżu.

Kiedy wybuchła wojna, moja mama nie chciała wracać do Ameryki. I zdecydowali wyjechać do Paryża. Tam mieszkaliśmy pośród społeczności libańskiej. To było w 1985 roku. Nasze życie w Paryżu było trochę destabilizujące. Mój tata często wyjeżdżał. I tak znalazł się w Kuwejcie w czasie inwazji w okresie pierwszej wojny w zatoce Golf. Z grupą ludzi został zablokowany w Ambasadzie Amerykańskiej. Wrócił w bardzo złej formie. Stracił pracę. My straciliśmy wszystko. Któregoś dnia wsiedliśmy do naszej Toyoty Previa i wyjechaliśmy do Anglii. Tam zacząłem chodzić do takiej wielkiej szkoły francuskiej w South Kensington. Skończyło się to nieciekawie. Była tam jedna nauczycielka, która robiła okropne rzeczy. Byliśmy zastraszani. A kiedy dziecko jest zastraszane robi różne dziwne rzeczy. Na przykład jedna z moich koleżanek z klasy sikała do łóżka ze strachu. Nasza nauczycielka napisała wiersz o tej dziewczynce i wszyscy musieliśmy go razem recytować. Codziennie działy się podobne rzeczy. Ja zamknąłem się w sobie. Przestałem mówić. W jednej chwili zapomniałem jak się pisze i czyta.

Pif: I nie powiedziałeś o tym w domu?

Nie. Pewnego dnia moja siostra Paloma znalazła przed domem mój plecak. Wzięła go i zaniosła do mojej klasy, żeby mi go oddać. W tym czasie nauczycielka kazała mi stać na krześle i zaczęła recytować wiersze na temat moich „przewinień”. Paloma zobaczyła to wszystko. Nie wiedziała co zrobić, więc pobiegła do domu i opowiedziała o wszystkim rodzicom. Rodzice przyszli do szkoły. Zrobił się wielki skandal. I wyrzucili mnie ze szkoły.

Pif: A czy ta kobieta dowiedziała się, że jesteś znany?

Tak. Udało jej się do mnie dotrzeć. Podpisywałem płyty na Regent Street w Londynie. Podpisuję, podpisuję… i nagle widzę te jej włosy… Podała mi list. Wziąłem go bez słowa. Odszedłem i potem go spaliłem.

Pif: Nie przeczytałeś go? Nie byłeś ciekawy, co napisała?

Nie. Po co miałbym go czytać?… Przez 10 miesięcy nie chodziłem do szkoły. Bawiłem się w parku i zacząłem uczyć się śpiewu i gry na pianinie. Tak wyglądał każdy mój dzień. Tuż obok naszego domu znajdowała się szkoła, w której uczyło się 79 chłopców. Ja codziennie bawiłem się z moimi królikami na małym podwórku między budynkami. Nazywały się Pussy i Coco. Kiedyś przyszedł do mamy dyrektor tej szkoły i mówi: Mamy problem, proszę pani. Uczniowie mojej szkoły zaczęli zadawać pytania naszym nauczycielom, dlaczego ten chłopiec może codziennie spędzać czas na podwórku bawiąc się z królikami, a my musimy siedzieć w szkole? Jeśli nie znajdziemy rozwiązania, może dojść do buntu. A moja mama odpowiedziała mu: Bardzo dobrze, weźcie go. Weźcie mojego syna. A ja nie umiałem czytać, pisać. Za to śpiewałem, pracowałem w Operze Covent Garden… prawdziwy freak! Ale on mnie przyjął do szkoły. Spałem w moim mundurku szkolnym. Kiedy rano słyszałem bicie dzwonów, zakładałem krawat i marynarkę, schodziłem na podwórko i wchodziłem do mojej klasy 2B, żeby uczestniczyć w porannej modlitwie. Wieczorem wkładałem do kieszeni batoniki i to było moje śniadanie w trakcie modlitwy. Jadłem batoniki Kellogs’a.

Pif: Jesteś osobą wierzącą?

Wierzącą? W jakim znaczeniu?

Pif: Wierzysz w Boga?

Wierzę w istnienie czegoś większego ponad nasze życie codzienne. Ale w starszego pana z długą brodą? Nie.

Pif: A gdzie nauczyłeś się włoskiego? Kiedy jesteś we Francji, mówisz po francusku. Kiedy jesteś we Włoszech, mówisz po włosku.

Zanim nauczyłem się włoskiego, śpiewałem po włosku. Wiesz, Scarlatti… (Mika zaczyna śpiewać pieśń „Gia il sole dan gange”. Ale Pif jej nie zna). Wszyscy znają tę pieśń. To jest super przebój…. Co do nauki włoskiego. Występowałem w X Factor wiele razy jako gość. Ale po trzecim występie usiadłem dla żartu przy stole jurorów. I producentka programu, Eliana (Guerra) zaprosiła mnie do X Factor’a. Byłem z moim partnerem, Andym. Miałem pracować nad kolejnym albumem. Ale nie bardzo mi się chciało i on mówi: jedź, zmienisz otoczenie na kilka miesięcy. Więc podpisałem kontrakt, choć nie znałem włoskiego. Czas płynął bardzo szybko. Na pierwszej konferencji prasowej miałem wypowiadać się po włosku. Więc zjawiło się kilku nauczycieli, z UCL, którzy uczyli semantyki, wykorzystywali hipnozę, medytację i różne pierdoły. A potem pojawiła się ta dziewczyna z blond włosami. Była przestraszona. Ja do niej (po angielsku) „Hi, nice to meet you”. A ona na to „Isabella”. To było jej pierwsze słowo. OK. Zapraszam. Przyleciała z Katani dwa dni wcześniej. I znalazła się w moim domu w Londynie. Nie mówiliśmy do siebie ani słowa po angielsku. Bez straty czasu wyjęła karteczki z obrazkami: pasek, zegar, spodnie, koszula… W ciągu 20 minut nauczyłem się pięciu słów. Od tego dnia wszędzie byliśmy razem Isabella Costa i ja. W Tokio, w Londynie, w Paryżu… Uczyłem się tak przez dwa miesiące. Tak naprawdę, to nie ona była przerażona. Ja byłem przerażony. Ponieważ wiedziałem, że muszę dotrzymać warunków kontraktu, który podpisałem. Strach…

(Słychać pukanie do drzwi.)

Strach…. Takie pukanie, to hałas, który mnie prześladuje.

(Mika idzie otworzyć drzwi) Musimy już iść.

(Po chwili Mika jest gotowy do wyjścia)

Idziemy.

Pif: Nie bierzesz windy?

Nie. Nie lubię.

Pif: Dlaczego? Boisz się?

Nie. To jest jak psychoterapia. (Mika zaczyna podskakiwać) To powinieneś robić codziennie rano. Drenaż limfatyczny. A schody w tym bardzo pomagają.

(Pif i Mika jadą taksówką)

Pif: Pierwszy punkt programu na dziś: Cinecita…. Co robiłeś w czasie lockdownu?

Byłem wtedy w trasie koncertowej. Znajdowałem się na Wanuatu, na Pacyfiku Południowym. Dowiedziałem się, że koncert w Seulu miałby się odbyć w maskach. To była bardzo dziwna sytuacja. Nie wyobrażałem sobie tego. Wiesz, to działo się na początku (pandemii). No i pojawił się problem. Sprzedałem wcześniej mój dom w Londynie. Więc nie mogłem tam jechać. Nie mogłem się dostać do Włoch, bo granice były zamknięte. We Francji nie było na tyle miejsca. Mój partner nie miał wizy amerykańskiej, więc nie mógł lecieć ze mną do Ameryki. Więc wylądowaliśmy w jego maleńkim mieszkaniu w Atenach. Potem cała moja rodzina była chora. Ten okres bardzo mnie zmienił. Część mnie zaczęła bardziej interpretować niż kreować moje życie. Wszyscy możemy znaleźć się w takiej sytuacji. To jak bycie dzieckiem i zachwycać się wszystkim. Dziwić się. Bo wszystko możemy stracić….

Pif: Wiesz, gdzie się teraz znajdujemy? W jakiej części Rzymu?

(Mika patrzy przez okno samochodu) Tutaj niedaleko jest dworzec.

Pif: Jesteś niesamowity! Pewnie gdybym o to samo spytał w Paryżu, też wiedziałbyś, koło jakiego dworca jesteśmy.

Tak. Zawsze jest jakiś dworzec. Zwłaszcza w Paryżu.

Rozmawiam z tobą przez cały dzień. Jeśli dziś wieczorem nie będę mógł śpiewać, to będzie twoja wina.

(dojeżdżają do studia telewizyjnego. W garderobie czeka na Mikę Geraldine).

To jest Pif. To jest moja fryzjerka.

Pif: Przyjeżdża tu z Francji, żeby zajmować się twoimi włosami?

Czasami.

(pojawia się Danilo D’Auria – fotograf, widzimy też Giulio Mazzoleni – manager Miki we Włoszech)

Przez chwilę rozmowa toczy się o dyskusjach między jurorami. Czasami dyskutują w obronie swoich opinii

Mika: Nie potrzebujesz się ostrzyc? Zrobić sobie „relooking”?

Pif: Myślisz, że tego potrzebuję? A masz już siwe włosy?

Nie. ach nie. Mam jeden siwy włos, który ciągle się tutaj pojawia (Mika wskazuje na lewą skroń). Pozbywam się od razu.

Pif: Boisz się procesu starzenia?

Nie. To raczej problemy z prostatą, które każą ci wstawać kilka razy w nocy, żeby się wysikać. tego się bardziej boję. Wszystkie te problemy „techniczne”. Sprawy bardziej związane z estetyką, nie.

(Mika w międzyczasie nakłada na włosy różne kosmetyki)

Pif: Wszystko sam robisz?

Nie. Ona (Geraldine) zaraz się tym zajmie.

Kiedy Mika się przygotowuje, Pif zagląda do innych garderob w poszukiwaniu innych jurorów X Factor. Emmy jeszcze nie ma. Spotyka za to Manuelito.

Pif: Możesz mi powiedzieć coś złego na temat Miki – wzoru idealnego, mówiącego wieloma językami?

Manuel: Każdy z ans świetnie rozumie Mikę. A on z tobą rozmawia? On nie mówi zbyt dużo, zwłaszcza, kiedy ma śpiewać.

Pif: Tak, rozmawia ze mną. Zrobił mi tę przyjemność.

Rozmawiając z Manuelito, Pif dowiedział się, że Mika ma specyficzny zwyczaj. Przez 18 godzin nic nie je w ciągu dnia. Nawet jeśli tuż obok stoi talerz z przekąskami. Giulio to potwierdza. Czasami zdarza się, że Mika zje stek w porze podwieczorku.

Manuel Agnelli też jest na razie nieobecny. Pif wchodzi do jego pokoju i widzi tam banana leżącego na stole. Jest tak głodny, że nie może się powstrzymać i zjada go.

Mika jest już gotowy. Ma nową fryzurę i nowe ubranie. Pif dopytuje go, czy to prawda, że Mika nic nie je w czasie obiadu.

Prawda. Robię 18-godzinny post. Przyzwyczaiłem się do tego. To pozwala mi uniknąć skoków glukozy i zachować energię.

(Geraldine spryskuje włosy Miki lakierem do włosów. Takiego samego lakieru używa żona Pifa!)

Mika spryskuje się perfumami i wychodzi na zewnątrz budynku. Wchodzi do hangaru, w którym trwają przygotowania do nagrań promocji programu. Mika powtarza zdania z różną intonacją. Potem czas na sesję zdjęciową. Mika nie chce oglądać rezultatów. Niech inni łamią sobie głowę, które zdjęcia wybrać.

Następnie Mika i Pif biegną do innej garderoby, gdzie Mika zmieni ubranie. Tym razem ma na sobie różowe spodnie i różową bluzę treningową. Zaprasza Pifa do środka. Ma dla niego niespodziankę. Żółte spodnie i żółty podkoszulek, w który Pif ma się przebrać. Wystający brzuch Pifa powoduje, że spodnie ciężko było dopiąć. Potem na korytarzu Pif uczy się chodzić jak modelka – nie wolno ruszać ramionami.

Nadal na korytarzu Pif wypytuje Mikę o jego spotkanie z Adriano Celentano i Dario Fo. Z Dario Fo spotykali się raz w tygodniu w domu Dario. Mika uczył się o nim w szkole. Nawet wystawili jedną z jego sztuk „Przypadkowa śmierć anarchisty”. Razem z Dario napisali również sztukę teatralną. Niestety Mika nie posiada jej kopii.

Mika bierze udział w kolejnej sesji zdjęciowej. Potem biegiem pokonuje schody prowadzące do garderoby. Ewidentnie brak posiłków nie ma wpływu na jego energię. Mika przebiera się w zielony garnitur i znów pozuje do zdjęć. Po zakończonych sesjach zdjęciowych Mika znów jest w swoich „prywatnych” ciuchach. Pif rozpoczyna rozmowę na poważniejsze tematy.

Pif: Jeździsz po całym świecie. Możemy porozmawiać o migrantach? Nie urodzili się we Włoszech, ale od wielu lat tu mieszkają, kulturowo są Włochami, ale nie są uznawani za Włochów.. To brzmi absurdalnie.

Generalnie jestem przeciwko czemuś takiemu, jak zamykanie granic. Mamy tutaj polaryzację argumentów. To jest instrumentalizacja poglądów, że to nie są ludzie tylko politycy. Chodzi o władzę. Jestem przeciwko Marine LePen we Francji. Jestem przeciwko Frontowi Narodowemu. Jestem przeciwko nacjonalizmowi, który widzimy w Wielkiej Brytanii. Jestem przeciwko idei „Make America great again” i zamykaniu granic. To nawet nie jest filozofia, która leżała u podstaw powstania tego państwa. Jestem za uniwersalizmem, który powstał za czasów Wiktora Hugo….. Najciemniejsze chwile Europy to były czasy, kiedy Europa zaczęła się zamykać, dzielić, wzmacniać granice…

Wielkim przywilejem, jaki posiadam – zdaję sobie z tego sprawę – jest mój paszport amerykański. Gdybym miał paszport libański, sytuacja byłaby kompletnie inna.

Pif: Gdyby zachciało ci się żyć „normalnie”, to w jakim kraju miałbyś swojego lekarza rodzinnego?

Wiesz, aj mam bardzo długą listę lekarzy….

Pif: Gdybyś miał zebranie spółdzielni mieszkaniowej…

To jest typowe dla Włoch. W Ameryce nie mamy tego typu spotkań.

Pif: A kto kontaktuje się z ogrodnikiem?

Ja.

Pif: A w Atenach, do kogo dzwonisz?

Do Marii.

W Londynie?

Stuart. Pan Crane. Używamy WhatsUpa. To jest najlepszy sposób komunikacji. W Miami są Melvin i Chris.

Pif: Hydraulik w Miami?

To jest Chris.

Pif:W Londynie?

Danny i Dean.

Pif: To prawda, czy wymyślasz to wszystko?

Przysięgam na głowy moich psów.

Pif: A twoi przyjaciele? Gdzie się spotykacie?

To zależy. Na przykład na Boże Narodzenie w Miami.

Pif: W Sylwestra?

Zazwyczaj pracuję w Sylwestra. Płacą mi za to. Teraz nawet więcej niż kiedyś.

Pif: I co dają ci pieniądze?

Pozwalają mi się pozbyć leku przed brakiem bezpieczeństwa. Zdarza się, że kiedy uda mi się dużo zarobić, kupuję dom. To mi pozwala myśleć, że mam swój dom, że jestem u siebie. Wydawanie pieniędzy na dom, jest u mnie obsesją.

Pif: Może chodzi o to, żebyś miał coś stałego?

(Mika wzrusza ramionami na znak, że może o to chodzi)

(Nareszcie nadchodzi chwila posiłku. Na stole lądują torby z zamówionym jedzeniem. Wszyscy łapią coś dobrego. Po krótkim odpoczynku Mika udaje się na lotnisko Ciampino )

Pif: Często podróżujesz prywatnymi samolotami?

Nie. Tak naprawdę wolę podróżować samochodem. Mogę wtedy zabrać moje psy… Czuję się swobodniej.

(Wbrew pozorom jest dużo więcej prywatnych samolotów, niż by się wam mogło wydawać)

(Zanim zobaczymy ciąg dalszy podróży Miki, przenosimy się do miejsca, gdzie możemy poznać jego życie w zupełnie innych warunkach – w domu w Toskanii)

Pif: Czytałem, że twoja mama wybrała dla ciebie imię Mika. Po marokańsku to znaczy „plastikowa reklamówka”.

Nie, nie. Mój tata chciał, żebym miał na imię Michael Holbrook Penniman junior. To taki zwyczaj w mojej protestanckiej rodzinie z Savana/Georgia. I on chciał, żeby jego pierwszy syn nosił właśnie takie imię. Moja mama stwierdziła, że nie podoba jej się imię Michael i nazwała mnie (wymowa francuska Mikael) Mica. Kiedyś dowiedziałem się, że po marokańsku znaczy to „reklamówka”.

Pif: Dlatego nigdy nie mówisz o sobie Michael?

Kiedy dostaję listy na nazwisko Michael, to oznacza tylko kłopoty. Na początku moje imię pisało się z „c” Mica. Ale często wymawiano je „Majka” albo „Misza”. Dlatego, kiedy miałem 14 lat zamieniłem „c” na „k”…. Teraz muszę trochę pośpiewać. (przechodzą do innej części budynku) To jest Alban, mój pianista.

Pif: I on tak tu siedzi i je kanapkę?

Nie dzieje mu się nic złego. Właśnie przyleciał z Paryża, je włoską kanapkę w toskańskim domu. Więc o co ci chodzi?… Ten dom… Moja siostra spędza tu weekendy. I kiedy nagrywałem X Factor przekształciłem trochę to miejsce tak, żebym mógł tu pracować. Wszystko co się tutaj znajduje ma służyć albo do projektowania, pisania albo tworzenia muzyki. Kiedy piszę, robię to tutaj, albo tam. Wszystko zamówiłem przez internet. Wziąłem moich dwóch ogrodników i razem wszystko zrobiliśmy. Po libańsku.

33:12

Ciąg dalszy nastąpi.

29/06/2021 INDEED ROUND TABLE

https://www.instagram.com/tv/CQtmr-ItgU-/

14/06/2021 INDEEDWORKS „SOUNDTRACK OF EMPATHY”

14/06/2021

https://www.instagram.com/p/CQHDy2JrmsZ/

02/04/2021 – CA FINIT BIEN LA SEMAINE

Wywiad dla kanadyjskiej telewizji.

K. Dobry wieczór Mika.

Mika. Dobry wieczór. Właśnie patrzę na nasza publiczność (wirtualna, na ekranach)

K. Tak. Bardzo się cieszą, że jesteś dziś z nami. Oni szaleją! Witaj publiczności.

K. Muszę ci powiedzieć, że to dla nas naprawdę wielki zaszczyt gościć cię u nas. Wiemy, że jesteś nowym dyrektorem artystycznym w Star Academie. To był wielki sekret, co nam przygotowywałeś na pierwszy wieczór. Wiedzieliśmy tylko, że to będzie coś wielkiego. I nie zawiedliśmy się. Byliśmy zachwyceni twoim występem w niedzielę. (prezenterka użyła słowa „capoter”, które w Kanadzie jest używane jako popularne określenie „zachwytu”. Francuskie słowo „la capote” to „prezerwatywa”) Byliśmy powaleni. Byliśmy szczęśliwi widząc cię w naszej telewizji.

Mika. Co to znaczy „capoter”?

D. To znaczy coś wyjątkowego, fantastycznego.

Mika. Bo „la capote”…

D. (ze śmiechem)Nie, nie o to chodzi.

K. (ze śmiechem) To radość ale w inny sposób.

D. To była inna radość.

Mika. (zażenowany) Dlaczego ja mówię o prezerwatywie? Nie, no nie powinniśmy się wstydzić mówić o prezerwatywach. Zabezpieczajcie się. Bawcie się dobrze, ale zabezpieczajcie się. Używajcie prezerwatyw.

K. Ale opowiedz, jak przeżyłeś ten powrót na scenę w Quebec?

Mika. Powiem szczerze. Dobrze mi to zrobiło. Muszę przyznać, że na początku ryzykowaliśmy…. Najniebezpieczniejsza rzecz, jaką zrobiliśmy… mogłoby się wydawać, że to tylko telewizja… byli ludzie, którzy wiedzą jak się pracuje w telewizji… nie ma w tym nic niebezpiecznego. Ale…

D. Wszystko jest niebezpieczne.

Mika. Właśnie ludzie nie wiedzą, że tak naprawdę program na żywo jest zawsze niebezpieczny. Powiem wam coś. Gdyby dwa lata temu ktoś poprosił mnie o przygotowanie 15-minutowej sekwencji takiej jak ta, odmówiłbym. Ale w obecnych czasach, w pandemii to jest taką rzadkością mieć możliwość przygotowania przedstawienia, czy spektakularnych występów muzycznych. Trzeba robić rzeczy bardziej ryzykowne, mniej banalne, bardziej interesujące. Trzeba odnaleźć tę magię, romantyczną stronę telewizji. Bo uważam, że straciliśmy ten aspekt, gdzie telewizja i muzyka w telewizji pozwalają nam marzyć.

D. Czy wiesz, że stanowisko dyrektora artystycznego nie istniało we wcześniejszych edycjach programu Star Academie? Zostało stworzone specjalnie dla ciebie.

Mika. Tego nie wiedziałem.

D. A co skłoniło cię do podjęcia decyzji przyjechania tutaj i dołączenia do ekipy?

Mika. Po pierwsze to jest region, który kocham. Mówię szczerze. Ten region ma szczególne miejsce w moim sercu. Mój pierwszy występ symfoniczny z OSM odbył się tutaj. Pierwsza w moim życiu arena to było Centre Bell.

K. Podobno byłeś przerażony.

Mika. To było straszne… to znaczy, koncert był udany, ale… nigdy wcześniej nie występowałem w arenie. Dobrze, że szybko się tego nauczyłem, bo potem…

D. Potem robiłeś to wiele razy.

Mika. Tak, potem robiłem to wiele razy. Ale miałem wtedy ekipę (z której 85 % osób już zwolniłem), która miała „świetny” pomysł, żeby mi zrobić niespodziankę. Przyjeżdżam do Centre Bell i pytam: Czy ja tu będę robić wywiad? Czy program telewizyjny? A oni: Nie, to będzie twój koncert. To ja całe życie marzyłem, żeby wystąpić w arenie. I teraz mogę to zrobić, a nie mam przygotowanego występu. Mam tylko program pasujący do teatru. Siedziałem wkurzony w swojej garderobie. Były tam moja mama i siostra, które ze mną pracowały. Ja pytam: Co ja mam robić? A mama patrzy na mnie i mówi: „Wizualizuj sobie wszystkie twoje marzenia, efekt jaki chciałbyś stworzyć na scenie, dekoracje. Pomyśl jaki efekt by to dało i zrób to swoim ciałem. Jeśli uda ci się przetransformować dekoracje, światła, lasery itd. w ruchy twojego ciała, zrób to. Śpiewaj i tańcz”…. Nie potrafię tego powiedzieć… to naprawdę… Centre Bell, moja pierwsza arena, pierwszy koncert symfoniczny… Quebec zawsze był… może to wynika z połączenia części mojego życia w Ameryce Północnej i części francuskiej… to zderzenie…. Tak, to jest moja bardzo długa odpowiedź, podróż dookoła świata w 90 minut po to, żeby wam powiedzieć, że zaakceptowałem ofertę, dlatego, że kocham ten region… i w Montrealu jest świetne jedzenie!

D. Półtora roku temu wydałeś album pod tytułem (przepraszam za mój okropny angielski) „My Name Is Michael Holbrook”.

Mika. Bardzo dobrze.

D. Dla tych, którzy nie wiedzą, Michael Holbrook to twoje prawdziwe imię.

Mika. Tak. Michael Holbrook Penniman junior.

D. Powiedziałeś, że czułeś potrzebę odnalezienia Miki z przeszłości. Dlaczego?

Mika. Nie, to nawet nie chodziło o Mikę z przeszłości.

D. O Michaela?

Mika. Właśnie tak. Osobę, której tak naprawdę nie znam. To śmieszne, ale zawsze miałem coś w rodzaju dwóch osobowości. Kiedy dostaję rozliczenie podatkowe, albo mandaty… kiedy zatrzymuje mnie policja, jestem Michael. Kiedy miałem poważne problemy w szkole, to był Michael. A kiedy byłem sobą, byłem Mika. Tak więc Mika nie przepada za Michaelem.

D. Nie są przyjaciółmi.

Mika. Dokładnie. I widzę siebie jako dwie osoby.

K. Ale odkryłeś jakieś piękne rzeczy na temat Michaela Holbrooka? Oprócz tego, że to jego zatrzymuje policja?

Mika. Tak…. Tak…. Odkryłem, że jestem dorosły. I wiem, że brzmi to idiotycznie. Patrzycie na 37-letniego faceta, który mówi: „tak, odkryłem, że jestem dorosły”. Pewnie myślicie sobie: Mówi to, ma dwie osobowości…

D. W grudniu zeszłego roku straciłeś mamę, Joannie, która walczyła z rakiem mózgu. Przed śmiercią miała szczęście zobaczyć twój spektakl, ostatni raz. To było w Opera Royal de Versailles.

Mika. Tak. Ten koncert stworzyłem właśnie dla niej.

D. Właśnie. Mieliście to szczęście spędzić te chwile z całą rodziną. Była też publiczność. Jak się czułeś robiąc ten występ dla niej, w jej obecności?

Mika. Zrobiłem ten koncert dla niej, ale nie po to, aby oddać jej cześć, czy żeby opowiadać historie, czy rozpaczać. Wręcz przeciwnie. Takie były nasze relacje. To nie było po to, żebym przed nią płakał. Chciałem powiedzieć: Popatrz, jesteś tutaj. Wiem, że nie możesz mówić. Wiem, że na mnie patrzysz. Wiem, że siedzisz w fotelu na kółkach, że nie możesz się ruszać. Ale mnie widzisz. A ja robię swoją robotę. Więc, nie przejmuj się, robię swoją robotę.

K. Byliście sobie bardzo bliscy. Byliście przyjaciółmi. Nazwałeś ją nawet swoją przyjaciółką. To ona cię uczyła. Dzięki niej wykonujesz ten zawód. Jak to się wszystko zaczęło?

Mika. Zostałem wyrzucony ze szkoły. Na początku roku szkolnego miałem nauczycielkę, która była bardzo nietolerancyjna. Używała bardzo dziwne techniki. Zaczęły się moje problemy. Pisałem coraz gorzej, robiłem błędy. Wstydziłem się tego, więc coraz bardziej zamykałęm się w sobie. Przestałem mówić.

D. Sprawy zaszły bardzo daleko?

Mika. Tak. Ona znęcała się psychologicznie nade mną i dwoma innymi uczniami. Na przykład kiedy moja koleżanka – jedna z jej ofiar – posikała się w łóżku, albo siedząc na krześle, nauczycielka pisała wiersz i kazała go czytać na głos wszystkim uczniom przed tą dziewczynką, która musiała stać i słuchać… To jest tylko przykład. Działo się dużo więcej. Któregoś dnia moja siostra… ona właściwie nie wiedziała co robić. Ona jest tylko dwa lata starsza ode mnie. Wyszła ze szkoły i pobiegła do mojej mamy. Opowiedziała jej, co się stało. Moja mama od razu wszystko zrozumiała. Wszystko ułożyło się w całość. Dwie godziny później wyrzucono mnie ze szkoły. To mnie usunięto ze szkoły. Do dziś pamiętam naszą drogę do domu. Z jednej strony moja siostra Paloma, z drugiej strony mój tata. Wszyscy tańczymy, skaczemy i śpiewamy „Hey ho, the witch is dead” z „Czarnoksiężnika z Oz”.

K. To było jak wyzwolenie!

Mika. Mówię wam, dzień, w którym wyrzucono mnie z tej gównianej szkoły, to dzień, kiedy byłem najbardziej szczęśliwy w moim życiu. Ale co śmieszne, siedziałem w domu i mama mówi do mnie: OK, pójdziesz do parku. Nie pójdziesz już do szkoły. Zapomnijmy o niej. Trzeba odbudować system wartości. Więc codziennie chodzę do parku. Ale pewnego dnia moja mama mówi: musisz zacząć coś robić. Będziesz śpiewać. Więc zacząłem uczyć się śpiewać. I cztery miesiące później znalazłem się w Royal Opera, gdzie dostałem pierwszą pracę – rolę w operze Straussa. Potem dostawałem kolejne role. Zacząłem nagrywać reklamy gumy do żucia. Przez lata kiedy słyszało się jingle „Orbit chewing gum. And it’s good for your teeth too”. To byłem ja. Ale jeszcze gorsze były nagrania sygnału oczekiwania, które się słyszy kiedy gdzieś dzwonisz. Typu „twój telefon jest dla nas ważny. Proszę się nie rozłączać”. Kiedyś British Airways zgubił moją walizkę. Strasznie się pokłóciłem z osobą, która odebrała telefon. Kazała mi chwilę poczekać i usłyszałem mój własny głos „aaaaaaa”.

D. Pozdrawiamy ich przy okazji.

K. „Twój telefon jest dla nas ważny”…

Mika. „Twój telefon jest dla nas ważny”…

D. W pewien sposób ta kobieta odegrała ważną rolę – negatywną rolę – w twoim życiu i przekierowała je w kompletnie innym kierunku. To niesamowite!

Mika. Wolę myśleć, że gdyby nawet ta kobieta nie istniała…

D. … to i tak wszystko by potoczyło się podobnie.

Mika. Bo jeśli nie?…

D. Byłbyś księgowym w jakimś biurze. Z ołówkiem w ręce robiłbyś podliczenia.

Mika. Nie. Nie dam satysfakcji tej kretynce. Nigdy.

D. Poprzedni rok był ciężki dla wszystkich. Ty znalazłeś się na kwarantannie w Grecji ze swoim partnerem. Można by rzec, cudowna sprawa. Ale podobno to była kompletna katastrofa?

Mika. Przez 10 dni. Tak.

D. Przez 10 dni. A co się stało?

Mika. Jesteśmy razem od 15 lat. I świadomość, że przez 15 dni będziemy razem zamknięci w mieszkaniu… Przez dwa tygodnie miałem wrażenie, że zmarnowałem 14 lat życia!

K. Ale dlaczego?

Mika. Znaleźliśmy się razem. Sami. Po raz pierwszy od bardzo dawna… Jest nam razem dobrze tylko dlatego, że … nie spędzaliśmy ze sobą aż tak bardzo dużo czasu. Myślę, że wiele osób przeżyło coś podobnego. Ale przeszliśmy przez tę fazę i mogę wam powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Dlatego się z tego śmieję. Nie jestem głupi ani niemiły… wyobrażacie sobie, że się rozstaliśmy i ja to opowiadam w ten sposób ze śmiechem?

D. Mika, to był naprawdę wyjątkowe spotkanie. Dziękuję, że mogłeś do nas przyjść.

Mika. Cała przyjemność po mojej stronie.

D. Będziemy mogli cię oglądać w tę niedzielę w Star Academie. Twój album „My Name Is Michael Holbrook” jest wszędzie dostępny. A ty pracujesz nad szóstym albumem, na który niecierpliwie czekamy.

END

25/03/2021 – CATHERINE POGONAT „FACE TO FACE”

Tłumaczenie wkrótce.

View this post on Instagram

A post shared by Catherine Pogonat (@catpogonat)

16/03/2021 – MIKA TALKS TO GLAAD

Anthony Ramos z GLAAD rozmawia z Miką o koncercie w Wersalu, o koncercie z 2007 i o nowej muzyce.

11/03/2021 – mfc insta live

04/03/2021 – brut insta live

26/02/2021 – RTL – L’ENTRETIEN DU JOUR

Thomas Sotto rozmawia telefonicznie z Miką na temat jego projektu „Mika przywraca kolory Paryżowi”

https://www.rtl.fr/culture/arts-spectacles/coronavirus-la-pandemie-nous-a-fait-reevaluer-certaines-choses-estime-mika-7900003438

05/02/2021 – FRANCE MUSIQUE

05/02/2021 – PASSAGE DES ARTS

10/01/2021 – rtl2 lou et moi

Lou Doillon rozmawia z Miką w RTL2. Z programu usunęłam fragmenty muzyczne.

Lou et moi – Mika RTL2

21/12/2020 – SETTE STORIE

Mika rozmawia z Monicą Maggioni spacerując po Florencji. Wywiad nagrany 03 grudnia 2020.

Mika: Wesołych świąt. Witaj.

Monica: Jak się masz?

Dobrze. Bardzo się cieszę, że znów cię widzę. Dzięki tobie wreszcie mogę udać się na mały „bożonarodzeniowy” spacer…. To magiczne miasto o tej porze roku.

Też cieszę się z tego spotkania.

Ja również. Już dawno się nie widzieliśmy.

Tak. Wtedy to było inne wyzwanie. Pracowałaś gdzie indziej. Robiłem wtedy specjalny projekt, a ty mnie obroniłaś.

Często bronię specjalne projekty i szczególnych ludzi. Chodźmy więc na spacer.

Znasz Florencję?

Ty na pewno znasz miasto lepiej ode mnie.

No nie wiem. To jest miasto, które nie odsłania się całkowicie. Ma tyle tajemnic. Stąd mamy świetny widok. Kiedy spojrzysz tam, zobaczysz starą reklamę Martini. Co mi się bardzo podoba w tym mieście, to szyldy starych sklepów. Zostawiono je w starej postaci.

To jest piękne. Jakby czas zostawił tu swój ślad.

O jednej rzeczy za to zapominamy – o samochodach. A więc, zejdź im z drogi.

Oj, rzeczywiście. Uratowałeś mi życie!

(Podchodzi grupka osób, które proszą o zdjęcie z Miką). Ostrzegałem cię przed konsekwencjami pomysłu na spacer!

Mika, przyjechałeś właśnie z Paryża?

Tak, godzinę temu przyleciałem z Paryża.

Przygotowujesz tam coś pięknego?

Tak, przygotowuję we Francji coś specjalnego, coś pięknego. Ponieważ to był rok szczególnie ciężki… mogę powiedzieć, że kończę go w piękny sposób. Przez ostatnie sześć dni kręciliśmy w pałacu wersalskim program, który zostanie wyemitowany przez telewizję francuską w wieczór sylwestrowy. Nagrałem piosenkę rozpoczynającą program oraz występ podczas fajerwerków, które również zostaną pokazane w telewizji. Zrobiliśmy również końcowe odliczanie na Nowy Rok. Coś pięknego.

Przez całe swoje życie uważałeś, że należysz do różnych światów. Ponieważ masz w sobie tak wiele… Poczekaj, coś ci pokażę… Wiesz wszystko o Florencji, a znasz to?

Tak, oczywiście.

To jest świnia, a właściwie dzik. Chodź, dotkniemy jego nos, to przynosi szczęście.

To jest zamiennik tego… w arkadach Mediolanu…

Tam, gdzie musisz ścisnąć jądra byka. I okręcić się dookoła.

To jest właśnie florencki odpowiednik. Nie wiem, czy musimy go dotknąć prawą czy lewą ręką? No to zróbmy to obiema rękoma! To nam przyniesie szczęście. Przyda się w nadchodzącym roku, prawda?

Biedny zwierzak. Jest mu gorąco. Jest za gorąco dla dzików!

(sprzedawca z pobliskiego butiku rozpoznaje Mikę)

„Dobry wieczór Mika!„

Dobry wieczór. To jak to trzeba zrobić? Prawą ręką? Lewą ręką?

(sprzedawca podchodzi i rozpoznaje Monicę) „O, pani Maggioni!„

Przyszliśmy tutaj, bo jest taka tradycja…

„Czy będziemy mogli potem zrobić sobie zdjęcie? Moja żona …„

To zróbmy szybko zdjęcie dla żony.

„Najpierw zrobię zdjęcie wam obojgu. Z dzikiem. Dotknijcie go tak, a monetę 5-centową trzeba włożyć tu, i ona wyleci tędy. Jeśli nie macie monety, to dam wam”.

(Mika wkłada rękę do kieszeni i wyjmuje monetę) Mam, mam!

Wrzućmy monetę… (Monica przykłada swoją monetę i upuszcza ją do zbiornika).

Nie, musisz położyć ją na języku dzika.

„Och, zna pan ten zwyczaj”.

(przygotowują się do zdjęcia)

Myślę, że moje zdjęcie będzie dla żony, ale twoje (do Moniki) jest dla tego pana.

(robią zdjęcia)

Wróćmy do naszej rozmowy. Uważasz się za obywatela świata. Widziałam twoją wypowiedź, która bardzo mnie rozbawiła. Powiedziałeś „jestem największym koszmarem Donalda Trumpa”. Dlaczego?

Obecnie jest tendencja do dzielenia ludzi. Ja jestem mieszanką wielu rzeczy. I mogę powiedzieć, że miałem szczęście, bo nie wszystkie drzwi zamknięto mi przed nosem. To wielki przywilej.

Dlaczego? Czy był moment, kiedy mogłeś być jednym z tych, przed którymi drzwi się zamknęły?

Oczywiście. Jak wielu innych. Ale jednak muszę powiedzieć, że jest ta idea mieszania ludzi, mieszania kultur, otwartości… i to jest bardzo ważne. Oczywiście to nie jest proste. Ale zbyt często jest używana do straszenia, dzielenia ludzi.

Ale jak wyobrażałeś sobie siebie, kiedy byłeś małym chłopcem? O czym marzyłeś? Miałeś marzenia?

Tak, ale w moim przypadku to to było skomplikowane. Byłem nieobecny duchowo, żyłem w innym świecie – nawet w szkole, w czasie lekcji. To było przyczyną moich problemów, zwłaszcza z nauczycielami. Nazywano mnie „daydreamer”. Jak to się mówi po włosku? O kimś kto śni w dzień.

Włosi mówią „śpiący z otwartymi oczami”.

O, dokładnie tak było.

I kiedy zrozumiałeś, że twój sposób zmieniania rzeczywistości jest twoją drogą? Twoją ścieżką zawodową, twoją przyszłością?

Wtedy, kiedy świat po raz kolejny zamknął drzwi przede mną. Z powodu tego, że „śniłem z otwartymi oczami”, często kończyłem „w kozie”.

Za karę?

Tak. Często. W końcu w szkole moja sytuacja była bardzo zła. Wyrzucono mnie z niej. Z bardzo dziwnego powodu. Miałem pecha i trafiłem na nauczycielkę, która była bardzo nietolerancyjna. W zasadzie – teraz mogę to mówić otwarcie – prześladowała mnie psychicznie, a czasem i fizycznie. Robiła rzeczy, o których teraz pisałyby gazety. Kiedy chodzisz do szkoły, a nauczycielka każe ci stać na krześle przez trzy godziny, przed całą klasą.. to poczucie wstydu… nie wolno było nawet wyjść do toalety… i trzeba było sikać w spodnie… To okropne przeżycie dla dziecka. Zamknąłem się w sobie. Przestałem mówić, zapomniałem jak… Dysleksja pojawiła się później. Nie urodziłem się z nią. Nie wykryto jej w dzieciństwie. Nie miałem objawów. Pojawiła się później. Nie potrafiłem czytać, pisać. Od tego czasu nie potrafiłem – nadal nie potrafię – czytać nut. Jednak problem zaczął się, kiedy przestałem mówić. Potem było coraz gorzej. Więc prościej było wyrzucić mnie ze szkoły niż zwolnić nauczycielkę.

Co za tragiczna chwila.

Teraz mogę o tym mówić… Wiesz, to dziwne.. kiedy takie rzeczy przytrafiają się dziecku, to nawet kiedy jest już dorosłe, wstydzi się opowiadając o tym, co się stało. Kiedy rozmawiasz z dorosłym i pytasz „Czy doświadczałeś przemocy? Jako dziecko czy jako dorosły?”, to on czuje wstyd. Nawet jako dorosła osoba czujesz wstyd mówiąc: „Tak, byłem słaby. Byłem kruchy. Tak, konsekwencje tego odczuwam do dziś”. Kiedyś rozmawiałem z moją ciotką i powiedziałem do niej: „Tak ciężko mi w szkole. Mam takie problemy”. A ona zaczęła mi opowiadać przez co ona przeszła. I ona, kobieta 48-letnia, zaczęła płakać przypominając sobie, co inne dziewczyny jej robiły w szkole.

Dlatego być może, kiedy ty teraz o tym opowiadasz, to może być pomocne tym dzieciakom, które cię obserwują i słuchają.

Powiem nawet, że teraz to może pomóc jeszcze bardziej, bo mamy świadomość, że żyjemy w czasach, kiedy można mówić o wszystkim i do wszystkich. Ale równocześnie żyjemy w czasach, kiedy najwięcej przemocy dzieje się anonimowo – pod pseudonimem. Online, na Facebooku, na Instagramie.

No właśnie chciałam cię zapytać o media społecznościowe.

(podchodzą do restauracji i Monica pyta, czy mogą zamówić coś do picia na wynos)

Co dla ciebie?

Świeżo wyciśnięty sok owocowy. Z lodem. Zawsze z lodem. Nawet kiedy jest zimno.

(Monica również zamawia sok, ale bez lodu. Potem podchodzą do murku, na którym czekają na sok))

Prowadzisz bardzo bogate życie w mediach społecznościowych. Masz tak wielu followersów. Jak sobie z tym radzisz? I o czym mówisz do ludzi, których tam spotykasz, ale nie fizycznie.

Uważam, że jeśli masz odwagę powiedzieć coś głośno w życiu rzeczywistym, możesz to napisać w mediach.

Ale jeśli wykorzystujesz sytuację, że nikt cię nie widzi, to jest to oznaka tchórzostwa.

Tak. To tchórzostwo. Uważam, że jeśli możesz coś powiedzieć głośno, możesz to napisać. Jeśli nie możesz tego powiedzieć głośno, to zamknij się i znajdź sobie inny temat.

To ważne co mówisz, bo wspominasz o emocjach matki, babci, o emocjach tych młodych ludzi oraz małych dzieci, dla których jesteś wzorem do naśladowania. Dlatego bardzo ważne jest to, co mówisz. Poczekaj, dam ci coś posłuchać. To jest prywatne nagranie. Ale zobacz, jak bardzo jesteś ważny dla dzieciaków. To jest dziewczynka, która właśnie wróciła ze szkoły.

Słyszymy głos dziewczyny: Właśnie wyszłam ze szkoły. Bolą mnie plecy, bo mój tornister waży tonę. Fajnie byłoby go (Mikę) zapytać do jakiej szkoły chodził i w ogóle.

No właśnie. Do jakiej szkoły chodziłeś i w ogóle?

(kelner przynosi zamówione napoje)

Podoba mi się, jak mówi, że bolą ją plecy. Przez wielki plecak, który jest większy od niej. Do jakiej szkoły chodziłem? Kiedy opuściłem szkołę… moja mama zdecydowała, że przez jakiś czas nie powinienem chodzić do szkoły. Więc… chodziłem do parku. Chodziłem tam z pewną libańską kobietą – przyjaciółką mojej rodziny. I ona opowiadała mi historie ze swojego dzieciństwa. Ta kobieta była łysa i miała jedno oko. Przez 7 miesięcy wszędzie z nią chodziłem. Chodziliśmy jeść na Portobello Road… Aż moja mama powiedziała: „jeśli nie chodzisz do szkoły, to musisz pracować. Teraz będziesz śpiewał”. Więc zacząłem śpiewać.

To twoja mama tego chciała?

Tu chodziło o wartości. Jeśli szkoła nie daje ci poczucia wartości, to może praca lub coś innego ci to da. Bo tu chodzi o poczucie wartości. Jeśli czujesz się jak gówno, przepraszam za wyrażenie, ale to jest odpowiednie słowo, to nic się nie uda. Jeśli mamy poczucie wartości dla samego siebie, mamy odwagę by tworzyć. Więc zacząłem uczyć się śpiewu z tą rosyjską nauczycielką, która przyjechała z Moskwy miesiąc wcześniej. Nie mówiła po angielsku. Ciągle krzyczała na mnie po rosyjsku. Nosiła bluzki z takim wysokim kołnierzem jak z dziewiętnastego wieku. I zawsze nosiła futro. Nawet w maju. Była jak z innego świata. I tak wyglądało moje życie: moja mama, która kazała mi śpiewać, ta łysa libańska kobieta z jednym okiem, która gotowała i dawała mi jeść…

I jeszcze chór kościelny!

Byłem członkiem Schola Cantorum… ale wracając do historii. W końcu musiałem wrócić do szkoły. Mieszkaliśmy w domu z pdwórkiem, i miałem królika. Codziennie się z nim bawiłem. Ale podwórko było wspólne również dla tej małej szkoły dla 60 uczniów, szkoły Świętego Filipa z oratorium londyńskiego. Tam się zacząłem uczyć i śpiewać w Schola Cantorum. I wiesz, kiedy nauczysz się śpiewać te pieśni do mszy, nigdy ich nie zapomnisz.

Nadal potrafisz je zaśpiewać?

(Mika zaczyna śpiewać „Ojcze nasz” po łacinie)

Oczywiście śpiewaliśmy automatycznie. Czytaliśmy komiksy „Spiderman”, „Wolverine” i śpiewaliśmy psalmy. Jedliśmy cukierki. Ale wiesz, cała ceremonia się odbywała. Kadzidło, wszystko. A my biliśmy się o cukierki koło organów. Znajdowaliśmy się na górze, ponad wszystkimi ludźmi i biliśmy się, graliśmy w karty w czasie mszy i śpiewaliśmy psalmy.

Niesamowite. Jak już wcześniej wspominaliśmy, w twojej rodzinie są te różne światy. Najważniejszą rolę odgrywała twoja mama. Wiele razy. A czy twój ojciec jest osobą, od której wziąłeś chęć podróżowania po całym świecie?

Tak. Nie mówię dużo o moim tacie, ale muszę powiedzieć, że jest on bardzo obecny, ale on jest starej daty. Ale to jest piękne, ale równocześnie to było dla nas w dzieciństwie największym wyzwaniem. On urodził się w Jeruzalem. Dorastał w Bejrucie. A właściwie dorastał na całym świecie, ponieważ jego ojciec był dyplomatą z Savannah/Georgia. I on ma to romantyczne wyobrażenie o życiu. Mówi sześcioma językami i posiada wszystkie talenty świata. Oprócz tego do robienia pieniędzy. Więc on zawsze opowiadał o pomysłach, a moja mama odpowiadała: „dobrze, ale jak zapłacimy rachunki?” Więc zawsze były miedzy nimi tarcia. Ale Bejrut był łącznikiem między moją mamą, która jest pierwszym pokoleniem amerykańskim – jest pochodzenia syryjsko-libańskiego. Mój tata jest kompletnym Amerykaninem z południa Ameryki, który zawsze chciał być jak Laurence z Arabii. Ten syndrom „Laurence’a z Arabii” zawsze w nim był… Ja rosłem w cieniu wojny domowej. Musieliśmy wyjechać z Libanu do Paryża. Ten brak stabilizacji naprawdę cię formuje. I ta świadomość, że istnieje cierpienie, że cierpienie… Śmieję się, ponieważ ta kobieta, z którą chodziłem do parku… Ona straciła włosy i jedno oko… jej historia jest taka, że w dniu jej ślubu bomba spadła na jej dom rodzinny. Ona została częściowo poparzona i straciła oko. I narzeczony ją zostawił.

Wszyscy ci ludzi byli ciężko doświadczeni…

Nie. Chodzi o to, że te wszystkie rzeczy sprawią, że stajesz się silny. To ważne, żeby znaleźć sposób na bycie silnym. Żeby iść dalej i nie zamykać swojego serca, nie zamykać swoich emocji. Emocje są potrzebne.

Jesteś słoneczną osobą, mimo, że przeszedłeś przez to wszystko co nam opowiedziałeś, pomimo bólu, smutku,

Dla mnie bycie słoneczną osobą znaczy, że mogę rzucić światło na rzeczy, które bardzo bolą, na rzeczy, które przez większość czasu ukrywamy. W taki sposób można być osobą słoneczną. I to jest najważniejsze, to coś… jeśli tego nie zrobimy, to po co nam to wszystko? Te wszystkie wspaniałe budynki, finanse, które powstały tutaj i w Sienie. Po co nam te wszystkie dzieła sztuki?

Czy czujesz, że bycie istotą ludzką znaczy być osobą odpowiedzialną?

Głównym zadaniem istoty ludzkiej jest kochać. Przede wszystkim kochać. Bawić się. Mieć możliwość wyrażania siebie. Krzyczeć.

Jesteś wielkim showmanem, artystą międzynarodowym. Ale jesteś również osobą, która dba o swoją prywatność. Dbasz, aby ta część twojego życia pozostała prywatna i prawdziwa.

Wiesz, kiedy zdecydowałem się mieszkać w wielu miejscach na świecie, to chodziło mi o to, żeby budzić się rano, rozpalać w kominku, chodzić z psami na spacery, na zakupy… to jest bardzo ważne. Tego szukałem. I właśnie dlatego lubię spędzać czas tutaj we Włoszech, na wsi. Bo na wsi jest zawsze coś do zrobienia. Ciągle trzeba się czymś zajmować. Dlatego staram się chronić moje życie prywatne. Ale wiesz, równocześnie były chwile tarcia w moje rodzinie, ponieważ podjąłem pewne decyzje, które spowodowały… że zacząłem mówić publicznie o sprawach, które wydarzyły się w mojej rodzinie. O chorobach.. Uważam, że to bardzo ważne. Więc ta idea, że prywatność czemuś mogłaby służyć? Jeśli weźmiemy całe twoje życie… i gdy dzieje się coś dobrego – ogłaszasz to publicznie. Ale kiedy dzieje się coś złego – chowasz to dla siebie. Dlaczego? Dla mnie to było… na przykład choroba mojej mamy. Choroba, która jest bardzo agresywna i na którą cierpią miliony ludzi na całym świecie. Postanowiłem o tym mówić, ponieważ jeśli bym tego nie zrobił, jeśli nie uchwyciłbym tego i nie zmienił w coś innego… to czemu służy miłość, którą czujesz do kogoś? Dokąd zmierza miłość, kiedy wszystko się kończy? Dlaczego historia miałaby się skończyć w tym momencie? Dlaczego nie trwa dalej? Czy kiedy ludzie nie są już przydatni społeczeństwu, kiedy nic mu nie mogą dać, mają po prostu zniknąć?

To co mówisz jest bardzo ważne. To jest jakbyśmy budowali społeczeństwo, w którym jeśli funkcjonujesz jak trzeba, jesteś użyteczny, jesteś sprawny fizycznie, to możesz o tym mówić. Twoja historia może być znana publicznie. Natomiast kiedy nie odpowiadasz potrzebom, nie pasujesz do wzorca, masz zniknąć. Usunąć się w cień.

To była moja reakcja na chorobę, która niszczy ciało – glejak wielopostaciowy. Występuje coraz częściej. To bardzo agresywny rak mózgu. Chorują na niego również młode osoby. I nie wiadomo dlaczego. Kiedy dowiedzieliśmy się co się stało… potem moja mama przeszłą operację… spędziła jakiś czas w szpitalu… potem zabrałem ją do siebie, żeby nabrała sił… była jeszcze bardzo słaba, ale posadziłem ją w pokoju, porozstawiałem mikrofony i powiedziałem: OK, a teraz śpiewaj. To spowodowało rodzaj eksplozji w mojej rodzinie. Moja rodzina była zawsze czuła na punkcie prywatności… a ja mówię: śpiewaj. Właściwie nie wiedziałem dlaczego to było takie ważne. Ale to było ważne dla mnie. Wiesz, głos… Jestem muzykiem, więc powiedziałem sobie, że muszę odpowiedzieć na to muzyką. Więc napisałem bardzo prostą piosenkę. Moja mama miała zaśpiewać trzy wersy. Zajęło nam to trzy godziny, ale udało się. Inni byli na mnie bardzo źli. Moja mama zrozumiała o co chodzi… w tym roku w czasie pokazu sztucznych ogni… moja mama nie mówi, nie może już mówić… w tym roku w czasie pokazu sztucznych ogni w Wersalu w noc sylwestrową drugą piosenką będzie ta śpiewana przez moją mamę. W czasie największych pokazów fajerwerków na świecie 31 grudnia 2020. Ona jeszcze o tym nie wie. Zobaczy to w telewizji w trakcie programu.

Dlaczego powinniśmy czasami porzucić dyskrecję? Bo można zrobić tak wiele! Można powiedzieć tak wiele. Nawet jeśli nie możesz mówić, znajdziesz inny sposób aby pokazać swoją historię. Bo ona nie może zakończyć się dyskretnie, cicho. Nie możesz schować się przed wszystkimi tylko dlatego, że życie toczy się dalej.

Jakbyś nie chciał drażnić tych idealnych, którzy myślą, że perfekcja jest wieczna. To nie tylko kwestia energii, ale również sposób czytania swojego życia.

Ale także sposób na spojrzenie w twarz przeznaczeniu. Bo na koniec wszyscy skończymy w tym samym miejscu. Możemy podróżować konno, pierwszą klasą czy na pace ciężarówki. Ale wszyscy skończymy w tej samej ziemi.

… Po tym wielkim show w Wersalu, jakie masz plany? Czego szukasz? Co chciałbyś robić?

W tym momencie chcę przede wszystkim tworzyć muzykę. Myślę, że obecnie pragnienie, które jest we mnie… to najlepszy moment na tworzenie płyt ekstremalnie artystycznych. To nie znaczy, że chciałbym tworzyć muzykę klasyczną, nie. Chodzi mi o muzykę pop, kolorową, która każe nam marzyć, która jest w stanie wyrazić jeszcze bardziej ideę wolności.

Ludzie, którzy cię otaczają, którzy mieszkają z tobą – czy oni akceptują twój sposób bycia?

Tak, ponieważ większość osób, które są mi bliskie są „dupkami”. Na przykład mój partner jest .. bardzo twardy, jest naprawdę trudny.

Być może dlatego jest dla ciebie kotwicą życiową?

Tak. To prawda. Ale jesteśmy… to jest dosyć trudny moment. Ja mam ochotę zacząć wszystko od początku. Nie jestem już tym artystą, jakim byłem, kiedy miałem 21 lat. I przemysł muzyczny nie jest już taki sam. To jest prawie tak, że powinienem wszystko spalić i rozpocząć wszystko od nowa. Tak się robi z polami zbóż na południu Włoch.

Prawie doszliśmy do końca naszego spaceru. Chciałam cię zapytać o jeszcze jedno. Gdzie spotkamy się następnym razem? I nie chodzi mi o program telewizyjny czy coś innego. Ale chodzi mi o to, w jakim miejscu będziesz jako człowiek.

Naprawdę nie wiem. I to jest cudowne!

Patrząc na nasz spacer i otaczających nas ludzi, myślę, że wielu z nas z przyjemnością będzie śledzić i odkrywać kolejne historie, o których opowiesz nam następnym razem. Dziękuję ci bardzo za ten wspólnie spędzony czas.

Ja również ci dziękuję. To jest mój pierwszy prawdziwie bożonarodzeniowy klimat w tym roku.

Do zobaczenia w następnym programie.

END

09/10/2020 – MIKA IN MFC INSTA LIVE

MFC Insta Live 09/10/2020 Mika

Tak na początek. To było nasz „normalny” cotygodniowy Live i gdzieś w 10 minucie zobaczyliśmy, że pojawił się Mika. Wszyscy zaczęliśmy go pozdrawiać i czekaliśmy na reakcję Deb. Ona jednak kontynuowała temat, który zaczęła wcześniej. Okazało się, że komentarze na jej tablecie pojawiały się z dużym opóźnieniem i Deb nie widziała momentu, kiedy Mika się włączył, ani naszych „okrzyków”, że Mika chce rozmawiać 🙂 Od tego momentu zaczyna się załączone wideo.

Deb: Kogo tu jeszcze mamy… Michelle… Kto napisał „Cześć Mika”? Mika tu jest? Tak, Mika tu jest!!!! Cześć Mika. Nie widziałam cię. Moje komentarze mają dziś opóźnienie… Mika, chcesz z nami porozmawiać?

Mika ( pojawia się na ekranie i śmieje się): Deb, ta rozmowa jest epicka! Nie zauważyłaś, że tu jestem. Nie, nie czekałem zbyt długo… Pisałem do ciebie w komentarzach… komentowałem wszystko, o czym mówiłaś… i wszyscy to czytali… o kubkach, odznakach… komentowałem wszystko „na żywo”… ludzie to czytali i nikt nie rozumiał dlaczego… w końcu ktoś mi napisał, że nie mogłaś czytać komentarzy… a ja pisałem te złośliwe komentarze..

Deb: Ale mi głupio! Nic nie widziałam… dopóki ktoś nie wspomniał twojego imienia… komentarze wyświetlają mi się z dużym opóźnieniem… Ale mi głupio. No nic. Cześć. Jak się masz?

Mika: Ja ty jak się masz?

Deb: A w ogóle to chciałeś z nami rozmawiać?

Mika: Tak! Chciałem! Dlatego czekałem. Jak się masz?

Deb: Wszystko dobrze. A ty?

Mika: Podobają mi się kwiaty, które dziś stoją za tobą.

Deb: Och, dziękuję. To kolory jesieni.

Mika: Tak, to jest jesień.

Deb: Pogoda się zmieniła. Zrobiło się chłodniej…. Ale… ciągle jest mi głupio…

Mika: Dlaczego? Jest zabawnie.

Deb: OK… więc… co robisz?

Mika: Teraz jestem z wami…. Pracowałem… zastanawiałem się nad projektami na najbliższe kilka miesięcy… co wcale nie jest takie proste, jakby się wydawało… chociaż z jednej strony to jest niesamowity okres, bo wszelkie zasady wyrzuciliśmy przez okno… a z drugiej strony jest ten czynnik niepewności, bo tak naprawdę nie wiesz gdzie się znajdziemy za pół roku… Więc raczej polega to na zgadywaniu… jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Nasze decyzje w dużej mierze zależą on naszej kreatywności. Tak długo, jak pozostaniemy kreatywni, będziemy się dobrze bawić i polegać na naszych emocjach, to na pewno decyzje będą właściwe.

Deb: Myślę, że wszyscy płyniemy na jednym statku. Ciężko robić plany. Ciężko przewidzieć…. Wiesz, ludzie mówią, że chcieliby podróżować… ale nigdy nie wiesz, czy będzie można… Próbuję sobie wyobrazić – szczególnie w twoim przypadku – te wszystkie rzeczy, które muszą do siebie pasować jak w puzzlach. Na przykład teraz jesteś w X Factor. Więc musisz wymyślić rozwiązania dla innych rzeczy. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak to wszystko zaplanować… zbyt dużo logistyki.

Mika: Logistyka! Najprostsze rzeczy stały się bardzo skomplikowane. Ale podejdźmy to tego w sposób kreatywny i z nadzieją, że wyjdzie z tego na koniec coś dobrego.

Deb: (chce coś powiedzieć, ale Mika jej przerywa)

Mika: Teraz ja zadam ci kilka pytań. Myślę, że to ważne. Ile osób z MFC znasz po imieniu? Ile członków mamy w tej chwili?

Deb: Technicznie około 22 tysięcy. Ale aktywnych członków, ludzi, którzy naprawdę udzielają się codziennie, albo chociaż raz w tygodniu, może tysiąc. Jest wiele osób, które wpadają na chwilę od czasu do czasu. Ale ile osób znam po imieniu?

Mika: Tak. Spośród tego tysiąca osób, które są aktywne, ilu znasz po imieniu?

Deb: Prawie wszystkich…

Mika: Wow!

Deb: I miałam to szczęście, że wielu z nich mogłam spotkać osobiście… albo poprzez takie spotkania jak to… w każdym razie czuję, jakbym ich znała. Jestem w stanie połączyć twarze z imionami. To naprawdę wspaniałe, że mogłam poznać tak wiele osób.

Mika: A czy gotujesz?

Deb: Tak.

Mika: Dobrze gotujesz?

Deb: Chyba tak. Jak dotąd nikogo nie otrułam.

Mika: Tak naprawdę zdałem sobie sprawę, że bardzo rzadko zadaję ci pytania i czuję się przez to jak kretyn. Więc teraz ja chcę pytać. Więc, gotujesz codziennie?

Deb: Nie codziennie. Ale prawie codziennie.

Mika: Czy grasz na jakimś instrumencie?

Deb: Tak.

Mika: Na jakim?

Deb: Gram na klarnecie. Na saksofonie. I trochę na trąbce.

Mika: Poważnie? Grasz na tych wszystkich instrumentach? Grasz na większej ilości instrumentów niż ja! I one są trudniejsze od tych, na których ja gram. Ja gram na tamburynie i na fortepianie.

Deb: Nie. Nie. Fortepian jest naprawdę trudny… nie… Kiedyś grałam w zespole.

Mika: Byłaś w zespole. A śpiewasz?

Deb: Coś w tym rodzaju. To znaczy, jak kocham śpiewać, ale to nie znaczy, że mam dobry głos. Ale kocham śpiewać.

Mika: A teraz zadam ci szczere pytanie. Czy kiedykolwiek spodziewałaś się, że będziesz robić to, co teraz robisz w tej społeczności, którą pomogłaś zbudować, czyli w MFC?

Deb: Hmm. Nigdy nie należałam do żadnego fan clubu, wiesz, kiedy byłam nastolatką. Nigdy czegoś takiego nie robiłam. Czyli z tego punktu widzenia, moja odpowiedź jest: nie. Ale wcześniej, zanim to zaczęłam robić, pracowałam z przyjacielem. Mieliśmy stronę poświęconą Disneyowi. I byliśmy w disneyowskiej społeczności. Więc robiłam coś bardzo podobnego z ludźmi związanymi z Disneyem… Dziwnie się czuję… jakbym była w jakimś programie dyskusyjnym.

Mika: Mam coś w rodzaju niespodzianki. To nie jest jakaś duża niespodzianka. To raczej coś tak drobnego, że nawet trudno to nazwać niespodzianką. To nic wielkiego. Właściwie nie powinienem tego nawet robić, bo on jest taki upierdliwy. Jest tu ze mną mój przyjaciel, który dołącza się do naszego spotkania. Być może słyszeliście, bo hałasował w tle. On tu jest. (na ekranie pojawia się Max Taylor).

Max: Hello.

Deb: Cześć Max. To jest Max!

Max: Jak się masz? Dobrze się bawisz? Wiem, że to szalona niespodzianka. To jest niespodzianka również dla mnie.

Mika: Max umył włosy. I bardzo dobrze. A jego ubranie jest czyściutkie.

Max: To fantastyczne, że jesteście tu razem. Jak się masz?

Deb: Mam się świetnie. Ludzie wielokrotnie prosili mnie, żebym cię zaprosiła do naszego live, takiego jak to… (Mika jej przerywa)

Mika: Nie, to bardzo zły pomysł! To nie powinno się nigdy wydarzyć. Musimy zachować odległość jednego łokcia od siebie.

Max: To jest absolutny nonsens!

Deb: Ktoś właśnie zapytał, kim jest Max.

Mika: Dziękuję bardzo tej osobie. W zasadzie to nie ma znaczenia. On już zniknął. Ten facet nie istnieje. Jego ego jest już wystarczająco poza kontrolą. Ale jeśli zastanawiacie się kim jest Max, to Max jest nikim. To ktoś, kto myśli, że jest kimś, ale jest nikim.

Deb: No cóż, często o niego pytano, więc miałam okazję z nim rozmawiać. Więc te osoby będą zadowolone.

Mika: Czy masz do mnie jakieś pytania? Coś co ci przychodzi do głowy?

Deb: Nie wiem, czy widziałeś. Ale wiele osób kilka minut temu pytało co to znaczy OM2206. Wysłałeś takiego tweeta kilka dni temu.

Mika: To dobre pytanie.

Deb: Ok. To jest właśnie pytanie.

Mika: A to jest odpowiedź.

Deb: Więc nie ma odpowiedzi. Kolejne pytanie… Hmmm… Dzisiaj ogłoszono, że będziesz sędzią w ITS 2020 (International Talent Support). Ty i twoja siostra.

Mika: Tak. Ja i Yasmine.

Deb: Rozmawialiśmy o tym dzisiaj… nie wiem, czy się już wtedy włączyłeś… Czy to znaczy, że zobaczymy cię w telewizji?

Mika: Nie. To nie ma nic wspólnego z telewizją. To nie to. To nie jest jakieś mainstreamowe wydarzenie. To coś w rodzaju….. To jest wspaniała platforma, która pomaga wielu utalentowanym osobom. Znajduje się niedaleko Triestu. Pierwszy raz miałem z nimi do czynienia, kiedy pracowałem z firmą SWATCH. Jeśli dobrze pamiętam to była moja pierwsza współpraca ze SWATCH, nie druga. I Yasmine i ja… ponieważ SWATCH jest jednym z największych sponsorów… co jest fajne to to, że tym razem nie mamy sponsora, nie będziemy z nikim współpracować, będziemy tam tylko jako kreatorzy i zostaliśmy tam zaproszeni wraz z innymi twórcami.. w przeszłości współpracowaliśmy z marką lub sponsorem. Teraz będziemy tam tylko dlatego, że tego chcemy, dlatego, że organizacja jest niesamowita, robią wiele wspaniałych rzeczy. Niesamowite jest to, jaki mają zasięg. Na wszystkich poziomach tworzenia: projektowania, grafiki, sztuk pięknych, wzornictwa przemysłowego… znajdują ludzi z całego świata z tych różnych dziedzin… również w dziedzinie mody… robią im wystawy, pokazy, znajdują im zatrudnienie, dają stypendia… oczywiście widać to lepiej, kiedy jesteś u nich osobiście, kiedy widzisz wystawy, kiedy jesteś w stanie zobaczyć osobiście tych ludzi, porozmawiać z artystami, projektantami. To daje bardziej zrównoważony obraz tego, co się tam robi. Tym razem odbędzie się to całkowicie on-line. I dyskusje z innymi sędziami o tym kto powinien wygrać i jakiej kategorii i dlaczego – to wszystko będzie w rodzaju telekonferencji przez Zoom. To będzie trochę dziwne doświadczenie w porównaniu do poprzednich lat. Ale bardzo się cieszymy, że będziemy mogli wziąć w tym udział. Cieszymy się również, że będziemy mogli wziąć udział w dyskusji o młodych utalentowanych ludziach, w której wezmą udział naprawdę uznani projektanci jako sędziowie. Więc to będzie ciekawe wydarzenie. I zrobimy to dla przyjemności, bo uważamy, że to jest bardzo dobre wydarzenie i trzeba je nagłośnić jak tylko się da.

Deb: Coś sobie przypominam z przeszłości, kiedy brałeś w tym udział. I to miało związek z firmą SWATCH. Muszę do tego wrócić i sprawdzić… Ludzie proszą mnie, żebym cię zapytała, czy widziałeś nasz urodzinowy prezent dla ciebie „Birthday Book”, który stworzyli członkowie fan clubu.

Mika: Tak. Prezent dotarł późno. Wszystko przychodzi z opóźnieniem.

Deb: Bo wiem, że go dostałeś, kiedy byłeś w trakcie przygotowań do tego koncertu dla Bejrutu.

Mika: Tak. Dokładnie tak. Muszę powiedzieć, że ja to bardzo doceniam. Mam całą kolekcję reakcji i przemyśleń fanów w stosunku do tego co ja zrobiłem i ich odpowiedź poprzez to, co sami stworzyli i napisali. To jest piękne. Uważam, że to jest cudowne, że można zawołać: wow, popatrzcie na to! To zabawne, bo niedawno przeglądałem yearbooki, te sprzed dobrych paru lat. Jeszcze zanim wszystko zaczęło być tworzone w sposób bardziej formalny i wyszukany… niektóre były robione ręcznie, w różnych rejonach świata… powstała z tego linia wspomnień i to jest…. Pomyślałem sobie: Boże dziękuję ci, że to powstało. Przeglądałem jeden sprzed wielu, wielu lat i bardzo się ucieszyłem, że powstał, bo poczułem się jakbym wrócił do tamtych czasów…

Mika: Muszę przyznać, że nie zawsze jest to łatwe, ponieważ patrzę wtedy oczami innych, to są ich interpretacje… potrzebuję czasu, aby się do tego przyzwyczaić… na przykład natrafiłem na jeden sprzed kilku lat i poczułem się, jakbym dostał piękny prezent. Mogłem podróżować w czasie i cofnąć się do tamtej chwili. To wszystko zostało wyartykułowane i zamknięte przez różnych ludzi, w ich opiniach i emocjach. To było piękne. Bardzo za to dziękuję.

Deb: Chyba też byłoby mi ciężko. Ja nie mogę nawet oglądać swojej twarzy tutaj na ekranie i widzieć siebie przez te wszystkie tygodnie. Dlatego filtr z Ziemniakiem był świetnym pomysłem. Mogłabym zrobić całe spotkanie z tym filtrem.

Mika: Wiesz, ja bym chętnie zrobił cały X Factor z filtrem Ziemniaka. Nie mówiliby wtedy, że jestem takim draniem. Nie mogliby powiedzieć, że Ziemniak jest dupkiem. Ziemniak jest tylko ziemniakiem i dajcie mu spokój. Pozwólcie mi być Ziemniakiem. Od teraz będę w X Factor używać tego filtra. Fedez by się ucieszył, bo on nazywał mnie Potato Man. Niech wszyscy jedzą ziemniaki.

Deb: Jestem za!

Mika: Nie dawajcie im ciasta. Niech jedzą ziemniaki… Co? Co ja wygaduję?

Deb (włącza filtr Ziemniaka): Ktoś zaproponował, żebym włączyła ten filtr, teraz kiedy jesteś z nami. (najpierw pokazuje się filtr z napisem: jakim jesteś ziemniakiem?)

Mika: Czy ja też mogę włączyć filtr? Nie. Nie mogę.

(Deb zmienia filtr.)

Mika: Wyglądasz raczej jak ziemniak – włamywacz. To nie wygląda jakbyś miała ziemniaka na głowie. Nawet nie wyglądasz na ziemniaka. Raczej jakbyś założyła na głowę starą pończochę swojej ciotki i chciała obrabować sklep „7 – eleven” (sieć sklepów spożywczych, kiedyś otwartych między 7:00 a 23:00, skąd nazwa).

(Deb zmienia filtr)

Mika: O, tak lepiej.

(Deb znów zmienia filtr)

Mika: Teraz wyglądasz jakbyś była czyimś pępkiem.

Deb (śmieje się): Wiesz co, przykro mi, ale chyba nie dam rady tego wyłączyć.

Mika: Co jest przykre to to, że wyglądasz jak pępek! O jesteś!… Muszę się pożegnać. Idziemy coś zjeść. I mam nadzieję, że pomiędzy tym co robisz, twoją pracą, mężem, kwiatami, gotowaniem, graniem na trąbce, graniem na saksofonie, grą na klarnecie i śpiewaniem od czasu do czasu…

Deb: Dużo śpię.

Mika: Mam nadzieję, że znajdujesz czas na sen… ale przede wszystkim chciałem powiedzieć dziękuję tobie i wszystkim, którzy nas w tej chwili oglądają, gdziekolwiek jesteście. Jesteście fajną grupą…. Jesteście fajną grupą sk…synów. Więc dziękuję wam za to, że jesteście członkami naszej załogi. Cześć!

Deb: Bardzo ci dziękuję, że wpadłeś. Podziękuj również Maxowi..

Mika: Nie zrobię tego. Za nic nie będę dziękować Maxowi. Jego ego musi być pod kontrolą.

Deb: Ludzie jednak go lubią.

Mika: Żartuję. Dzięki. Pa.

Deb: To była prawdziwa niespodzianka.

END

28/09/2020 – RADIO champagne fm

Co prawda Mika spędził w audycji całą godzinę, ale tak naprawdę większość czasu zajęły wiadomości, prognoza pogody i piosenki różnych wykonawców. Wybrałam z programu jedynie te fragmenty, w których Mika odpowiadał na pytania.

Radio: Cześć Mika. Ty jesteś teraz we Włoszech?

Mika: Jestem w studiu nagrań we Włoszech.

Radio: Jesteś dziś z nami, żeby porozmawiać o swoim spotkaniu z Soprano. Chodzi o piosenkę „Le Coeur Holiday”. To fragment Twojej nowej płyty (?). Mamy z nami słuchacza. Jak masz na imię? Corentin. Cześć Corentin. Masz do Miki pytanie związane z tym singlem.

Corentin: tak, chciałem się dowiedzieć jak wyglądała współpraca z Soprano.

Mika: To stało się dosyć szybko. Jakiś rok temu napisałem tę piosenkę po angielsku. Później zrobiłem wersję francuską i wysłałem ją do Soprano. Ja byłem w studio w Stanach Zjednoczonych, a on powiedział, że piosenka mu się podoba i może ją nagrać za 3 dni. Więc musiałem natychmiast kupić bilet na samolot – oczywiście to działo się jeszcze przed pandemią – i poleciałem do Marsylii. Miałem straszny jet lag. Nagraliśmy wszystko w ciągu ośmiu godzin. I pam! Gotowe. Więc wszystko działo się bardzo szybko, ale w bardzo miłej atmosferze. Wszystko działo się w Marsylii w domu przerobionym na studio nagrań. Śpiewaliśmy patrząc na morze przez okno. To było piękne.

Radio: I masz odpowiedź na swoje pytanie, Corentin. Mika, puścimy teraz „Le Coeur Holiday. Ale chciałbym, żebyś to ty ją zapowiedział.

Mika: OK. Ale nie jestem profesjonalistą. Cześć. Oto piosenka pod tytułem „Le Coeur Holiday”. A zaczyna się tak. (słyszymy piosenkę).

Radio: Po raz pierwszy goszczę cię w moim programie. Bardzo się z tego cieszę. Mika, chciałbym żebyśmy wrócili do wydarzenia, które jest ci bardzo drogie. Chodzi o koncert dla Bejrutu, który odbył się w twoim ogrodzie. Wszyscy wiemy co się wydarzyło w Bejrucie. Wszyscy wiemy, że urodziłeś się w Libanie i że masz Liban w sercu. Mówię „koncert”, ale to było coś dużo więcej.

Mika: To nie był tylko koncert. To naprawdę było coś nowego, nowy format. Coś w rodzaju film-koncert-dokument. To jest prawdziwa podróż. Tworzymy duety, tercet… Tercet między Nowym Jorkiem, Bejrutem i maleńkim teatrem w Toskanii, w którym ja się znajdowałem. Jest mój duet z Louane, która znajduje się przed Sacre Coeur (w Paryżu). Więc to prawie jak senne marzenie… i to wszystko w celu…. historie o ludziach, o ich sile… były też rozmowy… wysłałem zespół filmowców, którzy nagrali prawdziwe życie tam… i dzięki tym ekipom mogłem zadać pytania ludziom, którzy osobiście przeżyli to, co się tam wydarzyło w momencie eksplozji… mogłem poprosić ich o opowiedzenie całemu światu swoich historii. To co powstało jest poruszające, ale pełne nadziei. Jesteśmy szczęśliwi, ponieważ to było niesamowite wyzwanie. Powstał z tego bardzo duży projekt. Ale warto było, ponieważ – jeszcze tego nie ogłaszaliśmy – chyba pobiliśmy wszystkie możliwe rekordy koncertów streamingowych.

Radio: Jest dziś z nami artysta o wielkim sercu. Mika. Zostaniesz z nami jeszcze chwilę?

Mika: Z wielką przyjemnością.

Radio: Jak powiedzieliśmy wam dziś rano, dziś wyjątkowo możecie wygrać 1’800 EUR. Mika niedawno podał was kod. Mamy nadzieję, że to przyniesie szczęście Estelle.

Mika: Ja będę z nią rozmawiać?

Radio: Tak. Halo Estelle. Tutaj La Famille Champagne FM. Ktoś chciałby ci zadać pytanie. A jest nim piosenkarz Mika.

Mika: Cześć Estelle. Jak się masz? Co teraz robisz?

Estelle: Jestem w pracy.

Mika: Ach, OK. To musimy to zrobić szybko, żeby… Powiedz mi, czy znasz kod.

Estelle: tak, zapisałam sobie: 18 08.

Radio: Estelle, dzięki Mice właśnie wygrałaś 1’800 EUR!

Estelle: Dziękuję Mika. Dziękuję Champagne FM. Bardzo się cieszę.

Radio: Mika, ona ci bardzo dziękuje.

Mika: Jest szczęśliwa?

Estelle: Wygrałam pieniądze i jeszcze rozmawiałam z Miką.

Radio: Wyślemy ci pieniądze. Mika, to była prawdziwa przyjemność spędzić z tobą tę godzinę programu. Obiecaj, że jak tylko to będzie możliwe, jak tylko będziemy mogli robić imprezy, zagrasz koncert w naszym regionie.

Mika: Z wielką przyjemność. To region, który bardzo lubię.

Radio: Z powodu szampana?

Mika: Nie tylko! Tam jest pięknie, jest piękna architektura… i oczywiście szampan jest wyśmienity!

Radio: Oczywiście spożywany w odpowiednich ilościach. Do zobaczenia Mika.

Mika: Do zobaczenia. Dziękuję bardzo.

END

24/09/2020 – radio maritima

23/09/2020 – nrj – le coeur holiday

Jakie jest przesłanie piosenki „Le Coeur Holiday”, którą śpiewasz z Soprano?

Mika: Jaki jest przekaz? Dla mnie to… Miłość. I nie chodzi mi o miłość z filmów z Hollywood. W miłości chodzi o to, że jeśli ktoś cię kocha – to może był przyjaciółka, przyjaciel czy rodzic – to wtedy czujesz się wartościowym. Nie jesteś byle kim. Nie jesteś czymś bezwartościowym. Miłość dodaje ci wartości. I myślę, że to jest coś najważniejszego. To jest ten przekaz. Ponieważ, kiedy czujesz, że jesteś coś wart, że nie jesteś nikim, wtedy zmienia się twoje zachowanie. Inaczej zaczynasz patrzeć na świat, który cię otacza. Więc miłość generuje miłość.

Skąd się wziął pomysł na tak poruszający teledysk?

Mika: „Le Coeur Holiday” zacząłem pisać po angielsku jakieś 10 miesięcy temu. Potem zrobiłem adaptację w języku francuskim razem z Soprano. Nagraliśmy ją jeszcze przed pandemią. Zanim wszystko pozamykano, przed tym co się zdarzyło Soprano (ojciec Soprano zmarł prawdopodobnie z powodu koronawirusa), przed tym, co się zdarzyło w mojej rodzinie (rodzice Miki i Yasmine również chorowali). I w szczególny sposób to … przekaz pozostał ten sam, ale nabrał jeszcze większego znaczenia. I dlatego, kiedy miałem zrobić teledysk, Soprano – po tym co się wydarzyło – nie chciał w nim wystąpić. I ja też. Nie chciałem wystąpić w nim sam. Dlatego pracowałem z ekipą nad filmem rysunkowym, który również mógłby wywoływać emocje. I dlatego oglądając ten film ludzie myślą: „fajny teledysk, taki w stylu Disney’a”. I nagle następuje zwrot akcji i to… może nie jest przerażające, ale jednak jest to zaskoczeniem.

19/09/2020 BFMTV – tuż przed emisją koncertu I LOVE BEIRUT

18/09/2020 – LE LIBAN VA S’EN SORTIR – FRANCE 24

I jeszcze wersja anglojęzyczna – inna dziennikarka, inne pytania.

13/09/2020 – domenica in

29/08/2020 – SUCRE SALE TELEWIZJA KANADA

Tłumaczenie już wkrótce

Sucre Sale 29 08 2020 – prowadzi Patrice Belanger

P: Mika, hello!

M: Hello!

P: Pierwsze pytanie. W jakiej części planety znajdujesz się obecnie?

M: Dziś jestem w Rzymie. Jeszcze dziś rano byłem w Toskanii. Wstałem o 5 rano i pojechałem… Cały dzień nagrywaliśmy w studio Toto. Znasz Toto?

P: Znam zespół „Toto”.

M: Nie, nie zespół „Toto”. Nie piosenka „Africa”. To nie to.

P: Ale poczekaj chwilę. Widzę fragment dekoracji. Ale co znajduje się po drugiej stronie kamery? Czy nie będę niedyskretny, jeśli poproszę cię o pokazanie nam drugiej strony?

M: Och, zaczynam panikować. Jestem w hotelu Saint Regis w Rzymie, to takie miejsce super szykowne. Ale nie ma tu dużo światła. Teraz jest taka moda, żeby się za dobrze nie widzieć. Mam tutaj ipad. Musiałem zebrać wszystkie lampy i je poprzewracać. Tak więc mamy tu piękne kryształowe lampy… Poczekaj, zaraz ci pokażę. Proszę bardzo. Piękna kryształowa lampa za 10’000. Oto elegancka rzeczywistość wywiadów post covid. Rock and Roll.

P: Spodziewałem się zobaczyć dużą ekipę …

M: Ja też. Ja też czekam na ekipę… (Mika przewraca jedną z lamp). Och, kurczę!!!!

P: Co się stało, Mika?

M: Lampa się rozbiła.

P: Mika, dziś ukazał się twój nowy singiel „Le Coeur Holiday”, we współpracy z francuskim rapperem Soprano. Jak doszło do tej współpracy?

M: To jest piosenka, którą napisałem w 15 minut. Padał deszcz. To był bardzo trudny okres dla całej mojej rodziny – jeszcze przed pandemią. Chciałem napisać piosenkę, która byłaby trochę jak pocztówka z wakacji. Taki pomysł, żeby … (po angielsku) „zamykam oczy i jestem na wakacjach”. To było takie proste. Ten wers mógłby być prawie „obciachowy”. Ale z tą maleńką dozą smutku, z to melodią słodko- słoną.. tak jak nazwa tego programu. Ale też z elementami radości i smutku… to jest połączenie, które uwielbiam. Później uświadomiłem sobie, że piosenka nabrałaby większej mocy, gdyby zawierała dwa różne głosy i zapytałem Soprano, czy jest zainteresowany.

P: Życie w okresie pandemii. W jaki sposób się zaadaptowałeś, w jaki sposób dałeś radę wykorzystać ten czas, zatrzymać się, zahamować swoje życie gwiazdy międzynarodowej?

M: Na początku było tragicznie. Byłem na Vanuatu na Południowym Pacyfiku, gdzie kręciłem pilotażowy odcinek dla serialu dokumentalnego. I nagle… bam! Życie zmieniło swój rytm. Mój mózg doświadczył niesamowitej dekompresji. Zacząłem brać lekcje… Znalazłem profesora na Skype, na FaceTime …

P: Lekcje czego?

M: … profesora z UCL – University College of London – i rozpocząłem… jak to się mówi „a degree”…

P: Licencjat.

M: Licencjat z filozofii i stosunków międzynarodowych. I jeszcze zacząłem lekcje języka arabskiego. I ta dekompresja bardzo mi się przydała… kiedy nadszedł stres, kiedy moja rodzina była zarażona koronawirusem… moja mama, mój tata, moja siostra, która była w ciąży…

P: Cała twoja rodzina miała koronawirusa?

M: Tak.

P: A czy mogę zapytać jak się teraz mają?

M: Mają się dobrze. Nawet moja siostra i jej dziecko mają się dobrze. Było ciężko. A moja mama, która jest bardzo słabego zdrowia… byliśmy gotowi na to, że ją stracimy. Była w szpitalu. Zadzwonili do nas i powiedzieli: przygotujcie się, być może macie czas tylko do wieczora.

P: Ajajajaj!

M: I dzisiaj ona ma się dobrze. Wszystko to opowiadam, żeby powiedzieć, że jestem bardzo wdzięczny za to, jak zajęto się mamą w szpitalu Salpetriere w Paryżu, w którym ją przyjęto.

P: Mika, spędziłeś dzieciństwo w Paryżu, ale urodziłeś się w Bejrucie. I oczywiście widziałeś tak jak wszyscy ten dramat, który dotknął stolicę Libanu kilka tygodni temu. Napisałeś o tym w mediach społecznościowych. Chciałbym wiedzieć, jak patrzysz na stolicę Libanu, którą dobrze znasz i nastrój jaki tam teraz panuje.

M: To było bardzo bolesne doznanie patrzeć na te zdjęcia. Kraj który już cierpiał przez 25 lat wojny domowej. Po tym wszystkim, po tych narastających problemach wydarza się to. To okropne. Dlatego chciałem coś zrobić. To koncert, który odbędzie się 19 września, który nazywa się „I Love Beirut”. Koncert bardzo kameralny i aby przestrzegać wszystkie wymogi pandemii, odbędzie się w moim ogrodzie. Bilety są już do nabycia. Wystarczy zajrzeć na moje media społecznościowe. To się nazywa „I Love Beirut” . I oczywiście wszystkie pieniądze pójdą na cele charytatywne. Dla Libańskiego Czerwonego Krzyża i dla „Save The Children” w Libanie

P: Brawo Mika za tę inicjatywę. To był zaszczyt z tobą rozmawiać. Od dzisiaj możecie słuchać nowej piosenki „Le Coeur Holiday” a wszystkie informacje znajdziecie w mediach społecznościowych.

M: A teraz muszę zająć się lampą.

P: Ale ona naprawdę się rozbiła?

M: Tak, szkło jest na podłodze… To nie ważne…

END

Mały bonus – poza emisją

18/08/2020 – mika instagram live

Hello, ciao, cześć wszystkim. Bonsoir, salut.

Jestem we Włoszech… dziś jestem z moją rodziną… Chciałem połączyć się z wami na Instagramie i was pozdrowić.

Dziękuję za wiadomości, dziękuję za te wspaniałe rzeczy, które opublikowaliście, dziękuję za tranding topic związany z moimi urodzinami w dwóch krajach . WIDZIAŁEM TO! (chodzi o hashtag #happybirthdaymika)

Dziękuję, że jesteście takimi fajnymi fanami w tym dziwnym czasie.

Powinniśmy być w trasie koncertowej. Nie ma trasy koncertowej. Stało się inaczej.

Ale… nadal czuję się jak… jesteście nadal obecni i aktywni i to dużo dla mnie znaczy. Dziękuję.

Chciałbym wam pokazać co się tutaj dzieje. Dziś są moje urodziny. I przygotowaliśmy w domu małą niespodziankę. Wygląda to pięknie, Dziś wieczorem będzie też grill i paella, które właśnie przygotowujemy. Dom jest pięknie udekorowany.

Pokażę wam, gdzie będzie miejsce z jedzeniem. Tutaj (Mika pokazuje stół z kwiatami i owocami).

Tu za mną jest Frida… Wszystko ładnie wygląda. Mój siostrzeniec gdzieś tu biega i się chowa…

Chciałem was pozdrowić i… podziękować.

Przejrzę wasze komentarze. (Mika wymienia imiona włoskich fanów).

„Powiedz hello do Oli. Happy birthday”.

Happy birthday dla Oli czy dla mnie? Happy birthday dla nas obojga. Dziękuję bardzo.

Hello z Brazylii. Pozdrawiam wszystkich z Brazylii!

(po francusku) Pozdrawiam wszystkich z Francji!

(po włosku) Pozdrawiam wszystkich z Włoch!

Pozdrawiam wszystkich z Danii.

Pozdrawiam wszystkich z Japonii.

Przygotowujemy kilka fajnych projektów. Powstało kilka nowych wideo. I nie przez przypadek użyłem liczby mnogiej. Jest ich więcej niż jedno. Do nowych piosenek. Yesss.

… I to, co stało się w Libanie bardzo dotknęło mnie, moją rodzinę i przyjaciół…

To zmotywowało mnie do zrobienia czegoś, nad czym obecnie pracujemy.

W najbliższych dniach, w nadchodzącym tygodniu usłyszycie o tym więcej.

Na razie nic nie mówię, bo zorganizowanie czegokolwiek w obecnej sytuacji i obecnymi ograniczeniami jest dosyć skomplikowane. Wszystko zmienia się z dnia na dzień.

Ale bardzo chcę to zrobić. Mój team jest bardzo zmotywowany… więc miejcie oczy i uszy otwarte… tak się to mówi?

Hello z Korei!…

Spróbuję połączyć się z kilkoma osobami na chybił trafił.

Zacznę od imienia, które mi się właśnie pokaże. Mam nadzieję, że się uda. A jak nie, to zobaczymy.

(Na ekranie pojawia się pierwsza osoba)

Mika: Cześć.

Fan: Hej, jak się masz?

Mika: Jak masz na imię?

Fan: Jestem David. Jestem z Chile. Czekaliśmy na ciebie w marcu na Lollapalooza. I koncert został odwołany. Więc czekamy na ciebie w późniejszym terminie. Proszę cię, przyjedź! Jesteś tu potrzebny. Happy birthday.

Mika: Oczywiście! Wiesz, to miała być moja największa trasa koncertowa od 10 lat. Ale wiesz, to jest tylko kwestia czasu. Która godzina jest teraz w Chile?

Fan: Która jest godzina? Pierwsza po południu. Mamy zachmurzony dzień w Santiago. Mamy nadzieję, że przyjedziesz do nas szybko po pandemii. Nie mogę dostać zwrotu pieniędzy za bilet.

Mika: Tak, to jest wielki problem dla ludzi na całym świecie.

Fan: Wyobrażam to sobie. Ale nic się nie martw. Będziemy cierpliwie czekać.

Mika (po hiszpańsku): Bardzo ci dziękuję. Do widzenia.

Fan: Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

Mika (po hiszpańsku): Bardzo dziękuję. Cześć.

To było fajne. Kto następny nas pozdrowi?

(po francusku) No dobrze. A jak zrobię tak? Zobaczymy co się stanie.

(po angielsku) Nie wiem, z kim się połączę. Poprosiłeś mnie, żeby cię wybrać, więc zaakceptowałem zaproszenie.

Hello.

Fan (po francusku): Dzień dobry.

Mika (po francusku) : A, dzień dobry. To Francuz.

Fan: Tak, tu Francja.

Mika: Cześć Francuzie. Jak masz na imię?

Fan: Fabrice.

Mika: Fabrice. Fabrice na wakacjach.

Fan: Dokładnie, Na wakacjach u mamy i taty.

Mika: Ok. Dobrze.

Fan: A ty?

Mika: Ja? Dziś jestem na wakacjach. Z moimi rodzicami i całą rodziną. Wszystko jest w porządku.

Fan: A gdzie jesteś?

Mika: We Włoszech. W Toskanii.

Fan: Super. Ładną masz pogodę?

Mika: Rano przeszła burza. Ale teraz jest już dobrze. Jest piękna pogoda.

Fan. Dobrze.

Mika: Wieczorem zrobimy grilla i będzie fajnie. A ty gdzie jesteś?

Fan: L’Ile de Re.

Mika: Ach, wspaniała l’Ile de Re. Uwielbiam l’Ile de Re.

Fan: Znasz to miejsce?

Mika: Oczywiście, że znam. Normalnie powinniśmy grać na Francofolies. I zawsze zatrzymuję się na l’Ile de Re, kiedy gram na Francofolies.

Fan: A tak. Chyba widziałem Cię na Francofolies 3 czy 4 lata temu.

Mika: Tak, tak. L’Ile de Re to magiczne miejsce. Nawet zimą. Muszę przyznać, że zimą jest tam przepięknie. A ludzie nawet o tym nie wiedzą. A zimą jest tam bardzo romantycznie. Dziękuję ci za rozmowę.

Fan: To ja ci dziękuję. I udanych wakacji.

Mika: Bardzo dziękuję. Ciao.

Mmmm… pierwsze imię…

(po włosku) Nie wiem, kto to, ale razem zaraz się dowiemy.

Fan: O mój Boże, o mój Boże! Nie mogę uwierzyć!

Mika: Hello.

Fan: Hello. Jak się masz? Happy birthday.

Mika: Hello. Dziękuję bardzo.

Fan: O mój Boże!

Mika: Jak masz na imię?

Fan: Jestem Enrique.

Mika: Skąd jesteś?

Fan: Jestem z Brazylii.

Mika: Z Brazylii? Miło mi cię poznać.

Fan: Musisz przyjechać do Brazylii.

Mika: Bardzo chciałbym być w Brazylii. Która godzina jest teraz w Brazylii?

Fan: … Ja nie wszystko rozumiem po angielsku. Ale staram się.

Mika: Mówisz po hiszpańsku? Albo po portugalsku? Możemy rozmawiać po hiszpańsku.

Fan: Może? Mówię tak trochę.

Mika: Możesz powtórzyć swoje imię? Enrique? I w jakim mieście jesteś w Brazylii? Rio? Sao Paolo?

Fan: Sao Paolo.

Mika: Świetnie. Nigdy nie byłem w Sao Paolo. Dziękuję bardzo, że chciałeś nas pozdrowić.

Fan: Dziękuję. Happy birthday.

Mika: Nie mówię dobrze po portugalsku. Przepraszam. Rozumiem, ale nie mówię po portugalsku.

Fan: Ja mam podobnie. Całuję. Kocham cię.

Mika: Dziękuję. Bye.

Super. To jest naprawdę dobra zabawa.

Robię to zanim moja całą rodzina się pojawi. Bo kiedy wrócą… (po włosku) Bo jak wrócą, to w domu zacznie się szaleństwo….

Hmmmm…. Ooooo….

Jeśli wybiorę kompletnie…. Zobaczmy… to jest… och, to wszystko przesuwa się tak szybko… nie nadążam. Zobaczmy tutaj…

(po hiszpańsku) Są tu jacyś Meksykanie?

…. Ta osoba nie odpowiada…

Byłem w sklepie i zobaczyłem tę figurkę Frida Kahlo i pomyślałem, że jak zorganizujemy imprezę wokół Frida Kahlo, to na pewno będzie to dobrze wyglądać. Przynajmniej wygląda kolorowo.

… kogo my tu jeszcze mamy? Wyskoczyło mi jedno imię… zobaczymy… ah, Mexico…

Fanka: Ciao.

Mika (po włosku) Ciao. Jesteś Włoszką?

Fanka: Tak.

Mika: Jak się masz? Jak masz na imię?

Fanka: Mam się dobrze. Wszystkiego najlepszego.

Mika: Dziękuję.

Fanka: Giulia

Mika: Cześć Giulia. Gdzie jesteś?

Fanka: W domu. W Viareggio, w Toskanii. Nie wiem, czy znasz?

Mika: Ach, tak. Trochę znam. Mieliśmy wielką burzę dziś rano. Dobrze, że teraz już nie pada, bo przygotowując to wszystko w ogrodzie, mielibyśmy wielką katastrofę.

Fanka: Chyba tak.

Mika: Ile masz lat?

Fanka: 22.

Mika. 22. I co robisz? Studiujesz?

Fanka: W Mediolanie studiuję języki obce.

Mika: Języki obce. Super. Dobrze. Dziękuję ci. Ciao.

Fanka: Ja ci dziękuję. Ciao.

Mika: Rozmawialiśmy z Brazylią, rozmawialiśmy z Chile, a teraz rozmawiałem z kimś, kto jest kilka minut drogi stąd.

Fanka: Nie, chyba nie kilka minut.

Mika: Nie. Może 45 minut.

Fanka: Tak. Ciao.

Mika: Ciao.

Ktoś z Rosji. Hello Rosja. Hello Meksyk. Hello Kolumbia.

(po włosku) Dobrze. A teraz…

(po angielsku) Jeszcze kilka „hello” i… rozłączę się.

…. Tak wiele osób jest z Brazylii. Hello. Hello Kanada. Hello Boliwia.

(po włosku) Tak, za bardzo się opaliłem. Za bardzo. Powinienem się mniej opalać.

(po angielsku) Ta osoba nie odpowiada. Wysłała prośbę, a teraz nie odpowiada.

Hello Ekwador.

… Jeszcze jedno pozdrowienie i pójdę się przygotować. Muszę wziąć prysznic.

Zobaczmy, kto jest na końcu listy… Kim jest ostatnia osoba na liście? Ta osoba jest ostatnia na liście… Czy odpowie?…

Hello Egipt. Ciao wszystkim we Włoszech….

Ach, ona odrzuciła połączenie!… Ostatnia szansa… Ostatnia osoba na liście…

Mika: Hello. Cześć.

Fanka: Hello.

Mika: Hej, wyglądasz na bardzo zrelaksowaną leżąc na kanapie.

Fanka: Tak.

Mika: Parę tysięcy osób cię właśnie ogląda.

Fanka: Nie spodziewałam się.

Mika: Wysłałaś prośbę. Powiedziałem, że wybiorę ostatnią osobę z listy. I to byłaś ty. Jak masz na imię?

Fanka: Jestem Stefanie. Nie spodziewałam się tego. Zobaczyłam, że prowadzisz Live i po prostu nacisnęłam guzik.

Mika: Ok. Tak właśnie działa Live. Gdzie jesteś?

Fanka: Jestem w domu. Mieszkam w Libanie. I…

Mika: Gdzie dokładnie mieszkasz w Libanie?

Fanka: W Mxxxx () To jest między Bejrutem i północnym Libanem. Po środku.

Mika: A mogę zapytać co robisz? Jaka jest twoja historia?… To jakbyś nagle wpuściła do domu tysiące gości. To jest dzień moich urodzin, robię Instagram Live i postanowiłem wybrać losowo kilka zaproszeń. Ty byłaś jedną z tych osób i ja zaakceptowałem twoje zaproszenie. Teraz musisz ponieść tego konsekwencje.

Fanka: Happy birthday. Jestem marketingowcem. Pracuję w e-commerce dla marek odzieżowych.

Mika: Wiesz, mieszkasz w kraju, który bardzo kocham.

Fanka: I ten kraj kocha cię z wzajemnością.

Mika: To bardzo miłe. Na początku tego Live mówiłem – mogłaś tego nie słyszeć – jesteśmy w trakcie przygotowań do czegoś naprawdę wyjątkowego. Ogłosimy to w ciągu najbliższych dni. To jest związane z tym co się wydarzyło w przeszłości.

Fanka: Wszyscy staramy się coś zrobić.

Mika: Tak. Wszyscy coś robią. Na wszystkich poziomach. To jest zaskakujące – ta niesamowita reakcja. Jestem z tego dumny… i sfrustrowany jak większość Libańczyków i osób z libańskimi korzeniami. Ale jestem dumny z postawy, energii i reakcji Libańczyków. Po raz kolejny… Libańczycy wiedzą, co robić.

Fanka: Tak, za każdym razem.

Mika: Po raz kolejny… Będę musiał kończyć. Dziękuję ci bardzo, że wpuściłaś nas do swojego domu. Widzę, że jesteś w lekkim szoku. Ciao. Bye.

Ok. Dziękuję wam za wiadomości. Dziękuję wam za życzenia. Dziękuję za posty i stories. I za tweety i za wpisy na Facebooku. To jest wzruszające. Dziękuję MFC za to co zrobił. Dziękuję za zbiórkę pieniędzy dla UNHCR w moim imieniu. Jestem z was dumny.

Teraz już będę kończyć. Muszę wziąć prysznic i przygotować się do grilla zanim cały oddział ludzi przybędzie i będzie chciał jeść.

Z całego serca, w dniu moich urodzin… 37 lat… ale dzięki wam czuję się jakbym miał 18…

pod Frida Kahlo i mnie – Hasta luego

END

15/08/2020 BFMTV -LES SECRETS DES TUBES

Philippe Dufreigne: To historia, która powstała w chwili rozczarowania i była gestem włożenia kija w mrowisko, który był pierwszym krokiem do kariery. Mika pracował wieczorami jako kelner, aby móc opłacić dostęp do studia nagrań. Jego celem było stworzenie wersji demo, aby zademonstrować je producentom. Ale ostatnie spotkanie nie było wcale krokiem do zwycięstwa.

Mika: Rozmowa trwała 30 minut i na koniec powiedzieli mi „nie”. „Nie mógłbyś być trochę jak ten wykonawca, trochę jak tamten? Twoja muzyka jest trochę dziwna”…

Wróciłem do domu i piszę: „czy muszę być starszy, czy muszę być młodszy, czy mam być trochę jak Freddie Mercury?”

Philippe Dufreigne: Freddie Mercury, a zwłaszcza Grace Kelly. To odniesienie nie jest przypadkowe. To była pierwsza osoba, którą poznała babcia Miki, kiedy przybyła do Ameryki.

Mika: Moja babcia nie rozumiała, o czym rozmawiają ludzie wokół niej. Pewna kobieta podeszła do niej, żeby ją pocieszyć. A na koniec jej mąż powiedział do niej po arabsku: „Czy wiesz, kto to był”? A ona odpowiedziała: :Nie, tto to był”? „To była Grace Kelly”.

Więc moja babcia ciągle potem powtarzała (Mika imituję jej arabski akcent) Grace Kelly, Grace Kelly.

Philippe Dufreigne: To pierwsze demo bardzo spodobało się Jodi Marr. Zaprasza Mikę do studia nagrań w Miami. Ale wtedy nie powiedziała mu wszystkiego.

Mika: Nie wiedziałem, że poleciałem do Miami, żeby pracować z tą kobietą, która zdobyła pieniądze biorąc kredyt na swoje mieszkanie. Żeby zapłacić za ten projekt. Na szczęście udało się i jej i mnie. Rok później podpisałem kontrakt na wydanie mojej pierwszej płyty.

Philippe Dufreigne: „Grace Kelly” stanie się przebojem roku 2007 i będzie początkiem światowej kariery Miki, mimo że tekst jest krytyką branży muzycznej. To tytuł, który do teraz ma dla niego szczególne znaczenie.

Mika: Kiedy śpiewam tę piosenkę dzisiaj… dla mnie to jest piosenka w której robię to (Mika pokazuje środkowy palec). Nie straciła swojego znaczenia (dosłownie: „nadal mi się przydaje”).

Philippe Dufreigne: Potwierdza to publiczność, która przychodzi na jego koncerty. Ta piosenka stała się już klasyką w repertuarze piosenkarza.

MIKA w MFC LIVE 22/07/2020

W trakcie cotygodniowego Instagram Live prowadzonego przez Mika Fan Club pojawił się Mika.

Oto wideo z tą rozmową. Tłumaczenie już niedługo.

MFC live 22/07/2020

Mika: Yooo, jak się macie! To jest Manuelito.

Manuelito: Cześć.

Deb: Cześć Manuelito.

Mika: W zasadzie to jesteśmy na planie filmowym. Zobaczyłem, że robicie właśnie Live na Instagramie. Więc pomyślałem, że wpadnę, żeby was pozdrowić. I przedstawić wam mojego kolegę.

Manuelito: Miło mi. Miło mi.

Deb: Mi też jest bardzo miło cię poznać.

Mika przechodzi na język hiszpański: My rozmawiamy ze sobą po hiszpańsku. Dobry wieczór wszystkim. Dzień dobry.

Manuelito: Dzień dobry. Jeśli jest ktoś z Meksyku.

Deb: Mamy dziś wielu fanów z Meksyku na naszym live.

Mika: Los Mexicanos!

Deb: Możecie im coś powiedzieć.

Manuelito po hiszpańsku: Również miło was poznać.

Mika: Jesteśmy w Cinecitta, które jest … a dokładnie nagrywamy X Factor w studio numer 5, w którym Fellini nakręcił swoje najlepsze filmy. To jest wielkie studio, a my jesteśmy tu sami.

Manuelito: Ja już nic nie powiem, bo to może być niebezpieczne.

Mika: O wielu rzeczach nie wolno nam mówić. No cóż… A dziś nagrywamy reklamy. Niekończącą się ilość reklam. Dziś mamy dobrą zabawę… Dziś jest najnudniejszy dzień w całej produkcji. Dziś jest jedyny dzień, który nas przeraża.

Deb: Ale to dobrze dla nas, bo możemy zobaczyć… wiesz, my nie widzimy tego, co się dzieje „na zapleczu”.

Mika: Chcecie zobaczyć jak to wygląda? Proszę bardzo. Oto, co się tu dzieje, tu jesteśmy. A tam w oddali jest starożytny Rzym. Jeśli dobrze pamiętam, to są dekoracje zbudowane do filmu Zefirellego „Święty Franciszek z Asyżu”. A tu jest wiele osób. Ponieważ, żeby zrobić promocję potrzeba bardzo wielu osób.

Deb (do Giulio włoskiego managera Miki, który pojawia się na ekranie): Ciao!

Mika: On mnie zabije… Jak się wszyscy macie?

Deb: Wszyscy mają się dobrze. Rozmawialiśmy już dziś z kilkoma osobami z różnych miejsc. Nie tylko z Paryża, ale też Meksyk, jak już mówiłam…

Mika: Z Chile?

Deb: Chile, Kostaryka, Kanada… wygląda na to, że wszyscy mają się dobrze.

Mika: Dla mnie to też okazja, żeby wpaść i pozdrowić was… Sytuacja jest tak surrealistyczna. Normalnie powinniśmy grać koncerty. Jak mówiłem w mojej poprzedniej rozmowie, życie kompletnie się zmieniło. Ale równocześnie cieszę się, że mogę tu być, dobrze się bawić i pracować tutaj. Pracuję też nad innymi rzeczami, nad muzyką. Jestem w tracie współpracy przy fajnych projektach. Ale wiem, że to miał być czas na koncerty, a sytuacja wcale się nie polepsza. To nie czas, żeby się odwrócić i powiedzieć z pewnością „teraz będziemy robić to czy to”. I dopóki nie będzie tej pewności, nie będę składać fałszywych obietnic. Taką mam politykę. Naprawdę myślę, że to jest najmądrzejsze wyjście. Widzę, że inni potwierdzają już nowe daty. Nie wiem jak… wiecie, teraz dopiero zaczynamy mieć szerszy obraz całej sytuacji. Chciałem was pozdrowić i powiedzieć, że bardzo mi przykro, że nie jestem na scenie. Przykro mi, że nie śpiewacie i nie tańczycie razem ze mną. Ale, wrócimy do tego. I dziś, Deb, widziałem, że opublikowałaś czyjeś wideo z Bercy z fragmentem„Love Today”. Aż dostałem gęsiej skórki i zawołałem: „O Boże, to ja! Zrobiłem to. Zawsze tak robię”. To było kilka miesięcy temu…. Tak… to jest naprawdę dziwne…

Ale tutaj… dobrze się bawimy. Program bardzo się zmienił. Panuje bardzo ciekawa energia. Wygląda na to, że warunki w jakich przyszło nam pracować przy X Factorze pozwoliły Produkcji wprowadzić zmiany, o których marzyli od lat, ale bali się tych zmian. Albo może właściciele formatu mówili: „nie, musicie trzymać się naszych warunków”. Teraz nie ma warunków. Nikt sobie nic nie robi z warunków, z tego co myślą inni. Robimy program, który opowie jak największą ilość historii. Tak my to czujemy. Być może w tych wszystkich urywkach, które możecie oglądać, widać, że jest bardzo pozytywna, ciepła energia. Bo my czujemy, że coś się zmieniło w tym dziwnym okresie.

Deb: Tak, z tego, co mogliśmy zobaczyć, widać, że macie bardzo fajne relacje między sobą. Nie możemy się doczekać emisji. Zanim się włączyłeś, rozmawialiśmy o tym, że dziś wypada równo 7 miesięcy od koncertu w Bercy. Pamiętamy go. Rozmawialiśmy o innych koncertach, które się nie odbyły. To ważny temat naszych rozmów między fanami i…

Mika: Wiem też, że wielu z was wydało dużo pieniędzy na bilety. I w wielu krajach jest ta niepewność… czy będzie zwrot pieniędzy, vouchery, czy daty koncertów będą przesunięte… jest wiele niejasności. I według mnie wiele rzeczy nie jest zbyt fair… ale potrzeba czasu, żeby się to wszystko wyprostowało. Nie chcę generalizować, ponieważ to jest zbyt skomplikowane i różne kraje mają różne przepisy. Ale to wszystko się wyrówna. Musi się wyrównać. W możliwie najbardziej sprawiedliwy sposób.

Deb: Na wszystko potrzeba czasu. I wiesz… czasami ludzie są niecierpliwi… i kiedy nie wiemy dokładnie, co się dzieje, łatwo jest… zapomnieć, że to sytuacja jest skomplikowana.

Mika (zaczyna machać ręką): Przepraszam. Komary. Wrócę na nagrania z taką wielką, czerwoną opuchlizną…. Tak, masz rację. Ludzie zapominają, że sytuacja jest skomplikowana… wiesz, ogólnie… wiemy… z tego co widzę, 99% społeczności, którą razem zbudowaliśmy, również rozumie jaką mamy rzeczywistość. I jak potrafi być skomplikowana. A ten 1%, który nie rozumie… cóż mogę powiedzieć?

Deb: Ty możesz tak powiedzieć.

Mika: Tak, wiem, wiem… nie wchodźmy w szczegóły…

Deb: Dobrze widzieć, że coś robisz. Lepsze to niż siedzieć i… czekać…

Mika: Ja nigdy nie czekam. Nigdy nie czekam. Myślę, że… Zobaczymy. Jest tyle różnych rzeczy w przygotowaniu… i zobaczymy… Niektórzy z was widzieli, że ja i moja siostra jakiś rok temu zaczęliśmy projektować opakowania chusteczek higienicznych. Uważałem, że to fajny luźny projekt. I to wszystko co się potem wydarzyło w tym samym czasie i to się wydaje takie dziwne… Wszystko działo się równocześnie. W każdym razie…

Deb: Czas był idealnie dobrany.

Mika: Nam się to podoba. Uważam, że to zabawne. Podobał nam się pomysł, że to coś tak popularnego, dostępnego na każdym kroku. Bo zegarki Swatch kosztują jednak 89 EUR, a wersja limitowana nawet powyżej 100 EUR. A teraz na ebay nawet jeszcze więcej. (Z tyłu nadbiega Giulio – manager Miki). Muszę wracać na nagrania. W każdym razie, coś co jest zabawne, ogólnie dostępne… ale zawsze staramy się opowiadać jakąś historię. Za kilka tygodni opowiem wam o tym. Ale na razie muszę iść na nagrania. Inaczej nakrzyczą na mnie jak na uczniaka.

Deb: My bardzo doceniamy to, że chciałeś poświęcić nam swój czas. Dziękuję.

Mika: Do widzenia. Jesteście kochani.

Hasta luego a todos! Salut tout le mond. Ciao!

END

BONSOIR BONSOIR 14/07/2020

Bonsoir Bonsoir 14/07/2020

RANCARD AVEC UNE STAR

Jean-Philippe Wautier i Mika

Mika: Aha. Jesteś w garniturze.

Jean-Philippe: W końcu to się nazywa „Rancard avec une star” (Spotkanie z Gwiazdą), więc pomyślałem, że… ale powiem ci coś. Trochę oszukuję. Pod spodem mam stary t-shirt.

M: Ja też!

J-Ph: Dobrze, dobrze. Spotykamy się po raz pierwszy i przygotowałam sobie fajny sposób, żeby ci trochę o sobie powiedzieć.

M: OK.

J-Ph: Nazywam się Jean-Philippe Wautier. Moja mama mówi na mnie Phil. Mówię po francusku, angielsku. Rozumiem trochę język włoski. Rozumiem całkiem nieźle język niemiecki. Urodziłem się w Saguenay. Uwielbiam gotować.

Wiesz, to jest pierwszy program „Rancard” więc uważam, że dobrze jest znać swoje mocne i słabe strony.

M: To wszystko co dotąd powiedziałeś, to mocne strony?

J-Ph: Tak myślę.

M: OK.

J-Ph: A co jest twoją silną stroną? Twoja główna silna strona to…

M: Mówiąc poważnie moją słabą stroną jest niecierpliwość. To jest słabość, która wszystkich doprowadza do szaleństwa. Jestem wiecznie niezadowolony z sytuacji, w której się znajduję. Ale również to znaczy, że… widzisz… idę do przodu, naciskam.

J-Ph: A teraz jesteś niezadowolony? To niewygodne pytanie, ale bądź szczery.

M: Życie kompletnie się zmieniło. Byłem w trasie koncertowej… Kilka tygodni temu miałem występować w Centre Bell. Ale mimo tych wszystkich zmian, jestem teraz o wiele bardziej zadowolony niż to było trzy miesiące temu. To wyhamowanie pozwoliło mi lepiej przyjrzeć się mojemu życiu. Zacząłem zastanawiać się, co mógłbym robić w tym wolnym czasie. To nie znaczy, że nic nie robiłem. Robiłem wiele rzeczy. Właściwie to wróciłem do szkoły.

J-Ph: Naprawdę?

M: Zawsze trochę żałowałem, że nie mogłem… Nigdy nie studiowałem na uniwersytecie. Nawet jeśli mogłem pracować w przemyśle muzycznym, jeśli pracuję z muzyką i jestem z tego powodu szczęśliwy, to zawsze wydawało mi się, że mogłem nauczyć się wielu innych rzeczy. Dlatego przez cztery dni w tygodniu w czasie lockdown brałem lekcje filozofii, nauk politycznych, stosunków międzynarodowych i uczę się języka arabskiego. Czuje się jak student. Pewne partie mojego mózgu pracują na pełnych obrotach, aż do bólu. To jest ciężkie. Czuję się taki głupi i mały.

J-Ph: Nie, no przestań.

M: W wieku 36 lat zaczynam wszystko od początku i to jest takie trudne w tym wieku!

J-Ph: Ja nie skończyłem moich studiów wyższych. To były stosunki międzynarodowe. Nie studiowałem filozofii. Ale zawsze się zastanawiałem, kiedy mógłbym do tego wrócić.

M: Mógłbyś… Ile masz teraz lat, Jean-Philippe?

J-Ph: Jestem stary. Mam 40 lat.

M: Tak się zastanawiam… Czy jesteś w stanie sobie wyobrazić, że teraz wracasz na uniwersytet? Siadasz w sali z tymi wszystkimi ludźmi. I jesteś stary. To znaczy, nie jesteś stary, ale między nimi wyglądałbyś jak stary.

J-Ph: Wiem, że wyglądałbym staro.

M: Wszyscy by szli na piwo, czy co tam się teraz robi. Może to nie jest chodzenie na piwo.

J-Ph: Bałbym się, że będę oceniany. Boję się, że będę chciał się „odmłodzić”.

M: Jest takie powiedzenie: „Jak poznać, że się starzejesz? Zaczynasz się odmładzać”.

J-Ph: Och…

M: To nie ja napisałem.

J-Ph: Być może. Ale przykro jest to usłyszeć.

M: Pracujesz w telewizji. Masz 40 lat. Mój przyjacielu, to jest „sunset”. Ja jestem w muzyce pop. OK? To jak bycie dziadkiem! W wieku 36 lat!

J-Ph: Poczekaj, poczekaj. Ale twoim talentem jest to, że wydajesz wspaniałe albumy. Twój ostatni album jest wspaniały. Wyobrażasz sobie, że wydajesz słabszą płytę w wieku 35 lat? To byłby problem. Uważam, że jest dobrze. Dopóki krzywa pnie się w górę, jest dobrze.

M: Zawsze uważałem, że albumy powinny się rozwijać (być coraz bardziej dojrzałe). Albumy powinny się rozwijać nawet szybciej niż ja sam. Najważniejsze stają się historie, które opowiadamy… Ale wiesz, jakie mam antidotum na myśl o starzeniu się? Jest jedna rzecz. I to nie o to chodzi, że ludzie mi mówią: „ach, ty pracujesz z kolorami, twoje historie są barwne… jesteś trochę jak Peter Pan”… wtedy… (Mika pokazuje środkowy palec)… To co chcę powiedzieć… Antidotum na to to szczerość… Kiedy piszę piosenki, kiedy jestem na scenie, staję się kimś innym….

Kiedy byłem mały, kiedy miałem 7 lat, brałem stół w kuchni i zamieniałem go …. moja mama wchodziła do kuchni i pytała: „co to jest”. A ja odpowiadałem: „to jest scena”. Brałem różne rzeczy z kuchni i zamieniałem je w coś z innego świata. Jakby to były dekoracje. Kładłem głowę na stole i często, kiedy mama wchodziła do kuchni znajdowała mnie z głową między brokułami, oberżynami i ludzikami z papieru. Patrzyłem na świat, który budowałem i przedstawiałem go jakby to był plan filmowy lub scena teatralna. Chciałem znaleźć sposób, żeby móc zamieszkać w tej konstrukcji, a nie tylko w świecie zewnętrznym.

J-Ph: Mika, dziękuję ci bardzo za to spotkanie…

M: Ale poczekaj. Ty zacząłeś od przedstawienia się. Poczekaj, zrobiłem sobie notatki… Przejdźmy do miejsca, gdzie skończyłeś. Jestem Mika, ale moje prawdziwe imię to Michael Holbrook Penniman junior. I jeśli któregoś dnia będę miał syna, powinienem go nazwać Michael Holbrook Penniman the 3rd. Oczywiście tego nie zrobię, bo to byłoby czystym szaleństwem. Moja mama zwraca się do mnie – kiedy mnie kocha – Mika, a kiedy mnie nie kocha – Asshole (dupek). Mój tata… przez większość czasu nie zwraca się do mnie wcale.

J-Ph: Bardzo było mi miło…

M: To była prawdziwa przyjemność. Dziękuję. Ciao.

END

lucia fortin – wywiad z października 2019 – madryt

Interview z października 2019 w Madrycie – Lucia Fortin

L: Masz publiczność na całym świecie. Kiedy występujesz w różnych krajach, czy twój występ jest taki sam, czy dokonujesz zmian?

M: Trzeba dokonywać zmian. Inaczej byłbym jak marionetka, jak lalka. Publiczność to rozumie. Ale dla mnie to nie są świadome zmiany zależnie od kraju. Jako piosenkarz uważam, że stajesz się wrażliwy na publiczność, dla której występujesz. Nie można być kompletnie ślepym na to. Wiesz, że są rzeczy, które są bardziej lubiane, są rzeczy mniej lubiane. Dostosowujesz się, ale musisz być z jednej strony nieustępliwy a z drugiej chcieć uczestniczyć w zabawie. Musisz zrozumieć, że są rzeczy które publiczność lubi bardziej lub mniej. I czasami trzeba starać się ją przekonać, że przy piosenkach, których nie znają, mogą się naprawdę świetnie bawić. I to uczucie, że bronisz swojej twórczości ma wielką moc i może nawet wywołać w muzykach rodzaj uzależnienia. I jeśli zapytasz różnych muzyków, odpowiedzą: tak, uwielbiam wchodzić na scenę, przed publiczność festiwalową, która kompletnie cię nie zna i zejść ze sceny, wiedząc, że „jedli mi z ręki”. Myślę, że to bardzo ważne. Kochamy to wyzwanie. Ja kocham to wyzwanie.

L: W przyszłym roku wystąpisz na serii koncertów Lollapalooza w Chile, Argentynie i Brazylii (jak wiemy, wszystkie te koncerty zostały odwołane z powodu pandemii). Czego spodziewasz się po tamtejszej publiczności? Występowałeś już w tych krajach?

M: Tak. Ale obecnie „repozycjonuję się” w bardzo ważny dla mnie sposób. Jestem świadomy tego, że mam już 36 lat i że panorama popu kompletnie się zmieniła od czasów, kiedy zaczynałem karierę. Dobrze, że moja muzyka powstaje w domu. Powstaje z ludźmi, z którymi współpracuję. Moja muzyka nie rodzi się w systemie, w biurze, w którym inni decydowaliby, kto napisze dla mnie kolejną piosenkę. To pozwoliło mi ostatnio spojrzeć na wszystko z realnego punktu widzenia. Powiedziałem sobie: OK, przecież nie będę rywalizował z 22 letnimi wykonawcami TRAP. Nie mogę tego zrobić. Nie chcę. I dlatego zamiast tylko grać moje własne koncerty, dołączę do serii festiwali Lollapalooza, co automatycznie „pozycjonuje” mnie jako bardziej alternatywnego artystę. To otwiera drzwi do kolejnego etapu mojej kariery. I każdy, kto widział moje koncerty, zrozumie dlaczego zaproszono mnie do Lollapalooza. Ponieważ jest ten rodzaj… Wiesz, ludzie, którzy przychodzą na moje koncerty… większość z nich… 50% z nich nie chodzi na koncerty pop. Nigdy. Idą może na koncerty rockowe, urban music… ale w moich koncertach jest coś ekstremalnego, co otwiera… moje piosenki są bardzo melodyjne, ale mają szczególny sposób opowiadania historii. Czego więc oczekuję od tej publiczności? Nie wiem. Wiem tylko, że będę k…wa bronić mojej muzyki, jak tylko się da. Jak ci mówiłem, to jest wielka prowokacja… Uważam, że zawsze trzeba wystawiać się na prowokacje. Szczególnie kiedy teraz przechodzę do kolejnej fazy mojej kariery. A ja jestem pieprzonym wojownikiem. Będę walczyć, „zrepozycjonuję się”. Wymyślę siebi od początku. Kiedy tworzysz melodyjne piosenki, uważa się, że kiedy dożyjesz 33 roku życia, to już nie jesteś wiarygodny. Gówno prawda. I ja to udowodnię. Więc to będzie nie tylko Lollapaloosa. Dużo się ostatnio dzieje… Nawet moje najnowsze teledyski nie są zwykłą promocją piosenek. To są krótkie filmy. Nie wykorzystuję Instagramu, żeby pokazać moje zdjęcia na plaży. Chcę pokazywać historie. Można to robić na wiele sposobów.

L: Na twojej najnowszej płycie „My Name Is Michael Holbrook” opowiadasz o sobie. Powiedziałeś, że tworzysz muzykę i teksty w domu. Ten album jest bardzo związany z tobą i twoim życiem prywatnym.

M: Związany jest ze mną, z moją rodziną, z ludźmi, których kocham, z ludźmi, których nienawidzę. Ale ostatecznie to wszystko nic nie znaczy. Wszystko zniknie. Jedyne co się w życiu liczy to ludzie, których kochasz i historie, które opowiadasz. Dlatego chciałem również stworzyć album, który pozwoliłby mi na powrót do moich własnych kolorów. Na powrót do mojego poczucia melodii. Na odnalezienie celu jako twórca piosenek. Jak to zrobić? Przede wszystkim trzeba pisać piosenki, które mają cel. I tym celem było znalezienie lekarstwa. Ostatnie dwa lata były bardzo ciężkie dla mojej rodziny. I mój album jest tego rezultatem. Wiesz, napisałem o rzeczach, o których nigdy wcześniej nie myślałem, że mógłbym pisać. Moja siostra wypadła przez okno i widziałem ją umierającą, nabitą na ogrodzenie, o czwartej nad ranem. Nigdy o tym nie pisałem. Nigdy o tym nie rozmawiałem. Opowiedziałem o tym na płycie.

L: Co czułeś pisząc o tym? I jak zareagowała twoja siostra?

M: Poczułem wolność. Jej się nie podobało. To dla niej bardzo bolesne. Bardzo trudne. Ale teraz ona to rozumie. Nawet moja mama, kiedy zdecydowałem… wiesz, moja mama walczy z rakiem, z bardzo agresywną odmianą. To takie bolesne przechodzić przez to. Wiedzą to ci, którzy przez coś takiego przechodzili. Nie chciałem udawać, że nic się nie dzieje. To moja mama mnie szkoliła. Szkoliła mnie od kiedy miałem osiem lat. Cztery godziny dziennie. Znajdywała mi pracę. Jeździliśmy naszym rodzinnym samochodem, spaliśmy w nim przed teatrami. A ja potem szedłem występować. Od ósmego roku życia. Więc kiedy moja mama zachorowała, nie mogłem udawać, że wszystko jest w porządku. Musiałem odpowiedzieć muzyką. Musiałem odpowiedzieć piosenkami. Kazałem mojej mamie śpiewać w trzy tygodnie po operacji. Była słaba. Z trudem wydobywała z siebie głos. Moja rodzina uważała, że jestem okrutny, ale ona wiedziała dlaczego to robię. I robiła co było trzeba. Więc jakie to jest uczucie? To wyzwala. To jest jak katharsis. I równocześnie to znaczy, że nie jesteś dwulicowy. Dwulicowość bywa niebezpieczna w muzyce pop. To jak bycie dwoma osobami. Ja nie chciałem być taki. Nie chciałem śpiewać na scenie o czymś tam, a potem wracać do domu i mierzyć się z rzeczywistością. Chciałem, żeby rzeczywistość wkroczyła na scenę. Chciałem, żeby to było w stylu „wal się”. To mój sposób mówienia „wal się” do tego całego gówna, którym życie cię obrzuca.

L: Jedną z najczęściej słuchanych piosenek na Spotify z twojego nowego albumu jest „Tiny Love”. O czym jest „Tiny Love”?

M: Właśnie o tym jest „Tiny Love”. O dawaniu wartości samemu sobie. Jest przeciwieństwem słowa „bezwartościowość”. Ja to nazywam „filozofią małej miłości”. Uczucia jakie łączą cię z członkiem rodziny, przyjacielem, kochankiem są dla ciebie najważniejsze na świecie. Ale cały świat ma to wszystko gdzieś. Kogo to obchodzi? Dlaczego miałoby to kogoś obchodzić? Ale czy to nie jest wspaniałe? Bo to znaczy, że to jest coś, co należy tylko do ciebie. Czy nie powinno to być źródłem siły, ponieważ nikt nie wie, że to coś istnieje? Coś tak małego, że nikt tego nie widzi, ale coś tak wielkiego, że zmienia całe twoje życie. O tym jest ta piosenka. O dostrzeganiu wartości w rzeczach, o których myśli się, że są bezwartościowe. I podobnie jest nami. Żyjemy w świecie, który często daje nam wrażenie, że jesteśmy bezwartościowi. I po raz kolejny i kolejny i kolejny… Wywołuje w nas uczucie zazdrości, kiedy porównujemy się na Instagramie. Twoje zdjęcie z wakacji nie jest dobre, jeśli nie sprawia, że inni poczują, że ich wakacje były do dupy. Twoje selfie nie jest dobre, jeśli twoje cycki nie wyglądają lepiej niż cycki innych. Ja mam tego dosyć. Dla mnie to marnowanie energii.

L: Inna piosenka to Sanremo, do którego powstał teledysk, który krytykuje czasy, w których homoseksualizm był źle postrzegany. Jak myślisz? Coś się zmieniło, jeśli chodzi o prawa społeczności LGBT?

M: Oczywiście bardzo dużo się zmieniło. To jest potężna zmiana. Na korzyść. I nie chodzi o to, żeby cofać się do dalekiej historii, ponieważ to działo się tak niedawno. Mówimy o roku 1967. To nie było sprzeczne z prawem, ale było nietolerowane przez społeczeństwo. I jedynie krytykując przeszłość możesz wpłynąć również na przyszłość. I nie tylko. Także krytykując przeszłość, krytykuję teraźniejszość. Ponieważ dobrze jest mówić, że sytuacja się zmieniła. Oczywiście tak jest. Jest jednak nadal 60 krajów na świecie, w których jest to nielegalne. Więc, czy powiesz, że sytuacja kompletnie się zmieniła? Nie. Dlatego ważne jest, aby nawiązywać do przeszłości. Można to robić w różny sposób. Wiele już zrobiono. Wielu z nas to robi. Chciałem zrobić film, który uchwyciłby to słodko-gorzkie pragnienie… niebezpieczne pragnienie… ciche cierpienie… i ten koncept co to znaczy być „odmieńcem” (freak). I jak społeczeństwo dostosowuje definicję bycia „odmieńcem”, co pięć, dziesięć lat. Obecnie, jeśli jesteś siedemnastoletnim imigrantem z kraju targanego wojną… jeśli nikt w ciebie nie zainwestował, nie wykształcił cię… uciekłeś i przybyłeś tutaj nielegalnie… stajesz się „persona non grata”. Nikt cię nie chce. Chcą cię odesłać gdzieś indziej. Albo udają, że nie istniejesz… Zmienia się definicja nietolerancji w społeczeństwie. Ona nadal istnieje. I jeśli chodzi o społeczność LGBTQ, to sytuacja związana z nietolerancją bardzo się poprawiła. Ale to jeszcze nie koniec.

L: Czy uważasz, że twoja historia sprawia, że jesteś bardziej wrażliwy na to, o czym właśnie wspomniałeś? O imigrantach…

M: Nie wiem, czy dlatego, że dużo podróżowałem, że miałem kontakt z wojną bardziej niż inne dzieci z mojej szkoły, czy to mogło sprawić, że byłem bardziej sprawiedliwy wobec ludzi zepchniętych na margines. Chyba nie. Myślę, że to sprawiło, że stałem się bardziej ciekawy, aby poznać historie tych ludzi. Uważam, że są oni potężnym źródłem opowieści. To bogactwo i różnorodność historii. Ten temat jest dla mnie bardzo ważny. To jest jak… Dla mnie ludzie spychani na margines, albo niedostatecznie reprezentowani, to jest niesamowite źródło historii do opowiedzenia. I bardzo ważnych historii do wysłuchania. Szczególnie przy obecnym kryzysie związanym z uchodźcami i imigrantami. Wysłuchanie ich historii jest szczególnie ważne.

Nigdy nie zapomnę mojego najsilniejszego przeżycia emocjonalnego w dorosłym życiu – może poza emocjami, kiedy cierpi ktoś z mojej rodziny. Kilka lat temu siedziałem w centrum kulturalnym w Bejrucie. To było tajne centrum kulturalne LGBTQ dla uchodźców, ponieważ to jest nielegalne. Byli tam ludzie, którzy w świetle przepisów nie mieli prawa żyć. Ludzie, których społeczeństwo karze, otwarcie dyskryminuje. Ludzie ścigani przez swoje rodziny, przez rząd, przez kraj, w którym znaleźli schronienie – w Libanie. Ludzie, którzy nie mają domów. Mają tylko tę społeczność, którą tajnie stworzyli. I są w wieku od 16 do 65-70 lat. Nigdy nie widziałem tak wielkiego pragnienia życia. I w tych wszystkich ich problemach dostrzegłem niesamowite piękno. Czułem tak wielką wdzięczność za to piękno – to trudne, okrutne piękno, którym zechcieli się ze mną podzielić. Nigdy nie widziałem podobnej mocy.

END

RADIO CANADA 16/05/2020 #5 a 7″

RADIO CANADA 16 05 2020 program „5 a 7” wywiad prowadził Pierre_Yves Lord

Wczoraj wieczorem powinien dać koncert w Montrealu, a dziś Quebec’u w hali Centre Videotron.

Musiał jednak, z dobrze znanego nam powodu, anulować trasę koncertową po Ameryce. Ale my mogliśmy z nim porozmawiać telefonicznie w odległych Atenach, gdzie, wraz ze swoimi dwoma psami, postanowił przebywać w czasie kwarantanny. Dobry wieczór Mika.

M: Dobry wieczór. Jak się masz?

P-Y : Mam się dobrze. Cieszę się, że w trakcie programu „5 a 7” możemy porozmawiać przy drinku na odległość. Jak się mają sprawy w Grecji?

M: Co do sytuacji tutaj, jest raczej dobrze. Rząd zareagował bardzo szybko. Ale ja trochę wariuję. Naprawdę. Mogę wam opowiadać, że zareagowano tutaj bardzo szybko i tak dalej… Znalazłem się tutaj w trochę dziwnym momencie. Byłem w trakcie trasy koncertowej. Byłem w Australii i nagle… Anulowano koncerty w Chinach… Porem była Korea Południowa… Potem Japonia… Wtedy pomyślałem, że następna będzie Lollapaluza z Ameryce Południowej… Coachella… i cała reszta. Trasa miała trwać dwa i pół miesiąca. A ja przebywałem wtedy na Wanuatu … na Pacyfiku… kręciłem tam reportaż. Zadałem sobie wtedy pytanie: to gdzie mam się teraz udać? Mój chłopak nie może wjechać do Stanów Zjednoczonych, bo nie ma zielonej karty. Nie mogłem być z moją rodziną w Paryżu, bo hotel, w którym się zawsze zatrzymuję był zamknięty. Powiedziałem sobie: OK. Nie chcę być sam w Stanach i tam zwariować. Nie wiem, ile to potrwa. Jadę do Aten. I teraz jestem w jego (Andy’ego) maleńkim mieszkaniu, w samym centrum miasta, gdzie z balkonu widać Akropol. To takie mieszkanie dla studenta w niesamowitym widokiem. Mogę powiedzieć, że miałem szczęście, bo nie jestem zbyt daleko od rodziny, i mam piękny widok z balkonu, gdzie spędzam większość czasu czytając książki.

P-Y: Wiesz Mika, miałem okazję zobaczyć, jak wygląda twoje mieszkanie. W mediach społecznościowych, na Instagramie pokazałeś filmy, tzw. „Live”, gdzie przez godzinę gotujesz, opowiadasz, puszczasz muzykę. Tańczysz, gotujesz…

M: Co to jest dom? Dla mnie, tak jak dla wielu osób, to jest kuchnia i muzyka. Często obie te rzeczy równocześnie. Słucham wszystkiego. Na przykład dziś wieczorem będziemy jeść kolację – ja i Andy – i słuchałem album Mike Posner’a, piosenka nazywa się „Iris”. Słuchałem też arii w wykonaniu Cecylia Bartoni – śpiewaczki sopran liryczny. Dla kontrastu była też Nirvana i trochę Cher…. Naprawdę, czuję się trochę niezręcznie, bo to nie jest jakaś idealna playlista. Ale to właśnie jest urocze. W domu nie przejmujemy się tym, co ludzie pomyślą…. W całej tej sytuacji nie chciałem występować. Nie mam tutaj pianina, nie chciałem śpiewać a capella. Nie chciałem występować korzystając z telefonu. Wszystko co miałem, zainwestowałem w trasę koncertową, w wielki show. I nagle trasa kończy się w połowie. Wszystko jest anulowane. I co ja mam robić? Śpiewać do telefonu? Powiedziałem: nie. Na razie nie śpiewam. Teraz słucham. A potem będę śpiewał jeszcze więcej i jeszcze głośniej.

P-Y: Wyobraźmy sobie, że dziś wieczorem wszedłbyś na scenę Centre Videotron. Jak wyglądałyby ostatnie chwile przed wyjściem na scenę? Kiedy gasną światła, kiedy słyszy się tłum, który czeka na początek spektaklu? W jakim stanie się znajdujesz? Co się dzieje na te kilka sekund przed wejściem na scenę?

M: Pytanie, które mi zadałeś jest bardzo ważne w moich koncertach. Mój koncert zaczyna się w chwili, kiedy wchodzicie na salę. Jeśli chcemy, aby publiczność kompletnie się otworzyła, aby stała się łagodniejsza… nie bardziej miękka, ale łagodniejsza, bardziej ekspresyjna… musimy wziąć na siebie odpowiedzialność za kierowanie nią. Trzeba jej powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Jeśli tylko życie zmieni się na te dwie i pół godziny, jeśli zawiesimy rzeczywistość, abyśmy stali się bardziej ludzcy, bardziej prawdziwi, abyśmy poczuli emocje, które są bardziej radosne… Kiedy ludzie przychodzą na moje koncerty, coś się zaczyna dziać. Na to najnowsze tournee napisałem piosenki, które są czymś w rodzaju życiorysu, autoportretu, które są powiązane z kolorami. Całość podzielona jest na rozdziały w różnych kolorach. I podzieliłem moje życie i moje emocje, które dzielę z publicznością, na kolory. Niebieski, czerwony i tak dalej… Stworzyłem całą tęczę. I na koniec mówię: nawet w bieli, która nie jest kolorem, która jest czymś najbardziej zimnym na świecie, zawierają się wszystkie kolory wszechświata. To jest więc poetycka i emocjonalna podróż poprzez emocje, przy użyciu muzyki, oczywiście. Tak więc, koncert staje się cyrkiem kolorów. Spektakularnym i bardzo osobistym jednocześnie.

P-Y: To znaczy, że przygotowujesz publiczność na otwarcie się na odczuwanie? A ty, Mika? Kiedy jesteś na scenie – przypomnę, że twój album nazywa się „Michael Holbrook” – wtedy jesteś Mika czy Michael?

M: Jestem i jednym i drugim. To wypadkowa ich obu. Jeden zasypiając wieczorem płacze, boi się, martwi się. Drugi wychodzi na scenę i śpiewa przed tysiącami osób, których nie zna… Mówię teraz w trzeciej osobie, ale to po to, aby pokazać tę walkę między dwoma osobowościami w moim życiu… Ponieważ od kiedy pracuję, od kiedy miałem siedem lat, jestem Mika. Ale urodziłem się jako Michael. Odrzuciłem imię mojego taty, Michael, aby stać się Miką…

P-Y: Ale dlaczego?

M: Nie wiem. Nigdy nie zrozumiałem, dlaczego tak się stało… Bałem się, że nie będę mieć siły, aby być Miką… To jest dziwne… Zawsze jest we mnie napięcie prowokujące kreatywność… Dla mnie to były również relacje z moim tatą, mamą, która mnie uczyła… tata był często nieobecny… ale jest dużo miłości między naszą trójką i całą rodziną… To śmieszne, ale na scenie mogę powiedzieć wszystko bez potrzeby szukania miłych słów, bez potrzeby przepraszania, bez obawy, że ktoś się obrazi…… Mogę wszystko powiedzieć na scenie. Poprzez gest, emocję, spojrzenie… Mówię, że śpiewając obnażamy się kompletnie. Możemy zrobić strip tease… Mogę zdjąć… mogę pokazać goły tyłek… mogę zdjąć majtki… ale zobaczycie mniej, niż kiedy śpiewam. To dotyczy wszystkich.

P-Y: Tak, tworzy się związek bardziej osobisty… Mika, podobno w Grecji uczysz się języka arabskiego i filozofii.

M: A skąd ty to wiesz? Zrobiłeś wywiad?

P-Y: Tak, szukałem trochę. Więc czy to prawda? Uczysz się arabskiego i filozofii?

M: No, muszę coś robić. Nie mam tutaj pianina. Na razie słucham dużo muzyki. Powiedzieć ci coś? Już dawno nie zdarzyło mi się… wczoraj wieczorem słuchałem muzyki i miałem łzy w oczach. Byłem sam i naprawdę… nie byłem pijany. Piłem herbatę i miałem łzy w oczach… już tak dawno mi się to nie zdarzyło, żebym był sam w pokoju i miał łzy w oczach.

P-Y: Jaka to była piosenka?

M: Oh, ty chcesz wszystko wiedzieć.

P-Y: Chcę wiedzieć która piosenka doprowadziła cię do płaczu. Jaki rodzaj muzyki powoduje w tobie takie emocje, że płyną łzy.

M: To była Nina Simone „Black, Black, Black is the Colour of My True Love’s Hair”. To niesamowity utwór. (Słyszymy fragment piosenki)… To niesamowite, prawda? Myślę, że to przez dekompresję mojego mózgu, która miała miejsce przez ostatnie 6-7 tygodni.. to sprawiło, że jestem bardziej… ludzki. Wszystko stało się znów bardziej ważne. Muzyka stała się bardziej ważna. Świadomość miłości, jaką czuję do moich przyjaciół, rodziny, muzyki. To wszystko stało się dużo bardziej ważne. I równocześnie nie obchodzi mnie, co ludzie myślą. To rodzaj lekceważenia, który mam nadzieję, będę umiał utrzymać, kiedy pewnego dnia – a nie stanie się to szybko – wszystko stanie się znów bardziej normalne.

P-Y: Odsłaniamy się. Jesteśmy bardziej prawdziwi… Mika, czy możliwe jest, że któregoś dnia przeprowadzisz się do Montrealu? Na miesiąc, na kilka miesięcy… lat?

M: Chciałbym. Nie raz o tym mówiłem, ale nikt nie zaproponował mi pracy. A ponieważ jestem Cyganem z cyrku.. bo ja naprawdę pracuję jak w cyrku: zacząłem bardzo wcześnie… podążam za kreatywnością, ponieważ czuję się jak w domu, kiedy mogę się swobodnie wypowiedzieć, gdy pojawia się jakiś projekt. Ale na razie nikt mi nic nie zaproponował. Naprawdę nie zastanawiałbym się długo. Bardzo lubię Montreal.

P-Y: Myślę, że to miasto też cię kocha. I jeśli będziesz szukać pracy, możemy wspólnie pracować w radio przy „5 a 7”. Zapraszam cię, kiedy tylko chcesz… Z dużą przyjemnością rozmawiałem z Miką. Jesteś bardzo miły.

M: Dziękuję. To była wielka przyjemność. Rozgrzałeś moje serce.

END

COOKING WITH MIKA 26/04/2020

Punktualnie o godzinie 12:00 Mika rozpoczął swój „program kulinarny”.

Pozdrowił fanów z różnych krajów świata.

Mika wygląda na trochę zmęczonego, ponieważ od rana przygotowywał się do dzisiejszego gotowania. Przygotował niektóre produkty, żeby móc również skupić się na spotkaniu z nami, a nie tylko na gotowaniu.

Mika ma na sobie białą koszulę, która została uszyta na wzór koszuli jego dziadka. To jego obecny strój na okres kwarantanny 🙂 Również jego włosy są w nieładzie (jak u wielu z nas – zamknięte są przecież zakłady fryzjerskie).

Ale jakie danie Mika nam dziś przygotuje? Śliwki, tymianek, oregano, pieprz, migdały, posiekany czosnek (Mika siekał go od godziny 9:00 rano), kapary z wodą z kaparów, pokrojone oliwki, pietruszka, pomidory… jajka wielkanocne… nie, nie, one i tak chyba już się do niczego nie nadają 🙂

No i kurczak, który na razie jest w lodówce. I znów pomidory… Co z tego powstanie? Różne rzeczy. Mika bardzo lubi oliwki. Drzewa oliwne rosną w wielu krajach świata. To święte drzewa. Będąc obecnie w Grecji, Mika dowiedział się, że Grecy konsumują rocznie na osobę 27 litrów oliwy z oliwek. A na przykład w Ameryce to tylko 0,7 litra.

Drzewa oliwne są długowieczne. Mogą przetrwać nawet 1600 lat i nadal dawać owoce. Tak jest na przykład w Chorwacji. Do dziś produkuje się oliwę z owoców tych drzew.

Dzisiejsze danie jest związane ze wspomnieniami z dzieciństwa. W Ameryce chyba wszyscy znają książki „Silver Palate” redagowane przez Sheila Lukins z Nowego Jorku. W latach osiemdziesiątych jej książki kucharskie stały się wielkim przebojem. I jednym z dań tam proponowanych jest „Chicken Marbella”. To danie, które łączy w sobie smaki: słodki, kwaśny, słony i gorzki. To danie było zainspirowane kuchnią żydowską, środkowowschodnią, marokańską.

Oczywiście gotowaniu będzie towarzyszyć muzyka. I Mika zaczyna od piosenki greckiej piosenkarki Arlety.

Mika: „Minęło kilka tygodni o naszego ostatniego gotowania. Dużo się działo. Jestem pewny, że u was było podobnie. To dziwne, bo kwarantanna w pewnym sensie zatrzymała nasze życie. Ale równocześnie tak wiele się działo przez ostatnie tygodnie. Jeśli chodzi o mnie i moją rodzinę, sprawy mają lepiej, dużo lepiej. Sytuacja się ustabilizowała”. (Mika powtarza to samo po włosku i po francusku.) Po francusku dodaje: „Ja nie jestem kucharzem. Nie chcę udawać, że nim jestem. To po prostu pretekst, abyśmy spędzili trochę czasu razem”.

„Jestem w Atenach, w Grecji i chcę słuchać w niedzielę muzyki, która wprowadza mnie w dobry nastrój”.

Mika puszcza piosenkę Dalidy „Paroles” i rozpoczyna gotowanie – nie będę tu podawać wszystkich detali kulinarnych i skupię się na najważniejszych informacjach od Miki.

Mika: „Kiedy powiedziałem Andy’emu, że wykorzystam śliwki do naszego dania, odpowiedział: och, nie, śliwki nie są seksowne. A ja mówię: śliwki są bardzo seksy!!! (Mika powtarza to w kilku językach) W tradycyjnej kuchni francuskiej często używa się śliwek. Na przykład zając ze śliwkami. Ja zrobię kurczaka ze śliwkami”.

Mika:”Nie ma czegoś takiego jak drzewa oliwne dające zielone oliwki. Wszystkie drzewa oliwne produkują czarne oliwki. Po prostu zielone oliwki to niedojrzałe owoce. Zbiera się je dlatego, że są twardsze. Nie wszyscy o tym wiedzą. Ja też o tym nie wiedziałem”.

Mika znów opowiada o tym, że drzewa oliwne żyją bardzo długo, ponad tysiąc lat.

Mika: „ W zachodniej części Aten było drzewo nazywane „Drzewem Oliwnym Platona”. Nazywało się tak, ponieważ rosło już za czasów Platona. Platon założył Akademię, która znajdowała się w zachodniej części miasta. I to drzewo przetrwało do naszych czasów. Nie dawało już owoców. Zdarzył się wypadek i autobus uderzył w to drzewo i bardzo je uszkodził. Nie wiedziano co z nim zrobić. W końcu przeniesiono je na teren Akademii Rolniczej, która znajdowała się niedaleko. I w roku 2015 okazało się, że drzewo zniknęło. Podobno wykorzystano je jako drewno na opał. Co za absurd”.

Mika: „Wiele osób pyta mnie, kto zmywa naczynia. Ja zmywam naczynia. Nie zawsze. Ale często to robię. Nie przeszkadza mi to… To nieprawda. Tak naprawdę zmywanie naczyń jest czynnością, której najbardziej na świecie nie lubię robić”.

Mika: „Pewnie zastanawiacie się, co robiłem przez te wszystkie dni. Przez ostatnie dwa tygodnie miałem dużo stresu związanego z moją rodziną. I to zajmowało mi dużo czasu. Miałem zajętą głowę. Od kiedy sytuacja się uspokoiła, bardzo chciałem się czymś zająć. Chciałem się uczyć. Wychodzimy, żeby pobiegać na terenie Aten. Możemy już to robić, więc korzystam z okazji. Moja trasa przebiega wokół Akropolis. Dotarłem do Obserwatorium….. Zatrzymałem się, żeby wykonać kilka ćwiczeń i zobaczyłem jakieś napisy na skale za mną. Dowiedziałem się, że jest to miejsce, w którym więziony był Sokrates. Więc to więzienie Sokratesa (jest taka legenda, która mówi, że był on tam więziony), było miejscem, w którym ukryto skarby z Akropolu w czasie drugiej wojny światowej. Spacerując po tym terenie, biegając tam, wchłonąłem wiele rzeczy, o których nie miałem okazji tak naprawdę się czegoś dowiedzieć. Więc od dwóch tygodni uczę się o filozofii. Znalazłem profesora z Londynu, który daje mi prywatne lekcje przez Skype’a. To jest niesamowite. Teraz jestem pochłonięty Platonem, Sokratesem. Analizowałem alegorię jaskini, cieni na ścianie, teorię kształtów, koncept króla filozofa, paradoks Minosa. To jest niesamowite i daje mi dużo radości. Zdałem sobie sprawę, że filozofia…. Studiowanie filozofii, to zadawani pytań, dyskutowanie nad odpowiedziami. I nie chodzi o znajdywanie tej jedynej odpowiedzi. Ten czas, w którym obecnie żyjemy, to ciągłe zadawanie pytań. Odpowiedzi nadejdą później. Nie tylko studiuję filozofię i nauki polityczne, ale również uczę się języka arabskiego. Po raz pierwszy zdecydowałem się uczyć mówić po arabsku. Uczyłem się kiedyś libańskiego, potocznego języka arabskiego. Więc czuję się, jakbym wrócił do szkoły. I co jest zaskakujące, nauka tego wszystkiego zachęciła mnie do pisania. Znów zacząłem pisać. Dziwne, pobudziłem jakąś część mojego mózgu, która spowodowała, że znów zacząłem pisać. Gdyby miesiąc temu ktoś powiedział mi, że znów będę pisać, odpowiedziałbym: Nie ma takiej opcji. Nie teraz. Nie w takich warunkach. Nie mam ochoty. A teraz mój mózg robi takie: tgt tgt tgt”…

Mika zmienia temat: „ Zaczyna robić się coraz cieplej. W mieszkaniu nie ma klimatyzacji. Jeśli ta kwarantanna potrwa jeszcze dłużej, będzie bardzo gorąco. W Atenach jest bardzo gorąco nie tylko latem, ale już pod koniec wiosny. A teraz zrobię pomidorowe gazpacho. Nie prawdziwe gazpacho. Ale jego prostą wersję”.

Mika: „ Kiedy biegam wokół Akropolu, słucham różnego rodzaju muzyki. Jazz, Charlie Parker, rap, muzyka klasyczna. Ale jest jedna piosenka, której słucham ostatnio bardzo często”. (Mika puszcza piosenkę The Weekend „In Your Eyes”)

Zaraz potem słyszymy piosenkę „Good Wife”. Mika przygotowuje gazpacho i śpiewa.

Zostało nam 12 minut do końca programu. Mika przejmuje telefon i zaczyna czytać wiadomości z ekranu. Bardzo dużo wiadomości jest od fanów francuskich. Mika postanawia połączyć się z kilkoma losowo wybranymi osobami.

Maxim z Moskwy – niestety nie ma połączenia wideo, słyszymy tylko jego głos. Mika pyta go o imię, gdzie mieszka i czy wszystko u niego w Moskwie porządku.

Hongkong, Szwajcaria, Anglia, Sardynia, USA, MFC,

Mika jest zdziwiony, że Deb już nie śpi 🙂

Wiele osób wysyła prośby, aby się z nimi połączyć. Ale połączenie nie zawsze działa.

Mika: „ Przez najbliższy tydzień będę kontynuować moją naukę języka arabskiego, lekcje filozofii i nauk politycznych. Będę dalej pisać. Będę dalej gotować. I w ogóle będę dalej starał się robić różne rzeczy i wypełniać czas. Mam nadzieję, że już niedługo zacznę nowe projekty. Nie wiem, co mnie spotka w najbliższej przyszłości. Są plany na projekty w Ameryce. Będą też projekty związane z Azją i Ameryką Południową. Jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia Jestem bardzo podekscytowany. Może tam mnie wiatr poniesie. Mam nadzieję, że będę dużo podróżować.

Ale na razie jestem szczęśliwy tu, gdzie jestem. Pracuję nad sobą. Porządkuję rzeczy w mojej głowie.

Kończy się nam czas. Spróbuję połączyć się z jeszcze jedną osobą. Nie wiem z kim”.

Raphael z Lyonu – niestety nie widać go na ekranie. Rozmowa jest po francusku.

Mika: „Czy gotujesz coś w trakcie oglądania tego programu”?

Raphael: „Nie, jeszcze nie. Późno dziś wstałem. Ale dałeś mi pewne pomysły”.

Mika: „ To co ugotujesz”?

Raphael: „Na wieczór planujemy kurczaka, więc może trochę zmienię przepis i wykorzystam twoje inspiracje”.

Mika: „Cieszę się, że cię zainspirowałem. Macie ładną pogodę w Lyonie”?

Raphael: „Tak, jest ładna pogoda. Mamy to szczęście. Mieszkam na wsi i jest mi tu dobrze”.

Mika: „Bardzo lubię Lyon. Trzymaj się”.

Mika jeszcze zagląda do piekarnika. Puszcza piosenkę „Tomorrow”. Polewa kurczaka sosem. Zaczyna sprzątać rzeczy ze stołu i śpiewa. Potem sieka pietruszkę.

Mika: „ Kończymy na dziś. Życzę wam udanej niedzieli. To nie jest normalna niedziela, ale jest OK”.

Mika pozdrawia fanów z Włoch, Francji, Azji, Środkowego Wschodu, Libanu i całego świata.

END

MFC LIVE ON INSTAGRAM 16/04/2020

16/04/2020 MFC live Deb rozmawia z Miką

Deb: Cześć. Wygląda jakbyś się opalił.

Mika: Wyglądam jakbym się spalił na słońcu. Ładną masz półkę za sobą (chodzi o rzeczy związane z Miką, które stoją na szafce za Deb). Pokażę wam mój taras. Tu obok jest pralnia. A tu stoi lampka wina. I pop corn.

Deb: Ja mam kawę.

M: Która godzina jest u ciebie?

D: Dopiero 12:30. Trochę za wcześnie na wino.

M: Zgadzam się z tobą.

Mika pokazuje roślinki rosnące na balkonie.

M: Popatrz, przywróciliśmy je do życia. Jestem tutaj prawie 5 tygodni. Mamy tutaj koperek, bazylię, miętę pieprzową, rozmaryn … gardenię…

D: Gardenie są piękne.

M: I wiesz, Deb. Nic jeszcze nie uschło.

D: Ale spójrz na pogodę. Macie piękną pogodę.

M: Tak, to prawda. Jestem naprawdę wdzięczny, że mogę mieć ten mały taras, balkon. Co za ironia, muszę ci powiedzieć. Mieszkam w wieku różnych miejscach. Mam tam ogrody. Ale nigdy nie miałem dosyć czasu, żeby się nimi zajmować. I jedyny raz, kiedy mogę się tym rozkoszować, mam ten mały balkon, sąsiadów po drugiej stronie ulicy, którzy chodzą nago i kłócą się … i wyrzucają koty przez okno… oto co moi sąsiedzi lubią robić co wieczór…. To naprawdę surrealistyczna sytuacja. Bo wiesz, z jednej strony to bardzo denerwujące… to dotyka nas wszystkich … również ekonomicznie odczuwa to wielu z nas… A z drugiej strony to jest jakby świat dostał szansę do … zresetowania się …

D: Dokładnie. Ja mówię to samo. Kiedy patrzysz na takie miejsca jak Wenecja, gdzie powietrze i woda stały się krystalicznie czyste. Nie ma ludzi, jest pusto…. i widzimy jak rodziny znów się łączą… to tak jakby świat mówił, że właśnie potrzebujemy takiego resetu… nie myślałam tylko, że to się stanie akurat w taki sposób…

M: Ale nawet z ekonomicznego punktu widzenia… nasze przyzwyczajenia… nasz sposób podróżowania… sposób wydawania pieniędzy… zwyczaje brania kredytów… czułem się przytłoczony – mówię teraz o sobie, o moich przyjaciołach, członkach mojej rodziny… teraz to widzę… Boże… jakbym zsiadł z rollecoastera (kolejki górskiej) … choć może to bardziej przypominało pralkę.

D: Absolutnie się z tobą zgadzam…. Ja zawsze pracowałam z domu. Więc dla mnie to nie jest duża zmiana. Ale na przykład mój mąż podróżował służbowo po całym świecie. Może nawet tak dużo jak ty. Praktycznie objechał cały świat.

M: A co on robi?

D: Zajmuje się marketingiem dla firmy softwarowej. Więc mają klientów na całym świecie. Był wszędzie. Wietnam, Kolumbia… wszędzie. A teraz jest zamknięty w swoim małym biurze na piętrze naszego domu i pracuje zdalnie poprzez konferencje internetowe. Dla niego to jest bardzo duża zmiana.

M: To ja mam bardzo ważne pytanie: Czy on nosi spodnie?

D: Tak. Tak naprawdę on ma dwie opcje. On je nazywa „hard pants” i „soft pants”.

M: Hard pants!

D: „Soft pants” to spodnie od dresu. „Hard pants” to dżinsy albo zwykłe spodnie. Więc ja mu mówię: może być. Byle byś tylko nie miał opcji „no pants” (bez spodni).

M: To tylko kwestia czasu. Bądź na to gotowa.

D: Na razie nosi spodnie.

M: Mam nadzieję, że wszyscy, którzy nas teraz oglądają mają na sobie spodnie (pants). „Pants” w Wielkiej Brytanii znaczy „bielizna”. Więc, mam nadzieję, że ją nosicie. Ale jeśli nie, to wcale mi to nie przeszkadza. Przecież nie wiecie, czy ja mam w tej chwili na sobie spodnie…. Jeśli pozwolisz, powiem teraz coś po francusku.

Mika po francusku: Cześć wszystkim, którzy nas oglądają we Francji. Oczywiście cała ta rozmowa odbędzie się w języku angielskim. Pozdrawiam was wszystkich.

Mika powtarza to samo po włosku.

M: Deb, oddaję Ci głos. Co mogę dla ciebie zrobić?

D: Ja niestety mówię tylko troszkę po włosku.

M: Uważam, że robisz bardzo dużo. Robisz bardzo dużo dla Fan Clubu, dla mojej muzyki, dla mnie, dla tej społeczności, która powstała i wybaczamy ci, że nie mówisz siedemnastoma językami.

D: Tak…. Wiesz, mija dokładnie siedem miesięcy, kiedy widziałam cię po raz ostatni.

M: I gdzie to było?

D: W Montrealu, w trakcie „Tiny Love Tiny Tour”. Co za niesamowite siedem miesięcy. Wydaje się to tak niedawno, a równocześnie tak dawno.

M: To prawda. To wszystko stało się tak szybko. Szybko, ponieważ nie mieliśmy tych wszystkich standardowych kroków… promocja albumu, promocja trasy koncertowej… widzieliście te koncerty przygotowujące w Ameryce Północnej – które był niesamowicie udane… widzieliście pełną wersję koncertów w halach Zenith i arenach w Europie… potem miały być kolejne koncerty w Ameryce… niektóre nawet 4-5 razy większe… Widziałaś mnie w Montrealu siedem miesięcy temu… Ile osób tam było? 600?

D: Ten teatr, który nazywa się Corona…

M: 600 osób. Wiesz ile biletów sprzedaliśmy na te koncerty, który miały się teraz odbyć w Montrealu? Mieliśmy zagrać dla około 11 tysięcy widzów. Tylko w Montrealu. A są jeszcze te piękne sale jak na przykład: Atlanta, Denver, Fillmore w Miami, gdzie niedawno występowała Madonna. Miejsca jak z bajki, przepełnione muzycznym duchem…. Uważam, że fakt, iż nie widzieliście rozwoju, ponieważ trasa została przerwana… miało być turnee w Azji, Korei Południowej , Chinach… i cały period festiwalowy… Ludzie, powiedzmy sobie szczerze: w tym roku nie będzie festiwali… I to jest okropne. W tym zawodzie to jest nasz główny cel. W tym roku to już koniec…. Dziwna rzecz, ale zamiast nad tym ubolewać, natychmiast zacząłem myśleć o sezonie 2021. A nawet 2022. Gdybyś 5 tygodni temu zapytała mnie o to, to wydawało by się bardzo odległą przyszłością. Ale teraz to jest całkiem blisko. Jeśli ma z tego wyniknąć coś dobrego, to jest to postęp artystyczny, który może być często… kiedy długo jesteś w trasie koncertowej trzeba w pewnym momencie włączyć hamulce… to jest raczej promowanie trasy koncertowej niż promowanie albumu… w tej chwili nie ma tych hamulców narzuconych na postęp artystyczny i w 2021 pójdziemy o wiele bardziej do przodu, niż gdybym grał te wszystkie koncerty zaplanowane aż do września. I to jest duży plus tej sytuacji, uwierzcie mi. W każdym razie z tego, co ja wkładam w moją pracę i co wy widzicie w efekcie końcowym, dostaniecie dużo więcej.

D: Wiele osób prosiło mnie, aby cię zapytać właśnie o to: co jest największą korzyścią, jaką możemy wyciągnąć z tej sytuacji. I jak to może wpłynąć na rok 2021. Wiem, że za wcześnie jest, aby mówić, że ten czy inny koncert będzie przesunięty na….

M: Bo tego nie wiemy. Wielu artystów mówi: to odbędzie się wtedy i wtedy… gówno prawda… Nie powinni tego robić. Mój agent na Amerykę i Azję (Wiliam Mars) mówi mi: „nie mów, że ten czy inny koncert został przełożony i nie podawaj żadnej daty. To jest poważna sprawa. Inni artyści nie chcą nas posłuchać, ale ty to zrób. Powiedz, że teraz koncertu nie będzie. A potem zobaczymy”. Więc jeśli chodzi o koncerty, to nie wiemy. Nie wiem, jak w przyszłości będzie przebiegać kwarantanna. I mówię to o nas wszystkich. I to nie jest obecnie najważniejszą sprawą. I chociaż niektórzy artyści , jak na przykład we Włoszech, dopominają się od rządu o jakiekolwiek wskazówki dotyczące tego roku… przepraszam, ale tego nie wiemy, nikt nie wie… nie oskarżajmy kogokolwiek, bo nikt tego nie wie. … Jeśli chodzi o mnie… no dobrze, najlepszy sposób, żeby to opisać, bo to ciągle jest sytuacja trochę abstrakcyjna, ponieważ, to się szybko nie skończy… myślę, że to dopiero początek, jeśli mam być z wami szczery… to co się ze mną dzieje, to dekompresja mojego mózgu. Ma to swoje dobre skutki – pozwala mi czuć się dobrze w pewien sposób. Ale również to pozwoliło mi zauważyć rzeczy, które nie są dobre. Które zostały „zamiecione pod dywan”, że tak to nazwę. Dobrą rzeczą jest to, że ta dekompresja mózgu, z kreatywnego punktu widzenia i z sposobu myślenia nie zdarzyła mi się od czasów, kiedy byłem na uniwersytecie, w college’u. Na pewno wpłynie to na działanie synaps w moim mózgu. Na pewno stworzą się nowe połączenia w tej części mózgu, która odpowiada za kreatywność. To będzie rezultat (tutaj dźwięk się urywa na kilka sekund) zaprzestania „pogoni za przyszłością” i „presji na tu i teraz”. I to jest duża zmiana z kreatywnego punktu widzenia… Pracuję teraz nad różnymi pomysłami, które chciałbym rozwinąć. To śmieszne, ale zrozumiałem, że jeśli mam być szczery sam ze sobą jako artystą, zawsze miałem wrażenie, że nigdzie nie pasuję. Wiem, że tak jest. Z punktu widzenia tego biznesu ja nigdzie nie pasuję. Mogę wam powiedzieć, że kontrakty jakie mam z ludźmi, z którymi pracuję… jestem „nietypowy”. Nie pasuję do standardowych procesów. Nie pasuję do standardowych potrzeb radiowych… I w obecnej sytuacji, która jest wyzwaniem, wszystkie te moje „odmienności”, które mogą być postrzegane jako wady – z komercyjnego punktu widzenia… teraz widzę, że to jest moja wielka siła. Jestem przyzwyczajony do tego, że muszę walczyć o to, co chcę robić. Jestem przyzwyczajony do poszukiwań. Jestem przyzwyczajony do tego, że muszę zakasać rękawy i ciężko pracować. Na przykład: „Och, mogę zrobić program we włoskiej telewizji, program który będzie romantyczny i wystąpi w nim Myszka Miki i Kylie Minogue i Sting i ci wszyscy wspaniali włoscy artyści. Napiszę do tego scenariusz. I zrobię to z ludźmi, których nie znam. Z ludźmi, którzy wcześniej nie robili takich programów”…. Kiedyś myślałem: „Chciałbym być kimś innym. Chciałbym móc wejść do studia, wziąć piosenkę napisaną przez kogoś innego i zaśpiewać ją i żeby stała się przebojem”. I teraz zdaję sobie sprawę… jestem cholernie wdzięczny za to, że taki nie jestem… Cieszę się, że potrafię przetrwać, iść pod prąd. To naprawdę pomoże mi przetrwać kolejne kilka lat, bo chyba o takim czasie musimy myśleć, jeśli mówimy o „resecie” tego, co się wokół nas dzieje.

D: Ktoś zapytał jak to wpłynie na muzykę graną na żywo. Bo przez jakiś czas nie będzie jej w ogóle. Wiesz, ludzie nie będą chodzić na wielkie koncerty. Nie będą ściśnięci w tłumie, nie będą tańczyć pod sceną… Muzyka grana na żywo na pewno się zmieni. Może więcej streamingu… Nie wiem.

M: Na pewno. Ale to nie to samo. I nie udawajmy, że to jest to samo. Oglądać artystę, którego uwielbiam, kiedy śpiewa w piżamie w swoim domu może być zabawną ciekawostką. Ale to nie to samo, co koncert. Jakaś część mnie nie chce nawet tego oglądać. Obejrzałem coś takiego raz czy dwa razy. Ale w pewnym momencie mówię: wow, stop… Gdybym zobaczył, że David Bowie robi coś takiego jako wygłup… Ilość pracy włożona w każdy detal, nieprzewidziane sytuacje, które się zdarzają, praca jaką wkłada grupa ludzi zaangażowanych w przygotowanie koncertu, oświetlenie, scenografia, kostiumy, ruch sceniczny… cała ta magia to jest coś szczególnego.

D: To jest jak przedstawienie w teatrze.

M: Dokładnie. Już wcześniej zauważyliśmy trend na rynku koncertowym, -dotyczy to też moich koncertów – że ludzie coraz chętniej kupują miejsca siedzące niż stojące. Nawet jeśli miejsca siedzące są droższe i jesteś dalej od sceny. To jest nieważne. Pojawił się taki trend w sprzedaży biletów…. Mówiąc o prawdziwych konsekwencjach, zobaczymy coraz więcej koncertów z miejscami siedzącymi. Koncerty będą lepiej zorganizowane. Proces wchodzenia do budynków, przestrzeń w korytarzach… o tym wszystkim trzeba będzie pomyśleć. Jeśli chodzi o to, czy ludzie będą chcieli przychodzić na koncerty z miejscami siedzącymi… Może kiedy będzie już jakieś konkretne rozwiązanie, szczepionka czy coś innego… Ludzie wrócą, ponieważ będą chcieli zobaczyć koncerty… Ja chcę zobaczyć koncert, ja chcę zobaczyć wspaniałą wystawę… być może mniej ludzi będzie mogło wejść, żeby zobaczyć wystawę…. może na koncertach będzie więcej miejsc siedzących i mniej stojących… Ale to jest OK.

D: Czytałam o koncertach, gdzie było 250 tysięcy ludzi. Padło pytanie, czy coś takiego będzie jeszcze możliwe. Tylu ludzi stłoczonych w jednym miejscu. 250 tysięcy czy… nie pamiętam dokładnej liczby… Trudno sobie wyobrazić, biorąc pod uwagę to, co się teraz dzieje, żebyśmy wrócili do czegoś podobnego.

M: To już nie będzie dokładnie to samo. Masz rację. Może wrócimy do tego, ale to już nie będzie dokładnie to samo… I te sprawy związane z dostatkiem….Co z pracą? Nie rozmawiajmy o koncertach. Porozmawiajmy o tym, czy ludzie będą mieć pieniądze, żeby iść na koncert. Nie mówię tu o moich koncertach. Ogólnie o pracy…. Widzimy, że czasami implikacje ekonomiczne i społeczne tak wyglądają. W USA czy Wielkiej Brytanii nie jest to tak widoczne jak na przykład w Indiach. Zobacz te zdjęcia, gdzie widać tłumy setek tysięcy robotników migracyjnych uciekających do swoich wiosek, chcących dostać się na stację kolejową. To są niesamowite zdjęcia. To są problemy, które się pojawiły. I wiele innych problemów wypłynęło na powierzchnię. Na nich musimy się teraz skupić.

D: To prawda. I jak już powiedziałeś, to jest efekt domina. Jeśli ludzie muszą zostać w domu, to nie mogą pracować. Jeśli nie mogą pracować, to nie mają pieniędzy. Jeśli nie mają pieniędzy, nie mogą kupować produktów. Jeśli nie mogą kupować produktów, inni nie mogą ich produkować. Kiedy się o tym pomyśli, to to zaczyna być przytłaczające.

M: Konsekwencje tego wszystkiego bywają…. nie, nie histeryczne… ale dziwne. Na przykład teraz składuje się ropę. Ponieważ teraz firmy nie chcą sprzedawać ropy. Nawet tej, która została już wydobyta. Firmy nie chcą jej sprzedawać. Więc, co z nią zrobić? Są statki, duża ilość statków, tankowców. I one zarabiają bardzo dużo pieniędzy. Ponieważ mają stawki dzienne. Ponad 250 tysięcy dolarów za dzień tylko za to, że czekają na morzu, aż poprawi się sytuacja na rynku. Żyjemy w naprawdę szalonym świecie i nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo szalony on jest.

D: Tak jest. I czasami nie zdajemy sobie sprawy, ile mamy szczęścia.

M: I jak nadać sens temu szaleństwu? Przez uświadomienie sobie tego, co czyni nas szczęśliwymi. Poprzez utrzymanie kontaktu z ludźmi, którzy dają nam szczęście. Przez dostęp do dobrej muzyki, sztuki, literatury… Tylko sztuka… Sztuka to jest coś, nadaje sens chaosowi. I piękno. Dla mnie… Jest jedna zasada, którą powinniśmy mieć w sobie. Piękno nadaje porządek wszystkiemu. Nawet najbardziej szalonym, pomieszanym rzeczom. Podążaj za ścieżką piękna. To może brzmi pretensjonalnie. Ale ja nie pojmuję tego w ten sposób. W każdym rodzaju muzyki jest piękno. Od Strawińskiego po death metal. W każdym rodzaju literatury, w każdym stylu pisarskim. Od dziennikarstwa po Dickensa. W tym jest piękno, to wszystko jest jednym. Obecna sytuacja pokazuje nam, jak bardzo to wszystko jest cenne.

D: Myślę, że piękno, o którym mówisz, pochodzi z idei, że my je tworzymy… że jest ono częścią nas samych. Wyrażamy siebie w ten sposób. To nie musi być namalowany obraz. W moim przypadku to może być napisany artykuł. To ciągle jest sposób wyrażania siebie. Kiedyś przeczytałam, że będąc na kwarantannie, codziennie powinniśmy zadawać sobie pewne pytania. Jedno z nich to: jakie piękno dzisiaj tworzę?

M: Bardzo mi się to podoba.

D: Chodzi o to, co zapraszam do siebie.

M: Wyjaśnijmy tylko jedną rzecz. Nie chodzi o to, żeby każdy zaczął pisać. Nie chodzi o to, że każdy musi napisać artykuł. Albo piosenkę. Naprawdę nie o to chodzi. To może być… można to znaleźć w różnych miejscach. Chodzi o to, żeby dostrzec piękno. To już wystarczy…. Ponieważ są również minusy tego wszystkiego. Zauważyłem, że tworzy się rodzaj presji. Wywiera się presję na ludzi, pytając ich: co robiłeś w okresie kwarantanny? Przegrałeś czy wygrałeś? Ja… Dostaję wiadomości od przyjaciół w stylu: ale dziś dużo pracowałem. Tak dużo dziś napisałem. Tak dużo zaprojektowałem. Odczepcie się! Nie machajcie do mnie swoimi osiągnięciami! Ja staram się po prostu być. I myślałem, że to całkiem proste, ale to jest, k….., naprawdę trudne!

D: Tak, znam to. Mi też znajomi mówią podobne rzeczy: że posprzątali w szafkach, że zrobili to, że zrobili tamto… A ja obudziłam się i ubrałam się…. Na ekranie pojawiają się kolejne pytania. Nie wiem, czy ty też je widzisz. I ludzie jeszcze pytają: czy możesz to nam przetłumaczyć?

M: Za dużo jest do tłumaczenia.

D: Tak. Mamy masz zespół tłumaczy. Może oni się tym zajmą.

M: Popatrz, nie poparzyłem się na słońcu. (zmieniło się światło na balkonie)Popatrz. Czy ja wyglądam na poparzonego? Owszem, jestem opalony. Wiesz, wychodzimy na zewnątrz, żeby biegać. Biegamy codziennie przez godzinę. Biegam każdego dnia. Potem, przez kolejną godzinę ćwiczę na Facetime. Już od dawna nie byłem w tak dobrej kondycji jak teraz. Musiałem zostać zamknięty w domu, żeby zebrać się w sobie i nabrać dobrych nawyków.

D: O to właśnie fani prosili, abym cię zapytała. Jak to jest być zamkniętym w jednym miejscu? Ty dużo podróżowałeś. Czy to jest najtrudniejsze dla ciebie? To znaczy, najtrudniejsze na pewno jest to, że jesteś daleko od rodziny i przyjaciół.

M: Tak. Ale wiesz, ja… ja dużo podróżuję i tak dalej,, ale jestem raczej samotnikiem. Zacząłem, kiedy byłem bardzo młody. I nawet jeśli ma się wrażenie, że nie jesteś sam, to w tym zawodzie często jesteś sam. Więc może z to nie jest dla mnie takie trudne. Wiesz, ja nigdy nie pracowałem w biurze. Kiedy byłem w szkole, w college’u, to był okres, kiedy codziennie miałem dużo ludzi wokół siebie. I to doprowadzało mnie do szaleństwa.

D: Wiele osób chce wiedzieć, czy możesz coś powiedzieć o rzeczach, o których wspominałeś jeszcze zanim to wszystko (chodzi o pandemię) się zaczęło. Chodzi o współpracę z DannaPaolą. I o filmy dokumentalne, które nakręcałeś. Możesz coś powiedzieć na ten temat?

M: OK. Współpraca z DannaPaolą – to już się zaczęło. Pierwsza część już jest skończona. I kiedy miałem jechać na lotnisko, żeby lecieć do Meksyku, doszły nas wiadomości, że granice mają zostać zamknięte. Pomyślałem, że to nie jest dobry pomysł, żeby teraz lecieć z Europy do Meksyku. Projekt jest na razie zawieszony. Jest już skończony. Jest bardzo dobry. Chcemy zrobić jeszcze inne rzeczy. Przewidujemy jeszcze inne projekty współpracy w Europie. Na razie nie mogę o tym mówić. Również są już gotowe i czekają. Jest materiał, który powinien się ukazać, ale nie wiem, czy to jest dobry moment, żeby go pokazać właśnie teraz…. wiesz, to chyba nie jest dobry pomysł, żeby go teraz pokazać. Musimy najpierw zrozumieć, w jakim kierunku idziemy. Jeśli chodzi o krótkie filmy dokumentalne, to właśnie dziś skończyłem jeden z ich. To była ciężka praca. Sam wszystko napisałem. Film edytowaliśmy tutaj w salonie. I chociaż wydawało mi się, że to będzie coś lekkiego i wesołego, to powstało coś dosyć poważnego. Zobaczymy, co dalej. To był rodzaj testu. I będziemy mieć partnera w tym projekcie, który zresztą też jest zawieszony. Ale nie chciałem wstrzymywać twórczej części tego projektu, więc pilot (pierwszy odcinek) jest prawie skończony. Jest piękny i na pewno go wam pokażemy.

D: Wiesz, że wszyscy jesteśmy niecierpliwi i chcemy wszystko mieć od razu.

M: Ja też.

D: Dlatego właśnie o to pytałam…. Nie wiem… myślę, że obecnie bardzo trudno jest nam wszystkim pozostawać w kontakcie. Czujemy się odseparowani. Mieliśmy wspaniałe plany. Mieliśmy się razem spotkać. Na koncertach i nie tylko. Dlatego wspaniale, że możemy robić takie spotkania, jak dziś, że możemy być razem. Możemy cię zobaczyć i czytam te wszystkie komentarze na ekranie…

M: Porozmawiajmy o jednej rzeczy. To jest niesamowite. Przez te wszystkie lata, od kiedy MFC istnieje, od kiedy powstała ta silna społeczność, nigdy nie zrobiliśmy czegoś podobnego. To jest wspaniałe. Dla mnie to jest wspaniałe. To sprawia, że dla mnie kolejna abstrakcyjna rzecz staje się bardziej realna. To jest ta pozytywna strona, którą powinniśmy dostrzec. W każdym razie ja ją dostrzegam. I jestem bardzo wdzięczny. Bo jeśli nie mogę grać koncertów, to przynajmniej wiem, że możemy robić coś takiego jak to (live chat).

D: To jest wspaniałe. Tak jak powiedziałeś. Żebyśmy trzymali się razem. Patrzę na te wszystkie imiona na ekranie i rozpoznaję prawie wszystkie z nich. Widzę coraz więcej osób, które spotkałam w realu. To jest cudowne, że możemy być razem i robić takie spotkania.

M: Dokładnie.

D: Bardzo ci dziękuję za poświęcony nam czas.

M: Dziękuję. Jeśli pozwolisz powiem coś po francusku.

Mika po francusku: Cześć wszystkim. Chciałem wam powiedzieć, że przez te wszystkie lata, od kiedy istnieje MFC (Mika Fan Club), jak również inne fan cluby we Francji i w innych krajach, nie mieliśmy możliwości zrobienia takiego spotkania jak dzisiaj. Nawet jeśli jesteśmy daleko od siebie, to jesteś bardzo zjednoczeni. Chciałem was pozdrowić i bardzo wam podziękować. To mi sprawia ogromną radość.

Mika mówi to samo po włosku i po hiszpańsku.

M: Dziękuję bardzo za zorganizowanie tego spotkania. I już nie mogę się doczekać kolejnego.

D: Wiesz, gdzie nas znaleźć. I my też nie możemy się doczekać kolejnego spotkania z tobą. Bardzo ci dziękuję.

M: Dziękuję. Całuję.

END

MIKA LIVE ON INSTAGRAM 12/03/2020

Live on Instagram 12/03/2020

Hello everybody, hola, buenas tardes, ciao tutti. Ciao everyone.

(po angielsku)

Co za szalony dzień! To jest bardzo surrealistyczne. To jak… nie wiem jak zacząć.

Chciałbym skorzystać z możliwości dotarcia do was wszystkich i pozdrowić was, gdziekolwiek się znajdujecie. Czy to w Korei Południowej, gdzie już od dłuższego czasu zmagacie się z tą trudną sytuacją kryzysową. Czy to w Japonii, czy w Chinach.. oczywiście – w Chinach… staram się wyobrazić sobie, co czuliście. Chcę was pozdrowić i wyrazić moje rozczarowanie, że tak wiele koncertów… Lollapalooza w Chile, w Brazylii i Argentynie… i Coachella… i chyba zdajecie sobie sprawę, że inne koncerty też mogą zostać anulowane. W obecnej sytuacji jest to oczywiste.

Przygotowywałem się do tych koncertów, pracowałem nad nimi od roku. Od dnia, kiedy wypuściłem mój pierwszy singiel z nowego albumu, powiedziałem sobie: dobrze, tym razem zrobię trasę koncertową dookoła świata. Moje rozczarowanie nie wynika z tego, że moje ambicje zostały stłamszone. Ciąg dalszy trasy odbędzie się trochę później. Ale chcę powiedzieć, że jestem rozczarowany ze względu na fanów, którzy kupili bilety, przygotowali wszystko, aby wziąć udział w koncercie. Zrobimy to. Teraz jest to kwestia organizacyjna.

Chiny, Korea Południowa, Japonia, Ameryka Południowa, znów Ameryka Łacińska … mam nadzieję, że również Coachella… To wszystko jest dla mnie bardzo ważne … jeszcze nigdy nie cieszyłem się występami bardziej niż w czasie obecnej trasy … działy się magiczne rzeczy…

Tak więc, do moich fanów w Korei Południowej: mam nadzieję, że zrozumiecie jak poważnie podszedłem do tego, co się u was dzieje… podobnie w Japonii.. wrócę do was .. do Chin również… i oczywiście do Ameryki Południowej i Stanów Zjednoczonych.

Nie wiemy, co się wydarzy. Mam nadzieję, że będziecie bezpieczni, że tylko niewielu z was będzie dotkniętych chorobą… ale wszyscy będziemy dotknięci nią na różne sposoby… choćby przez zmianę naszego trybu życia… taki mamy dziwny czas teraz…

(po hiszpańsku)

Pozdrawiam wszystkich w Argentynie, Brazylii i Chile.

(po włosku)

Ciao do wszystkich we Włoszech. To jest czas surrealistyczny. Trudny, stresujący, smutny… Myślę o was i o innych częściach świata, które zmagają się z tą sytuacją.

(po angielsku)

Hej, przesyłacie mi wiadomości. Muszę zobaczyć, o czym piszecie. Och, ile tego jest!

(po francusku)

„Pozdrów fanów we Francji”.

Oczywiście.

(po angielsku)

To po arabsku. Przepraszam, ale nie umiem czytać po arabsku.

Cześć ludoinstaoff.

… a… och… za dużo wiadomości naraz!

OK. .. To nie jest pytanie. Po prostu „Mika je t’aime” (Mika, kocham cię) . Dziękuję bardzo.

I emoticony.

Ulubiony program telewizyjny? Aaaa, to jest dobre pytanie.

Obecnie moim ulubionym programem telewizyjnym jest… czekam na nowe odcinki „Elite”, ponieważ gra tam moja koleżanka Dannapaola.

Co ja jeszcze oglądam? Podobało mi się… Co ja ostatnio oglądałem? Ach, najnowszy sezon „Big Little Lies”. Wreszcie mogę oglądać na HBO. Kiedy jeżdżę po Europie trudno jest śledzić na bieżąco. Więc wreszcie mogę to oglądać. Ten serial jest świetny.

Co jeszcze? Och, „His Dark Materials”. Jeśli nie widzieliście tego jeszcze, to jest pyszne, niesamowite.

Oglądałem „The Witcher” („Wiedźmin”) . Nie wiem jak ten facet może tak długo mówić takim niskim głosem. Fajne.

Oglądałem „The Irish Man” . To nie jest serial telewizyjny. Ale jest tak długi, że to prawie jak serial. Ale to jest film. Jest piękny.

Ale wiecie jaki film skradł moje serce? Od bardzo dawna nie oglądałem tak dobrego filmu. To „Jojo Rabbit”. Jeśli nie oglądaliście „Jojo Rabbit”, to zróbcie to.

A inny film, który skradł moje serce to „Honey Boy” („Słodziak”). Alma Har’el – niesamowita kobieta, niesamowita reżyserka.

A „Jojo Rabbit” powstał w Nowej Zelandii.

Dobrze, to było fajne pytanie. Dajcie mi następne.

Dannapaola!!!! Jesteś z nami? Ciao Danna. Całuję cię. Tęsknię za tobą.

Ludzie, Dannapaola nas ogląda.

„Doctor Who”? Nie… nie oglądam tego. Próbowałem, naprawdę próbowałem, ale…

„The Voice France”. Oczywiście. „The Voice France” to świetny program. Cieszę się, że idzie mu dobrze. Oczywiście tęsknię za teamem. Tęsknię za backstage teamem. Tęsknię za pozostałymi trenerami…. Ale musimy iść do przodu… jestem w trasie koncertowej… która w tej chwili została przerwana. To tylko przerwa.

Co jeszcze?

(po francusku)

Czy coś wiadomo o nowym zaopatrzeniu sklepu internetowego w t-shirty?

Nie wiem. A co? Już ich nie ma? Dziwne.

No dobrze, coś wam powiem. Moja strona internetowa nie jest…. hmmmm… zbyt dobrze prowadzona. Niestety, to moja wytwórnia płytowa zajmuje się stroną internetową, a nie ja. Więc nic nie mogę zrobić. (Mika powtarza to samo po włosku i dorzuca: Gdybym miał ocenić moją stronę internetową, to powiem, że jest… gówniana)

„Co? Nie oglądasz „Doctor Who”? Wychodzę stąd”.

Ha ha ha! Przepraszam. Pokłóciłem się o to nawet z moimi przyjaciółmi. Ja po prostu nie rozumiem tego serialu.

„Przyjedź do Republiki Czeskiej”.

Bardzo bym chciał.

„Co robisz, kiedy jest ci smutno”?

Jem. Jem, cokolwiek smażonego. Fasolę. Hummus. Tabbal.

„Kiedy przyjedziesz na Lollapalooza Chile, proszę zrób oddzielny pełny koncert”.

Hmmm. To miał być pełny koncert.

„Na twojej stronie internetowej napisano, że Locarno jest we Włoszech”.

Tak, wiem. Locarno nie znajduje się we Włoszech. Wiem o tym. Taka jest właśnie moja strona internetowa. Proszę, napiszcie do nich, co o tym wszystkim myślicie. Zasługują na to!

Każę im to poprawić. Locarno nie znajduje się we Włoszech. Nie jestem głupi.

(po francusku)

„Co robisz w czasie tej wymuszonej przerwy w trasie koncertowej? Jak spędzasz dzień”?

Nie wiem. To stało się nagle. To coś nowego. Nie wiem, co będę robić. Już od bardzo dawna nie miałem takiej długiej przerwy. To takie dziwne. Wiecie, ostatnio byłem w „opcji” – „atakuj”, „działąj”. Dam tyle koncertów ile tylko się da. I nagle… to jest w pewnym sensie zadziwiające… Nie wiem. To się okaże. Będę pisać. Będę pisać piosenki, komponować muzykę. Będę słuchać muzyki, będę czytać. Wypełnię mój mózg, który ostatnio został trochę „wyczyszczony”.

(po angielsku)

„Bardzo podobał mi się twój koncert w Australii. Możesz coś powiedzieć po australijsku”?

Ha ha ha ha! Nie ośmielę się!

Hello 18sryh z Japonii.

„Przyjedź ponownie do Meksyku”

Tak, wiem. Chciałbym. Bardzo bym chciał.

Przepraszam, jest tak dużo…

(po hiszpańsku)

„Mówisz po argentyńsku”?

Jak można mówić po argentyńsku?

(po włosku)

„Pozdrawiam cię. Dzięki tobie czuję się pewniej. Wszyscy się ze mnie śmieją, ponieważ słucham na okrągło twoich piosenek”.

(tutaj jest fragment zdania, którego nie zrozumiałam) Dlaczego wszyscy się z ciebie śmieją, ponieważ słuchasz moich piosenek? Hej!

Marhaba! (pozdrowienie po persku)

(po angielsku)

Ok. Macie bardzo dużo pytań.

Myślę, że w tym wolnym czasie, który się nagle pojawił, postaram się znaleźć sposób, aby być najbardziej kreatywnym i przyswoić najwięcej, jak tylko się da.

Wiecie, dużo czasu spędziłem w samolotach, w podróżach, dawałem koncerty. To jest niesamowite doświadczenie, ale niekoniecznie w dobry sposób napełnia głowę. Więc trzeba się trochę wysilić.

„Co myślisz o koronawirusie”?

To jest koszmar.

„Czy mówisz po chorwacku”?

Nie.

Czy powrócę do Azji?

Tak. Pracuję nad tym. Obecnie tyle rzeczy się zmienia. Jak wszystko trochę się uspokoi, to rzeczy wrócą na swoje miejsce. I wtedy ułożymy nowy plan.

Ktoś z UK. Cześć. Marhaba. Hola. Saludos.

Cześć Washi.mingo z Chile.

(po włosku)

„To niesamowite, jak potrafisz przeskakiwać z jednego języka na drugi”.

(Mika zaczyna zmieniać język w każdym zdaniu)

(Po francusku)Nie, to wcale nie jest takie trudne. (po angielsku) Można się do tego przyzwyczaić. (po hiszpańsku) To bardzo proste. (po włosku) To tylko język. (Po arabsku) Mówię po arabsku. (po hiszpańsku) Mówię po hiszpańsku. Mówię po angielsku.

(po francusku)

„Jak się ma twoja rodzina i twoje psy”? Sofia057

(po angielsku)

Jak się ma moja rodzina i moje psy? Moja rodzina ma się dobrze. Oczywiście to bardzo trudny (wrażliwy) okres. Moje rodzeństwo jest teraz w różnych częściach świata. Jako rodzina bardzo mocno zżyta przeraża nas to. Ale nie mamy wyboru. Jest jak jest. Moja mama nie czuje się najlepiej, więc musimy bardzo uważać. Tak, to bardzo ważne. Ale jestem pewien, że wielu z was jest w podobnej sytuacji. To jest ta naprawdę przerażająca część tego wszystkiego. Przynajmniej dla mnie. Dla nas.

Hmmmm

(po włosku)

„Cześć szefie. Czekamy na ciebie w Tichino. Mamy nadzieję”. (info: Tichino to kanton w Szwajcarii, w którym znajduje się Lugano).

Ja również. Dziękuję.

(po angielsku)

„Jakie są twoje (ulubione) perfumy”?

(po francusku)

Jakie są twoje perfumy… od mikainctagram

Ok. Moje perfumy… Uwielbiam perfumy… jedne z nich… Jest ich kilka. Ale ja mam to szczęście, ponieważ jeden moich ulubionych twórców perfum, Terry Vasser… Terry Vasser robi cudowne perfumy między innymi dla Guerlain. To naprawdę utalentowany człowiek. Jeździ do Reggio Calabria i wybiera osobiście bergamotę. Jeździ do Bułgarii i sam wybiera róże z Valley of the Roses. Jest naprawdę związany z miejscami, z których to wszystko pochodzi. Spotkaliśmy się kiedyś, ponieważ dowiedział się, że kupuję bardzo dużo, naprawdę dużo pewnego rodzaju perfum, które stworzył. Jako niespodziankę, jako prezent, przygotował dla mnie perfumy MIKADO. Tak!! I pachną wspaniale. Lubię je. Kocham je. Nazywają się MIKADO i zawierają bergamotę i „zubrovka” (czyżby chodziło o trawę żubrówkę? Zapytałam o to, ale Mika chyba nie widział pytania). Są naprawdę pyszne. Jestem dumny z tego, że powstały dla mnie perfumy. Nie na sprzedaż. Tylko dla mnie. To był niesamowity prezent. Więc, MIKADO od Terry Vasser’a to moje perfumy i tylko ja mogę je nosić. Istnieje tylko jeden flakon, ale jest bardzo duży. Mój brat próbuje mi je podkradać, ale ja nie pozwalam mu na to. Trzymaj od nich ręce z daleka!

Jest tyle wiadomości od was!

(po hiszpańsku)

„Czy lubisz ‚dulce de leche”? (masa kajmakowa)

Dulce de leche to najsmaczniejsza rzecz na świecie! Dodaję ją nawet do kawy. Robię z nią desery. Dodaję do flanu. Robię z nią mnóstwo rzeczy. Dulce de leche – na całe życie. Por la vida.

(po angielsku)

„Co najbardziej lubisz robić, kiedy jesteś w Londynie? Czy masz jakieś ulubione miejsca”?

To pytanie od biancaskb…. Nie potrafię czytać tych imion na Instagramie.

Wiecie, co lubię w Londynie? Chociażby chodzenie do muzeów. To jest cudowne. Wiele muzeów ma wstęp bezpłatny.

Uwielbiam chodzić na piwo… kiedy siedzisz z kuflem piwa w londyńskim pubie… nie wiem, może dlatego, że dorastałem robiąc to… więc dla mnie to jest. jak …po francusku mówi się na to „madeleine de Proust”. Coś co przypomina ci coś przyjemnego z przeszłości.

Co jeszcze podoba mi się w Londynie? Lubię parki….

Wiecie, niektóre części Londynu uległy zmianie. Portobello było kiedyś „wibrujące”. Notting Hill było „wibrujące”. Ale już nie jest. Ale są inne części Londynu, które stały się wspaniałe. Północna część, wschodnia część. Północno-wschodnia część Londynu. Są obszary, które stały się bardzo interesujące. I…

Oh, Fedez!

(po włosku)

Cześć Fedez. Co u ciebie?

(po angielsku)

Fedez tu jest.

(po włosku)

„Poczekaj, muszę coś poszukać. Napiszę do ciebie”.

I poszedł sobie.

(po angielsku)

„Czy pijesz herbatę”?

Oczywiście, że piję herbatę. Piję okropną, tanią herbatę. Nie lubię jakichś wyszukanych gatunków herbaty. Dorastałem pijąc herbatę, do której dodawało się bardzo dużo mleka. Jeśli włożyłeś łyżeczkę do filiżanki, to stała prosto. Taka mocna była moja herbata. Nie ma nic lepszego niż mocno zaparzona herbata.

„Krzyknij coś”.

Po co?

Sara… o rany… nieważne.

(po włosku)

„Fedez, jesteś tam”?

Nie.

(po angielsku)

„Czego teraz słuchasz”?

Słucham teraz bardzo dużo muzyki. Vintage jazz. Słucham Radio 4, którego jestem geekiem. To znaczy chciałbym być być geekiem. Oni rządzą światem. Byciem geekiem jest lepsze, niż bezczynne siedzenie w domu. Nie jestem w tym dobry.

Cześć. Dziękuję.

Wiecie, to jest najbardziej surrealistyczna rzecz, jaką dotąd robiłem.

„Czy będzie więcej koncertów w UK”?

Chciałbym.

„Kiedy skończysz to spotkanie? Muszę już iść”.

Ha ha ha. Kończę to spotkanie. Pozdrawiam was wszystkim gorąco. Przepraszam za wszystkie przesunięte koncerty. Najważniejsze jest bezpieczeństwo. Nawet nie ma o czym dyskutować. Mam tylko nadzieję, że kiedy wszystko się uspokoi, uda się nam wziąć ten czas i przenieść go w przyszłość i że niczego w nim nie zabraknie.

(na koniec pozdrowienia i podziękowania w różnych językach świata)

Saludos. Besos. Un abbraccio grandissimo. Un enorme calin. Un grand bisou a tout le monde. Huge hug to everybody. Shukran ktir…. Xiexie… A ri ga tou za i ma su… gomabseubnida.

END

RADIO FRANCE INTERNATIONAL 22/10/2019 „VOUS M’EN DIREZ DES NOUVELLES”

https://www.radio.fr/p/rfidirezdesnouvelles

Piosenka „Tiny Love”

Q: „Tiny Love” to piosenka, która otwiera twój nowy album słowami : „my name is Michael Holbrook I was born in 1983”. Skąd ten pomysł o potwierdzeniu, przypomnieniu swojej tożsamości?

Mika: To raczej chodziło o przypomnienie po 12 latach kariery.. pod wpływem presji, jaką wywiera przemysł muzyczny, pod wpływem wyzwań, jakie ten biznes stawia. Największym niebezpieczeństwem jest utrata miłości do muzyki. Po 12 latach znalazłem się w sytuacji, kiedy moja opinia i uczucia związane z biznesem muzycznym zatruły moja miłość do muzyki. Musiałem dokonać podziału. A żeby to zrobić musiałem zacząć od siebie samego. Trzeba dokonać resetu tego, kim się jest.

Q: Zacząć wszystko od zera? Zapomnieć o przeszłości?

M: Nie zapomnieć o przeszłości, ale pozbyć się kilku walizek.

Q: Co było zbyt ciężkie, Mika?

M: Wszystko po trochu. Kiedy zaczyna się pracę w tym zawodzie, pisze się piosenki i wszystko jest nowe. Mi pomogło… myślę, że każdy, kto tworzy muzykę zamyka się w pewnego rodzaju kapsule. Najpierw pracujesz u siebie w domu, potem z przyjaciółmi i nagle coś, co wydawało się należeć tylko do nas – mówię tutaj o wszystkich pisarzach kompozytorach i wykonawcach – to wszystko nagle zaczyna być oceniane, zaczyna mieć swoje konsekwencje. Te konsekwencje mogą być komercyjnie pozytywne, ale również dobrze te osoby mogą być rozczarowane. Co jest absurdalne. Tworzymy coś bardzo osobistego, a ma to konsekwencje komercyjne. To taki dziwny układ. Poza tym ja nie rozpocząłem mojej kariery płytą „Live in Cartoon Motion” . Pomysł stania się Miką pisanym przez K powstał jeszcze kiedy miałem 8 lat. To właśnie wtedy zacząłem dostawać pieniądze za moją pracę. Przez pół roku nie chodziłem do szkoły i zacząłem śpiewać zawodowo. I wtedy zaczął powstawać ten związek między mną i Miką. Zacząłem separować się od tej osoby, która występowała na scenie. I żebym mógł wyobrazić sobie moją przyszłość teraz, kiedy mam 36 lat i jednocześnie pozostać autorem przejrzystym, bez kompleksów, potrzebowałem tego odkrycia siebie na nowo. A także pozbycia się kompleksów, abym mógł pozostać wiarygodny w moich utworach. Co wcale nie oznacza, że się sprzedaję. Raczej odwrotnie. Chciałem raczej się chronić moimi albumami. Ponieważ gdybym nie pozostał szczery w moich utworach, to byłoby to marnotrawstwo.

Q: Czy ten „reset”, jak to nazwałeś, udało się osiągnąć idąc śladami twojego ojca w Stanach Zjednoczonych w stanie Georgia? Opowiesz nam o tym?

M: Byłem szkolony przez moją mamę. Byłem przez nią tresowany jak koń bojowy, albo jak koń sportowy. Oczywiście w związku z tym, moja mama zajmowała ważne miejsce w moim życiu. jestem jej oczywiście bardzo wdzięczny. W czasie tworzenia tego albumu wiele rzeczy się działo wokół mnie. Zmarło 5 osób bardzo mi bliskich. Straciłem moją babcię… to były również osoby bardzo obecne w moich tekstach. I kiedy zacząłem zastanawiać się nad moją przyszłością, musiałem wyobrazić ją sobie bez pewnych osób. Musiałem zrozumieć kim jestem z obu stron mojej tożsamości, abym mógł wyobrazić sobie siebie piszącego piosenki w wieku 60 lat. Dlatego postanowiłem odkryć tę część mojego życia, którą trochę zaniedbałem.

Moja mama, z jej libańskim pochodzeniem zajęła dużą część mojego życia w porównaniu z moim tatą, który jest WASP, z rodziną pochodzącą z Savannah/Georgia i jest osobą dyskretną. To taka trochę dziwna mieszanka, ale pasująca do siebie. Postanowiłem zacząć od jego tożsamości, aby dowiedzieć się skąd pochodzę, aby poznać to drugie 50 %, którego kompletnie nie znałem. Pojechałem do Savannah/Georgia, gdzie odwiedziłem cmentarz Bonaventury i tam odkryłem miejsce poświęcone rodzinie mojego taty. Zobaczyłem moje oficjalne nazwisko wyryte na nagrobkach, które było częściowo zatarte przez czas. I moja reakcja wcale nie była makabryczna, ale raczej w stylu Tim’a Burton’a. Bardzo spodobało mi się to, że pochodziłem z miejsca, którego w ogóle nie znałem.

Q: I wtedy narodził się pomysł?

M: O tak! To bardzo mnie poruszyło. Pomyślałem, że to prawie perwersja. Widzisz swoje nazwisko na nagrobku. I ja tu nic nie znaczę, a tutaj to takie ważne. Takie pomieszanie. I to mnie bardzo zainspirowało. Powiedziałem sobie: nazywam się Michael Holbrook. Nigdy nie mogłem się z tym pogodzić. Za każdym razem, kiedy ktoś nazwał mnie Michael, miałem takie dziwne uczucie w żołądku. Jakby to nie o mnie chodziło. I to się zdarza przede wszystkim, kiedy dostajesz rozliczeni podatku, albo mandat do zapłaty.

Postanowiłem użyć mojego imienia jako pseudonimu literackiego, aby odtworzyć mój związek z moim imieniem scenicznym.

Q: Piosenka „Tiny Love” otwiera album i zamyka go trochę inną wersją. Posłuchajmy.

Q: W tej piosence usłyszeliśmy głosy twojej mamy Joannie i twojej siostry Palomy. Chciałeś nagrać płytę rodzinną?

M: Nie. Po prostu zdarzył się taki moment. To nie było zaplanowane. Ale zdałem sobie sprawę, że jeśli opowiadam o mojej tożsamości, o tożsamości osoby, która rozwinęła się przez 12 lat, to powinny też pojawić się osoby, które są blisko mnie. Pomyślałem sobie, dlaczego to zawsze ja opowiadam historie i śpiewam o tych osobach? To byłby piękny gest, gdyby na końcu płyty te prawdziwe osoby opowiedziały o sobie. I jeśli jest to tylko mały fragment, w którym słyszymy ich głosy, które należą do innych piosenek, to nigdy wcześniej czegoś takiego nie było. No, może zdarzyło się to w filmach, ale tam to są postacie filmowe. A tu jest odwrotnie: to efekt trochę filmowy, ale to są prawdziwe osoby, które opowiadają o ich własnym życiu na albumie, w którym ktoś inny opowiada o ich historiach. Pomyślałem, dlaczego nie? Żyjemy w świecie Spotify i Deezer. Co jest wspaniałe, bo to daje nam bardzo dużo niezależności. Dzięki temu ktoś, kto zaryzykuje z komercyjnego punktu widzenia i zaprezentuje swoje utwory… Ja nigdy nie miałem przeboju w radio w Stanach Zjednoczonych, a jednak wszystkie bilety na moją trasę koncertową zostały wyprzedane. A to dlatego, że istnieję w świecie cyfrowym. Ale są też niedogodności. Choćby fakt, że wszystko jest podzielone na fragmenty. Nasze opowiadania są teraz jak małe pigułki, które trwają 3 i pół minuty. Ale prawda jest taka, że ludzie słuchają tylko 45 sekund. I w tym kontekście dnia dzisiejszego ja postanowiłem iść kompletnie w przeciwnym kierunku. Napisałem coś, co jest podróżą trwającą 55 minut. Jeśli chcecie tam wejść, to bardzo dobrze. Jeśli nie, to uważam, że siła i temat przewodni zawarte w niektórych utworach są w stanie funkcjonować we współczesnym świecie.

Słuchamy piosenki „Paloma”.

Q: Cały album jest bardzo osobisty, ale ta piosenka „Paloma” jest chyba najbardziej osobista. I najbardziej wzruszająca. Możesz nam powiedzieć kim jest Paloma? To twoja siostra?

M: Paloma to moja druga siostra. Jest nas pięcioro w rodzinie. Yasmine, Paloma, potem ja i.. Paloma przeżyła wypadek, który miał związek z jej inwalidztwem. Od urodzenia jej lewa strona ciała jest słabsza. I jest to dla niej duże wyzwanie. Rzeczy proste stają się bardzo skomplikowane. Miała dużo problemów z tym związanych. To ograniczało jej niezależność. Ona jest starsza ode mnie ale miała mniej swobody niż ja. Było w niej dużo negatywnych uczuć. Cierpiała w milczeniu. My nic o tym nie wiedzieliśmy. Nie wiedzieliśmy z jakim bólem musiała się zmagać każdego dnia. Często, kiedy miała dosyć wszystkiego, chowała się płakała. My nigdy nie widzieliśmy jej płaczącej. Mówiliśmy, że ona jest najsilniejsza z nas. Ale to jej nie pomagało. Wręcz przeciwnie – zamykała się coraz bardziej. W końcu Paloma podjęła decyzję, żeby przeprowadzić się do samodzielnego mieszkania. Oczywiście rodzina była temu przeciwna. Ale moi rodzice w końcu zrozumieli, że nie mają wyboru. Paloma znalazła mieszkanie – można powiedzieć poddasze – w budynku w Londynie. Jest dzień „parapetówki”, Paloma zamieszkała z dwiema przyjaciółkami. Poszedłem tam i wypełniłem całe mieszkanie bukietami białych kwiatów. Naprawdę było ich bardzo dużo. To był taki gest, aby uczcić niezależność tej kobiety, która już nie jest dzieckiem. Było bardzo przyjemnie. Wróciłem do siebie. Mieszkałem 250 metrów od jej nowego mieszkania. A o czwartej nad ranem wydarzył się wypadek. Paloma paliła papierosa stojąc w oknie. Poziom parapetu znajdował się poniżej kolan. Nikt nie wiedział, że ona pali papierosy, ponieważ się z tym kryła. I drzwi do jej pokoju były zamknięte. Paloma wypadła z wysokości czwartego pietra na metalowe pręty, którymi otoczony był budynek. To budzi sąsiada mieszkającego na parterze. Koleżanki, które z nią mieszkały, przybiegły po mnie. Na boso, w samych bokserkach wybiegłem na ulicę i zobaczyłem moją siostrę nabitą na pręty ogrodzenia. Przeżyła. Ale to ja musiałem powiadomić rodzinę. To był dzień sześćdziesiątych urodzin mojego taty. Był wtedy w Bahrainie, gdzie pracował. Kiedy obudziłem go rano, myślał, że dzwonię, żeby mu powiedzieć, że przylecieliśmy i odpowiedział „zaraz przyjadę”. Ja mu na to, że nie, to ty musisz tutaj przylecieć. Już ci mówię, co się stało. Bądźcie gotowi na wszystko. Sprawa jest bardzo skomplikowana.

To jest historia, którą schowałem bardzo głęboko. Wydaje się nam, że łatwo jest się z tym pogodzić. Ale to nieprawda. I każdy z nas ma takie historie.

I któregoś ranka siadam do pianina i piszę „oh, Paloma, the sky has not been kind for you” i bam! Nagle zdaję sobie sprawę, że nawet w najgorszych chwilach naszego życia można odnaleźć piękno.

Q: Tak, bo ta piosenka wcale nie jest dramatyczna. Jest pełna nadziei.

M: Dokładnie tak. Cały album nie jest smutny. Mój poprzedni album „No Place in Heaven” był o wiele bardziej melancholijny. Ten album zaprasza do tańca. Dwie piosenki, które dziś usłyszeliśmy nie są może do tańca, ale cała reszta zaprasza do tańca.

Q: W jaki sposób postrzegasz życie? Jak cartoon? Jak film rysunkowy? Czy widzisz wszystko w Technicolorze?

M: Widzę świat w Technikolorze, ale nie jak cartoon. Ponieważ cartoon oznacza banalizowanie rzeczy, ukazywanie je w prosty sposób w kolorach podstawowych. Technikolor ma całą masę niuansów i jest psychodeliczny. Może nie chodzi o szaleństwo, ale Technikolor nie jest głupi. Psychodelia jest równie dobrze „dark” jak i radosna. I uważam, że właśnie w taki sposób należy zmierzyć się z życiem. Trzeba je przeżywać i akceptować.

Q: Czy twoją misją, jako artysty, jest wymyślanie świata? Sprawianie, aby ludzie marzyli? Dodawanie im nadziei?

M: Ja nie myślę o ludziach. ja staram się po prostu przetrwać. Ja i moja rodzina. Ale dzielę się tym w kontekście muzycznym. Ponieważ ten album jest bardzo osobisty, jest dla mnie bardzo ważnym, żeby wyjaśnić pewne rzeczy. I robię to, czego z zasady wcześniej nie robiłem. Opowiadam publicznie o takich historiach, żeby nie zostały zdeformowane, czy przekręcone w mediach. Czasami to bardzo ważne. Ale potem, trzeba pozwolić, aby muzyka przemówiła. Bo inaczej można przesadzić.

Słyszymy piosenkę „San Remo”

Q: San Remo jak wiemy to małe miasteczko niedaleko granicy francuskiej. To z pewnością ukłon w stronę tego miasta. To także tęsknota za „dolce vita” . Czy „Carpe diem” jest twoją dewizą?

M: Nie. Nie jest zbytnio „Carpe diem”.

Q: Nie? A my możemy wyobrazić sobie Mikę z kieliszkiem Campari nad brzegiem basenu …

M: A więc nie widziałeś teledysku. (śmiech)

Q: Nie. Wytłumacz więc. W radio nie widzimy obrazu.

M: Przede wszystkim to ma niewiele wspólnego z miastem. Znam je oczywiście. To jest pierwsze włoskie miasto, jakie odwiedziłem we Włoszech. My jeździliśmy do Villeneuve-Loubet kiedy mieszkaliśmy w Londynie. Tam spędzaliśmy wakacje w domu mojej ciotki. Jak w każdej rodzinie zdarzały się potężne kłótnie, które wybuchały co jakiś czas. Wtedy wskakiwaliśmy do naszej Toyoty Previa i udawaliśmy się do Włoch. Tam życie było łatwiejsze dla naszej wielkiej rodziny, dla naszej bandy: 5 dzieci, rodzice, moja babcia… Tam ludzie byli bardziej tolerancyjni dla naszej trupy niż na deptaku na południu Francji.Dobrze pamiętam, kiedy miałem 14 lat i z zachwytem patrzyłem na tych młodych chłopców i dziewczyny, którzy byli tacy wyluzowani, modnie ubrani… Ja nosiłem moje szorty GA i białą koszulę włożoną w spodnie. Nie byłem wtedy taki szczupły jak dzisiaj… Było gorąco i oni biegali we wszystkie strony, tacy piękni … a ja pociłem się, było mi gorąco i piekły mnie uda, które ocierały się o siebie. Cierpiałem… i to właśnie chciałem opowiedzieć w piosence. Ale kiedy ją słuchacie nigdy tego sobie nie wyobrazicie. I to właśnie jest ta różnica między obrazem, który ja mam w głowie a tym, co słychać w piosence. To zawsze pochodzi z czegoś innego. Jakby z czegoś, co nie istnieje. To takie wrażenie jak pocztówka z wakacji, piosenka Pattie Page „Old Cape Cod”…. Dla mnie piosenki są jak… w kawiarniach mają takie małe saszetki z cukrem… piosenki są dla mnie jak te saszetki z cukrem.

Q: A to ciekawe. Czy to znaczy, że lubisz słodkości?

M: Nie, wolę cierpki smak.

Q: Cierpkość i cukier dobrze się komponują.

M: Bardzo dobrze się komponują. Dlatego cierpko-słodki smak jest idealny.

Q: Na tym nowym albumie nie ma piosenki w języku francuskim. Były takie na przykład na „The Origin of Love” jak na przykład „Elle Me Dit”. Czy tak było zaplanowane? Bez piosenki francuskiej? Czy dlatego, że to bardzo osobista płyta?

M: To jest pierwsza inkarnacja tego albumu. Jak wiesz, obecnie płyty nie pozostają bez zmian, jak to było kiedyś. Być może ukaże się inna wersja. Myślę, że w obecnych czasach albumy powinny ewoluować przez półtora roku, dwa lata.

Słyszymy piosenkę „Ice Cream”

Q: I temperatura poszła w górę. Czy to jest piosenka, żeby uwodzić? Czy to jest piosenka, żeby uprawiać seks? Może obie rzeczy po trochu?

M: Trochę tak. To dlatego, że na początku pisania albumu poruszałem tematy dosyć trudne. I to mi dało poczucie wolności. Mogłem mówić bez kompleksów o tematach bardziej przyziemnych, cielesnych, zmysłowych. Odrobiłem lekcje, uwolniłem się od wielu rzeczy i bum! Zamiast ciągnięcia ze sobą ciężkich walizek, porzuciłem je i wreszcie poczułem się bardziej zwinny. I w tej zwinności zawiera się zmysłowość. Zdałem sobie sprawę z przyjemności jaką daje włożenie pożądania i seksualności w piosenkach pop. Ja może piszę trochę dziwne piosenki. Melodie są radosne, melodyjne, ale kiedy przeczytacie tekst odnajdziecie ten kontrast. Uważam, że można obecnie w piosenkach pop opowiadać różne historie. Historie i wiadomości nie są tylko dla listonoszy, żeby je włożyć do koperty. Żyjemy w czasach, kiedy muzyka pop została ocenzurowana, praktycznie pozbawiona seksu. Mamy obrazy (teledyski), które są ekstremalnie seksualne, zmysłowe, ale nie w warstwie tekstowej, dźwiękowej. W R&B jest tego więcej.

Q: Jak to wytłumaczyć?

M: Nie wiem. Dokonała się chyba wielka zmiana i łatwo jest pomylić kulturę pop z popularnością. Ja nie boję się dotykać obu tych rzeczy. Przez kilka lat brałem udział w bardzo popularnym programie telewizyjnym. Ale pozostałem sobą. Mówiłem o różnych rzeczach, to co myślałem, ale nigdy nie chodziło mi o to, aby się podobać. Kompletnie mnie to nie interesuje. Uważam, że można pogodzić obie rzeczy (pop i popularność) w piosenkach, jeśli pozostanie się wiernym swoim korzeniom. Moje korzenie to muzyka pop lat 70′ 80′ , początki lat 90′. Chodzi mi o pop w stylu „warholienowskim”. To była popkultura. Nie „popularna”. To są dwie różne rzeczy. Pod koniec lat 90′ zauważany zmianę i komercjalizację muzyki pop. W roku 2000 odczuwa się to jeszcze bardziej.

Q: A ty pogodziłeś obie te rzeczy?

M: Tak. I kiedy myślę o moich początkach, wtedy nie doceniałem tego tak bardzo jak teraz. Byłem w Londynie i pisałem utwory pop, szukając czegoś, co było by inne. Nie zdawałem sobie sprawy, że znalazłem się w mały klubie. Starałem się prezentować moje utwory na pokazach razem z Lily Alen, Amy Winehouse. Była tam też Adele, która występowała na początku programu. To był taki mały klub artystów, którzy szukali chcieli tworzyć pop pełen naszych własnych kolorów. Pamiętam, że kompletnie nie zależało nam na tym, co ludzie myśleli na nasz temat. Teraz wiem, ze byliśmy grupą dosyć szczególną.

Q: Słuchając tego albumu myśli się o takich artystach jak George Michael, Prince, Freddie Mercury… nawet Michael Jackson.

M: To są ostre barwy; pop był wtedy romantyczny, niebezpieczny, był sexy. Był bardzo osobisty, a w pewnych momentach nawet radośnie „trashowy”. Chcecie mówić o seksie, to będziemy mówić o seksie. Chcecie bawić się zmysłowością? To idziemy na całość! uważam, że trudno to znaleźć w obecnej muzyce pop.

Q: Czyli musimy wrócić do przeszłości, aby odnaleźć źródło tworzenia?

M: Obecnie ten pomysł o powrocie do źródeł jest bardzo ważny. Nie należy się wstydzić swoich poszukiwań, swoich inspiracji przeszłością. To wcale nie znaczy, że trzeba się cofać…

Q: Chodzi o nostalgię?

M: Nie, absolutnie nie o to chodzi. Jeśli posłuchacie mojego albumu, to nie ma tam nostalgii. nawet „Ice Cream” nie jest nostalgiczny. Nie chodzi o sentyment za czasami, które minęły. Kierunkiem jest przyszłość. Ale muszę przyznać, że kiedy słucham poezji Joni Mitchell, kiedy mówi o miłości, o smutku… kiedy słucham Prince’a, który mówi o pożądaniu… kiedy słucha George’a Michael’a, kiedy mówi o seksie… to przepraszam, ale mogę się zagubić na kilka dni, słuchając tej muzyki i szukając inspiracji.

Q: Twoja twórczość jest muzyką pop. A przecież masz wykształcenie klasyczne. Uczyłeś się w prestiżowej szkole londyńskiej. Uczyłeś się gry na fortepianie, śpiewu lirycznego w Royal College of Music. czy muzyka klasyczna przydaje się, kiedy pisze się piosenki pop?

M: To jest bardzo ważne. Jeśli zapytasz mnie o nazwiska najważniejszych kompozytorów muzyki, wymienię Joni Mitchell, Joan Baez, Prince, Kurt Vile, Benjamin Britten, jest też Schubert, Brahms, Hindermith, Schtockhausen. To antysnobizm wymieniać te nazwiska. Nawet taka muzyka może poruszyć bardzo głęboko. Na przykład ballada Curt’a Vile’a o dziewczynie, która się utopiła. Jeśli chcecie zrozumieć, co to jest smutek w muzyce, posłuchajcie tego utworu. Jeśli chcecie zrozumieć co to jest pożądanie…. to znajdzie wszędzie. To nie przypadek, że Schtockhausen znajduje się na kolażu z fotografii na okładce płyty The Beatles „Sergeant Pepper”. On miał bardzo duży wpływ na ich muzykę. Dźwięk na tej płycie, brzmienie głosów były wzorowane na utworach Schtockhausena. Dla mnie to sama radość tworzenia. To jak pudełko czekoladek. To nie tylko Milka, ale wszystkie smaki świata.

Q: No właśnie: twój głos. Pracowałeś nad nim. Jaką masz skalę? prawie 4 oktawy?

M: Nie pracowałem nad nim. To właściwie był przypadek. Zacząłem śpiewać, kiedy miałem 8 lat. Byłem sopranem. Uczyłem się śpiewać w stylu belcanto. Kiedy przeszedłem mutację musiałem uczyć się od nowa stylu klasycznego… falset… Kiedy się wygłupiam z przyjaciółmi, którzy są pianistami klasycznymi śpiewam pieśni barokowe ze siedemnastego, osiemnastego wieku głosem kontratenorowym. Nie zrobię tego tutaj w studio, ale robię to czasami dla zabawy.

Q: Proszę, zaśpiewaj choć parę nut.

M: Nie, nie. Ale kiedy tak śpiewam, technika jest całkiem inna od tej, jakiej używam śpiewają moje własne piosenki. Ja bardzo źle gram na fortepianie. Gram bardzo prosto. Dlatego muszę to nadrobić głosem. Melodią i technikami wokalnymi. Dlatego używam różnych możliwości mojego głosu i bawię się nim. Bo szczerze mówiąc jestem przeciętnym pianistą.

Słyszymy piosenkę „Tomorrow”.

M: Chciałeś, żeby mówił o głosie lirycznym, o kontratenorze. Słuchałem nagrań Philippe’a Jaroussky’ego, który jest wielkim kontratenorem.

Q: On udziela również lekcji śpiewu. Ty brałeś lekcje śpiewu?

M: Oczywiście. Codziennie ćwiczę śpiew. Mam dwóch nauczycielu śpiewu i codziennie uczę się z nimi na Skype’ie. Albo na Face Time. Zależnie od Internetu.

Q: I jak pracujesz nad głosem? Robisz wokalizy? Ćwiczenia wokalne?

M: Dla mnie bardzo ważne są dwie rzeczy: zdrowie i głos. Struny głosowe są bardzo małe, ale to jest najważniejszy mięsień w naszym ciele. A najbardziej niesamowitym mięśniem jest język. On może zrobić wszystko. Jest jak istota z innej planety. Jeśli spojrzy się na wyizolowany język, to zauważymy, że to jest niesamowity mięsień. Jeśli kiedyś uda się skonstruować robota, który potrafi poruszać się tak jak język, to można powiedzieć, że poznaliśmy tajemnicę życia fizycznego sztucznej inteligencji. Ale wracając to tematu strun głosowych. Struny głosowe i te wszystkie małe mięśnie, które je otaczają… Bardzo uważam na struny głosowe i na ćwiczenia strun głosowych. I jeśli wspomniałem Philippe’a Jaroussky’ego, którego głos uwielbiam, to kiedy on śpiewa, jego krtań jest bardzo mocno otwarta. Wszystkie mięśnie są bardzo rozluźnione i to pozwala mu śpiewać bardzo wysokie dźwięki. Zazwyczaj kiedy śpiewamy wysoko, napinamy mięśnie. Tajemnicą osób takich jak Philippe Jaroussky jest to, że nie słyszymy żadnego napięcia. Podparcie przepony, całe ciało się poci, ale nie ma napięcia. Wszystko płynie. Gdy słyszymy mityczny głos Pavarotti’ego, kiedy śpiewa wysoko, nie ma w tym napięcia. I wszystko opiera się właśnie na tym, żeby nie było napięcia, kiedy śpiewasz. Jest to bardzo trudne, kiedy się tańczy, rusza, kręci głową we wszystkie strony… I nie napinać mięśni gardła, aby czysto śpiewać. Podobnie jest, kiedy słuchamy Johny Halliday’a. Kiedy śpiewał swoim potężnym, bardzo rezonującym głosem, to jeśli było napięcie emocjonalne w piosence i w ciele, to wokalnie, nie było tam napięcia.

Q: Co więc robisz, żeby tak śpiewać? To kwestia ćwiczeń?

M: Ja ćwiczę codziennie. Cały czas. Tak bardzo chciałbym mieć wysportowane ciało… Ale muszę wybrać: albo ciało atlety, albo dbam o mój głos. Na razie wolę dbać o głos. Kiedy patrzę na siebie w lustrze, mówię sobie: chciałbym więcej czasu popracować nad ciałem niż nad głosem.

Q: Ale czy śpiew jest równie wysiłkiem fizycznym co sztuką?

M: To jest trochę inny rodzaj sportu. Ale jest to proces fizyczny. To rodzaj tresury.

Q: To już po raz drugi używasz słowa „tresura”. To słowo zawiera w sobie dawkę brutalności.

M: Bo to jest tresura. Ile książek tygodniowo czytasz?

Q: Tygodniowo? Pięć albo sześć.

M: A więc,to jest tresura intelektualna.

Q: Tak myślisz?

M: I w określeniu „tresura intelektualna” też jest sporo brutalności. Wczoraj wróciłem z Meksyku. I wczoraj oglądałem film dokumentalny – wiem, że to trochę była propaganda – o Bill’u Gates’ie. On jest szalony! On czyta coś około 25-35 książek miesięcznie. W tym książki bardzo trudne. On czyta z prędkością 150-200 stron na godzinę. On czyta i zapamiętuje to, co czyta. To się nazywa tresura, zgodzisz się ze mną? Ach, ja jeszcze jeżdżę konno. Od niedawna. Zawsze chciałem jeździć konno. I zdałem sobie sprawę, że to trochę jak z psami. Kiedy chcesz mieć grzecznego psa, wydaje ci się, że trzeba go wytresować. A wcale tak nie jest. To ty się musisz wytresować, żeby twój pies był dobrze ułożony. Podobnie jest z końmi. Koni się nie tresuje. Trzeba siebie wytresować tak, aby umieć porozumieć się z koniem.

Q: To kwestia dyscypliny.

M: Tak, to kwestia dyscypliny. Ale czujemy się szczęśliwi.

Q: Czego nauczył cię udział w The Voice? Uczyłeś innych, ale czy sam też czegoś się nauczyłeś?

M: Dobrze się bawiłem.

Q: To już jest coś.

M: To ważne, żeby umieć się dobrze bawić. Zwłaszcza wykonując taki zawód, w którym przez większą część czasu inni cię denerwują. Tylko kiedy jesteś na scenie, wszystko jest jasne. Na scenie jesteśmy wolni. Ale przez resztę czasu można się wkurzyć. A więc, dobrze się bawiłem. Myślałem, że będę w The Voice może przez rok, może przez dwa. Zostałem na sześć lat. I myślę, że to dlatego, że nie mieszkam we Francji. Zaraz ci wyjaśnię, o co mi chodzi. Prosto z lotniska jechałem do studia. Po nagraniach jechałem do hotelu. Spałem. Na drugi dzień rano, koło 8-9 byłem na lotnisku, ponieważ miałem trasę koncertową, albo kontynuowałem pracę. To pozwoliło mi zachować dystans do programu, który był podzielony na 18 odcinków. Czyli trwało to długo. Ale ja tego nie odczuwałem. Nie odczuwałem również konsekwencji tego, co mówiłem w programie. W studio mówiłem, mówiłem, mówiłem, dobrze się bawiłem, po czym wyjeżdżałem. Dzięki temu mogłem zachować świeżość i lekkość mojego zachowania. Nie miałem kompleksów. I to mi bardzo pomogło. Jestem również wdzięczny, że mogłem dać się poznać. Poprzez muzykę, poprzez śpiew. I chociaż program jest komercyjny, nie musiałem o tym myśleć.

Q: A od strony artystycznej?

M: Od strony artystycznej? To było miłe. … na przykład robiąc The Voice…. coś ci opowiem. Byłem w trasie koncertowej dla mojej poprzedniej płyty „No Place in Heaven”. Mówiłem do moich fanów: jeśli nie ma dla nas miejsca w niebie, to chodźcie, sami stworzymy sobie takie miejsce. I przyjechałem do Bercy. Wcześniej grałem kilka razy w hali Zenith w Paryżu. Pomyślałem sobie, że przyjdzie bardzo dużo ludzi. Dobrze było by przygotować piękne widowisko. I miałem oczywiście świadomość tego, że bardzo wiele osób widziało mnie w The Voice. Dlatego pomyślałem, żeby zrobić coś innego. I wymyśliłem nowy show. Tylko na jeden wieczór. To będzie list miłosny do Paryża po zamachu w klubie Bataclan. Powiedziałem „Paris je t’aime”. Chciałem w różny sposób powiedzieć, że kocham Paryż. To mnie kosztowało więcej niż zarobiłem przez rok w The Voice. Jedna noc. Wszystkie bilety wyprzedane. Zrobiłem też koncert na Stade de France podczas finałów rugby. Wydałem na to nie tylko pieniądze, jakie dostałem za sam występ, ale jeszcze półroczną gażę w The Voice. Za 20 minut występu na Stade de France. A co to mi dało z artystycznego punktu widzenia? Dało mi to artystyczną swobodę do zrobienia czegoś, co nie było wcześniej możliwe. Uważam, że trzeba na to wszystko spojrzeć globalnie. Nie tylko, że dało mi to dostęp do szerokiej publiczności, która przyszła na moje koncerty. Ale że mogłem zainwestować w te koncerty w sposób, który wcześniej był nieosiągalny.

Słyszymy piosenkę „Stay High”

Q: Dziękuję bardzo, Mika. Koncerty we Francji zaczynają się 15 listopada w Zenith Pau….

END

Passage des arts 15/10/2019

RADIO RFM PASCAL NEGRE AND MIKA 12/10/2019

Pascal Negre: Dziś moim gościem jest Mika. Dzień dobry.

Mika: Dzień dobry.

P: No i proszę, nowy album właśnie się ukazał. Zajęło ci to trochę czasu.

M: (śmieje się) To ciekawe, że o to pytasz, bo to ja zazwyczaj przynosiłem ci płytę i ją prezentowałem.

P: Jednak minęło sporo czasu.

M: To prawda. Zajęło mi to cztery lata…. nawet trochę więcej.

P: Ale to dobrze. Będę szczery. To jest super album. Przy słuchaniu dwóch poprzednich nie wpadałem w histeryczny zachwyt, ale ten to jest ten wielki, wielki Mika. I mówię to wprost. Po raz kolejny odkrywamy twój talent. Melodie, aranżacje, głos! No dobrze, włączmy maszynę z pytaniami.

Maszyna: Jak zdefiniować twoją najnowszą płytę: szalone brzmienie pop-funk z niesamowitym głosem czy teksty bardzo osobiste i dosyć mroczne?

M: No właśnie to obie te rzeczy. To jest ten kontrast: teksty bardzo wzruszające, osobiste a muzyka bardzo radosna. Ale jest jedna różnica i ty to zrozumiesz. Ty zawsze słuchałeś moich płyt jeszcze zanim się ukazały. Chodzi o potrzebę tworzenia. Tworzenia, komunikacji, dzielenia się. I to widać w liniach melodycznych, kolorach, intensywności aranżacji… w energii, która jest z jednej strony bardzo łagodna a również bardzo stanowcza. Czuje się, że kiedy pisałem te piosenki wszystko się we mnie gotowało. I w tym wszystkim kompletnie nie obchodziło mnie, co pomyślą o tym inni. Na początku zastanawiałem się, czy to nie jest zbyt melodyczne, zbyt kolorowe. Czy za dużo w tym obrazów? Powiedziałem sobie: nie, trzeba się poddać emocjom i to emocje mną pokierują. I nie obchodzi mnie, czy ktoś pomyśli, że piosenka jest zbyt melodyjna, czy zbyt kolorowa. Bo tylko w taki sposób mogłem odnaleźć moją bezczelność. Bezczelność, którą się ma, kiedy piszę się pierwszy album. A potem życie na ciebie spada, przemysł muzyczny na ciebie spada… I nawet jeśli w tym przemyśle są dobrzy ludzie, to sam przemysł staje się potworem, który cię osacza. I od tego trzeba się uwolnić. A to nie jest proste.

P: I w rzeczy samej najnowszy album Miki jest bardzo udany. Posłuchajmy „Dear Jealousy”.

Maszyna: Michael Holbrook czy Mika?

P: Tytuł płyty to „My Name Is Michael Holbrook”.

M: Tak. Moje pełne nazwisko to Michael Holbrook Penniman Junior. Wiedziałeś o tym? Nie?

P: (ze śmiechem) Skróciłeś je sobie i to mocno.

M: To jest imię mojego taty. I jeśli ja będę mieć syna, nazwę go Michael Holbrook Penniman the Third (trzeci). I wcale to nie jest jakaś arystokratyczna naleciałość. Pochodzi od imigrantów, którzy przywędrowali do Ameryki i przyjęli ten anglo-saksoński zwyczaj. Tak więc, pierwszy, drugi, trzeci… żeby pokazać, skąd pochodzą.

P: Czyli nosisz imiona twojego taty?

M: Tak. I żeby było śmieszniej, w ogóle nie wiedziałem skąd pochodzę. Dlatego ruszyłem śladami rodziny mojego taty, żeby odkryć siebie samego, żeby się zresetować. I rozpocząłem od tej deklaracji „nazywam się Michael Holbrook, urodziłem się w 1983”. Dlatego album rozpoczyna się piosenką „Tiny Love”. Teraz już wiem, że moje imię to Michael Holbrook Penniman Junior, ale jestem Mika, syn Michaela i Joannie. I to jest najważniejsze.

Maszyna: Francja, Włochy, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania czy Liban?

M: Jak mam wybrać?

P: To jednak sporo miejsc! No dobrze. Francja – nie masz wyboru. Tu mieszkałeś.

M: Tak, tu mieszkałem, kiedy byłem mały. Teraz mój dom to przede wszystkim ten w Stanach Zjednoczonych. To tam zbudowałem studio nagrań, w którym powstała ostatnia płyta.

P: Jesteś Amerykaninem? Twój ojciec jest Amerykaninem.

M: Tak. I ja mam amerykański paszport. Co jest dziwne, bo równocześnie czuję się bardzo Europejczykiem. I dowodem na to jest to, że nie mam paszportu żadnego z krajów europejskich, a mimo to czuję się Europejczykiem. I to jest właśnie główna idea filozofii uniwersalności Europy.

P: Ale Mika, ty gdzie mieszkałeś? We Francji. W Anglii?

M: Tak, bardzo długo mieszkałem w Anglii.

P: Całe twoje dzieciństwo, młodość, to Europa a nie Stany Zjednoczone.

M: Tak, to była Europa. A potem, kiedy moje rodzeństwo rozjechało się po świecie, zostałem sam. Pomyślałem, że powinienem stworzyć coś nowego. Stany wydały mi się dobrym pomysłem, ponieważ tam byli wszyscy moi współpracownicy. Tam powstały wszystkie moje płyty. Tam mieszka rodzina mojej mamy. I jeśli nawet nigdy tak naprawdę tam nie mieszkałem… mówię po angielsku, jest tam moja rodzina… i kiedy jestem w Miami… tam kupiłem dom, w którym mam studio nagrań…. Miami jest dla mnie trochę dziwne…

P: Miami ma swoją europejską stronę. Jest też bardzo latynoskie.

M: Jest bardzo latynoskie i to bardzo lubię. Strony europejskiej za bardzo nie lubię, bo to przede wszystkim Europejczycy, którzy przyjeżdżają się tam zabawić. Ja taki nie jestem. Jest inna strona … mój dom jest z lat dwudziestych i ma charakter raczej arabski. Zbudowany jest wokół podwórka i dzieli się na część „design” – mamy studio designerskie, część mieszkalną i część, w której tworzę muzykę. Czyli to taki rodzaj miniaturowej wioski. I tam jestem szczęśliwy. W Stanach nigdy nie byłem bardzo popularny…

P: I masz spokój?

M: Mam spokój, ale kiedy daję koncerty, tak jak w czasie mojego niedawnego tourne, bilety wyprzedają się nawet na kilka występów w tym samym mieście. Tam się teraz dużo dzieje. Nawet jeśli w Stanach jesteś muzykiem niszowym, w Europie możesz mieć wielki sukces. I to jest szalone.

Maszyna: Tekst czy muzyka?

M: Obie rzeczy na raz.

P: Piszesz w trakcie komponowania muzyki? To ciekawe.

M: Absolutnie. Zawsze tak robię. Zawsze. Melodia inspiruje tekst. Tekst inspiruje melodię.

P: Czyli totalna synchronizacja? To dosyć rzadkie. Często ludzie zaczynają od melodii. Albo od melodii i kilku słów. Albo najpierw piszą tekst. Bashung na przykład, kiedy napisał wszystkie teksty, uważał, że płyta jest gotowa. Choć ani jedna nuta muzyki jeszcze nie istniała. A u ciebie to dzieje się równocześnie.

M: Tak, u mnie to dzieje się równocześnie. To tak jakbym kopał w ziemi. Siadam do pianina i zaczynam grać. Powtarzam te same słowa i powtarzam i powtarzam… Ze słów powstają zdania… i powstaje zwrotka… i zaczynam szukać refrenu… muszę się wprowadzić w rodzaj transu… i nagle … już wiem, że mam refren. Wtedy zmienia się temperatura mojego ciała….. Dosłownie tak jest. Zmienia się temperatura mojego ciała. Robi mi się gorąco i nagle mam poczucie własnej wartości. To jest eksplozja endorfin i dopaminy. I bam! Mam refren! Czyli piosenka już tu jest. A ja grając w kółko poszukuję jej moimi palcami i głosem. Palcami wykopuję piosenkę. Rzeźbię ją poszukując odpowiednich dźwięków.

Maszyna: George Michael, Prince czy Michael Jackson?

P: Na płycie są różne odniesienia.

M: Tak. Są odniesienia do wszystkich trzech. Zapytam cię o coś. Normalnie to ty zadajesz pytania… znamy się od lat i bardzo cię szanuję… Ty jesteś osobą, która tak naprawdę mnie wylansowała… wiem o tym i dlatego to mówię. Nawet jeśli ty niewiele o tym mówisz… ponieważ jak na osobę bardzo otwartą, jesteś bardzo skromny. I ludzie o tym nie wiedzą. Więc, nadużyjemy twojej skromności i chcę, żebyś mi odpowiedział, dlaczego obecnie muzyka pop nie opowiada historii i jest mniej zmysłowa niż w latach 80′ czy na początku lat 90′? Na przykład zmysłowość, historie o miłości, które słyszymy w tanecznych utworach George’a Michael’a czy Prince’a… I nagle coś się zmieniło. Pojawia się „Backstreet Boys” i KLAM! Bum! Znikła zmysłowość… zwłaszcza w męskim wykonaniu. Dlaczego?

P: Może to co powiem zabrzmi dziwnie. Myślę, że ta zawirowana seksualność obu artystów powodowała, że i w ich muzyce zawierało się to pomieszanie.

M: Hmmm. Że to zawirowanie wpływało na ich muzykę?

P: Tak mi się wydaje.

M: Rozumiem. Ale uważam również, że muzyka pop stała się muzyką popularną. A to jest bardzo duża różnica.

P: I żeby zamknąć ten rozdział dodam, że uważam, że pop się „skurczył”. Przestrzeń dla muzyki pop się skurczyła. To już nie jest „urban music”. To kompletnie coś innego.

M: Dokładnie. Muzyka pop powinna wrócić do opowiadania historii, do wywoływania emocji, co pociąga za sobą również ryzyko bycia bardziej zmysłową. Bardziej seksualną, bardziej w stylu „enfant terrible”. Przez to, że ta przestrzeń się skurczyła, jeszcze bardziej dostrzegamy różnicę. I dla mnie to jest bardzo duży plus. I bardzo chciałem iść właśnie w tym kierunku, aby kolory i duch mojej płyty były jeszcze bardziej wyraźne.

P: Czego teraz posłuchamy? Michael Jackson, Prince czy George Michael?

M: George Michael.

Maszyna: The Voice – stop, czy jeszcze?

M: Stop.

P: Bo nie masz czasu?

M: Niem mam czasu. Ale także dlatego, że … dzięki The Voice bardzo się otworzyłem. Przed The Voice – możesz to poświadczyć – nie byłem zbyt rozmowny. Nie byłem taki otwarty. Zwracałem bardziej uwagę na to, jak byłem postrzegany. A teraz, po sześciu latach The Voice wydałem płytę, na której otwieram się o wiele bardziej. Nawet w wywiadach jestem… pozbyłem się tego niepotrzebnego wstydu w sposobie wysławiania się.

P: Czyli The Voice było wspaniałą przygodą?

M: Wspaniałą przygodą. Ja świetnie się bawiłem.

P: Teraz masz zapełniony kalendarz, będziesz miał trasę koncertową. Trudno byłoby ci robić wszystko jednocześnie. Ale zastanawiam się, czy nie chodziło ci również o chwilę oddechu i zachowanie świeżości.

M: Też. Ale skąd się bierze podstawa inspiracji? Z mojej głównej pracy, czyli z pisania piosenek i występów. Żeby nadal brać udział w takich projektach jak na przykład The Voice, trzeba pozostać wiarygodnym. Kiedy źródło inspiracji wyschnie, to nie zadziała.

Maszyna: Twitter czy Instagram?

P: Ty jesteś aktywny w mediach społecznościowch.

M: Przez jakiś czas opierałem się. Ale zrozumiałem, że stoi za tym również pewna niezależność. Że można coś zrobić bez pytania nikogo o zgodę. I inni to śledzą. Pomyślałem, że to może być dobry pomysł. Oczywiście ma to swoje dobre i złe strony w obu aplikacjach. Myślę, że bardzo łatwo jest zmanipulować zdjęcie. A mówi się, że jeden obraz jest wart tysiąca słów.

P: Można źle zinterpretować zdjęcie.

M: Wbrew pozorom Instagram jest bardziej komercyjny, a Twitter to bardziej informacja. I muszę się wam przyznać, że kiedy dzieje się coś ważnego, nie otwieram stron z wiadomościami, tylko Twitter. Jedyne, co jest istotne to to, że trzeba mieć trochę dyscypliny, aby rozróżnić to co jest prawdziwe od tego co jest fałszywe. Tracimy mnóstwo czasu na czytanie tego, co jest nieprawdziwe i nawet nie zdajemy sobie sprawy, że jesteśmy manipulowani. Żyjemy w czasach nowego sposobu edukacji, który kiedyś nie istniał. Kiedyś były książki, mieliśmy nauczycieli, wszystko było raczej zinstytucjonalizowane.

P: Wiadomości czerpaliśmy z prasy. I wiedzieliśmy, że ta gazeta była bardziej po prawicy, ta po lewicy, inna bardziej komunistyczna…

M: Tak, a teraz nikt nie wie, co się dzieje. Wszystko jest do siebie podobne. I to może nie jest nic nowego, ale problem z Twitterem polega na tym, że przyciągają nas ci, którzy robią najwięcej hałasu. A oni najczęściej nie są odpowiednimi osobami do wypowiadania się w sprawie. I wpadamy w pułapkę.

Maszyna: Studio nagrań czy scena?

M: Ha. To są dwie różne osoby. Może Michael Holbrook to bardziej jest ten w studio. Teraz. Zwłaszcza przy tym albumie. A Mika jest na scenie. Wcześniej tak nie było. Ale z takim albumem, który opowiada te wszystkie prawdziwe historie… to mi pozwala przyjrzeć się na nowo moim starszym piosenkom. Ale show jest całkiem inny. Myślę, że kiedy przyjdziesz na mój występ w Bercy, czy gdzie indziej, zauważysz różnicę. Bercy to 22 grudnia. Pamiętam, ponieważ musiałem anulować mój urlop na Bożenarodzenie.

P: Przypomnę tylko, że koncerty będą we wszystkich halach Zenith.

M: Zaczynamy w Pau.

P: To jest naprawdę duża trasa koncertowa.

M: Tak. Zaczęła się w Stanach Zjednoczonych, potem był Meksyk. Teraz będzie Europa.

P: Pierwsza data (we Francji) to 15 listopada i rzeczywiście jest to Zenith w Pau.

M: I zaprojektowałem scenę, która przypomina promień słońca. I każdy kolor światła „wysyła” mnie w stronę publiczności. Wszyscy muzycy będą dosyć daleko z tyłu. usunąłem tancerzy. usunąłem ekrany LED. Będą oczywiście ekrany, żeby mnie było widać z daleka. Ale nie będzie za mną żadnych ekranów. Nie chciałem programu, gdzie ludzie jedzą pop-corn, piją piwo, wychodzą do toalety. Chciałem zrobić show, gdzie w trakcie półtorej godziny, godziny i 45 minut ludzie nie będą chcieli stracić nawet sekundy. Wzorowałem się na programie one-man-show George’a Michael’a, gdzie orkiestra znajdowała się za kurtyną. Również Jacques Brel potrafił dać przedstawienie z wykorzystaniem kurtyny.

P: I tylko jednym reflektorem.

M: I to jest właśnie to coś. Można zrobić występ, który przypomina wiele innych. Można wydać 14 milionów na scenografię, a jednak będzie to ta sama estetyka, ten sam odbiór, który widzieliśmy już kiedyś. I tego chciałem uniknąć. Ja to ja. Wszędzie są ekrany? To ja mówię im „do widzenia”. I wolę mieć scenografię, którą zaprojektowałem w mojej kuchni.

Maszyna: Twój tata, twoje siostry czy mama?

M: A co to za pytanie? Mam nadzieję, że w przyszłości sztuczna inteligencja nie będzie taka niemiła i stanowcza jak twoja maszyna. Skłócić rodzinę przez robota to niezbyt dobra przyszłość.

P: Rodzina jest dla ciebie bardzo ważna?

M: Nawet bardzo, bardzo ważna.

P: Do tego stopnia, że na nowej płycie są piosenki opowiadające o pewnych członkach twojej rodziny. Prawie o wszystkich!

M: O wszystkich. Jesteśmy klanem. Klanem, który się wspiera. Za każdym razem, gdy spotyka nas w życiu jakieś wyzwanie, to dzięki sile klanu jesteśmy w stanie się pozbierać. To energia każdego członka klanu. To jest energia zbiorowa.

P: Takim wyzwaniem może być potrzeba opuszczenia kraju z powodu wojny. Twój ojciec, który był przetrzymywany przez dłuższy czas, ponieważ znalazł się w Kuwejcie w nieodpowiednim miejscu i momencie. To może być choroba.

M: To może być choroba. Bankructwo. Utrata domu – co nam się przytrafiło kilka razy, kiedy byłem dzieckiem. To może być choroba, albo śmierć. W okresie, kiedy pisałem nowe piosenki, straciłem kilka osób. Osób, które występowały w moich teledyskach, osób, które inspirowały mnie. To były bliskie osoby, żyjące w cieniu. Albo na przykład choroba mojej mamy.

P: Jak ona się teraz czuje?

M: To skomplikowane. Jest szczęśliwa, że…

P: To jest wojowniczka. Niesamowita kobieta!

M: Tak, to jest wojowniczka. ale to skomplikowane. To skomplikowana choroba…. ale wszystkich to spotyka. Chyba w każdej rodzinie zdarzają się podobne przypadki. I pomyślałem sobie, dlaczego nie oddać hołdu osobie, która zawsze żyła w cieniu; osobie, która mnie ukształtowała. Jest wiele osób, które dedykowały swoje dzieła matce, czy ojcu, czy osobie, która zmieniła ich życie i zrobiły to za późno. Moja mama jest wojowniczką i będzie walczyć z całych sił. I kiedy jest się w takiej sytuacji niepewności wobec choroby, czy wobec świadomości kruchości życia, dobrze jest mówić o tym, uszanować to, i rzucić na tę osobę trochę światła. Bo dlaczego nie?

P: Masz rację. To dobrze powiedzieć ludziom, że ich podziwiamy, póki jeszcze są z nami.

M: Tak. Ale wiesz, że moje stosunki z mamą są dosyć dziwne. Widziałeś jak to wygląda. Jesteśmy bardzo do siebie przywiązani, ale bywa ciężko.

P: Trzeba to powiedzieć, jest z niej twarda sztuka. Jest bardzo opiekuńcza wobec ciebie, ale potrafi być bardzo ostra.

M: Ludzie często są w szoku, kiedy nas widzą, jak razem pracujemy. Co? To jest matka i syn?! A równocześnie, to ona mnie szkoliła po trzy godziny dziennie, kiedy miałem siedem lat. A ja wcale nie chciałem tego robić. Absolutnie. Myślałem sobie: ona jest szalona i bardzo niedobra.

Maszyna: Dziecko, nastolatek czy dorosły?

M: Dorosły.

P: Odpowiedziałeś bez wahania.

M: Tak. Nie chcę znów być dzieckiem, czy nastolatkiem. Nastolatkiem? No nie!!!!!! Please!!!! Coś wam powiem. Piekło… Ja chodziłem do szkoły rzymsko-katolickiej…. W piekle nie ma ognia. Ogień jest do grilla, w niebie. W piekle nie ma koloru czerwonego. Ja lubię kolor czerwony. Czerwień nie jest kolorem piekielnym. A chcecie wiedzieć, co jest w piekle? W piekle są pierwsze pocałunki. Na okrągło. Pierwszy pocałunek, to jest coś najgorszego. W piekle jest moment, kiedy po raz pierwszy czuliśmy się zawstydzeni. Ale tak naprawdę mocno zawstydzeni. Są wspomnienia pierwszych dni w szkole, na uniwersytecie. Jest moment, kiedy najbardziej zawiedliśmy. Są tam wszystkie te rzeczy, które nam się przytrafiły, kiedy byliśmy nastolatkami. Są tam te wszystkie egzaminy. Nawet te, o których nawet nie wiedzieliśmy, że istnieją! Wszystkie te doświadczenia się powtarzają, powtarzają…. codziennie. I to jest piekło. Jeśli traficie do piekła, to będziecie cały czas przeżywać swój nastoletni czas.

Maszyna: Prawo do odmienności, czy prawo do obojętności?

M: Aaaaa… Uważam, że tolerancja odmienności jest najważniejsza. Nie tylko prawo do odmienności, ale również tolerancja. Nie wolno pomylić obojętności z tolerancją. Te dwie rzeczy absolutnie nie są tym samym. Jedno jest zrodzone z miłości, a drugie z egoizmu czy egocentryzmu. Tolerancja wypływa z prowokacji, która może być trudna a nawet brutalna. Tolerancja to coś, czego trzeba bronić, trzeba o nią się bić. A kiedy się ją ma, trzeba ją również chronić.

P: Dobrze. Zgadzam się z tobą. To nie zawsze jest ewidentne.

M: To wcale nie jest ewidentne. I powody mogą być różne. To może być orientacja seksualna, rasa… religia. A obojętność wiąże się z niewiedzą. I niewiedzą jest o wiele łatwiej manipulować w kierunku nietolerancji. Dlatego trzeba uważać i nie dać się oszukać ludziom, którzy udają, że bronią naszych interesów. Oni są bardzo sprytni i dobrze wiedzą, jak nami manipulować dla własnej korzyści. I tu wracamy do naszej rozmowy o Twitterze: kiedy wzbudza się gniew i robi się dużo hałasu, żeby mieć jak najwięcej obserwujących. I to jest bardzo niezdrowe.

Maszyna: Silny czy słaby?

M: Silny czy słaby? …. Weźmy na przykład diament. Co to jest? Nosiłeś już kiedyś diament? Nigdy nie nosiłeś diamentu? Nawet takiego malutkiego? Nawet kolczyka?

P: Ja nie noszę kolczyków. Z moimi uszami?

M: Ale jaka jest struktura diamentu?

P: To jest węgiel.

M: I wszyscy myślą, że to coś twardego. Ale kiedy weźmiesz młotek, możesz go rozbić w dwie sekundy. I zamienia się w pył. Podoba mi się ta idea, że można być bardzo silnym, a równocześnie zachować tę kruchość.

P: To widać na twoim albumie. Tę dwoistość. Są momenty mówiące o słabości i są momenty, kiedy jesteś twardy.

M: To prawda. Mogę powiedzieć, że … jak ma na imię ten twój robot?

P: Po prostu maszyna.

M: Maszyna? Jesteś okropny! Przepraszam cię, maszyno, że on nie jest dla ciebie miły. Myślę, że ta twoja sztuczna inteligencja nie rozumie paradoksu. Ona nie widzi kontrastów. Za każdym razem kiedy zadaje pytanie, obie odpowiedzi są poprawne. Silny czy słaby? Oba. Jak to oba? (Mika zmienia głos) Jak to oba? A bo można żyć z pewną dozą dwoistości. (Mika znów zmienia głos) Dwoistość nie jest możliwa. Wybierz inną odpowiedź.

P: To tylko maszyna. Nie zawsze jest odpowiednio wrażliwa.

Maszyna: Kochać czy być kochanym?

M: Ona właściwie nie ma głosu maszyny. Nie mogłeś jej znaleźć głosu bardziej…. bardziej… no nie wiem… jej głos przypomina głos barmanki w kawiarni. Ma 67 lat. Paliła zbyt dużo papierosów. Gra w bingo w każdą sobotę. I ma wielu kochanków. To trochę taka Marge Simpson.

P: Posłuchaj pytania.

Maszyna: Kochać czy być kochanym?

M: (zmienia głos) Kochać czy być kochanym? Ta maszyna jest stara! Sztuczna inteligencja nie powinna przypominać twojej prababki! Kiedy dzwonisz do PKP, albo do Air France, bo zginął ci bagaż, to słyszysz ten głos. One wszystkie są w tym samym wieku. „Witamy w Air France”. „Witamy w PKP”. ” A twoja maszyna skrzeczy: Kochać czy być kochanym? Moja odpowiedź to: kochać…. Kochać i być kochanym! Nie ma dobrej odpowiedzi. To pytanie jest beznadziejne! Nie można mieć jednego bez drugiego. Zgodzisz się ze mną?

P: Ale główne pytanie brzmi: czego bardziej potrzebujesz?

M: Acha!… Kochać.

P: Ciekawe. Bo większość artystów odpowiedziałaby „być kochanym”. Oni szukają miłości. A u ciebie jest odwrotnie. Kochać, czyli dawać. A nie dostawać. Oczywiście w miłości dajemy i otrzymujemy. A u ciebie ważniejsze jest dawanie. To zaskakujące. Ludzie wolą dostawać.

M: Ale kochać jest bardziej ciekawe. Bo to ty jesteś w … nawet kiedy to nie jest miłość platoniczna, musisz przekonać tę drugą osobę. To ty musisz nad tym popracować. To jest coś, co sprawia, że czujesz, że żyjesz. Tak, kochać. A jeśli w pewnym momencie stajesz się również kochanym … to jest twój bonus.

P: Ale czy to jest walka? Czasami ludzie nie odwzajemniają miłości. Mają to gdzieś. Tobie przecież też się to zdarzyło.

M: Można kochać osoby, które mają to gdzieś – to są głupcy… albo po prostu „not a man to be” (nieodpowiednia osoba). Myślę, że można kochać osoby, które nas lubią… To jest OK. …. I nigdy nie kochamy innych w ten sam sposób. Uważam, że nasza miłość do kogoś podlega ciągłym zmianom. I to jest w porządku, że czasami jest jej więcej a czasami dużo mniej. Ale ona zawsze jest obecna.

P: (żartuje) Tak. Tak się mówi, kiedy miłości jest mniej. Że później znów jej będzie więcej.

M: No dobrze. Wróćmy do twojej maszyny. A tak naprawdę, kim jest ta kobieta? Mam nadzieję, że to nie jest twoja koleżanka. Bo jeśli to jest sekretarka z dołu, to na pewno następnym razem nie otworzy mi drzwi.

Maszyna: Diabeł czy Bóg?

M: Ufffffff…. Na płycie jest piosenka, która mówi, że we wszystkim jest odrobina Boga.

P: Widocznie maszyna słuchała twojej nowej płyty!

M: To jest piosenka „I Went to Hell Last NIght”. Wczoraj byłem w piekle. To piosenka, która mówi o uzależnieniu. Ona opowiada o kimś, kogo znam, kogo lubię. To ktoś, kto wrócił do nałogu. I kiedy się o tym wie, bardzo trudno jest patrzeć na taką osobę. To jest…….

P: Uzależnienie, to może być alkohol, narkotyki…

M: Tak. Bardzo trudno jest się z tym pogodzić. Bo z jednej strony zaczynasz nienawidzić tę osobę; masz do niej pretensję. A równocześnie wiesz, że to nie wina tej osoby, tylko czegoś innego, że to choroba. I chciałem opisać te przeżycia w słowach piosenki.

P: Czy ty… wierzysz w Boga?

M: Wierzę w Boga. Chodziłem do szkół, w których było dużo nauki katechizmu. Śpiewałem też w chórach kościelnych. Mogę ci zacytować różne fragmenty mszy. Na przykład po łacinie. Mogę to zrobić nawet teraz. Jeśli poszlibyśmy na mszę, to byłbym chyba jedyną osobą, która znałaby wszystkie fragmenty i odpowiedzi. Ale z drugiej strony nie lubię polityki religijnej. Myślę, że wiele rzeczy nie zgadza się moją wewnętrzną aktualną wiarą. To jest duży problem, ponieważ wiem, że nie jestem w tym osamotniony. Mimo, że podoba mi się duchowość, myślę, że historie, o których uczono nas ze Starego i Nowego Testamentu to nie jest PRAWDA. I że można poprzez studiowanie tych tekstów zdobyć… można poznać mądrość tam ukrytą. Akceptuję koncepcję Boga i uważam, że jest ona bardzo przydatna. Czy Ziemia powstała w ciągu tygodni? Czy wszechświat został stworzony w ciągu tygodnia? Czy było jabłko i wąż? Czy moja orientacja seksualna jest grzechem i trafię do piekła? Nie.

Maszyna: Intymny czy uniwersalny?

M: Uniwersalność nie wyklucza intymności. Uniwersalność jest najważniejszą ideą. Ta idea była broniona przez ludzi od setek lat. Od czasów Renesansu, Oświecenia. Wiktor Hugo często mówił, że uniwersalność łączy się z ludzkością. Tylko poprzez głęboką akceptację uniwersalności możemy uratować ludzkość. Dać jej szczęście i pokój. Kiedy widzimy tę młodą aktywistkę Gretę Thunberg, która ma w sobie dużo odwagi… Uważam, że ta dziewczynka nie wysławia się w sposób, w jaki to robią dzieci w jej wieku. Jest dużo emocji w tym, co mówi, ale kiedy wsłuchamy się w to co mówi, to usłyszymy właśnie ten przekaz o uniwersalności. I uwżam, że intymność może również prowadzić do uniwersalności.

P: No właśnie. Na twojej płycie ty mówisz o rzeczach bardzo intymnych, które nagle okazują się bardzo uniwersalne, ponieważ mogą dotyczyć każdego z nas. Kiedy odważymy się opowiedzieć nasze osobiste historie – ktoś może uznać to za opowiadaniu o swoim życie – ale to absolutnie nie tak. Bo tak naprawdę mówisz o rzeczach, które dotykają każdego.

M: Wszyscy przeżywamy to samo. Wszystko zależy od sposobu opowiadania tego, co każdy z nas przeżywa.

P: Bo moim zdaniem, ten najnowszy twój album jest najbardziej osobistym albumem w twojej karierze. Zaraz po pierwszej płycie. No, tak samo jak pierwsza płyta.

M: Na pierwszej płycie wykorzystałem postacie, które wymyśliłem: Billy Brown, Lollipop Girl, Big Girl… postacie z kreskówek.

P: A na tej płycie, ani jednej postaci.

M: Tak, ponieważ zrozumiałem, że ludzie, którzy mnie otaczają są bardziej śmieszni, interesujący i bardziej kolorowi od postaci, które wymyśliłem na pierwszej płycie.

P: I to już koniec. Spędziliśmy razem godzinę. Mam nadzieję, że zachęciliśmy słuchaczy do kupienia i posłuchania nowej płyty Miki. Bo to jest naprawdę świetna płyta. No i przede wszystkim idźcie na koncert Miki. Bo jeśli nie widzieliście go na scenie, to dużo straciliście. Trasa koncertowa we Francji zaczyna się 15 listopada 2019 we wszystkich halach Zenith. Oczywiście Zenith w Paryżu jest za mały, więc koncert odbędzie się… w Bercy. I to będzie kiedy?

M: 22 grudnia.

P: Tuż przed świętami Bożegonarodzenia.

M: Przyjdziesz? Jesteś tu w czasie świąt?

P: Jeśli mnie zaprosisz, to na pewno przyjdę.

M: No to cię zapraszam. A potem zrobimy sobie imprezę.

END

INSTAGRAM 06/10/2019 – LIVE

6 października wieczorem Mika jadąc do studia telewizyjnego RAI 2 postanowił połączyć się z nami na żywo poprzez Instagram. Rozmowa trwała prawie 20 minut i Mika mówił we wszystkich językach jakie tylko zna 🙂 Włoski, hiszpański, francuski i oczywiście angielski.

Tłumaczenie poniżej.

Mika: Hej, cześć. Właśnie jadę na nagranie do włoskiej telewizji w Mediolanie. Mam na sobie koronki mojej babci. Nie, to nieprawda, choć to przypomina trochę obrus. Jestem gotowy to występu w RAI 2 w programie mojego przyjaciela Fabio Fazio.

(Mika przechodzi na język włoski): Cześć, dobry wieczór. Zbliżamy się do miejsca, w którym kręciliśmy odcinki „Stasera Casa Mika” , a dziś będziemy nagrywać „Che Tempo Que Fa” z Fabio Fazio i Virginia Raffaele.

Chciałem was tylko pozdrowić. Ostatnie dni były szalone, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. I dlatego chciałem wam powiedzieć „Cześć”. Czułem taką potrzebę! Mam nadzieję, że wy wszyscy też jesteście szczęśliwi. Jeśli macie jakieś pytania… O, cześć Mika Fan Club…

Gdzie jesteś? Jestem w Mediolanie.

Kolejne pytanie? Powiedziano mi ostatnio, że moje odpowiedzi są zbyt długie. Postaram się odpowiadać jednym słowem. Zadawajcie mi pytania.

Co będę robić jutro? Jutro lecę do Paryża i będę robić coś, o czym nie wolno mi teraz mówić.

Hello Anne. Hello Daniele z Brazylii. Hej Lunita z Czile,

Czy chciałbym zagram w Szkocji? Chcę zagrać w Szkocji i chcę zagrać więcej koncertów w Wielkiej Brytanii. Zróbcie trochę hałasu. Moja agencja promocyjna to Metropolis. Moim Agentem jest Alex Hardee. Wyślijcie im wiadomości. Wszystko w ich rękach. Zasypcie ich skrzynki mailowe wiadomościami! Nie wysyłajcie mi złośliwych komentarzy. Wysyłajcie je do Metropolis! Oni zajmują się promocją. Czasami trzeba sobie wyjaśnić, jak sprawy wyglądają.

Cześć Toskania. Dziękuję za miłe słowa na temat płyty.

Tak, wrzucę ten chat na Insta.gram

Czy przyjedziesz jeszcze do Stanów Zjednoczonych? Tak, wrócę do USA. Będzie kilka koncertów. Ale na razie nie mogę wam nic więcej powiedzieć. Musicie być cierpliwi. Musicie mi zaufać.

Hello z Grenoble…. Och, za dużo wiadomości na raz… Montreal? Tak, chciałbym też tam wrócić.

Jakieś pytania? Nie.

Hello z Niemiec.

Czy to prawda, że będzie kolejna trasa koncertowa w USA? Tak. Będzie kolejna trasa. Ale tym razem nie chciałbym żeby to były takie miasta, jak Nowy Jork, Los Angeles czy San Francisco. Bo to był tylko początek. Chciałbym zagrać w innych miastach, w których od dawna nie byłem. Najwyższy czas.

Mówicie, że mogę przewijać ekran? Przewijam.

Dlaczego mówisz tyloma „laguahes” ? (Mika przechodzi na hiszpański) Mówię trochę po hiszpańsku, znam francuski i włoski.

Czy będzie trasa koncertowa we Włoszech? (Mika przechodzi na włoski) Tak, jest wiele dat we Włoszech. Idź na moją stronę internetową i tam znajdziesz listę wszystkich koncertów. Ancona, Livorno, Reggio Calabria, Mediolan, Bolonia…

Czy jesteś podekscytowany? Tak, dlatego mówię tak szybko.

Czy masz… ojej…. Czy masz jakieś rady na to, jak powiedzieć rodzicom o mojej odmienności seksualnej?

Nie wiem ile masz lat… To poważne pytanie… zwłaszcza że opowiadam wam tu różne bzdury… Powiem, że „coming out” przed rodzicami nigdy nie jest łatwy. Jeśli twoi rodzice nie są tolerancyjni w tym temacie, bardzo trudno znaleźć odpowiednie słowa i sposób. Tak to już jest. Nawet jeśli twoi rodzice są tolerancyjni to i tak trzeba dużo odwagi, żeby podejść do nich i powiedzieć: „oto, jaki jestem”. Mogę jedynie podzielić się z tobą moim doświadczeniem. Nie planowałem rozmawiać dziś na tak trudne tematy, ale ponieważ zadałeś poważne pytanie, dam ci poważną odpowiedź. Jestem do tego odpowiednią osobą. Ja spotkałem osobę, która dała mi pewność siebie… czułem, że to nie jest znajomość na kilka tygodni. I jeśli nawet nie planowałem tak długiego związku, to jednak tak się stało. W pewnym momencie zrozumiałem, że jestem z osobą, która będzie przy mnie nawet w trudnych chwilach i to dodało mi pewności siebie, aby oficjalnie powiedzieć o tym mojej rodzinie. To bardzo mi pomogło, ponieważ dało mi emocjonalny „kręgosłup” . Każdy przypadek jest inny i nie mogę ci powiedzieć, żeby zrobić tak samo. Ja miałem szczęście znaleźć kogoś… a właściwie to ta osoba mnie znalazła, jeśli mam być szczery… więc miałem szczęście i to dodało mi sił. Jeśli u ciebie jest podobnie, to jest wtedy łatwiej. Istnieje wiele rozwiązań… więc, nie bój się. Możesz być przejęty, ale nie działaj ze strachem.

Elisa… Elisa Toffoli! Elisa, oglądasz mnie teraz? (Mika przechodzi na włoski – Elisa Toffoli jest włoską piosekarką i kompozytorką piosenek) Elisa, oglądasz mnie teraz? Cześć! Ale się cieszę. Też cię całuję. Jestem szczęśliwy, że tu zajrzałaś. Ludzie, Elisa nas ogląda. Pomachajmy jej!

Jak będzie wyglądać „Revelation Tour”? Do zobaczenia w Londynie.

Koncert w Londynie będzie dosyć skromny, będzie podobny do koncertów w Stanach. Jest skromny, ale bardzo mocny. Prawdopodobnie w przyszłym roku będzie drugi koncert w Londynie. I to będzie bardzo specjalny show. Nic więcej wam teraz nie powiem.

Cześć z Chartres. Hello z Turcji.

Ach, tak bardzo chciałbym zagrać koncert w Istambule! Pamiętam jeden koncert… odbył się w namiocie cyrkowym. To był festiwal. I to było fantastyczne. Fani byli fantastyczni! Znali każde słowo z moich piosenek. To byłą wspaniała publiczność.

Ha ha ha! Czy mógłbyś zamieścić zdjęcie swojej klatki piersiowej jako zdjęcie profilowe?

Nie. Nie zamieszczę zdjęcia profilowego z moją klatką piersiową! Straciłbym wielu „followersów”, gdybym zamieścił takie zdjęcie 🙂 Straciłbym wielu, a nie zyskał nowych.

Kiedy wyjdziesz za mnie?

Nigdy.

Czy umówisz się ze mną na randkę?

Nie.Jestem zajęty. Ale miło, że chcesz mnie zaprosić.

Hello z Algierii.

(Mika przechodzi na francuski) Alison31, nie odpowiadam na twoje pytanie, ponieważ go nie widziałem.

(Pytanie po hiszpańsku) Czy przyjedziesz do Meksyku?

Tak, w 2020… O Boże, mam nadzieję, że tak! Tak!

(Pytanie po hiszpańsku) Będę na koncercie w Madrycie. Czy możesz powiedzieć „Amor les cugas” (po katalońsku „kocham bandytów”) Mika powtarza: Amor les cugas. Les cugas!!!!

(komentarz po włosku) Jaka piękna jest piosenka „Tiny Love reprise”.

Dziękuję, Rosi.

Hello z Istambułu.

Hmmmm… Płyty winylowe.Tak, będą wydane winyle! Idźcie na moją stronę internetową.

Czy przyjedziesz niedługo do Hiszpanii?

Tak, będę w Cadena. A potem będą następne koncerty. Ale jeśli chcecie, żeby było ich jeszcze więcej, zasypcie mailami moich przedstawicieli w Universal Spain. Zróbcie to!

Pozdrowienia z Paryża.

„Blue is a feminin colour”…

Czy chciałbyś współpracować z latynoskim artystą?

Tak, chciałbym.

Jaki jest twój ulubiony język?

Lubię wszystkie języki. Dla mnie najważniejsze jest możliwość używania różnych języków. To otwiera wiele drzwi. Najdziwniejsze jest to, że jestem dyslektykiem i przez wiele lat trudno mi było uczyć się nowych rzeczy. Bardzo mi pomogła… to było w tych najtrudniejszych latach dorastania… kiedy miałem 14 lat i więcej… ta kobieta, pani Coogan.. ona była przemiła. W czasie lekcji dawała mi herbatę i ciasto. Ona przemodelowała mój mózg. Zawsze będę o niej pamiętać. Dała mi tak wiele narzędzi, dzięki którym mogłem pójść do przodu. Ona dała mi te narzędzia, te umiejętności. Nawet teraz wykorzystuję je do nauki języków.

(komentarz po włosku od Elisy) Powiedziano mi, że powinniśmy razem zaśpiewać w duecie.

Hmm, to mogłoby być ciekawe. Jestem wielkim fanem Elisy.

Czy jestem szczęśliwy?

Projekt jest fantastyczny. Jestem szczęśliwy. Choć wiem, że mam dużo pracy przed sobą. Wiem, że długo mnie nie było. Ale jestem szczęśliwy. Jestem również szczęśliwy, że tak bardzo pozytywnie odpowiedzieliście na ten projekt…

Dotarliśmy na miejsce. Postaram się pozostać „na żywo”…. Są tam ludzie… kiedy byłem tu na próbie, niektórzy z nich byli mili, a niektórzy byli nieuprzejmi. Nie chcę robić sobie z nimi zdjęcia, ponieważ byli nieuprzejmi…. Możemy iść.

Hello. To jest Marco, który pracuje nad moim projektem już od ponad roku (w tle słychać wołania „Michael, Michael”).

A tutaj stoją ludzie, z których jedni są mili, a drudzy nie. Nic nie mówcie.

(Kobiety po włosku proszą o zrobienie zdjęcia. Jeden z mężczyzn woła „Michael”.)

Mam na imię MIKA….. A tu są mili ludzie. Bardzo mili!…. A tutaj są ci niemili.

Dobrze. Kilka zdjęć i muszę iść do programu. Chwileczkę. (kobieta wręcza Mice prezent). Dziękuję. (Mika składa autografy) O, skarpetki! Uwielbiam skarpetki! Oto cudowne skarpetki! (Mika dostaje również obraz z powycinanymi ptakami, z rudzikiem)… Tu mamy wino! Wino jest zawsze wspaniałym prezentem. Dziękuję bardzo!

Znów jestem koło tych niemiłych ludzi…. Trzeba być bardzo cierpliwym… Dziękuję!

(Mika wchodzi do budynku) Dokąd teraz? Tędy?

To jest bardzo znany program telewizyjny, który istnieje już od dłuższego czasu. Głównym prowadzącym jest Fabio Fazio, który jest bardzo inteligentny… Moje włosy wyglądają okropnie, więc będę musiał je poprawić… Jest tu gdzieś mój zespół… a moja garderoba przypomina zakład fryzjerski… tak, to jest moja garderoba.

Będę się musiał rozłączyć. Muszę rozgrzać głos przed występem. Chciałem wam tylko powiedzieć „cześć” i mam nadzieję, że dobrze się bawiliście….

(Mika zauważa książkę leżącą na stole, jej tytuł to „Grand Tour”) Och, prezent! Jest piękny. „Grand Tour”. To ja pójdę przeczytać książkę od Fabio. Do widzenia, dobranoc wszystkim, gdziekolwiek jesteście. Dziękuję za wszystko. Dziękuję za wiadomości. Och, jeszcze jedno pytanie.

Kim jest Paloma?

Paloma jest moją siostro i piosenka jest napisana dla niej. Ciao. Buonasera. Buenas noches. Do zobaczenia.

END

ICI CANADA „l’effet pogonat”- 27/09/2019

L’effet Pogonat 27/09/2019 ICI Radio Canada

Catherine Pogonat rozmawia z Miką.

Catherin: Cześć Mika.

Mika: Cześć.

C: Wydajesz nowy album, na którym przedstawiasz się „My Name Is Michael Holbrook”. To tak, jakbyś się ponownie przedstawiał. Jakbyś przedstawiał się publiczności w nowy sposób.

M: Rzeczywiście. Miałem wrażenie, że to było naprawdę konieczne. Aby ponownie przedstawić się mojej publiczności, ale także ponownie przedstawić się sobie samemu. Aby odkryć siebie na nowo. Używając mojego oficjalnego nazwiska Michael Holbrook, mogę odkryć na nowo Mikę. Ale mam na myśli tego Mikę, zanim wydał swój pierwszy album. Mówienie o sobie w osobie trzeciej może być dość pretensjonalne. Ale w rzeczywistości jest odwrotnie, to szczerość to poszukiwanie prawdy, to przejrzenie się w lustrze i w oczach innych ludzi, w oczach mojej publiczności, ludzi, którzy śledzą mnie od dawna . Dlaczego teraz? Ponieważ minęło 12 lat. Jeśli nie zrobię tego teraz, to co będę robić? Powtarzać te same rzeczy? Mówić to samo? Śpiewać te same piosenki? Nie mogę tego zrobić. Moja kariera opiera się na moim życiu, moim prawdziwym życiu. Nie jestem tradycyjną „maszyną do robienia przebojów”, która szuka kogoś, kto napisze mu przeboje według aktualnego brzmienia. Ani trochę. Reprezentuję wszechświat. Niektóre piosenki stały się hitami. Zawsze działo się to przez przypadek lub z zaskoczenia. Ale to jest coś więcej. Ten reset był bardzo ważny, abym miał możliwość rozwijania kariery przez następne 10-20 lat.

C: Ale jest coś więcej – nawet jeśli piosenka nie jest hitem w radiu – to poczucie popu. To poczucie muzyki, które przybliża nas do nieba. Wiesz co mam na myśli? Zastanawiam się, czy czujesz presję. Ponieważ masz zdolność do „tworzenia pomostu między nami a niebem”, jak mówi Francis Cabrel … Czy jest presja?

M: Nie. Nie ma presji. To jest konieczność. To są dwie różne rzeczy. To jest, na przykład … w piosence „Tomorrow” z mojego nowego albumu …

C: Którą uwielbiam …

Słyszymy fragment piosenki.

M: Chodziło o to, abyśmy czuli się cieplejsi, bardziej ludzcy. To unosi nasze dusze, rozgrzewa nasze serca. To jest pop. Kocham pop. Nie lubię natomiast rzeczy popularnych.

C: I to jest coś innego.

M: To jest zupełnie coś innego. W popie możesz być wymagający, możesz być poetycki … Musisz być uniwersalny, co nie oznacza ograniczania. Musisz znaleźć syntezę rzeczy. To nie jest ograniczanie. To duża różnica.

C: A niuans jest bardzo ważny. Ponieważ czasami ma to znaczenie pejoratywne. Kiedy mówimy „pop”, ludzie mówią: „chodzi o komercjalizację za wszelką cenę, aby się podobało za wszelką cenę”. A to nie o to chodzi.

M: Ale również… na przykład w popie… w prawdziwym popie jest miłość, są kolory, jest polityka, jest seks, jest seksualność, jest wszystko. W popie lat 70 ‚, 80’ była ogromna zmysłowość. Potem dochodzimy do lat 90 ‚- koniec lat 90’ – i wtedy … mówimy, że to jest pop. Ale ten pop stał się niezwykle skomercjalizowany. A to, co było kulturowym popem, jak Warhol w latach 80 ‚, zostaje skomercjalizowane. Właśnie dlatego w popularnym popie istnieje ogromne ograniczenie zmysłowości, seksu i polityki. Myślę, że istnieje sposób na walkę z tym. Wiele osób to robi. Jestem tylko częścią klubu ludzi, którzy uważają, że pop może być poetycki.

C: I inteligentny.

M: Tak, ale istnieje wiele wersji inteligencji. To zależy. Mogłaś czytać … Nie wiem … George Sanders, Sheakspeare, Graham Green … i możesz pisać pop … to jest rodzaj inteligencji … Ale nawet jeśli nie czytałaś tych wszystkich książek, to istnieje sposób na stworzenie inteligentnego popu. Inteligencję można wyrazić na wiele różnych sposobów. Chodzi raczej odwagę opisywania naszego prawdziwego życia, życia osobistego, życia ludzi wokół nas, w naszych piosenkach, nawet jeśli są to melodyjne utwory. Nawet jeśli są to rzeczy trudne , możemy włożyć w to poezję.

C: I to właśnie chciałeś powiedzieć … Mówisz, że byłeś wściekły, że stałeś się logo. I że chcesz zachować dystans od tego logo.

M: Tak, ponieważ jednocześnie straciłem dystans do branży, promocji … ale nie takiej promocji, jaką tu robimy … ogólnie do przemysłu muzycznego: wydawania albumów … wszystkie te zmiany, które mają miejsce … z miesiąca na miesiąc jesteśmy w zupełnie innej branży … inne są cele … To zniszczyło moją miłość do muzyki … Musiałem to rozdzielić … Ponieważ muzyka jest „na zawsze”, przemysł zmienia się z dnia na dzień…

Słyszymy fragment piosenki „Tiny Love”.

C: Oprócz piosenki „Tomorrow”, którą bardzo lubię, na twojej płycie jest jeszcze jedna piosenka, którą kocham i jest to „Tiny Love – reprise”, ostatnia piosenka. Jest bardzo orkiestrowa, z chórami, co jest bardzo epickie i sprawia, że czuję się, jakbym widziała cię w wersji z orkiestrą symfoniczną tutaj w Montrealu. Jaki jest twój związek z orkiestrą, z muzyką klasyczną?

M: Muzyka klasyczna jest niezbędna w moim życiu. Jeśli wejdziesz do mojej garderoby, usłyszysz Philippe’a Jaroussky’ego, który jest świetnym kontra-tenorem. A potem usłyszysz Briana Eno lub Wu-Tanga Clan … Ale muzyka klasyczna jest dla mnie … kiedy mówisz, klasyczny” to pojęcie jest bardzo szerokie. Bo czym jest „muzyka klasyczna”? … Ale… nie wiem. Ona ma duży wpływ na mnie … Daje mi perspektywę. Pozwala mi zrozumieć, że nie wolno zbyt wiele myśleć o tym, co stanie się z piosenką, z albumem w krótkim czasie. Ale o tym, jak będzie ewoluować za 10 lat. Jeśli jestem z czegoś dumny, to nie z ilości sprzedanych albumów, nie z liczb, nie z pieniędzy … bo wydaje dużo pieniędzy – szczególnie na moją produkcję. Więc tak naprawdę nie jestem do nich przywiązany … chodzi o to, że kiedy słucham, na przykład „Grace Kelly”, „We Are Golden”… Wymieniam dość stare piosenki… Onemimo wszystko nie brzmią staro. Powstały jakiś czas temu, ale brzmienie nie jest przestarzałe. Może dlatego, że wywodzę się z muzyki klasycznej, więc moje brzmienie nie jest przywiązane do żadnego okresu czasu. Liczy się tekst i melodia. Dlatego muzyka klasyczna jest bardzo ważna, aby dać nam odpowiednią perspektywę. Nie musisz bać się muzyki klasycznej. Ona nie jest tylko dla snobów. Absolutnie nie. Kochałem muzykę pop. Kiedy byłem w londyńskim Royal Conservatory, zwykłem tam mówić: „wiesz, uwielbiam to (pop)” i to był taki mały snobizm. Potem mój profesor powiedział mi: „jeśli będziesz robić muzykę pop i jeśli złapię cię, że nad nią pracujesz, wydalę cię ze szkoły”. Musiałem to robić w tajemnicy. A potem chodziłem do klubów nocnych i na niezależne sceny i zwykłem mawiać: „Kocham muzykę klasyczną”. A oni odpowiadali: „Och, a co to jest?”

C: Byłeś w obu światach.

M: Więc co miałem zrobić? Połączyłem oba te światy w mojej własnej muzyce i wymyśliłem własną przestrzeń.

Słyszymy fragment symfonicznej wersji „Grace Kelly”

C: Jesteś Miką z Orchestere Syphonique de Montreal, jak i Miką, którgo widziałam w Corona Theatre z nowymi piosenkami. Jesteś taki sam, ale pojawiła się pewna różnica. W tej małej sali w Montrealu zatracasz się w niewiarygodny sposób. Twój sposób poruszania się jest powalający.

M: (śmiech) Naprawdę … Tak, ja się ruszam, nie tańczę. To duża różnica. Ja nie umiem tańczyć.

C: Masz długie kończyny. I kiedy się poruszasz, wyzwala to specyficzy sposób poruszania się.

M: Trochę jak „Jack” z filmu „The Nightmare Before Christmas” Tima Burtona. (Mika śpiewa) “What’s this, what’s this, It’s falling in the air” … Albo trochę jak „Edward Nożycoręki”.

C: To była pełna symbioza z publicznością. Skakali. Na sali była niesamowita energia.

M: Wiesz, co jest w tym piękne? Jeśli ja poruszę ramieniem, oni też poruszą ramieniem. Lubię też, gdy śpiewam na festiwalu z dużą ilością ludzi na widowni lub gdy śpiewam w Coronie – stworzenie takiej atmosfery może zająć trochę więcej czasu – zapominamy o wszystkim. Zapominamy o kontekście. Przez 1 godzinę 45 minut zapominamy o życiu. Ale o dziwo rozmawiamy o życiu. Są chwile smutne, bardzo intensywne, emocjonalne. Ale zapominamy o życiu na zewnątrz. Nawet gdy jest dużo ludzi, intensywność wciąż tam jest. Kiedy jestem na scenie wszystko ma większy sens, To jest katartyczne – oczyszczające.

C: Wszystko ma sens? Wszystko nabiera sensu?

M: Może raczej wszystko nabiera sensu. Ale może ty masz tak samo, gdy jesteś przed mikrofonem, gdy jesteś na żywo w radiu. Mogę sobie wyobrazić, że wszystko staje się bardziej jasne. Łatwiej jest rozróżniać. Podejmować decyzje. Ja, w życiu prywatnym, kiedy budzę się rano, nie jestem w stanie podjąć żadnej decyzji. Jestem beznadziejny. Ale jeśli postawisz mnie na scenie, jeśli umieścisz mnie w studio nagrań, wszystko stanie się jasne. I po czterech latach brakowało mi tej jasności. Teraz widzę, że nawet jeśli życie uderza cię prosto w twarz, gdy życie nie jest stabilne… To nie znaczy, że powinienem unikać sceny. Może powinienem zrobić jeszcze więcej. Powinienem być bardziej obecny. I cieszyć się tą jasnością sytuacji. I cieszyć się dystansem wobec siebie. Mogę ci powiedzieć, że jestem mniej egocentryczny i mniej egoistyczny, kiedy wykonuję swoją pracę, niż kiedy nie pracuję. Ponieważ staję się mniej materialistyczny, mam mniejszą obsesję na punkcie drobiazgów z mojego życia. Moja perspektywa zmienia się, gdy śpiewam na scenie. I jestem niezmiernie wdzięczny, że to doświadczenie „Michael Holbrook”, ten album, przywróciło mi to uczucie.

Słyszymy niewielki fragment „Stay High ”.

C: Jest piosenka, w której mamy Mikę w wersji „rock” – to „Stay High” z duchem rock’n’rollowym. Chce się zatańczyć „pogo”. Chce się skakać. Czy o to ci chodziło, aby tańczyć, skakać po ścianach?

M: Upić się muzyką. Upić się czymś, co nie pozostawia kaca. Na tym albumie słowo „high” jest bardzo obecne. Myślę, że możemy je usłyszeć w czterech utworach. Dużo mówię także o kolorach. Widzę muzykę w kolorach. Naprawdę łączę muzykę z kolorami. I były momenty podczas nagrywania, kiedy śpiewałem i byłem całkowicie mokry od potu. Chciałem to uchwycić i umieścić w albumie.

C: Chciałabym ci coś pokazać, Mika. Mała sugestia dotycząca kontynuacji trasy koncertowej. Opracowałam choreografię do „Relax”. Pokażę ci.

Słyszymy piosenkę „Relax” i śmiech Miki. Zaczynają tańczyć.

M: Mogę ci obiecać. Następnym razem, kiedy zagram koncert w Montrealu, zatańczę to. Nie zapomnę.

C: Obiecujesz?

M: Jeśli zapomnę, będziesz mogła rzucić mi „wyzwanie”, żeby zrobił cokolwiek. Ty zdecydujesz.

C: Jeśli uda mi się przepchnąć do pierwszego rzędu i jeśli zobaczysz dziewczynę wykonującą te ruchy, przypomnisz sobie, że to była moja choreografia. Dziękuję bardzo, Mika.

M .: Dziękuję.

KONIEC

Link do podcastu po francusku.

https://www.icimusique.ca/articles/21387/audio-mika-en-entrevue-a-leffet-pogonat

oh my mag 16/09/2019

Powiedz nam coś o tytule Twojej nowej płyty.

Mika: Album nosi tytuł „My Name Is Michael Holbrook”. To moje oficjalne imię. Moje prawdziwe nazwisko to Michael Holbrook Penniman Junior. Ale moja mama nazwała mnie Mika już godzinę po moich narodzinach. Mam takie same imiona jak mój ojciec. On nazywa się Michael Holbrook Penniman. Chciałem poznać, kim jest mój ojciec. Skąd pochodzi. Chciałem poznać jego historię. Historię jego rodziny. I dla nowej płyty to było bardzo interesujące. Uważam, że w wieku 36 lat – teraz mam 36 lat – to bardzo ważne, żeby wiedzieć skąd się pochodzi i kim się jest.

W jaki sposób powstawał album?

Mika: Napisałem ten album w domu. Siedząc przy pianinie w moim domu. Nie ma ani jednej piosenki, która by powstała gdzie indziej. W piosence „Tiny Love” można usłyszeć głos mojej mamy. Pomyślałem, że to dobry pomysł, żeby oddać im głos. Zamiast być ciągle kompozytorem i wykonawcą, który mówi w imieniu innych i śpiewa o nich. Chciałem, żeby one złapały za mikrofon, żeby w końcu przemówiły. Dlatego w ostatniej piosence na płycie to moja mama i moja siostra Paloma śpiewają fragment utworu.

O czym opowiada piosenka „Paloma”?

Mika: Piosenka „Paloma” opowiada o mojej siostrze, która miała bardzo ciężki wypadek. Nigdy wcześniej nie myślałem o tym, żeby opowiadać o tym w piosence, o tym, co się wydarzyło. Na szczęście teraz mogę o tym spokojnie mówić. Bo przez całe lata nie mogłem o tym mówić. Ona wypadła z okna swojego mieszkania na czwartym piętrze. To był jej pierwszy wieczór w nowym mieszkaniu. Moja siostra jest inwalidką i od urodzenia ma słabszą lewą stronę ciała. Stała w oknie i paliła papierosa. Było już bardzo późno, Skończyła sprzątać mieszkanie. Wypadła z okna i upadła na metalowe ogrodzenie. W Londynie domy są ogrodzone takimi metalowymi prętami. I ona na to upadła. Ja przybiegłem… jej współlokatorka mnie zawiadomiła… i ją widziałem. O czwartej nad ranem, w sytuacji, kiedy moja siostra umierała… Ale przeżyła… Kiedy zacząłem pisać piosenki na nową płytę, napisałem „Tiny Love”, „I Went To Hell Last Night”, „Sanremo”… I nagle poczułem, że jestem w stanie mówić o rzeczach, z którymi wcześniej bałem się zmierzyć. I piosenka „Paloma” właśnie taka jest. To było jak oczyszczenie, jak lekarstwo dla mnie. W piosence jest wers, który jest kluczem do zrozumienia znaczenia utworu i dla zrozumienia, dlaczego ją napisałem. Dlaczego wykorzystałem tę historię. W drugiej zwrotce mówię: „Znalazłem cię w ciemnościach. Walczyłaś o życie. Ale w tej sytuacji tak trudnej zdałem sobie sprawę, że nawet w bardzo ciężkich momentach można odnaleźć piękno”.

Gdybym nie napisał tej piosenki, nigdy nie byłbym w stanie poradzić sobie z tym, co się wydarzyło. I nie zrozumiałbym, że nawet w najtrudniejszych chwilach jej życia, w tym, co razem przeżyliśmy, było piękno, była poezja. Oczywiście, że to boli, że to pali. Ale w każdej chwili naszego życia jest piękno. Zrozumienie tego było dla mnie olbrzymim krokiem do przodu. Dlatego bardzo się cieszę, że ta piosenka jest na tym albumie.

Koniec

RADIO CANADA 16/09/2019

Penelope Mcquade rozmawia z Miką w Montrealu w Radio Canada

Penelope (śmiejąc się): Usłyszeliście właśnie Mikę, który pytał o nasz adres na Instagramie…

Mika: Ojej, już jesteśmy na antenie?

P: Mika właśnie nakręcił Story na swój Instagram. Dodał mi nosek i wąsy.

M: Bardzo ci z nimi do twarzy, muszę przyznać.

P: Jesteś między dwoma koncertami w Montrealu…

M: Właśnie dlatego mam dziś głos jak Barry White.

P: To dlatego, że wczoraj późno poszedłeś spać?

M:Tak. Zazwyczaj kładę się późno spać. Ale nie dlatego, że baluję do późna. Mój lekarz od strun głosowych mówi, że kiedy jestem w trasie, moja pełna gotowość wokalna i fizyczna powinna być około godziny ósmej wieczorem. To znaczy, że muszę poprzesuwać moje aktywności. Muszę wstawać późno, żeby osiągnąć moje optimum wieczorem. Dlatego wczesne wstawanie, żeby robić promocję w radiu, powoduje efekt trochę jak jetlag.

P: Rzeczywiście, to nie jest najlepszy moment. Tym bardziej dziękuję ci za przybycie do studia. To twój krótki pobyt w Kanadzie w trakcie trasy koncertowej po Ameryce…

M: Na razie.

P: Tak, ponieważ kolejne daty zostaną podane później.

M: Tak. Teraz dwie daty, ale z bardzo specjalną energią. Występujemy w teatrze Corona.

P: No właśnie. Występujecie w teatrze Corona. Występowałeś kilka lat temu w Centre Bell. Z orkiestrą symfoniczną OSM. Corona, to dosyć małe miejsce, na tysiąc osób.

M: Ale właśnie tego potrzebowaliśmy.

P: Dlaczego?

M: Po pierwsze, bilety zostały wyprzedane w kilka minut na oba koncerty… Powiedziałem sobie: OK, minęły trzy lata… prawie cztery lata od mojej ostatniej wizyty tutaj. Zaczynamy od początku i zrobimy to w sposób intymny, szczery i kreatywny. Na scenie nie ma nic. Jestem tylko ja, moi muzycy i publiczność. To prowadzi do spontaniczności, która jest o wiele ciekawsza. Wszystkie pomysły, jakie zrodzą się na scenie w tej małej sali… wszystkie te piękne momenty staną się najbardziej ikoniczne w spektaklu, który będzie można oglądać później.

P: To coś w rodzaju rozwoju? Takie laboratorium?

M: Laboratorium pomysłów. Dobrze jest mieć takie laboratorium. Myślę, że jest obecnie wielu artystów, którzy wybrali taki sposób działania. Mówią sobie: OK, zaczniemy w małych salach. Potem to będą duże festiwale. Potem może zrobimy coś… w kościele. Albo jeszcze raz z orkiestrą. Kto wie? Takie różne rzeczy. Myślę, że dla artysty, jakim jestem, dla artysty, który jest mieszanką gatunków muzycznych… to nie jest tylko styl. To jestem ja. To jest mój kosmos. I ten kosmos powinien się zaprezentować w bardzo różnorodnych warunkach, w bardzo różnorodnych miejscach. I w taki sposób mogę sprawić, że mój kosmos będzie istniał i będę mógł o nim opowiedzieć mojej publiczności.

P: Masz szczególny sentyment do publiczności w Montrealu. I nie tylko do publiczności. Również do miasta Montreal. Przecież nagrałeś tutaj album…

M: Tak, tutaj zrobiłem mój trzeci album.

P: Skąd takie przywiązanie do tego miasta?

M: Nie wiem. To miasto jest… szalone. Mówię to z bardzo dużą dawką afektacji. Bo jak wiecie, ja lubię rzeczy szalone.

P: To oczywiście zrozumieliśmy.

M: Kiedy pierwszy raz przyjechałem do Montrealu miałem to uczucie… Pomyślałem: Mój Boże. Ale to dziwne. To miasto jest podobne do mnie. Dlaczego? Jadę z lotniska i ludzie mówią do mnie po angielsku. A wszystkie napisy są po francusku. Więc mówię po francusku. Przez siedem lat dzieciństwa dorastałem w Paryżu. Ale mój ojciec jest Amerykaninem. Więc w tej mieszance kulturowej szybko się odnalazłem. Następnie widzę restauracje libańskie. Widzę nazwy libańskie. Widzę wpływy greckie. Wpływy z Europy wschodniej. Jest w tym wszystkim tak wiele cząstek, które są również w mojej historii. Idea, że tożsamość miasta tworzy się poprzez mieszankę, poprzez wchłanianie, przez integrację kultur, to jest rzecz podstawowa, która sprawia, że robi mi się ciepło na sercu. Uważam, że ten aspekt… to wyzwala kreatywność. I jeszcze pogoda. Kiedy jest zimno, wracasz do domu i pracujesz. Masz ochotę tworzyć. I czekasz na wiosnę. To odrodzenie, które powraca co roku… czekamy na to co roku, ponieważ to jest uczucie, które… jest niezwykle ważne.

P: Kiedy nadchodzi wiosna, my zaczynamy wariować. Ty powiedziałeś słowo „szalony”. My wariujemy przy pierwszych promieniach słońca.

M: Tak. Ale ja nie mogę tego powiedzieć.(oboje się śmieją). Ty to możesz powiedzieć. Ja nie mogę.

P: Miałeś kilka lat przerwy. Mówiłeś, że miałeś dosyć przemysłu muzycznego. Miałeś dosyć pewnych rzeczy, które się dzieją w muzyce. Wielu artystów wypowiadało się u nas podobnie. Mamy dosyć i potrzebujemy chwili przerwy. Co przywróciło ci radość? Co przywróciło ci chęć do tworzenia, do napisania tego piątego albumu, który nosi twoje imię? Album nazywa się „My Name Is Michael Holbrook”. To twoje oficjalne imię. Co przywróciło ci radość?

M: Ammm. Robiłem wiele rzeczy. Pracowałem w telewizji. Na początku myślałem, że telewizja to będzie taki krótki epizod. Ale wszystko potoczyło się bardzo dobrze.

P: Przez sześć lat byłeś w The Voice?

M: Tak. Na początku myślałem, że zrobię to przez rok, może dwa lata. A trwało to sześć lat. To niesamowite. Wszytko to jest OK. Jednak problem z telewizją polega na tym – i ty o tym wiesz bardzo dobrze, z tego żyjesz – że… kiedy wszystko jest dobrze, to co się dzieje? Po 10 sekundach cała ekipa podbiega do ciebie i mówi: brawo, to było świetne! I pojawia się ten rodzaj podniecenia, skacze poziom adrenaliny, endorfin, dopaminy. Trumf, sukces! To przychodzi nagle… ale znika bardzo szybko. Bardzo łatwo jest się od tego uzależnić. Od tego uczucia małego sukcesu, który pojawia się bardzo szybko. Z muzyką jest inaczej. Pisanie muzyki to proces, który wygląda całkowicie inaczej. Piszesz. Czekasz. Jest cisza. Potem masz wątpliwości. Potem musisz się bronić. Potem trzeba nagrać to, co się napisało. Potem trzeba to przygotować na scenie. I to trwa i trwa i trwa… To trwa bardzo długo. Telewizja może być niebezpieczna w porównaniu z muzyką. Jest ten moment, kiedy skacze ci adrenalina, kiedy szybko osiągasz satysfakcję. To jest jak hamburger. A muzyka potrzebuje więcej czasu i wymaga większego zaangażowania emocjonalnego. I to jest rozłożone w czasie. Tak więc, musiałem zerwać z telewizją. Podjąłem tę decyzję jeszcze zanim do tego doszło. Postanowiłem kompletnie się odseparować. Chciałem odnaleźć Mikę. Chciałem odnaleźć Mikę, który istniał zanim zaczął sprzedawać płyty. Zanim imię Mika stało się logo. Zanim Mika wydał pierwszy album. I po to potrzebowałem jakiegoś pseudonimu. Wybrałem Michael Holbrook Penniman Junior, ponieważ uznałem, że mogę użyć mojego oficjalnego nazwiska, aby odnaleźć Mikę. Takie zadanie sobie wybrałem.

P: Czy to znaczy, że musiałeś „odkopać” Mikę łopatką, tak, jak to robią archeolodzy, którzy muszą usunąć ziemię i kamienie, żeby odszukać przedmioty?

M: Kiedy byłem mały, miałem taki zestaw: pędzelek, grabki… Ale w moim przypadku to był raczej dynamit.

P: Za pomocą dynamitu szukałeś Miki?

M: Odciąłem się od wszystkiego. Postanowiłem nie korzystać z komercyjnych studio nagraniowych. Postanowiłem nie korzystać z ludzi, którzy tworzą płyty dla wszystkich. Przestałem współpracować z moim producentem, z którym zrobiłem cztery płyty. Miałem wszystkiego dosyć. Zbudowałem studio nagrań w moim domu. Białe pianino, podobne do tego, które miałem w domu, kiedy miałem 15 lat. I będę pisać. Wybiorę dwie osoby, które będą ze mną pracować. One będą musiały przyjechać do mnie i mieszkać ze mną przez dwa miesiące i pracować. I będę opowiadać o moim życiu. O rzeczach najbardziej osobistych.

P: I to dało między innymi piosenkę „Tiny Love”.

Tu zaczyna się nagranie, ale przez pomyłkę zostaje puszczona piosenka „Paloma”. Po 30 sekundach słyszymy „Tiny Love”.

P: Ta piosenka to „Tiny Love”. Wcześniej usłyszeliśmy fragment piosenki „Paloma”. Nie wiem jak to nazwać: bilans życiowy, aktualizacja danych?

M: Tak, to taki bilans życiowy. Aktualizacja… Może coś wyjaśnię. Muszę coś sprecyzować. Zapowiedzieliśmy piosenkę „Tiny Love”, a usłyszeliśmy „Palomę” – bo płyta jeszcze nie wyszła – i zagraliście ją po raz pierwszy! Osobiście uważam, że jeśli zdarzają się takie drobne błędy i usłyszeliśmy „Polomę” po raz pierwszy w rozgłośni ŚWIATOWEJ, choćby tylko jako krótki fragment… zapowiadając ją jako „Tiny Love”… to może nam przynieść szczęście.

P: Naprawdę? To jestem szczęśliwa, że możemy przyczynić się sukcesu!

M: „Tiny Love”. Usłyszeliście tylko początek. Potem jest „bam” i wszystko się zmienia. To jest rodzaj krajobrazu. To pierwsza piosenka, którą napisałem do nowego albumu. To jest dosłownie sytuacja, w której siedziałem przy pianinie i chciałem wywołać w sobie to magiczne uczucie, które się ma w momencie tworzenia. To jest element, który powoduje przemianę. Który daje mi poczucie wartości. Nagle to poczucie się pojawia. Od bardzo dawna brakowało mi tego uczucia. Nie napisałem nic przez okres półtora roku, dwóch lat. Wiem, że wśród słuchaczy są osoby, które również piszą piosenki. Boimy się tylko dwóch rzeczy. O zdrowie. Nasze własne zdrowie i zdrowie osób, które kochamy. I boimy się blokady. Nie mówi się dużo o blokadzie. Nie mówi się o tym, ponieważ postrzegamy to jako słabość. A ja to powiem. Miałem blokadę. Miałem wszystkiego dosyć. I co zrobiłem? Zbudowałem to małe studio nagrań, o którym już wspominałem. Pierwszego dnia wsiadam w samochód… Mam studio na Florydzie… Mówię: chodźcie pieski. Jedziemy. Chciałem odkryć inne aspekty mojej tożsamości. I jadę do Savannah/Georgia…

P: Po śladach twojego ojca?

M: Tak.

P: Odbyłeś pielgrzymkę śladami swojego ojca.

M: Dokładnie. Moja mama ma korzenie libańskie i syryjskie. Jest Amerykanką pierwszej generacji. W kulturze libańsko-syryjskiej matka gra główną rolę. I tak zawsze było. Chciałem zobaczyć drugą stronę. Pojechałem do Savannah/Georgia bez żadnych oczekiwań. Poszedłem na cmentarz Bonawentury i tak znajduje się miejsce rodziny Penniman. Rodziny mojego ojca. I tam zobaczyłem tych wszystkich Pennimanów, których tam pochowano. I nagrobki z moim imieniem. Z moim oficjalnym imieniem i nazwiskiem. Holbrook Penniman. Michael William… Pomyślałem: Moje nazwisko znajduje się na tych grobach! Częściowo zatarte przez deszcz i przez czas. Tam, pod ziemią spoczywają ich kości. I oni nosili moje nazwisko. To było bardzo w stylu Tim’a Burton’a. To było bardzo „dark” i bardzo śmieszne równocześnie. Powiedziałem sobie: Jestem Michael Holbrook. I z tą perspektywą, w tym nastroju Tim’a Burton’a wrócę do siebie i odkryję na nowo kim jestem. Odkryję na nowo proces pisania piosenek. I w „Tiny Love”, kiedy posłuchacie piosenki – dziś słyszeliśmy tylko mały fragment – zobaczycie osobę, która na nowo odkrywa radość pisania piosenek. Wszystkie nagrania wokalu zostały dokonane właśnie wtedy. To te wersje słychać na płycie.

P: Wspomniałeś Tim’a Burtona. Ale pewien dziennikarz powiedział, że ta płyta to jest mieszanka Disney’a i Lars’a von Trier’a. I zastanawiam się, że jeśli ten album jest bilansem życiowym, to czy twoje życie przypomina mieszankę Disney’a i Lars’a von Trier’a.

M: Tak, szczególnie teraz.

P: Dlaczego?

M: Sporo wyzwań mamy obecnie w rodzinie. Dużo się dzieje. Ale takie jest życie. Czasami wszystko się dzieje w jednym czasie. W czasie pisania tego albumu straciłem wiele osób. A teraz pojawiły się kolejne wyzwania…. Nie wiem…to jest chyba moja reakcja, żeby przetrwać te trudne chwile, które przytrafiają się nam wszystkim. I moją reakcją jest pisanie wykorzystując ludzkie ciepło. Odnalezienie emocji. Przepisanie recepty na lek. List pełen miłości do osób, które kocham. Do osób, które kochałem. Ale również potężny kopniak w krocze tych wszystkich ludzi, których nie lubię. Ponieważ od czasu do czasu zemsta może się czemuś przysłużyć.

P: Kiedy przeżywa się to wszystko, a równocześnie trzeba być w drodze, w trasie koncertowej, wiedząc, że są problemy rodzinne… w jaki sposób to pogodzić?

M: Wymaganie i perfekcja są jedyną rzeczą, które mogą dać poczucie równowagi. Wszystko musi być bardzo dobre. Każda rzecz, którą wybieramy, musi być bardzo dobra. Trzeba być wymagającym w naszych wyborach. I każdy koncert musi być perfekcyjny. Każdy wywiad musi być szczery. W ten sposób nie marnujemy energii. To nas doładowuje. Myślę, że to jest korzyść płynąca z dwunastu lat kariery. Po dwunastu latach to już nie jest pogoń za karierą. Po pewnym czasie ma się tego dosyć. Odnajduję dziennikarzy których lubię. Wracam do restauracji, które lubię. Wracam do przyjaciół. Do sal. Do rozmów z publicznością, które rozpoczęły się dziesięć lat tamu. Karierę się buduje, karierę się rzeźbi. Na to potrzeba czasu, uwagi, pomysłów. Rozmów. To nie jest coś powierzchownego. To nie jest pogoń za ilością streamingów w sieci. To nie jest pogoń za kolejnym przebojem.

P: A nie istniało ryzyko ucieczki w przyszłość? Kiedy życie nie jest idealne, można pomyśleć, że tournee, występy, miłość którą się dostaje, mogą być rodzajem schronienia, ucieczki. Istnieje takie ryzyko, czy nie?

M: Dla mnie to nie jest ucieczka. Może dlatego, że…. dla mnie nigdy to nie była ucieczka. Tournee jest dla mnie czymś prawdziwym. Dzięki temu lepiej rozumiem moje życie… Nie wiem, czy widziałaś mnie na scenie.

P: Tak.

M: To taka dziwna mieszanka. Na przykład ludzie, którzy byli wczoraj na koncercie w Coronie, i którzy przyjdą na dzisiejszy… To tak dziwna mieszanka. Ja totalnie oddaję się publiczności i wszystko jest możliwe. I równocześnie niczym się nie przejmuję. Mogę się odwrócić … Naprawdę jest to taki rodzaj napięcia… To napięcie jest również prowokujące. I bardzo dobrze. To znaczy, że wszystko może się zdarzyć. I publiczność to szanuje. Oni wiedzą, że taki właśnie jestem. Na przykład wczoraj zszedłem ze sceny i śpiewałem wśród publiczności. W samym centrum sali. To nic takiego, to było tylko tysiąc osób. Ale robiłem to także w salach na 14 tysięcy osób. Wchodzę między publiczność. I nigdy nie miałem problemów. Nigdy. Nie wiem. Ja czuję się bardzo związany z tym, co się dzieje na scenie. To nie jest ucieczka, To nie jest chęć rozrywki.

P: I to działa w obie strony. To jest wymiana energii.

M: Wiesz. To śmieszne. Wchodzę do tego budynku, który jest trochę jak zatrzymany w czasie. Dla tych, którzy nie znają tego budynku (chodzi o teatr Corona)… Jakbyś go opisała?

P: To taki stary budynek. Trochę retro. Przypomina stary kabaret.

M: Trochę jakbyśmy znaleźli się w filmie Roberta Lepage.

P: Tak. I znajduje się w zachodniej części miasta, w części robotniczej.

M: Ten budynek powstał w czasach, kiedy kolor brązowy uważany był za najbardziej żywy, ekscentryczny, najbardziej kreatywny na całym świecie. To ocean wszelkich odcieni brązu. Ludzie ubierali się kolorowo. Ale w architekturze i dekoracji wnętrz królował jeden kolor: brązowy. Jednak kiedy wejdziemy do budynku, zobaczymy fotografie ludzi przed mikrofonem. Stare fotografie z lat dwudziestych. Pamiętam, że trzy lata temu były tu olbrzymie lalki, które były wykorzystywane w programach telewizyjnych dla dzieci, czy w programach historycznych. I zaczynamy rozumieć, że to nie jest tylko rozrywka. Że tu nie chodzi tylko o komercję. Przy pomocy radia, przy pomocy koncertów można stworzyć coś wartościowego. Można wyrażać się z głębi serca. Można przemawiać ze sceny, z płyt. Jeśli robimy to w odpowiedni sposób, to nie będzie tylko maszyna do tworzenia przebojów, które szybko dadzą zarobić na YouTubie. Można rozwinąć dialog, którego nie ma w prawdziwym życiu.

P: Co takiego zgubiłeś cztery lata temu, co teraz znalazłeś w Michael’u Holbrook’u?

M: Dziecko, które zaczęło pracować w wieku ośmiu lat. Które codziennie ćwiczyło przez trzy i pół godziny ze swoją mamą. Które pisało piosenki, żeby uciec od szkoły, żeby uciec od przemocy. Które śpiewało… Które spało na parkingach w Toyota Previa ze swoją mamą i siostrami. W ten sposób mogliśmy dostać pracę. Moja mama mówiła: „Nie, nie potrzebujemy hotelu. Bierzemy tę pracę. On dla was zaśpiewa. Nie potrzeba hotelu”. I spaliśmy w samochodzie. I tamto dziecko było najbardziej radosną osobą.. najbardziej radosną wersją mnie samego. I wszystkie piosenki powstały na tej bazie. Chciałem odnaleźć tę osobę. Ponieważ jeśli chcę przeżyć emocjonalnie i personalnie najbliższe lata, muszę być tą osobą. I żadną inną.

P: Mika, to jest przyjemność… dla wszystkich, którzy przyjdą na twoje koncerty. Pojawią się kolejne daty. Na razie tylko Montreal znalazł się na liście trasy koncertowej w Ameryce Północnej. Album ukaże się na początku października. Mogliśmy usłyszeć kilka fragmentów. I pożegnamy się słuchając fragmentu… ostatnio która piosenka byłą twoją ulubioną? „Blue”?

M: Tak, „Blue”. Ale możecie zagrać jeszcze raz „Paloma”. Dam tylko jedną wskazówkę. Piosenka opowiada o mojej siostrze i to jest prawdziwa historia.

P: Mika, to była czysta przyjemność spotkać się z tobą.

Słyszymy fragment piosenki „Paloma”.

Koniec

AU FEMIN „pour et contre”- za czy przeciw? – pełna wersja

Cześć, tu Mika. Dziś jestem z „Au Feminin” z moimi „Za i Przeciw” ( „Pour et Contre”).

Ogólnie jestem przeciwko wszystkiemu 🙂

Pytanie: Covery twoich piosenek. Za czy przeciw?

Jestem „za” dla tych którzy grają covery moich piosenek.. Ponieważ myślę, że to dla mnie duży komplement. Czasami zdarza się, że takie wersje podkreślają część utworu, na którą wcześniej nie zwracałem uwagi.

Jest to więc nie tylko komplement, ale może być również inspiracją. Daje mi to pomysły na nowe wersje piosenek śpiewanych na żywo. Więc lubię covery.

Pytanie: Jeść lody zimą. Za czy przeciw?

Jestem przeciwko lodom w zimie. Ponieważ ogólnie nie przepadam za lodami. Wiem, że to brzmi dziwnie, ponieważ napisałem piosenkę pod tytułem „Ice Cream”. Ale ja nie lubię lodów.

Pytanie: Wziąć udział w „Tańcu z gwiazdami”. Za czy przeciw?

Jestem przeciwny uczestnictwu w „Tańcu z gwiazdami”. Nie jestem zainteresowany. Po pierwsze dlatego, że jest to bardzo trudne. Po drugie dlatego, że poruszanie się jest częścią mojej pracy. Wiem, że nie jestem tancerzem, ale poruszam się na scenie. Wyrażam siebie ruchami ciała. Więc ocenianie moich naturalnych ruchów, mogłoby być bolesne. Dlatego uciekam od tego z prędkością 150 kilometrów na godzinę. Tak więc, absolutnie jestem „przeciw”.

Pytanie: Tydzień bez mediów społecznościowych. Za czy przeciw?

Absolutnie jestem „za” jeśli chodzi o tydzień bez mediów społecznościowych. Nawet nie trzeba mnie do tego zachęcać. Jeśli chodzi o media społecznościowe, to jestem dotknięty lenistwem. Uważam, że to jest ciężkie. To mnie stresuje. To bywa zabawne, ale w 70% to dla mnie stresujące. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. I na pewno nie jestem w tym osamotniony. Myślę, że jest wiele osób, które czują stres, ponieważ myślą, że trzeba coś pisać. Uważam, że trzeba pisać tylko o tym, co nas inspiruje, co nas buduje.

Pytanie: Nakręcić film o tobie. Za czy przeciw?

„Przeciw” filmowi o mnie. Po pierwsze dlatego, że jeszcze nie umarłem. Po drugie dlatego, że jestem tego wart. Ach, nie! Jest jedno „za”. Jeśli zagra mnie jakaś super gwiazda. A więc w mojej roli chciałbym, żeby to była Winona Ryder, albo Tilda Swinton, albo Cate Blanchett. Bardzo bym chciał, żeby to była kobieta.

Pytanie: Telewizyjne konkursy talentów. Za czy przeciw?

Konkursy talentów istnieją i będą istnieć. Jestem „przeciw”, jeśli takie konkursy nie będą ewoluować. Pomysł istnieje od dawna. Przed telewizją to się działo w kabaretach, w teatrach, nawet na Brodwayu. Tak więc, konkursy talentów są. Jestem „za” ewolucją tego typu programów

Pytanie: Powrót do The Voice. Za czy przeciw?

Na razie sprawa jest jasna. Nie jestem w The Voice. Tak więc na ten rok, to jest „przeciw”. Teraz jestem bardzo podekscytowany pracą nad nową muzyką i przygotowaniem do nowej trasy koncertowej. Całkowicie się temu poświęcam.

Pytanie: Uczestniczyć w akcji „Healthy September”. Za czy przeciw?

Hmmm. „Za” healthy i kropka. Również „za” przyjemnością. Absurdem byłoby być „healthy” przez miesiąc, a potem, przez resztę roku robić co się chce. Jestem absolutnie za „healthy” w ciągu dnia i trochę „healthy” wieczorem.

Pytanie: Elektryczne hulajnogi. Za czy przeciw?

Jestem już stary „dziad” i jestem „przeciw” elektrycznym hulajnogom. One wszystkich wkurzają. Przepraszam. Moi przyjaciele, nawet mój brat wszędzie jeździ na elektrycznej hulajnodze. To, co mi przeszkadza, to to, że oni (chodzi firmy, które są właścicielami wypożyczalni hulajnóg), nie wiedzą, co z nimi robić, kiedy ludzie ich nie używają. To absurd, że hulajnogi są porzucane gdziekolwiek i nikt ich nie zbiera. To dziwne, że rzeczy poniewierają się po mieście. Nie rozumiem dlaczego.

Pytanie: Dzień wypoczynku z Netflix. Za czy przeciw?

Jeśli chcemy spędzić dzień na oglądaniu seriali, to Netflix jest OK. Ale wszystko zaczyna być do siebie podobne. To co jest fajne, jeśli chodzi o Netflix, Amazon i inne, to to, że mamy dostęp do świetnych seriali, do komedii, które są w językach obcych. Tak więc, mamy nie tylko programy amerykańskie. Albo nie tylko programy francuskie. I to jest o wiele ciekawsze. Jestem „za”.

Pytanie: Wybierz trzy słowa opisujące twój nowy album.

Trzy słowa, które opisują mój album. Osobisty. Pełen miłości – wiem, to są dwa słowa, ale cóż. I pełen wściekłości. te dwie rzeczy bardzo do siebie pasują: miłość i wściekłość.

Dziękuję, że chcieliście mnie wysłuchać. I jeśli nie zgadzacie się z tym , co powiedziałem, to teraz wasza kolej na „Za i przeciw”.

Już niedługo, 4 października wyjdzie mój nowy album. A potem rozpocznie trasa koncertowa. Jestem „za” „Au Feminin”.

INSTAGRAM 18/08/2019 – LIVE

18/08/2019 w swoje 36 urodziny Mika przez pół godziny odpowiadał na pytania fanów na Instagramie. Oto całość tego „wywiadu” – po angielsku, z małym fragmentem skierowanym do fanów z Francji 🙂

Cześć wszystkim. Na początek dziękuję za wszystkie życzenia urodzinowe. Jestem właśnie w samochodzie i jadę na krótkie wakacje. Dlatego pomyślałem, że wykorzystam ten czas, żeby was pozdrowić. I podziękować nie tylko za życzenia, ale za całe wasze wsparcie przez ostatnie dni, tygodnie, miesiące. To był bardzo intensywny czas tworzenia nowej płyty. Podjąłem kilka poważnych decyzji co do tego, jaki cel chciałbym osiągnąć tym albumem, z moimi współpracownikami. I przeglądając pytania jakie zadaliście mi na Instagramie, pomyślałem, że zamiast odpisywać na nie krótko, lepiej będzie chwycić za telefon i mówić do was bezpośrednio. Mam tu mojego ipada i mam na nim wiele pytań. Tony pytań. Było ich chyba 1200 albo więcej. Nie mogę odpowiedzieć na wszystkie, ale przejdę przez kilka z nich teraz i zobaczymy jaki będzie wynik. Mam nadzieję, że to zadziała. (patrzy na ekran, gdzie fani na bieżąco piszą pytania) Wow! Tyle wiadomości!!!! Witajcie. Próbuję coś przeczytać. Dziękuję za życzenia urodzinowe. Gracias. (czyta komentarz francuskiego fana „fans_de_mikachu”) – „I znów zaczyna się live, z którego nic nie zrozumiemy”. No tak. To będzie przede wszystkim po angielsku…. O rany, tyle wiadomości! Nie wiem, co z tym zrobić.

No dobrze. Najpierw chciałbym odpowiedzieć na pytanie dotyczące tych wszystkich teorii na Twitterze. To było napisane przez „wolfchild”. Tak przy okazji, podoba mi się ten pseudonim. Przypomina mi o tej niesamowitej postaci z serialu „Glow”. To moja ulubiona postać z programów telewizyjnych. To jest o dziewczynie, która jest wilkiem i…. Och, powinniśmy rozmawiać o piosence „Tiny Love”. Tak, czytałem wiele tych teorii. Szczególnie tę, napisaną przez chińską fankę, która napisała całkiem poważną i głęboką analizę teledysku. Jest wiele prawdy w tych teoriach. Popatrzmy na teledysk jako całość. Nakręcił go reżyser, którego bardzo podziwiam. Nazywa się WIZ. WIZ nakręcił wiele wspaniałych teledysków. Dla „Kasabian”, dla „Oasis” i wielu innych artystów. Co jednak go wyróżnia i dlatego postanowiłem wziąć go produkcji dla piosenki „Tiny Love”, jest to, że WIZ ma swój manifest, tę ideę, że on nie chce robić teledysków promujących muzykę. On chce robić filmy eksperymentalne z muzyką. I to właśnie przyciągnęło moją uwagę. Słyszałem, jak o tym mówił w jednym z wywiadów i on naprawdę tak uważa. On nie udaje. To co robi jest świeże. On nie robi nic „po łebkach”, byle jak. A w wielu teledyskach tak się właśnie dzieje. A jak wiecie, ja jestem bardzo wrażliwy na detale. Uwielbiam detale, uwielbiam jak coś ma sens, intencję. Myślę, że jeśli cała ta praca i wysiłek włożone w trzy, cztery minuty filmu, będzie istnieć przez lata, to dlaczego nie włożyć w nią ile tylko się da? Wysiłku, emocji, teorii, pomysłów. I właśnie WIZ chciał zrobić coś takiego. On miał swój własny pomysł na ten teledysk. Co ciekawe, kiedy usłyszał jedynie fragment piosenki po raz pierwszy, odgadł o czym ona jest. W tej piosence jest zawartych bardzo wiele rzeczy. To nie jest zwykła piosenka o miłości. Ona nie jest słodka, tak jak to bywa w piosenkach o miłości. I to nie jest też piosenka o złamanym sercu. To jest podróż. I w teledysku jest wiele odniesień do tej podróży. Oczywiście jest kontakt fizyczny między mną i kobietą, która ze mną występuje. Ona ma na imię Ronke ((Arogundade), pochodzi z Brighton i jest niesamowita. To była czysta przyjemność z nią pracować. To nie było dla niej łatwe pod każdym względem. To było dla niej prawdziwe wyzwanie. Dla mnie również. Między Ronke i mną chodziło o kontakt fizyczny, ale nie tylko. Chodziło również o sugestię miłości platonicznej. Więc z jednej strony chodziło o kontakt fizyczny, o miłość fizyczną, ale z drugiej strony mogła to być również miłość matczyna. Więc mamy tutaj bardzo różne powiązania. To jest silna kobieta, która również okazuje czułość. Teledysk jest więc o sile, o słabości, o miłości, o zranieniu (urazie), jest o poczuciu bycia w pułapce, jest o uwolnieniu się, o konfrontacji, o tym wszystkim, czemu musimy stawić czoła w życiu. I jaką rolę w tym wszystkim gra miłość i jak kieruje twoją drogą. Dlatego właśnie chciałem zrobić ten teledysk. Mam nadzieję, że przy okazji odpowiedziałem na kilka innych pytań dotyczących różnych teorii z Twittera. Nie chcę trzymać się jednej jedynej wersji. Ale tak, wiele z tych teorii jest słusznych. Ale żadna z nich nie jest poprawna w 100 procentach. Nie wiem, czy to wam pomogło. Anikapriv zapytała, kto nakręcił teledysk i właściwie już odpowiedziałem na to pytanie. To WIZ.

Pytanie Meolime: „Jesteś wysoki. Jakie to było uczucie być małym w teledysku”?

Wiecie, ja chodzę w śmieszny sposób. To znaczy, nie chodzę w śmieszny sposób, ale… mam 6 stóp i 4 cale wzrostu (192 cm) i wszyscy wysocy ludzie wam powiedzą, że nie trzymają się tak prosto jak inni, ponieważ chcą wyglądać na trochę niższych. To śmieszne, bo niscy ludzie chcieliby być trochę wyżsi, a wysocy ludzie chcieliby być trochę niżsi. To takie dziwne. To był niesamowite, żeby się z tym zmierzyć. Zapomnieć, że jestem wysoki. To śmieszne, ale teledysk nie jest o niskiej i wysokiej osobie. To jest coś więcej. To jest tylko taki mechanizm, będący częścią filmu.

Miałem też kilka pytań dotyczących ubrań. To była mieszanka ubrań vintage i świetnych młodych projektantów. Zwłaszcza z jednym z nich bardzo dobrze mi się pracowało. Moja siostra Paloma go znalazła. Stefano Peoti (?), który podróżuje między Berlinem i Nowym Jorkiem. Jest świetnym projektantem i robi super ubrania. To on wymyślił ten niesamowity niebieski garnitur, w którym występuję rozmawiając przez telefon. Jest też kostiumolog, który pracuje raczej dla telewizji i filmu i pracował z moją siostrą Palomą. Nie chcieliśmy, żeby nasz teledysk wyglądał jak rewia mody, ale raczej jak film, a to już jest całkiem inna stylistyka.

„Czy zawarłeś w teledysku jakieś ukryte informacje”? To jest pytanie od Irem Aytepe. Tak, jest ich mnóstwo. Jest bardzo dużo detali. WIZ też to zrobił. Wstawił tam masę detali. Co jest niesamowite, WIZ odgadł tak wiele detali i wstawił je do filmu. Dlatego to co zrobił, jest takie wspaniałe. On ma intuicję, co jest najważniejsze u reżysera.

„Kim jest ta gigantyczna kobieta”? To nie jest gigantyczna kobieta. To piękna, wysoka kobieta. Czasami sprawialiśmy za pomocą efektów specjalnych, że wydawała się jeszcze wyższa. Ona ma na imię Ronke (Arogundade), ma restaurację w Brighton i jest niezwykłą kobietą.

„Czy możesz coś opowiedzieć o procesie tworzenia piosenki Tiny Love? Tekst jest bardzo poetycki i muzyka również. Czy inni muzycy i poeci byli dla ciebie inspiracją”? To pytanie od Ingrid Chann. Przepraszam, miałem tu jeszcze inne pytanie. Nie mogę go teraz znaleźć. To było jakoś tak: „W piosence jest sześć części, podobnie jak w „Bohemian Rhapsody””. To jest zabawne, ponieważ na początku było więcej części. Coś około jedenastu. Jednak w pewnym momencie stwierdziłem, że trzeba to skrócić. Może któregoś dnia wypuścimy inną wersję, albo demo z, na przykład, dwunastoma częściami. To jest naprawdę długa wersja i tylko na głos i fortepian. I to jest podróż, która nawet nie potrzebuje innych instrumentów. Napisałem tę piosenkę z David’em Sneddon’em. Opowiem wam trochę o Davidzie. David Sneddon pisze piosenki. Ale on jest również piosenkarzem. Wiele lat temu brał udział w programie telewizyjnym. I zachował się bardzo brzydko – w telewizji i nie tylko. To go trochę przerosło. I postanowił zostać pisarzem. Jest bardzo utalentowanym autorem. Jest oddanym i kochającym człowiekiem. Kiedy z nim pracuję, to nie są normalne sesje pisania piosenek. To jest przyjaźń i sesje są bardzo intensywne. David daje dużo siebie samego i swój czas. Wykonaliśmy razem chyba jedenaście podróży, kiedy tworzyliśmy album. I każda sesja trwała od sześciu dni do dwóch tygodni. Wszystko to w ciągu półtora roku. Niewielu ludzi potrafi tak pracować. Niewielu potrafi się tak zaangażować emocjonalnie i kreatywnie i poświęcić temu tyle czasu. David i ja pracowaliśmy codziennie. Rano siadaliśmy z kawą i pisaliśmy piosenki w studio nagraniowym, które stworzyłem w tym celu. Zbudowałem studio nagrań dla mnie i dla Davida w moim domu na Florydzie. Studio zostało zaprojektowane w prosty sposób, aby było jak najbardziej funkcjonalnym miejscem. Zapełniłem go półkami i ładnymi meblami. Ale nic nie postawiłem na półkach. I Elisabeth, kobieta, która pomogła mi w projektowaniu, zapytała, co tu postawimy: wazony, płyty, może jakieś twoje płyty albo nagrody? A ja na to: eeee, to okropny pomysł. Mój pomysł był taki, żeby mieć tutaj mnóstwo pustych półek. I ona popatrzyła na mnie i sobie pomyślała: co za dziwny facet. Wydał tyle pieniędzy na zbudowanie tych półek i nic na nich nie postawi. A ja na to: nie, to jest miejsce na piosenki. Tak. Półki są puste. Piszesz piosenki. Znajdujesz pomysły. I one wypełniają przestrzeń. Jeśli masz zbyt dużo rzeczy w pokoju, nie możesz go wypełnić.

Któregoś poranka – to było na początku naszej pracy – wpadłem na pomysł tego tekstu „My name is Michael Holbrook”, co ma związek z Savannah/Georgia, o czym już kiedyś opowiadałem. Stamtąd pochodzi mój ojciec. I David dostał email od swojej żony, w którym pisała o przeprowadzce do innego domu i o tych wszystkich pudełkach. Spojrzał na mnie i powiedział z tym swoim szkockim akcentem: „Czy wiesz, że te wszystkie małe rzeczy sprawiają, że masz świadomość bycia szczęśliwym, albo, że kogoś kochasz”. A ja wtedy powiedziałem coś w stylu: „Ach, maleńka miłość (tiny love)”. To był ciekawy pomysł. I od tego się zaczęło. Zaczęliśmy pisać i pisać i pisać. Zrozumiałem, że ten proces pisania piosenek sprawia, że czuję się szczęśliwy. Zastanawiałem się, dlaczego tak się dzieje i zrozumiałem, że to było moje catharsis (oczyszczenie). Zamiast pisać według formuły, chciałem namalować krajobraz. I przejść się po nim. I wtedy coś się stało – poczułem się szczęśliwy. Jakbym wprowadził się w trans. Pisząc piosenkę zacząłem się pocić, zacząłem czuć szczęście, czułem, że wzlatuję. To trwało cały dzień. I to było pisanie jednej części po drugiej, zdzieranie głosu, nagrywanie wszystkiego z marszu razem z Beatriz Artola, która była z nami w pokoju i starała się za tym wszystkim nadążyć. Obaj byliśmy w tym amoku pisania piosenki. I poszczególne części powstawały jedna za drugą. Oto dlaczego ta piosenka jest tak zbudowana. To było jak lekarstwo, które zadziałało. Tak więc wersja, którą znacie, to wersja finalna, oczyszczona. Ale większość wokali została nagrana w dniu pisania piosenki.

„Czy ta muzyka reprezentuje klimat twojego albumu”? To pytanie od Helene.d67 . Tak. ta piosenka reprezentuje nastrój płyty. Reprezentuje tę swobodę jaką osiągnąłem w momencie, kiedy zrozumiałem, że nie muszę nikogo prosić o zgodę. Że chcę nagrywać muzykę i tworzyć teledyski, w których mogę pozostać całkowicie szczery. Kiedy mogę wyłożyć karty na stół. Żadnych filtrów, żadnych zaworów bezpieczeństwa. Ale to nie znaczy, że wszystkie piosenki są takie jak ta. Kolejna piosenka, którą usłyszycie jest skrajnie romantyczna. A to co jest w niej specyficzne to to, że jest to czysta melodyka. Melodyka, czułość, to prawie jak…. chciałem stworzyć piosenkę, która pozostaje w pamięci. Której melodia „przykleja” się do pamięci. To był pomysł. żeby stworzyć album, który zabiera was w podróż po emocjach, ale też w podróż w czasie. Podobnie, jak to zrobiłem na mojej pierwszej płycie. Nie robiłem tego później. Poczułem, że znów jestem wolny i mogę stworzyć album, w którym można podróżować ile tylko się da. I to właśnie na nim usłyszycie. To było możliwe tylko w małym studio nagraniowym. Odseparowałem się od świata, pracowałem z tymi, których bardzo lubię. Odizolowałem się, żeby pisać.

„Jakie jest znaczenie kobiecej ręki i dzikiej gęsi na okładce singla?” To pytanie od Mellody_MFC.

Hmm, jest wiele znaczeń. Tę okładkę wykonałem z moją siostrą Yasmine i Mat’em Maitland’em z fantastycznego studia projektowego w Londynie. W trójkę stworzyliśmy świat, który ma przedstawiać płytę. Dlatego jak widzicie, okładka płyty jest podzielona na kawałki. Okładka płyty przedstawia fragmenty mnie samego, a okładki singli przedstawiają elementy z piosenek. Tak było z „Ice Cream”, „Tiny Love” . Wszystkie kolejne single będą podążać za tą samą koncepcją. Będziemy bawić się elementami i postaramy się je dopracować jak to tylko możliwe.

Tak więc ręka… chodziło o skalę, rozmiar. Planety… Chodziło o wyobrażenie tego, że kiedy jesteś szczęśliwy, czujesz się jak olbrzym. Ale kiedy boisz się, wszystko wydaje się większe niż ty sam. Miłość, nienawiść, strach – to wszystko ma podobne działanie i wpływa na postrzeganie otoczenia (na skalę).

A dzika gęś? (Mika uśmiecha się tajemniczo) Hmmm… Ci, którzy dokładnie przejrzeli moje wywiady, będą wiedzieli o co chodzi z dziką gęsią. Musicie sami to odnaleźć. Ja wam tego nie powiem. Pewne rzeczy lepiej zostawić bez odpowiedzi.

O, tu jest ciekawe pytanie od newporshama (?). „Czy miłość w ogóle może być maleńka”? Hmmm… Tak. Dlaczego? Miłość jest maleńka. Kiedy kochasz kogoś, lub coś – miłość jest niewidzialna. Nikt jej nie widzi. Możesz ją jedynie wyrazić. Ale ta niewielka, niewidzialna rzecz jest w stanie, jak nic innego, zmieniać kierunek twojego życia. Czy może być maleńka? Tak. Czy może być wielka? Tak. Cały ten pomysł, że wszystko powinno być wielkie… żyjemy w czasach, kiedy wszystko porównujemy. Ta aplikacja, Instagram, jest narzędziem, które prowokuje w ludziach wielką zazdrość. To jest uczucie numer 1, kiedy przeglądacie Instagram. Patrzysz na czyjeś piękne ciało i myślisz „ach, chciałbym tak wyglądać”. Oglądasz zdjęcia ludzi na wakacjach i myślisz: „Ach, chciałbym mieć pieniądze, żeby pojechać na takie wakacje” i tak dalej. Wszystko wydaje się większe, ciekawsze, bardziej seksowne… To jest chyba najlepszy czas dla maleńkich miłości.

„Czy cieszysz się, że fanom podoba się twoja nowa piosenka”? Pytanie od Irene.Denigris.

Tak, bardzo się cieszę. Cieszę się, że piosenka was intryguje, że wywołuje ciekawość. Cieszę się, że chcecie dowiedzieć się o niej więcej. To dla mnie bardzo ważne. Tak dużo pracuję nad muzyką i chciałbym, żeby ludzie się w to zaangażowali. Tak, jestem z tego powodu bardzo szczęśliwy i wdzięczny za to, że tak się dzieje. Nie będę narzekać na Instagram. To jest narzędzie, które również pozwala mi złapać za telefon i przekazać wam wiadomości osobiście.

Mika przechodzi na język francuski.

Ach, Albert Harts (?) pisze: „Kurde, Francuzi nic nie rozumieją”. Dobrze. Przez chwilę będę mówić po francusku. Mówiłem o dość istotnej rzeczy. Ktoś mnie zapytał, czy cieszę się, że fanom podoba się moja nowa piosenka „Tiny Love”. Tak, oczywiście. To dla mnie bardzo ważne. Sprawia mi to wielką przyjemność. Szczególnie dlatego, że ta piosenka spowodowała wielką dyskusję. Fani są zaciekawieni. I to dla mnie jest bardzo ważne, bo oznacza, że dla was to nie jest byle jaka piosenka. Dla mnie to też nie jest tylko zwykła piosenka. To co robię, to jest moje życie, to sposób wyrażania siebie. I jeśli to was porusza, wywołuje zaciekawie, to jest to dla mnie najważniejsze.

Mika wraca do języka angielskiego.

Czytam te wszystkie informacje. Dziękuję wam bardzo. … Tak więc teraz trochę odpoczywam…. Och, Fatima pyta, czy przyjadę na koncert do Maroka. Mam taką nadzieję. Maroko nie jest zaplanowane na ten rok, ale w przyszłym roku? Mam taką nadzieję. Dałem kilka koncertów na Festiwalu Mawazine w Maroku i to były jedne z najlepszych koncertów. Byłbym zachwycony. Każdy pretekst będzie dobry, żeby pojechać do Maroka. Jadę od razu.

Więc będę teraz trochę odpoczywać. Nie wiem, dwa, trzy dni. A potem zaczynam próby i przygotowania do nowych koncertów. Zaczniemy występów mocno skoncentrowanych na warstwie muzycznej dla Ameryki Północnej. Potem show będzie się rozwijać i rosnąć, aby przenieść się do Europy. Oczywiście wielkie areny będą miały większy show, który nie byłby możliwy w małych salach. Dosłownie by się w nich nie zmieścił.

Show będzie inny niż planowałem. Tak naprawdę, to go zmieniłem. Tak postanowiłem. Będzie bardzo intensywny. Bardzo chciałem sprawić, żebyście się zamyślili, śmiali, tańczyli jak szaleni. Ale też chciałem wywołać w was wiele emocji. Zacząłem od wielkich porządków, od sprzątania. Zastanawiałem się, co jest najważniejsze na koncercie. Przedstawienie, spektakl. Potrzebny wam show, ten moment „wow”. Ale równocześnie najważniejszą rzeczą jest efekt muzyczny. Chodzi o to, aby idealnie zgrać efekt muzyczny ze spektaklem. To jest to, co zapamiętujemy z koncertów. I nad tym będziemy pracować. Zespół zaczyna pracę jutro. Ale Tim Van Der Kuil (gitarzysta Miki) wyrzucił mnie, ponieważ chciał popracować z muzykami nad detalami. Ja dołączę do nich za kilka dni. Wiecie, czasami muszę zejść im z drogi, żeby nie przeszkadzać. Bo to się czasami zdarza.

Chwileczkę, popatrzę na kolejne pytania.

„Czy planujesz przyjechać do Japonii” ? Haru Mika Fan. Cześć, Haru Mika Fan. (Mika zaczyna przyglądać się sobie w telefonie). Dlaczego moja twarz wygląda jak pomalowana farbą metaliczną? …

Och, jesteśmy na bramce na autostradzie. Musimy zapłacić za przejazd. Yassas (pozdrowienie w języku greckim). Tu jest bardzo dużo bramek do opłat za przejazdy.

Tak, chciałbym przyjechać do Japonii. Absolutnie chcę przyjechać do Japonii. Te koncerty w NHK Hall i te wszystkie koncerty ze „Smash”…. I do Korei Południowej. Potem do Chin. Naprawdę chcę dać więcej koncertów w Chinach. Mamy nadzieję, że uda się to wszystko zrobić w przyszłym roku. Tak to wygląda. Wszystko zależy od koordynacji. Kiedy wszystko zbiega się w tym samym czasie, to zaczyna przypominać szyjkę od butelki. Wszystko razem: trasa koncertowa, nowy album, single. Ale zdałem sobie sprawę, że przez cztery lata nie wydałem nowej muzyki, ale robiłem wiele innych rzeczy, z których zresztą jestem dumny, i teraz turbina zaczyna się obracać. I to jest ważne. Chcemy pojechać w te wszystkie miejsca. Do Maroka. Chcę polecieć do Brazylii. Do Japonii. Do Chin. Ale to jest kwestia czasu. Ale teraz koło zaczęło się obracać i nabiera prędkości. Wiecie, świat się zmienia. Po pięciu latach to już jest inny rynek. Jedyna rzecz, która się nie zmieniła to trasy koncertowe. A to jest podstawa tego, co robię. Więc niech koło się kręci, aż nabierze takiej prędkości, abym mógł pojechać w te wszystkie miejsca i spotkać się z wami.

Odpowiem jeszcze na kilka pytań i będziemy musieli zatrzymać się na stacji benzynowej i iść do toalety. Ne! Nie na żywo w Instagramie!!!!

Co tu jeszcze mamy? …. OK. To nie ja wybrałem to pytanie, tylko Alex. Ale je przeczytam. „Czy przewidywałeś, że tak wiele osób dogłębnie wzruszy piosenka „Tiny Love” (i spowoduje, że będę siedzieć o północy w moim pokoju i płakać)?” Pytanie od holyguacamoleitsocean. Dlaczego masz takie dziwne imię na Instagramie?

Nie, nie oczekiwałem, że ludzi tak bardzo głęboko wzruszy ta piosenka. Dla mnie i Davida to jest bardzo ważna piosenka. Muszę wam coś powiedzieć. Pokazałem tę piosenkę w kilku firmach, kilku osobom, z którymi chciałem współpracować. Niektórzy łapali w lot znaczenie tej piosenki. A inni kompletnie jej nie zrozumieli. I to jest OK. Wiele piosenek z mojej pierwszej płyty powodowały u ludzi podobną reakcję. Ja tak mam, że albo ludzie kompletnie akceptują piosenkę albo kompletnie odrzucają. Czyli ekstremalne reakcje. I dla mnie to jest OK. To wcale nie jest najgorsze.

„W jednym z wywiadów podałeś znaczenie wszystkich obrazów z okładki piosenki „Ice Cream”. Czy możesz zrobić to samo z okładką „Tiny Love”? To pytanie od Marinettebrun.

Nie. Nie chcę tego robić. Ponieważ czasami nie można wszystkiego wyjaśniać. To niepotrzebne. Czasami można wytłumaczyć niektóre elementy. „Tiny Love” to nie „Ice Cream”. To coś innego. Najlepszą częścią w „Ice Cream” – poza tanecznym nastrojem – jest sposób w jaki napisany jest tekst. Kiedy przeczytacie tekst, zauważycie zabawną grę słów. „Tiny Love” jest inna. To nie jest ten typ piosenki, w której masz ochotę wyjaśniać wszystkie detale. Nie. Ona jest zbyt osobista, zbyt intymna. Jest tam zbyt dużo treści. Więc, nie będę tego robił. I mam nadzieję, że zrozumiecie, dlaczego nie chcę tego robić. To dla dobra piosenki….

Chyba zabłądziliśmy. .. Tak, na pewno zabłądziliśmy. Samochód zatrzymuje się przed supermarketem.

No dobrze. Odpowiem jeszcze na dwa pytania i… Hasta la pasta.

„A co z materiałami promocyjnymi? T-shirtami z napisem „Tiny Love” czy bluzami „My Name Is Michael Holbrook”? Pytanie zadała Zlata Berkiova.

To świetny pomysł. W tej trasie koncertowej będziemy mieć świetne materiały promocyjne. Będziemy mieć nad tym kontrolę, ponieważ właśnie wchodzę w fazę maniakalnego kontrolowania wszystkiego. Doszedłem do wniosku, że nie może być inaczej. Po prostu potrzebuję najlepszych możliwych współpracowników. Jest moja siostra, jest Mat Maitland, Alex Hachenson, WIZ, Marc Crew, Dan Priddy, David Sneddon. Wiecie co? Otoczcie się najlepszymi z możliwych współpracowników. Ludźmi, którzy są pełni miłości i entuzjazmu. Którzy są solidni i dają nam pozytywną energię. Wtedy możemy być szczerzy, możemy się obrażać na siebie, możemy być twardzi, ale to wszystko w dobrej wierze. I wtedy możemy tworzyć rzeczy, z których jesteśmy dumni…. Szczerze… Nie chcę już więcej mieć wokół siebie podłych ludzi. A jest ich wielu… Zwłaszcza w tym biznesie… Otoczcie się odpowiednią ekipą. … I chcę wam powiedzieć, że najlepszą ekipą jaką miałem są moi fani… Wiem, że są rzeczy które uwielbiacie. I te, które mniej się wam podobają… Ale o tym zawsze możemy rozmawiać. I takie rozmowy są dla mnie najważniejsze…. Mam tylko nadzieję, że nadal będę robił rzeczy, które was zaintrygują, że zaskoczę również samego siebie.

Dziś są moje 36 urodziny i pomyślałem, że to będzie najlepszy dzień, żeby odpowiedzieć na niektóre z waszych pytań. Chciałem wam też podziękować. Dziękuję za wsparcie, które mi dajecie. Dziękuje wam za miłość, za uwagę, jaką mi poświęcacie i za waszą troskę…. I… tak… Nigdy więcej podłych ludzi… Merci. Bardzo wam dziękuję. Całuski i do zobaczenia już niedługo… na scenie.

The end.

RADIO FRANCE BLUE AZUR – 21/06/2019 LA FETE DE LA MUSIQUE, NICEA

Jesteśmy w Nicei na Placu Massena. Jest z nami Mika. Jak się masz?

Mika: Dobrze. W dodatku jest piękna pogoda. Lato trochę zwlekało z przyjściem, ale w końcu tu jest. Co można poznać po pocie, który spływa mi po twarzy. Lato nadeszło.

Jaka jest twoja ulubiona pora roku?

Mika: Szczerze mówiąc lubię zmiany pór roku. Wiosna jest wspaniała. I jesień też. Ja ogólnie lubię zmiany.

Rok 2019 możemy nazwać rokiem Miki. Nowy album…

Mika: Na pewno jest to rok zmian. Nowa płyta po czterech latach. Wydanie nowej muzyki, przygotowanie przedstawienia, koncerty w całej Francji, Europie i na całym świecie… Zabawne, że za każdym razem mam wrażenie, jakby to był mój pierwszy raz.

Zaczynasz nowy rozdział. Właściwie jakbyś wszystko zaczynał od zera.

Mika: Za każdym razem, kiedy wychodzi nowa płyta, zaczynamy wszystko od początku. No, może mamy większe doświadczenie, więc razem z nowym doświadczeniem przeżywamy to trochę inaczej.

Nowa płyta ma szczególną barwę. Tematem przewodnim jest twoje imię, twoje oficjalne imię.

Mika: Tak, to moje oficjalne imię, którego nigdy tak naprawdę nie używałem. Moja mama zmieniła mi imię w godzinę po moich narodzinach. To jest imię mojego ojca. Dlatego ja nazywam się „junior” . I pomyślałem, że ono jest trochę jak pseudonim literacki. I to mi dało niesamowitą wolność. Pozwoliło mi stworzyć płytę tak, jakbym nigdy nie wydał pierwszego albumu.

To jest album, który dużo podróżował. Pisałeś go w Stanach Zjednoczonych, w Londynie i we Włoszech.

Mika: Dokładnie tak. Napisany w Stanach, nagrany w Brukseli i w Londynie i część powstała we Włoszech, kiedy było bardzo gorąco. Ale Włochy były na końcu tej podróży. To były ostatnie tygodnie tworzenia. Pierwsze tygodnie były najtrudniejsze, pisałem wtedy piosenki, które mówią o rzeczach bardzo osobistych. Na koniec czułem bardziej wolny, wyzwolony… i dlatego napisałem „Ice Cream”. To hymn dla upałów, dla lata, dla samochodów… kiedy otwierasz drzwi auta, gorące powietrze z jego wnętrza uderza cię w twarz. Masz wrażenie, że możesz zrobić wszystko, ale upał sprawia, że nie chce ci się ruszyć i jesteś sfrustrowany. To jest dziwne wrażenie, które zdarza się nam jedynie w okresie największych letnich upałów.

Czy nie masz wrażenia, że prowadzisz podwójne życie? We Francji, we Włoszech. Oglądałem twój włoski program „Stasera Casa Mika” i potem The Voice we Francji. Nie gubisz się czasami?

Mika: Ludzie nie zdają sobie sprawy… To nie tylko Francja i Włochy. Ludzie widzą mnie inaczej w Azji, inaczej we Francji, czy w Anglii czy we Włoszech. Nie odbieram tego jako rozdwojenie. Kiedyś słyszałem wywiad z Mick’iem Jagger’em. Powiedział, że tajemnicą tego, że udało mu się przeżyć tyle lat jest to, że on jest jak kameleon. I ta idea zmiany skóry, a jednoczenie pozostania sobą jest bardzo ważna dla artysty. Nawet bardziej dla artysty niż dla wokalisty.

A ty jesteś kameleonem?

Mika: Absolutnie. Muszę nim być, żeby przetrwać. Środowisko się zmienia, panorama się zmienia. I czasami chcemy dopasować swoje kolory do otoczenia, aby zniknąć. Ale od czasu do czasu trzeba wyjść z tła i przybrać żywe kolory. I to właśnie zrobiłem przygotowując nowy album.

Jest jeszcze piękna piosenka z serialu „La Compagna del Cigno”.

Mika: „La Compagna del Cigno” to jest serial, który odniósł chyba największy sukces w tym roku we Włoszech. Opowiada historię grupy młodych muzyków z konserwatorium w Mediolanie. Trochę przypomina film „Fame” z lat osiemdziesiątych, ale dotyczy muzyki klasycznej i dzieje się współcześnie. Nakręcił go mój przyjaciel, więc tak po prostu podarowałem mu piosenkę. Zabawnym jest, że z czasem zaprzyjaźniam się z ludźmi, którzy są bardzo kreatywni i to powoduje pewien rodzaj współpracy, wymiany pomysłów. Osiem lat temu takie rzeczy mi się nie zdarzały. Teraz zdarza się to coraz częściej. I bardzo mi się to podoba, ponieważ czuję się mniej samotny.

Rodzice nie potrafią powiedzieć, które ze swoich dzieci kochają najbardziej, ponieważ kochają je wszystkie. Ale która piosenka jest twoją ulubioną na nowej płycie i dlaczego?

Mika: Mam nadzieję, że moi rodzice powiedzieliby, że to ja jestem ich ulubionym dzieckiem. Ale wiem, że to na pewno nie ja. To taka moja fantazja, że to ja jestem ich ulubieńcem. A jeśli chodzi o piosenkę, to jest na płycie piękny utwór pod tytułem „Paloma”. Ale przede wszystkim jest piosenka, którą niedługo usłyszycie i nazywa się „Tiny Love”. To jest niesamowita piosenka. Po prostu niesamowita. Tak bardzo niesamowita, że nie chciałem jej wydawać jako pierwszy sigiel. Pierwsza część tej piosenki trwa 4 minuty. A potem jest jeszcze druga jej część, która trwa trzy i pół minuty. Ten utwór łamie wszelkie schematy. To rodzaj pejzażu, w którym prawie nic się nie powtarza. To rodzaj miłosnego listu do miłości. Opowiada o tym jak dzięki miłości można przetrwać wszystko.

Jesteśmy na Placu Massena. Jest piękna pogoda. Jest lato. Mamy Święto Muzyki…

Mika: I to każe mi myśleć o moim dzieciństwie. Setki razy spacerowałem po tym placu od czasu, kiedy miałem rok. Co roku, każdego lata, we wrześniu przyjeżdżałem tutaj z moją mamą, z moją rodziną. Tutaj niedaleko, na targu kwiatów urodziła się moja siostra Paloma. Zaczęła wychodzić z brzucha mojej mamy – dosłownie – na targu kwiatów. To było rankiem 8 lipca. Tak więc, to miasto, to miejsce jest częścią mojego dzieciństwa.

I twojego życia.

Mika: I mojego życia.

I miasto Villeneuve-Loubet.

Mika: Ach, tak. Villenueve-Loubet. Tam moja rodzina miała dom. Lądowaliśmy tam jak banda piratów. W latach osiemdziesiątych najeżdżaliśmy ten dom podróżując z Londynu naszą Tojotą Previa wypełnioną po brzegi oliwą z oliwek, makaronem, puszkami tuńczyka… wszystkim czego potrzebowaliśmy, żeby świętować czas wakacji.

I ostatnie pytanie. Na scenie „La Fete de la Musique” jesteś otoczony setką tancerzy ze szkoły nicejskiej „Spotlight”.

Mika: Tak, „Spotlight”. Oni mają wspaniałą energię. Jest coś takiego dziwnego. W telewizyji teraz często występują tancerze. To, co może wyróżnić dany pokaz, to energia promieniująca z ludzi, którzy występują. Kiedy zobaczyłem tych młodych ludzi na scenie, widziałem w ich oczach radość z bycia tutaj. Oni przekazują sobą więcej radości niż 40 profesjonalnych tancerzy. Ta setka ma tak wielką ochotę występować, że nie można się nie uśmiechnąć patrząc na nich. To mi dodaje energii.

Dziękuję za rozmowę. Czy możemy się umówić, że któregoś dnia pójdziemy razem na lody w Nicei?

Mika: Oczywiście. Jaki jest twój ulubiony smak?

Pistacjowy.

Mika: O, mój również. We are made for each other (Jesteśmy dla siebie stworzeni).

RADIO FRANCE INTER „FOULE SENTIMENTALE” – 14/06/2019

https://www.franceinter.fr/emissions/foule-sentimentale/foule-sentimentale-14-juin-2019

Didier Varrod prowadzi rozmowy z artystami w dosyć specyficznej atmosferze – to nie jest zwykłe studio radiowe, ale raczej przestrzeń przypominająca kawiarnię. W tym odcinku zaproszeni zostali: Mika, Jeanne Cherhal, Cocoon, Terrenoire, Nelson Beer, Arthur Ely i Clio.

Rozmowa z Miką odbyła się jako pierwsza, ale wtrącał on komentarze także w trakcie wywiadów z innymi gośćmi. Oto najciekawsze fragmenty wywiadu:

Didier: Po raz pierwszy w naszym programie usłyszymy, co nam powie Mika. His name is Michael Holbrook. Urodzony w 1983 roku. Czasami są to dwa zdania, które nas określają i które ratują nam życie. Dobry wieczór Mika. Bardzo się cieszę, że jesteś dziś z nami. To nasze pierwsze spotkanie. Teraz, kiedy poznałem tylu artystów rzadko zdarza się nam gość, który jest w programie po raz pierwszy. Jak się masz?

Mika: Bardzo dobrze. Choć równocześnie muszę przyznać, że jestem bardzo zmęczony. Nie przypuszczałem, że panuje tu taka fajna atmosfera. Otacza nas tyle ludzi. Jakby to był jakiś program radiowy w czasie festiwalu. To się bardzo rzadko zdarza. Radio dla artystów potrafi być dokuczliwe. Trzeba wstać o piątej, szóstej rano. I kończymy koło ósmej wieczorem. Pomiędzy różnymi stacjami radiowymi jesteśmy bardzo odizolowani i powtarzamy ciągle te same informacje. Tutaj jest inaczej: jesteśmy otoczeni ludźmi, którzy siedzą obok, piją drinki.

D: Postaramy się nie powtarzać informacji, ale spróbujemy opowiedzieć o tym, co wiąże się z nowym albumem. Wiemy, że wszystko zaczęło się od poszukiwań własnej tożsamości. Tak naprawdę, to nic nowego, ponieważ mam wrażenie, że od początku twojej kariery pojawia się temat tożsamości, poszukiwania kim naprawdę jesteś. I kiedy się tego dowiesz, przestaniesz śpiewać. Czyli to jest dobra wiadomość.

M: Absolutnie. Za to jesteśmy odpowiedzialni. Jesteśmy artystami, kompozytorami, muzykami. Myślę, że każdy zaproszony tu dziś gość zadaje sobie te same pytania, kiedy komponuje piosenkę: kim jesteśmy, czego chcemy, co się nam podoba, jakie są nasze pragnienia. Tak, zawsze zadawałem sobie pytanie kim jestem, żeby zrozumieć kim się stanę w przyszłości. Ale za każdym razem sytuacja jest trochę inna. I tym razem też, sytuacja jest inna.

D: Artyści na ogół wybierają sobie pseudonim – nazwisko sceniczne. Ty wziąłeś połowę swojego imienia, połowę swojej tożsamości. Nie wymyśliłeś czegoś, co nie istniało.

M: To tak nawet nie był wybór. Moja mama jest Libanką, ojciec Amerykaninem. Ojciec jest WASP (White Anglo-Saxon Protestant). Ja urodziłem się w Bejrucie, dokąd wyjechała moja rodzina w związku z pracą ojca. Mój ojciec urodził się w Jerozolimie, dorastał w Kairze, Waszyngtonie i wielu innych miejscach, ponieważ jego ojciec był dyplomatą. A więc jego tożsamość była bardzo pokręcona. Moja mama też miała ciekawą historię. Urodziła się, kiedy jej mama miała 16 lat. A jej ojciec miał wtedy 60 lat. On był Syryjczykiem, ona Libanką. Kiedy wyjechała do Nowego Jorku, nie mówiła po angielsku. I wtedy urodziła moją mamę. Moi rodzice spotkali się dwa razy i potem wzięli ślub. Moja mama postanowiła wyjechać z Ameryki. Ja urodziłem się jako trzeci. Jest nas pięcioro. Moja rodzina pochodzi z miasta Savannah w stanie Georgia. Tam przestrzegano pewnych tradycji. Ojciec błagał mamę: nazwij syna Michael Holbrook Penniman Junior. I jeśli kiedyś on będzie miał syna, to nazwie go Michael Holbrook Penniman III. Mama wtedy się zgodziła, ale półtora godziny po moich narodzinach stwierdziła, że nie lubi tego imienia i jej syn będzie miał na imię Mika. Tak więc jestem Mika od chwili moich narodzin. I ten Mika stał się artystą. Dopiero niedawno, obserwując zmiany w mojej rodzinie, w moim otoczeniu, postanowiłem przyjrzeć się tej części mojego życia związanej z Ameryką. Rozpocząłem poszukiwania mojej tożsamości i tematu do nowych piosenek.

D: Często ludzie lubią śpiewać te piosenkę: „last night DJ saved my life” (wczoraj wieczorem DJ uratował mi życie). W moim przypadku DJ często ratował mi życie. U ciebie są to słowa.

M: To prawda. Uwielbiam słowa. Ludzie myślą, że jestem… że się tak wyrażę, „prostytutką muzyczną” . Naprawdę muzyka mnie uwodzi. To może być każdy styl: rap, muzyka klasyczna, Wagner, czy Dolly Parton. Kiedy słyszę muzykę, czuję się uwiedziony. Uwielbiam muzykę. Ale muszę przyznać, że kiedy pracuję nad piosenką mam obsesję na punkcie słów, obrazów. Opieram się na obrazach.

D: I te pierwsze słowa piosenki „My name is Michael Holbrook” uratowały ci życie. Wprowadziły cię z tok tworzenia. Bo wcześniej byłeś na granicy paniki. To był syndrom białej kartki.

M: Tak, ten syndrom to najgorsza rzecz, jak się może zdarzyć osobie, która tworzy. To nawet nie była panika. To było coś gorszego. Samozadowolenie. To było dziwne uczucie. Szukałem punktu, od którego mógłbym zacząć. Zabrałem moje psy do samochodu i pojechałem do Savannah Georgia. Odwiedziłem cmentarz Bonaventura.

D: To trochę dziwne odwiedzać zmarłych.

M: Nie pomyślałem o tym. Ale cmentarze są piękne. Często je odwiedzam. Na przykład niedawno pojechałem do Wenecji. I nie chciałem zwiedzać katedry czy pałacu. Poszedłem obejrzeć Wyspę Zmarłych. Jest tam pochowany Diagilew, Strawiński… Tak więc pojechałem tam (Savannah) i odkryłem, że duża część cmentarza była zarezerwowana dla mojej rodziny. Dla rodziny Penniman. I wszyscy mężczyźni mieli na imię Michael, Holbrook, William i Frederick. I pomyślałem, że to jest część mnie. To miejsce, gdzie kiedyś były pola bawełny, niewolnicy. Ja, który urodziłem się w Bejrucie i musiałem stanąć przed inną częścią samego siebie. Byłem trochę zagubiony. I kiedy wróciłem do domu, usiadłem do pianina i bezwiednie zagrałem…. My name is Michael Holbrook I was born in 1983… i bam!

D: I tak właśnie jedno zdanie może uratować życie. Zmarli, dupy, Eros, Euthanatos, to wszystko zawiera się również w piosence z albumu, który się niedługo ukaże. („Ice Cream”)

D: Z informacji, które mam, wyobrażam sobie, że twój nowy album mógłby być zilustrowany przez te oto utwory (Didier puszcza fragmenty różnych piosenek. M. in. George Michael, Maxime Leforestier, Aldebert, Alain Souchan , Aertha Kitt, Fiona Apple)

Mika: To jest ilustracja całego mojego życia. Mojego dzieciństwa, a szczególnie mojego czasu dorastania i dorosłego życia. To są piosenki bardzo dla mnie ważne. Pamiętam dokładnie, że kiedy słuchałem po raz pierwszy piosenki „Paper Bag” Fiony Appl,e zwariowałem na punkcie każdego detalu. Do tego stopnia, że wynająłem perkusistę, którego tu słyszycie, żeby zagrał na mojej pierwszej płycie. To Matt Chamberlain.

D; Dobry wieczór Jeanne Cherhal. Wyglada na to, że Fiona Apple ma wpływ również na twój nowy album.

Jeanne: Tak, dokładnie. Mika wspomniał Matta Chamberlain’a. Poznałam go. Bardzo chciałam, żeby i on zagrał na mojej nowej płycie. Moją ulubioną płytą jest jej drugi album „When the Pawn”. Gra tam dwóch perkusistów: Jim Keltner i Matt Chamberlain. I udało mi się mieć obu!

M: Naprawdę? To musiało cie dużo kosztować!

J: Trochę to kosztowało. To perkusista amerykański.

M: To całkiem inna kultura. Trzeba wyjaśnić o co chodzi.

J: On pracuje bardzo szybko.

M: On pracuje szybko. Ale trzeba zapłacić za jego asystenta. Trzeba zapłacić za ciężarówkę, która podjeżdża pod studio. Byłem w ciężarówce Matta. Miał chyba ze czterdzieści zestawów.

J: Ja byłam w jego studio nagraniowym. Tam nagrywaliśmy. Ale to prawda, że było tam pełno sprzętu. To robi wrażenie.

D: Wróćmy jednak do ilustracji…

J: Wystarczy historii o perkusistach.

M: Wszyscy zakochują się w perkusistach. Wszyscy chcą iść do łóżka z perkusistą.

D: Naprawdę?

Mika: Oczywiście.

D: Bo są dobrze zbudowani?

M (ze śmiechem): Nie. Oni są najłatwiejsi.

J: Czego my się tu dowiadujemy!

D: „I Want Your Sex” George Michael. Czy w pierwszym singlu miałeś ochotę dorzucić trochę George’a Michael’, czy INXS, Michael’a Hutchence’a?

M: Tak, tę zmysłowość, która podnosi temperaturę. Zastanawiałem się, czy wolno nam to robić. Dlaczego nie? I kiedy pisałem słowa do „Ice Cream” , które są pełne obrazów… zmysłowości, cielesności… pytałem siebie, czy mogę się odważyć. Ale to w końcu jest tylko piosenka. Po co w ogóle się zastanawiać? Zrób to. Jeśli to jest piękne, nieważne o czym jest tekst. Jeśli to jest piękne, to można to zrobić. Można mówić o wszystkim, jeśli zachowa się elegancję. To jest taki nasz artystyczny kodeks.

J: Zgadzam się z tobą. Tabu nie istnieje. Wszystko jest kwestią formy.

D: W mojej ilustracji muzycznej były piosenki „Mon Pere est hero” (Mój tata jest bohaterem) i „My Heart Belongs to Daddy” (Moje serce należy do tatusia). Czy twój ojciec jest bohaterem?

M: To jest cichy bohater, prawie niewidzialny. Jest bardzo obecny. Nadal jest z moją mamą. I chyba nawet w tej chwili oboje słuchają tego programu. Tak, mój ojciec jest bohaterem. Moja mama potrafi dominować. Pochodzę z rodziny matriarchalnej. Czyli wszystkie kobiety dominują. Mam wiele matek. Pracuję też z moimi siostrami. Tak więc mój ojciec trzymał się raczej z tyłu. Ale zawsze był obecny w naszym życiu. I coraz bardziej jestem nim zafascynowany. Kiedy miałem 25 lat nie potrafiłem docenić tego, jaki był. Ale teraz, mając 35 lat, o wiele łatwiej dostrzegam jego zalety. Kiedyś byłem prawie ślepy. Potrzeba czasu, aby stworzyć więzy… więzy miedzy synem i matką są bardziej ewidentne. Więzy między synem i ojcem są bardziej skomplikowane. Tak uważam.

D: Masz 36 lat.

M: Mam 35 lat. Ale wiek nie jest dla mnie ważny.

D: Masz więc 35 lat i za 4-5 lat być może wydasz płytę o czterdziestoleciu. To takie nawiązanie do nowej piosenki Jeanne Cherhal „L’An 40”, którą puściliśmy po raz pierwszy dziś o 5:40 we France Inter.

J: Naprawdę? To ja jeszcze spałam!

D: Charles Peguy napisał: „40 lat to wiek, kiedy stajemy się tym, kim jesteśmy”

……..

Rozmowa toczy się na temat stylu gry Jeanne Charhel na fortepianie. Słyszymy fragment utworu z programu poświęconego 20 rocznicy śmierci artystki francuskiej Barbary.

D: Przed chwilą rozmawialiśmy o perkusistach. Ten styl gry na fortepianie…

M: To jest cudowne. Tak słucham tego, kiedy rozmawiacie. To jest piękne.

D: W dodatku uwielbiasz Barbarę.

M: Uwielbiam Barbarę! Poznałem ją dzięki mojemu przyjacielowi Doriand’owi. Przez miesiąc słuchałem tylko jej nagrań. Od rana do wieczora. To była ikona… Kiedy po raz pierwszy spotkałem Brian’a May’a (z zespołu The Queen), wyjaśnił mi pewną rzecz. Powiedział: „Wszyscy się pomylili. Freddy Mercury grał na fortepianie jak perkusista. On był głównym perkusistą The Queen”. Nie wiem, co o tym myślał ich perkusista 🙂 Ale to właśnie było to. To perkusja nas przyciągała. Szczególnie na koncertach. Nie koniecznie na płytach, ale na pewno na scenie.

J: Tak to właśnie wyobrażaliśmy sobie z Basharem (mowa o wysłuchanym utworze). Wzięliśmy fortepian za perkusję.

………..

D: Dużo mówisz o silnych kobietach. Christine (Chris) również do takich należy. Co to dla ciebie znaczy?

J: To przede wszystkim kobieta, która jest w zgodzie ze swoją kobiecością. Kobieta, która chce mieć swoje miejsce w społeczeństwie i nie musi za to przepraszać…. Mam wrażenie, że od jakichś trzech lat przeżywamy właśnie powrót wielkiej fali feminizmu… od czasu #metoo. Cieszę się, że 19-20-letnie kobiety są dużo bardziej świadome i aktywne niż my byłyśmy w ich wieku. Chodzi mi o feminizm egalitarny, inteligentny.

D: Feminizm kobiecy. A co ty o tym myslisz, Mika?

M: Absolutnie zgadzam się z Jeanne. Lubię tez to określenie „feminizm kobiecy”. Ponieważ silna kobieta manifestuje się w bardzo różnorodnych formach. Silna kobieta wyraża się również poprzez łagodność. To matka, która pracuje od rana do wieczora, która wychowuje dzieci i traktuje to jak swoją pracę. Jest tyle różnych matek, tyle różnych kobiet. Tyle artystek, businesswomen.

Rozmowa schodzi na temat słowa „female” użytego przez Mikę. Ale to już sprawa czysto językowa i trudno uchwycić jej sens po polsku.

M: Wychowywałem się w środowisku kobiecym. Już o tym wspominałem wcześniej.

D: Czy kobiety w twoim matriarchalnym świecie są silne?

M: Oczywiście. One są bardzo różne. Moje ciotki, moja babcia, która była niczym żmija. Przepyszna żmija. Zdarzało jej się kąsać. Była niesamowitą, silną kobietą. Miała swój niepowtarzalny koloryt. I nawet jeśli był okres, kiedy ją nienawidziłem, ten koloryt był szczególny. W mojej rodzinie są też kobiety, dziewczyny bardziej łagodne. Nigdy nie generalizowałem, jeśli chodzi o kobiety. Może wychowywałem się w szczególnych warunkach. Ale teraz uważam, że to był wielki przywilej.

………..

D: Mika, czy uczestniczenie w programie The Voice przez ostatnich kilka lat stworzyło podobne pole działania, jak w procesie tworzenia?

M: Nie, to jest coś innego. Jest w tym strona artystyczna oczywiście, ale…

D: Czy to też poszukiwanie tożsamości? Przekazywanie jej własnym dzieciom, czy tym młodym ludziom, którzy chcą pokazać ci ich własny świat?

M: Z niektórymi tak, ale nie ze wszystkimi. Większość z nich myśli, że jestem szalony i agresywny i jestem tam tylko po to, żeby im zatruwać życie. Ale uważam, że to co powiedziałeś jest bardzo interesujące. Proces artystyczny w The Voice, który polega na coachingu, to cała historia. To nie jest łatwe zadanie. Naprawdę. Kiedy siadasz w tym czerwonym fotelu, nie jest łatwo się wypowiadać, znajdywać wytłumaczenia, nie zmieniać się przed kamerą. I to wszystko dzieje się w kontekście bardzo komercyjnym. To jest TF1, w „prime time” (najlepsza pora ogladalności) i trzeba pozostać sobą.

Nelson Beer: Chciałbym wiedzieć na ile opieracie się na scenariuszu.

M: Nie ma scenariusza. Nigdy nie było. Tylko dla Nikosa. Ab-so-lut-nie nie mamy scenariusza. Oczywiście jest montaż. Inaczej odcinek trwałby trzy i pół godziny. W innych krajach wszystko jest przygotowane. Mają ipady i małe słuchawki w uchu, w których producenci podpowiadają, co trzeba powiedzieć. My nie mamy nic. Nic. Nic. I tak jest od początku. Producenci zrozumieli, że w ten sposób program jest bardziej wiarygodny.

D: Mika, jeśli chcesz zostać z nami, zapraszam. Jeśli musisz już iść, jesteś wolny. Czuj sie jak u siebie. W każdy razie album ukaże się we wrześniu?

M: Nie, w październiku. 4 października.

D: Ach, to trzeba jeszcze trochę poczekać.

M: Tak, trzeba jeszcze trochę poczekać, ale w międzyczasie pojawią się nowe rzeczy.

D: Jesteś szczęśliwy?

M: Bardzo. Rozumiem, że to co robię, to wielki przywilej. Pisanie piosenek to strefa, w której czuję się naprawdę szczęśliwy. I jeśli nawet jestem z natury trochę pesymistą, to kiedy przytrafia mi się coś pięknego, za każdym razem jestem zachwycony i zaskoczony. Będę się tego trzymał. Nie boję się patrzeć w przyszłość, bo widzę, że życie ofiaruje mi mnóstwo pięknych rzeczy.

https://www.franceinter.fr/emissions/foule-sentimentale/foule-sentimentale-14-juin-2019

………….

CANAL+ LA BOITE A QUESTIONS 10/06/2019

Czego powinniśmy się spodziewać po twoim najbliższym albumie „Nazywam się Michael Holbrook”?
Jest gorący, kolory są mocne, jest melodyjny, popowy. Teksty są bardzo intymne, a jednocześnie są tam melodie, które są najbardziej „chwytliwe” od czasu mojego pierwszego albumu.

A jaki jest twój ulubiony smak lodów?
Zapewniam was, że to nie jest wanilia. Cóż, jestem z Grekiem, a więc pistacjowe.

Bejrut, Paryż, Londyn, gdzie jest twój dom?
W tej chwili uwielbiam wracać do domu we Włoszech, ponieważ to taki powrót do natury. Życie tam jest to proste. I przycinam drzewa!
To moja nowa obsesja, mam kolekcję pił mechanicznych Mam ich sześć. Są bardzo różne.
Uwielbiam je! Powiesiłem je na ścianie w kuchni i sobie na nie patrzę.

Gdybyś mógłbyś spotkać siebie za 15 lat, co byś sobie powiedział?
Nie wstydź się za siebie. Zdarza się, że chcemy coś ukryć przed sobą, przed innymi. A potem uświadamiamy sobie, że później szukamy w sobie tych wszystkich cech, które staraliśmy się ukryć. A więc: podrywaj, kochaj się (Mika użył tu bardziej soczystego słowa), baw się, podejmuj ryzyko…

Podobno jesteś hipochondrykiem. Jak to się manifestuje?
Nieskończoną ilością faktur dla lekarzy na całym świecie… bardzo dużo wydaję na lekarzy. Tutaj (Francja) mam lekarza od głosu, od pleców, mam innego od układu nerwowego, od uszu, dwóch osteopatów, jednego urologa… w rzeczywistości większość moich przyjaciół to albo restauratorzy albo lekarze! Nie cierpię muzyków…

Jakiej rady udzieliłbyś młodej ofierze przemocy w szkole?
Można mu mówić: nie bój się! Jesteś wspaniały! Jesteś mądry! Ale to nie pomaga. Trzeba zrozumieć, jak działa nękanie w szkole.
Ci ludzie są jak piraci, którzy zakradają się do twojego wnętrza: swoimi komentarzami, działaniami. Ale najgorzej się dzieje, kiedy jesteś sam w swoim pokoju, kiedy patrzysz na siebie w lustrze. Nie wolno pozwolić im wejść do twojego wnętrza.

Na koniec maszyna prosi Mikę o zaśpiewanie fragmentu piosenki „Ice Cream”.

I całusek na koniec.

RADIO RMF 03/06/2019

Tłumaczenie wywiadu już niedługo

Radio LeDrive RTL2 31/05/2019

Tłumaczenie wywiadu już niedługo.

20/11/2018 Zapraszam Mikę do Polski

Ja: Mika, czy dostałeś moje zaproszenie do Polski?

Mika: Do Polski?

Ja: Tak, bo ja jestem z Polski i w imieniu wszystkich polskich fanów zapraszam cię do Polski. Nie wiem, czy w garderobie znalazłeś moje zaproszenie.

Fanka z Francji: Zostawiła je przy wejściu do studia. Musisz jechać do Krakowa. Wszyscy się tam wybieramy.

Ja: Ale nie do Warszawy tylko do Krakowa.

Mika: Do Krakowa?

Ja: Tak, mamy piękną arenę (Chodzi o Tauron Arena).

Mika: Nigdy nie byłem w Krakowie.

Ja: No to cię zapraszam.

Mika: Bardzo chciałbym pojechać do Polski. Śpiewałem tam, kiedy byłem bardzo młody. Miałem tam koncerty z muzyki klasycznej. W Warszawie (Mika wymawia to po polsku!)

Ja: W Warszawie! Tak, to nie jest Varsovie tylko Warszawa. I to jest Kraków a nie Cracovie.

Mika: Krakow, tak wiem…

Spotkanie z Miką po nagraniach The Voice France w Paryżu

…………………………………………………………………………………………………..

Wywiad 20/07/2012

Konferencja prasowa z 20 lipca 2012 w Le Havre w Normandii przed koncertem.

Rozmowa z redaktorem Radia Monte Carlo (RMC).

RMC:Jest piękna pogoda. Czy to jest ważne, kiedy się występuje?

Mika: Oczywiście. Jeśli jest piękna pogoda, tym lepiej dla fanów. Kiedy czekają na koncert, albo chcą potańczyć, albo pospacerować. I też widziałem ze sceny w czasie próby, że gdyby padało, zrobiłoby się błoto. Na razie jest dobrze. Pogoda pomaga wszystkim. Ekipie. Są bardziej mili, kiedy nie pada.

RMC:A co tu robisz? Jesteś przed premierą nowej płyty, która ma wyjść we wrześniu (2012). Ten występ będzie rodzajem próby? Chcesz sprawdzić jak zareaguje publiczność? Tak się robiło w latach 70-80.

Mika: Tak, dokładnie taka była koncepcja. Kiedy zaczynałem, nikt nie przypuszczał, że będę artystą, który będzie w stanie robić trasy koncertowe nawet pomiędzy albumami. Teraz możemy grać koncerty nawet w Stanach, czy w Azji. To nam bardzo pomaga. To bardzo pomaga mi, bo mogę zachować kondycję jako performer na scenie. Tak, to rodzaj przygotowań do tego, co będziemy robić. Zaczynamy dzisiaj, potem będzie trasa po Francji i jesienią po Europie. Potem Stany Zjednoczone, Azja. Potem znów Europa. Chcemy też skorzystać z tego, że jest lato, żeby grać w plenerze. Takie koncerty są bardzo różne od tych granych w teatrach czy arenach. Trzeba bardziej skupić się na muzyce niż na stronie teatralnej, wizualnej.

RMC: Słyszałem, że zaśpiewasz kilka piosenek po francusku. Między innymi „Lolę”.

Mika: „Lola” jest po angielsku. Ale tak, zaśpiewam „Lolę” i mam nadzieję, że się nie pomylę (śmiech). Wykonam ją po raz pierwszy. Zaśpiewam też piosenkę „Underwater” piękną balladę po angielsku. I oczywiście zaśpiewam tytułowy utwór „The Origin of Love”. I „Karen du 82” po francusku. Teraz mieszam różne rzeczy. To mi daje pewną swobodę. Mam więcej piosenek, mam w czym wybierać. Wcześniej miałem tylko jeden album. Proszono mnie był robił występy 75-90 minutowe i zastanawiałem się jak to zrobić mając tylko jedną płytę. Więc grałem covery. To było beznadziejne. Próbowałem różnych rzeczy. Więcej mówiłem między utworami. Teraz mam dwie wydane płyty, trzecia wyjdzie niedługo. To dopiero jest luksus, kiedy możesz wybrać z tego 11-12 piosenek.

RMC: Czy to nie jest zarozumialstwo nazwać płytę „The Origin of Love”?

Mika: Nie, absolutnie nie. Wręcz przeciwnie. O to mi chodziło, żeby ludzie zastanawiali się: co to ma znaczyć? Czy to on? I potem odkrywają, że to wcale nie tak. To jest list miłosny. Mówię w nim, że niszczę (odrzucam) historię, niszczę (odrzucam) religię, biblię, bo w końcu zdałem sobie sprawę, że źródłem miłości jesteś ty. I zapominam o wszystkim, co mnie otacza, bo ty jesteś źródłem miłości. To wcale nie jest zarozumialstwo, to odrzucenie wszystkiego wokół.

RMC: Powiedz jak pracujesz nad muzyką. Słyszałem, że to praca w grupie. Jest grupa, jest rodzina.

Mika: To praca zbiorowa. To pewne. A ja jestem łącznikiem wszystkich tych ludzi, którzy mnie otaczają. Ten łącznik pomiędzy piosenkami, koncertami, szatą graficzną, to jestem ja. To jest praca zbiorowa. Zawsze tak robiłem i zamierzam tak kontynuować.

Czasami izoluję się od innych i to jest zły znak. Coś jest nie tak, jeśli szukam samotności. To znaczy, że jestem sfrustrowany albo, że się ukrywam. Moja rodzina wie, że jeśli szukam samotności, to znaczy, że coś nie gra. Natomiast kiedy jestem wśród ludzi, czerpię od nich inspirację, czerpię z ich energii. Wtedy czuję się najlepiej.

To znaczy, z jednej strony potrzebuję ludzi wokół siebie… Nie wiem… może dlatego, że jestem samodzielnym artystą. W zespole ma się ludzi tuż obok. Kiedy jesteś sam musisz poszukać sobie współpracowników. W moim przypadku tak to działa. To nie tak, że tracę swoją tożsamość wchodząc do studia nagraniowego i producent chce kupić taką a taką piosenkę. Często tak się dzieje. Kupuje się pewien rodzaj brzmienia. Ja tak nie pracuję.

Mogę zacząć coś z kimś robić, potem to niszczę, buduję od nowa, dorzucam coś nowego. Buduję takie klocki, trochę jak Lego. Z tego robię rodzaj kolażu. I na koniec pojawia się moja twarz. Tak na przykład robię moje ilustracje. Tak robię ze wszystkim.

RMC: Tak właśnie pracujesz z Doriandem? (francuski wykonawca i twórca piosenek – długoletni przyjaciel Miki)

Mika: Tak, tak pracuję z Doriandem. Siadamy razem w pokoju. On czerpie inspirację ode mnie, ja od niego. Pewne rzeczy piszemy wspólnie, inne oddzielnie. A na etapie produkcji, obróbki… na przykład jest taki młody Szwed, który mówi trochę po angielsku, ale nic po francusku. I on słyszy piosenkę i mówi: o, to jest fajne. Ale dla niego ta piosenka jest kompletnie czymś innym. On ją interpretuje po swojemu. Nie zrozumiał ani słowa z tekstu. Pudełko z nagranym singlem on opisał: ELL MU DET . To był dla niego tytuł piosenki. I tak się to dzieje. Potem on i Gregoire dorzucają coś od siebie, dźwięk trochę bardziej organiczny. Bo ten Szwed jest bardziej „elektroniczny”. I potem ja w trakcie miksowania dodaję coś jeszcze i mamy produkt finalny.

Myślę, że taki rodzaj współpracy działa dobrze tylko wtedy, kiedy ustalimy, że to muzyka jest najważniejsza. Tu nie chodzi o hierarchię, kto jest ważniejszy. Wszyscy są sobie równi. Nie ma za dużo egoizmu. Dla mnie, jeśli ktoś mi mówi, że to co zrobiłem jest beznadziejne, odpowiadam: OK, jeśli możesz to zrobić lepiej, to proszę bardzo.

Myślę, że to jest powód, że jeśli z kimś współpracuję, to często później ten ktoś zostaje ze mną. Przy tym nowym albumie pracowałem z Gregiem Wellsem i wśród wielu innych, pisałem piosenki z kobietą, która się nazywa Jodi Marr. W pewnym sensie ona mnie odkryła przy mojej pierwszej płycie. To ona wpadła na mnie w pewnym biurze w Nowym Yorku, kiedy siedziałem w poczekalni i miałem ochotę się rozpłakać, ponieważ po raz 720 zostałem odrzucony. A ona mi mówi: piszę piosenki dla artystów latynoskich. Ja jej powiedziałem; oh, to super. Ona na to: wiesz mam sporo przebojów, ale wszystkie piosenki stają się przebojami w Meksyku (a ona jest Amerykanką, nie Meksykanką). Oni nigdy mi nie płacą i fajnie byłoby napisać coś po angielsku. Ja na to: ok, mogę ci pokazać moje demo. Popatrzyła na mnie i powiedziała: chodź ze mną. Znam ludzi, którzy mogą ci pomóc. Z czystego serca. Im się spodoba to co robisz, bo w Miami nie znajdą czegoś podobnego. Jest urban music i muzyka latynoska. Chodź, wszyscy ci pomogą, bo to co robisz jest inne. I pojechałem. Nie wiedziałem, że ona nie miała pieniędzy. Ja całe moje stypendium zamiast na naukę wydałem na nowy album, na demo. I ona wiedziała, że nie miałem kasy. W tajemnicy przede mną wzięła pożyczkę pod zastaw swojego domu, żebym mógł przygotować demo. I nad tym nowym albumem też dużo pracowaliśmy razem. Tak więc, pozostaję w kontakcie z ludźmi. I oni zostają ze mną. Znajdujemy kolejnych. Ale prawdą jest, że ludzie rzadko mówią o tego rodzaju współpracy. Dla mnie jasne jest, że w taki właśnie sposób pracuję przy tworzeniu muzyki, występów.

RMC: „Elle Me Dit” to piosenka, która stała się przebojem. Jest po francusku i to było zaskoczeniem dla wszystkich. Fanny Ardan w teledysku – to naprawdę było wielkie zaskoczenie.

Mika: Tak. Mówi się, że to naprawdę wszystkich zaskoczyło. I naprawdę tak było. Kiedy rozmawiałem z prasą o tej piosence, reakcje na początku były bardzo negatywne. Co? Ty chcesz śpiewać po francusku? Tego typu rzeczy. Zacząłem się zastanawiać: o co chodzi? Od kiedy są jakieś zasady? To jest muzyka. Tu nie ma reguł. Czy oni pogłupieli? Przecież po to jesteśmy muzykami. Żeby łamać reguły. I zajęło to trochę czasu. I to teledysk i ludzie, którym się podobało zadecydowali, że wszystko tak się potoczyło. To było super.

Ja już od dawna chciałem śpiewać po francusku. Ale nie spotkałem nikogo, z kim mógłbym pracować w taki sam sposób, w jakim pracuję przy piosenkach angielskich. I kiedy spotkałem Dorianda, pomyślałem, ok, on jest fajny. Możemy spróbować.

A Fanny Ardan spotkałem na kolacji. Siedziałem naprzeciwko niej i bardzo się denerwowałem. Ona mnie nie znała, nie wiedziała co robię. Rozmawialiśmy. Ona ma taki sposób bycia, taki autorytet wobec wszystkich przy stole. Pod koniec kolacji ona zaczęła opowiadać o swoich córkach (ma chyba dwie), które są mniej więcej w moim wieku. I pomyślałem sobie: ciekawe, ona taka diva, taka silna i taka łagodna jednocześnie. Ciekawe jak to jest być jej córką. Albo synem. I kiedy myślałem o teledysku, pomyślałem, że ona byłaby idealna. Kobieta silna, niezależna, która kocha swojego syna, ale która nie boi się mu powiedzieć „spieprzaj”, bo ona ma swoje własne życie. Jest między nimi to napięcie. Ona byłaby idealna, żeby to zilustrować.

Więc zadzwoniłem do niej. Bardzo oficjalnie. Dzień dobry, chciałbym pani coś zaproponować i tak dalej. Ostatecznie udało się ją przekonać. Ale nie było to łatwe. Ona to zrobiła całkowicie za darmo.

Zrobiła to tylko dlatego, że podobał się jej pomysł.

RMC: Piosenka znajdzie się na nowej płycie?

Mika: Tak, piosenka będzie na nowej płycie razem z „Karen”, „L’Amour Dans le Mauvais Temps” i „Un Soleil Mal Lune” też po francusku.

RMC: Obecnie w radiu słyszymy „Celebrate” z Farrellem Williamsem. W jaki sposób spotkaliście się? I jak powstał ten kawałek?

Mika: Znalazłem studio nagraniowe w Miami, które akurat było nie zajęte i dali mi dobre warunki wynajmu. I pomyślałem, że jest świetnie. Bo to naprawdę luksus mieć dostęp do takiego świetnego studia za dobrą cenę. Bo latem w Miami jest bardzo gorąco i wszyscy uciekają z miasta. I on tam mieszka. Słyszał o tym dziwnym artyście, którego Amerykanie nie do końca rozumieją, który pracuje z ludźmi w studio, albo w hotelu. I on tak naprawdę wiedział, co ja robię. Zadzwonił i powiedział, że chciałby ze mną pracować i żebym mu powiedział, kiedy może przyjść do studia. Zaczęliśmy pracę i był tam jeszcze jeden artysta, kompletnie nie znany, którego poznałem przez internet. Miał 22 lata. I zaproponowałem, żebyśmy coś razem zrobili. Farrell Williams, wielka gwiazda, z wielkim diamentem na palcu. Przypominam sobie moment, kiedy Farrell wyprosił ze studia wszystkich asystentów. A było ich sporo na początku. Zostałem tylko ja, on, inżynier dźwięku i ten młody artysta, Ben. I wtedy on zdjął swój pierścień z diamentem, schował go do torby i zaczęliśmy pracować. Wtedy sobie powiedziałem: ok, teraz facet złapał fazę. Teraz już wie, po co tu jest. To była piękna chwila.

I tak to było. Napisaliśmy jeszcze jedną piosenkę pod tytułem „Tah Dah”. Nie wiem jeszcze, czy ona znajdzie się na płycie, czy to będzie jako bonus.

Mieliśmy trasę koncertową „Imaginarium”. Rozpoczęliśmy w 2010 roku i trwała aż do…. końca 2011. Skończyliśmy w Brazylii. Nie wiedziałem czego się mogę spodziewać w Brazylii. To było tourne bez końca! Oczywiście to było fajne, ale w pewnym momencie można się zagubić.

Teraz występ jest kompletnie inny. Mam nowych członków zespołu. Muzycznie występ jest bardziej kolorowy. Nowi muzycy mają duże wyczucie. Dla mnie zawsze było ważne, żeby uczestniczyć w festiwalach i porównując się do zespołów występujących przed nami i po nas, móc powiedzieć, że ja i mój zespół, muzycznie spokojnie możemy z nimi konkurować. Chciałem muzyków, którzy byliby w stanie przenieść mnie na inny poziom.

RMC: I czujesz tremę, wchodząc na scenę? Na przykład dzisiaj.

Mika: Oczywiście. Jeśli nie czujesz tremy, to już po tobie.

RMC: Mówisz, że Francja i Anglia, to są kraje, w których odczuwasz największą tremę.

Mika: Bo to są kraje mojego dzieciństwa. To kraje w których mieszkam. Nie mieszkam już we Francji, ale kiedyś mieszkałem w Paryżu. I to się liczy. Anglia i Francja. Wiem, że to trochę niesprawiedliwe wobec innych krajów. Ale od pierwszego albumu mam takie odczucia. Zależy mi bardzo, żeby wypaść jak najlepiej.

RMC: Jest trójka artystów francuskich, których bardzo cenisz. Trzy kobiety: Jane Birkin, Emily Simon i …. trzecia to France Gall. Z którą z nich chciałbyś zaśpiewać w duecie? Zwłaszcza, że ona (France Gall) właśnie przygotowuje nową płytę, nowy spektakl. Chciałbyś do niej zadzwonić i zaproponować współpracę?

Mika: To dziwne pytanie… Kiedy ma się idoli… Ja raczej nie mam idoli. Bo to nie chodzi o marketing, o twarz France Gall, jej wygląd. Tu nie chodzi o prasę. Chodzi wyłącznie o muzykę. Kiedy ma się takie ikony w głowie, nie wolno ich spotykać… Na przykład jestem wielkim fanem Biork. I nie mam ochoty się z nią spotkać, być z nią w studio, nawet nie chcę przebywać z nią w jednym pomieszczeniu. Bo nie chcę zniszczyć jej obrazu w mojej głowie. Może ona jest świetna, ale nie wiem. I dlatego z kimś takim jak France Gall, byłoby podobnie. Francoise Hadry – tak samo. Barbara – gdyby żyła, nie wszedłbym nawet do tego samego budynku, w którym ona by przebywała. Ja tak mam.

Z Emily Simon jest inaczej. Poznaliśmy się od strony muzycznej. Znaliśmy się od początku. Można powiedzieć, że jesteśmy kolegami. To co innego.

A więc odpowiadając na pytanie: raczej nie. Chociaż jestem wielkim fanem.

RMC: Co będziesz robić 18 sierpnia 2013 roku?

Mika: Oh, ale jesteś … Wiem, dlaczego o to pytasz. Będę obchodził 30 urodziny. Nie wiem. Prawdopodobnie będę pracować, prawdopodobnie będę grać koncert. Bo czemu nie? Prawda?

To śmieszne. Ja zawsze mówię: nie mam kompleksów z powodu 30tych urodzin. Nie miałem kompleksów w wieku 25 lat, 20 lat. Dla mnie to nic nie znaczyło. Byłem w Nowym Jorku, nagrywałem teledysk i mój kuzyn mi mówi, w swój bardzo bezpośredni sposób: „jak na kogoś, kto nie przejmuje się tym, że będzie miał 30 lat, za dużo o tym mówisz”. No nie wiem… Zazwyczaj w wieku 30 lat przechodzi się kryzys. Widziałem to u moich przyjaciół, czy u moich sióstr. Ja przechodzę taki kryzys co dwa lata. Naprawdę. Przechodzę kryzys co dwa lata. Miałem kryzys, kiedy straciłem głos (Mika ma na myśli mutację głosu). Normalnie nie przechodzisz kryzysu, kiedy masz 15 lat. Ja mając 15 lat straciłem głos i straciłem karierę. Wszystko się skończyło. Nie mogłem dalej śpiewać. Nie mogłem zarabiać pieniędzy. Jednego dnia śpiewałem muzykę klasyczną w Warszawie, robiłem rzeczy super interesujące i piękne. A trzy miesiące później pracowałem jako kelner podający szampana, żeby zarobić trochę pieniędzy. Udawałem, że mam 18 lat. A miałem 16. Chciałem zarabiać pieniądze, ale nie mogłem już śpiewać. To był taki niezbyt duży kryzys. Za każdym razem, kiedy przygotowuję płytę mam taki kryzys. Może to zastępuje mi mój kryzys 30-latka. To prawda, że on istnieje.

RMC: Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie: co będziesz robił tego dnia.

Mika: Prawdopodobnie zagram koncert. Nie wiem. Nigdy nie miałem przyjęcia urodzinowego.

RMC: Czy to cię stresuje?

Mika: Nie, wcale nie. Właściwie nie lubię obchodzić swoich urodzin. Wolę Boże Narodzenie. Wolę iść do pubu w piątek wieczorem albo w poniedziałek. Wolę wyjścia, kiedy nie ma okazji do świętowania. Nie wiem. Urodziny… prawie za każdym razem w moje urodziny gram koncert… tak jest chyba od sześciu lat… to dobrze.

RMC: Masz swoją postać w Muzeum Grevin (muzeum figur woskowych). To nobilitacja?

Mika: Nie, bo to wosk i wosk się łatwo topi. To trochę absurdalne. W pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie myślę o tym za bardzo. Ale kiedy zobaczyłem postać wybuchnąłem śmiechem. Owszem, jest podobieństwo, ale zrobili mi taką minę…. jakby mnie bolał brzuch. Albo jakbym mówił coś głupiego. Kiedy robili mi zdjęcie, być może chciałem coś powiedzieć.

RMC: Ostatnie pytanie. Będzie trasa koncertowa, która zacznie się jesienią. Jest już kilka dat, Wśród nich jest Casino de Paris. Czy to coś dla ciebie zmienia?

Mika: Tak, to coś innego. Podobnie, kiedy występowałem w Cirque d’Hiver, to było coś innego. To całkiem nowy spektakl. Bardzo mi się tam podobało. Dawno nie dałem koncertu, który by mi się tak bardzo podobał. Ale nie chcę tego powtarzać. Zrobię coś nowego i uważam, że Casino de Paris to miejsce idealne.

Zobaczymy. Lubię pokazywać w trasie ten sam spektakl, ale zobaczymy. Ta trasa będzie w pięknych miejscach, w pięknych salach. W salach, w których ludzie mogą siedzieć. To duża różnica, jeśli ludzie mogą siedzieć wygodnie i słuchać. Będą wersje akustyczne, będą wersje taneczne. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale kiedy ludzie mogą siedzieć, możemy przygotować większy… wachlarz emocji, szybkości… można naprawdę bardzo zwolnić. A potem, bum! Wybuchnąć czymś bardziej skocznym.

RMC: Dziękuję i życzę ci pięknego koncertu dziś wieczorem. Witamy w Normandii.

Wywiad po francusku można obejrzeć poniżej.

…………………………………………………………………………………………………..

Wywiad 24/04/2015

Wywiad przeprowadzony przez Sophie Coste dla radia RMF France

Sophie: To naprawdę przyjemność móc dziś z tobą rozmawiać. Oczywiście będziemy rozmawiać o The Voice (rok 2015), ponieważ jutro jest finał, i przede wszystkim przyszedłeś żeby nam opowiedzieć o twoim nowym albumie „No Place in Heaven”, który ukaże się 14 czerwca.

Mika: I który już słyszałaś!

S: I który naprawdę uwielbiam. Przede wszystkim chcę ci coś powiedzieć, Mika. Ty zawsze dotrzymujesz słowa. Nie wiem, czy sobie przypominasz, kiedy byłeś w naszym studio, żeby nam zaprezentować singiel „Boum Boum Boum”, powiedziałeś, że kiedy ukaże się album, to przyjdziesz. I dziś tu jesteś. Czy w ogóle, kiedy coś mówisz, to dotrzymujesz słowa?

M: Staram się…

S: Ale tak ogólnie? Taką masz zasadę?

M: No tak, uważam, że tak trzeba, bo słowo, to wszystko, co mamy.

S: Przed chwilą słuchaliśmy piosenki „Talk About You”. I na pewno słuchaczom nie umknęło to.. (słyszymy fragment piosenki „Sara perche ti amo”).

M: Tak.

S: Jest jednak jakieś podobieństwo.

M: To nie tylko podobieństwo. Oczywiście. Napisałem piosenkę „Talk About You” i pomyślałem, że to bardzo przypomina… to. Powiedziałem sobie: ok, jeśli ta piosenka ma się znaleźć na albumie,

wyślę ją do tamtego autora. Znajdę go i zapytam go o zgodę. Piosenka została. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że to będzie też singiel. Doszliśmy do porozumienia jeszcze zanim album się ukazał.

Podejrzewałem, że mogą pojawić się pytania. Mogłem zmienić piosenkę, żeby ukryć podobieństwo, ale nie chciałem tego robić. Można ją było usłyszeć w radiu jakieś 30-35 lat temu…

S: Tak, Ricchi e Poveri.

M: Wiele osób nie znało tej historii: że zapytałem o zgodę i tak dalej. Napisano nawet artykuł we Włoszech i tekst był naprawdę entuzjastyczny. Uznali to za hołd tamtemu wykonaniu.

S: „No Place in Heaven” to 14 utworów. Z czego 4 po francusku. Jak wybierasz to, co będziesz śpiewał po angielsku czy francusku? Czy to zależy od treści, którą chcesz przekazać?

M: Kiedy piszę po francusku, pracuję z moim współpracownikiem.

S: To Greg?

M: Nie, to Doriand.

S: A tak, mówiłeś mi. Z nim napisałeś „Boum Boum Boum”.

M: Tak. „Boum Boum Boum”, „Elle me dit”… „Karen”. Sporo razem napisaliśmy. I te piosenki znajdą się na albumie. Jeśli przyjrzycie się albumowi, zauważycie, że wszystko jest wymieszane. Są dwa tytuły po angielsku, piosenka francuska, potem znów po angielsku. Chciałem stworzyć rodzaj playlisty, która by mnie reprezentowała. Poproszono mnie, żeby dodać 4 piosenki francuskie jako bonus. Ale pomyślałem, że to by było niesprawiedliwe. Te piosenki są bardzo ważne, to część mojej historii. Powinny być wymieszane. Jestem chyba jedynym artystą, który pracuje w języku angielskim i miesza piosenki w różnych językach.

S: A śnisz po francusku czy po angielsku?

M: Po angielsku.

S: Miałam szczęście wysłuchać wszystkich 14 piosenek, odbyć tę podróż, którą się odbywa słuchając tego albumu. Jest bardzo pop, disco. Na przykład jest taka piosenka, którą bardzo lubię „All She Wants”. To trochę jakby George Michael z okresu Wham spotkał się z Bee Gees i trochę z „Close to Me” The Cure.

M: O tak! To dokładnie wszystko, co lubię!

S: Ja słyszę tam całą masę innych wpływów.

M: I to właściwie jest playlista Davida (uczestnika The Voice). Dałem mu wszystkie utwory, które uwielbiam.

S: Chciałeś zrobić przyjemność swoim fanom wypuszczając piosenkę „Last Party”?

M: Tak i jeszcze można zamówić równolegle inną piosenkę pod tytułem „Good Guys”.

S: „Good Guys”. Tę piosenkę też bardzo lubię. W piosence „Last Party” jest takie zdanie: „If it’s the end of the world let’s party” (jeśli to jest koniec świata, to bawmy się). Czy ty uważasz siebie za takiego „party guy”?

M: Nie, nie do końca. Ale kiedy idę na imprezę, zakładam adidasy, t-shirt i tańczę godzinami.

S: Czy zdarza ci się powiedzieć: „co mi tam, raz się żyje, zaszalejmy i jutro będziemy się martwić”?

M: Hmmmm…. to trochę przypomina to, co robię na scenie (śmiech). Mam ten przywilej, że mogę dokonać tego rodzaju egzorcyzmu, tego oczyszczenia… kiedy jestem na scenie, mogę zaszaleć. Puszczam kontrolę. I to jest bardzo ważne.

S: „Last Party” to oda do Freddiego Mercury. Pomyślałam, że sprawi ci przyjemność posłuchanie „Bohemian Rhapsody”.

M: O tak. Co ciekawe, napisałem tę piosenkę i uznałem, że to bardzo ważne dla mnie, żeby ją wysłać do Briana i Rogera – członków zespołu Queen. Bardzo im się podobała. Dla mnie to duży komplement. Bo gdyby im się nie podobała… W końcu mówi o sprawach bardzo intymnych Freddiego i całego zespołu … to byłaby katastrofa. Ale nie.

S: I miałeś sesję zdjęciową?

M: Tak. Na Basenie „Molitor”

S: Basen „Molitor” to piękne miejsce! I do tej piosenki „Last Party” nakręciłeś teledysk pod okiem Petera Lindberga. Dla tych, którzy nie wiedzą, to największy fotograf mody naszej epoki. Mógłbyś nam coś opowiedzieć o tym teledysku?

M: Tak, Peter to wielki fotograf mody. I kiedy mówi się o fotografii modowej, myśli się zdjęciach bardzo wyretuszowanych, trochę nieprawdziwych. Peter to całkowite tego przeciwieństwo. Jest znany z tego, że jest w stanie uchwycić duszę swojego modela. On fotografuje dzieci, zwierzęta, supermodelki. Zawsze pokazuje coś żywego. Dla mnie to taki Hemingway fotografii. On ma ten rodzaj prostoty i jest bardzo bezpośredni. Potrafi przekazywać emocje. Zaprzyjaźniliśmy się, kiedy robiliśmy sesję zdjęciową dla Asocjacji „Enfants sans cancer – Imagine for Margo” (zajrzyj do zakładki „Działalność społeczna”, żeby dowiedzieć się więcej o tej organizacji). I tak staliśmy się przyjaciółmi – kompletnie poza kontekstem mody, muzyki. Rozmawialiśmy, żartowaliśmy, spędziliśmy razem weekend w Arles i w końcu powiedziałem mu, że chciałbym żeby mnie sfotografował dla mojej muzyki. Zwykle, kiedy robię zdjęcia do moich płyt bardzo się stresuję. Nie lubię tego. Zawsze mam wrażenie, że ktoś przychodzi, żeby „wykonać swoją robotę”. I nie robi tego z miłością. A Peter zrobił to tylko po to, żeby się dobrze bawić. Zrobił zdjęcia do albumu, ale także zrobiło ten teledysk. Pomysł polegał na zrobieniu jednego ujęcia – zrobiliśmy ich prawie trzydzieści – Peter mnie kierował w sposób bardzo dyskretny ale i precyzyjny. I to jest zdjęcie, które mówi.

S: Ach, to jest super. Widziałam fragment teledysku i muszę ci powiedzieć, że wyglądasz w nim zabójczo! Jak odnosisz się do swojego wyglądu? Czy uważasz, że jesteś piękny?

M: Nie. Nie.

S: Naprawdę? Masz kompleksy?

M: To zależy. Mam trochę kompleksów. Jestem…No… Myślę, że mam jak większość facetów.

S: Wytłumacz to, bo ja nie rozumiem.

M: Kiedy biorę prysznic i przeglądam się w lustrze, mówię sobie: Ok. Może być. Ale kiedy widzę się na zdjęciu zrobionym przez kogoś, na przykład telefonem, nie podoba mi się to, co widzę. I w większości przypadków, kiedy mam sesje zdjęciowe, nie podoba mi się efekt końcowy. To znaczy podoba mi się zdjęcie, ale nie podoba mi się osoba na zdjęciu.

S: Usiądź wygodnie, Mika. Bo musimy o tym porozmawiać dłużej.

M: To jakby ktoś cię sfotografował i byś powiedziała, że to ta sama osoba, którą widzisz w lustrze. Tu wcale nie chodzi o egocentryzm – po prostu to zdjęcie jest bardziej uczciwe, szczere. I można się sobie trochę bardziej podobać.

S: Masz jednak świadomość tego, jak działasz na ludzi? Ludzie uważają, że jesteś przystojny. Masz świadomość przekazu, jaki wysyłasz?

M: To nie prawda. Są ludzie, którzy są dużo bardziej przystojni ode mnie. I o tym jestem przekonany!

S: Miałeś w życiu okres, kiedy uważałeś się za brzydala?

M: Może nie aż tak. Miałem trądzik, jak wszyscy. Ale to nie był mój największy problem. Ja raczej bym powiedział, że miałem okres, kiedy byłem okrągły. Byłem dosyć gruby.

S: Tak?

M: Tak, byłem gruby.

S: I wtedy podobałeś się sobie?

M: (ze śmiechem) Czy podobałem się sobie?

S: Czy dobrze się z tym czułeś?

M: Tak, dobrze się z tym czułem. Wiesz, ja jem bardzo dużo. Zanim dorosłem rosłem w innym kierunku. Na szerokość. I naprawdę byłem najgrubszy z całego mojego rodzeństwa. Teraz trudno to sobie wyobrazić, ale tak było.

S: To prawda. Nie wiedzieliśmy tego o tobie. Obecnie patrząc na ciebie widać, że lubisz ładne rzeczy… Trzeba powiedzieć, że jesteś estetą. Lubisz ładne ubrania, piękne buty. Skąd się to wzięło? Ta miłość do pięknych rzeczy?

M: Mieszkaliśmy w Paryżu. Byłem wtedy mały, a moja mama była krawcową. Miała swoją markę ubrań dla dzieci. Szyła dla Galerie Lafayette, dla firmy w Nowym Yorku… Ale szwalnia była u nas w mieszkaniu. Ona i jej koleżanka potrafiły pracować nawet nocami, jeśli miały termin. Dosłownie rośliśmy z kawałkami materiałów w miskach z zupą. Rano jedliśmy śniadanie przed pójściem do szkoły, a ktoś w tym samym czasie, przy tym samym stole szył na maszynie. Więc dla mnie moda, ubrania, to były po prostu kawałki materiałów w różnych interpretacjach. W ten sposób patrzymy na ciuchy. To nie jest po prostu nowa torebka, czy nowa para butów…

S: Tak, za tym kryje się historia. I jest nowa historia z Maison Valentino. To bardzo znana marka włoska.

M: Tak. I bardzo dobrze się przy mnie bawią (śmiech).

S: No to opowiedz nam o tym. Stałeś się ich twarzą.

M: Teraz noszę tylko Valentino.

S: Na przykład tak byłeś ubrany w zeszłym tygodniu w The Voice? Garnitur z napisem „amore”?

M: Dokładnie. Wszystkie garnitury w The Voice to Valentino. Pomysł jest taki: mam teraz 31 lat. Jeśli miałbym zdecydować, jak się ubierać i pozostać wierny mojej osobowości, to byłby to styl „dandy”.

S: Dokładnie. To jest twój styl.

M: Forma garnituru jest bardzo klasyczna. Ale to co jest na nim jest trochę zwariowane.

S: Tak jak ty. Taka mieszanka wybuchowa. I to jest bardzo fajne. Współpracujesz też z marką Swatch?

M: Tak.

S: I na czym to polega?

M: Projektuję dla nich.

S: Ach, wymyślasz projekty?

M: Tak. Zrobiliśmy już jedną kolekcję. Teraz robimy kolejną (patrz zakładka „Peugeuot Pilot Swatch”). To szalony pomysł. Stworzyliśmy film rysunkowy, jest zegarek z historią, są rysunki. Dla mnie to świetna zabawa. A oni są bardzo kreatywni i na przykład pomagają mi przy nowym teledysku do piosenki „Talk About You”. Pomogli mi go sfinansować. Teraz nie możemy poprosić o pomoc naszej wytwórni płytowej. To już tak nie funkcjonuje.

S: To taki rodzaj współpracy. Finał The Voice już jutro. Porozmawiajmy o tym. Byłeś bardzo dobry w pierwszym sezonie. Dwa odkrycia muzyczne dzięki tobie: Frero Delavega i Kendji, który wygrał.

M: Bardzo go lubię. On ma ten swój urok. Nikt inny nie może zaśpiewać tak jak on. To w momencie, kiedy usłyszałem, jak śpiewał „Bella”, powiedziałem sobie: osoba, która to śpiewa ma w nosie, co sądzą o niej inni. Ona śpiewa, bo taką czuje potrzebę. Jurorzy zastanawiają się czego szukamy. I chodzi właśnie o te potrzebę śpiewania. Jeśli nie możesz śpiewać, to umrzesz.

S: Wysłuchaliśmy tej piosenki Vianney „Pas La”. Hiba zaśpiewała ją w półfinale. Niestety odpadła. W jaki sposób dobierasz piosenki dla swoich talentów? Oni wybierają czy ty im narzucasz?

M: Muszę być szczery w tym przypadku. Miałem wywiad w Londynie dla francuskiego magazynu. I ten dziennikarz powiedział mi o tej piosence Vianney. Ja na to: co to? Kto to? A on na to: posłuchaj, na pewno ci się spodoba. Natychmiast posłuchałem jej na Spotify i od razu pomyślałem: Hiba! Zastanawiałem się jak to się stało, że nie znałem tej piosenki. Często była puszczana w radiu, ale nie miała zbytniego powodzenia.

S: I teraz od tygodnia stała się hitem.

M: Tak, weszła do TOP10.

S: Dzięki tobie. Vianney może ci podziękować. Twój finalista, David… jak myślisz, dlaczego powinien wygrać? Jutro finał. Co powinien pokazać, żeby wygrać?

M: Czułość. On jest typem showmana. Ma głos. Jest młody.

S: Świetnie wygląda.

M: Tak, świetnie wygląda. I ma jeszcze to, co jest bardzo ważne… to prawda, że on dużo czerpie z lat pięćdziesiątych, z Elvisa. Ale to nie jest kopiowanie Elvisa. Specjalnie wrzuciłem go do innego repertuaru i mogliśmy zobaczyć inne jego odsłony. Ale to, co powinien dorzucić, a co inni mają w nadmiarze, to czułość.

S: Czyli mówisz, że Davidowi brakuje czułości?

M: On ją ma. Kiedy śpiewał z Hiba było ją słychać. W mojej drużynie w półfinale ilość otrzymanych głosów była bardzo zbliżona. 55 i 44, jeśli dobrze pamiętam. W duecie David się otworzył, pokazał tę czułą stronę przy Hibie. I myślę, że publiczność to dostrzegła i to dało mu przewagę w półfinale.

S: Kogo z konkurencji najbardziej się obawiasz? Szczerze.

M: W tym roku, szczerze, nie wiem. Poziom jest tak wyrównany, że jedna chwila może zadecydować o wyniku. Mogę tylko powiedzieć, że szykuje się niespodzianka. David zaśpiewa z kimś jeszcze. To znaczy będzie śpiewać sam, w duecie ze mną i jeszcze z jedną osobą…

S: W mediach społecznościowych wielokrotnie oskarżano Jenifer o faworyzowanie Batisty .

M: Możnaby powiedzieć to samo jeśli chodzi o Hibę, ale to publiczność….

S: A ty masz w sobie ten patriotyzm lokalny?

M: Ale to publiczność co tydzień wybierała Hibę. Czy mam w sobie patriotyzm lokalny?

S: Tak, jeśli chodzi o twój kraj pochodzenia: Liban.

M: Trochę. Ale kiedy widzę kogoś, kto ma 26 lat, jest Libańczykiem i stara się zrobić karierę, rozumiem wyzwanie, przed którym staje. Wiem, że to trudne. Wiem, że jest poprzednia generacja, która straciła swoją szansę w czasie wojny… po 25 latach wojny domowej. To zostawia głęboki ślad. I to sprawia, że jestem dla nich łagodniejszy.

S: Ich historia jest ci bliska.

M: Tak. Jeśli młody Syryjczyk przychodzi i mówi, że chciałby to robić, to otwierasz ramiona trochę szerzej. Bo wiesz, że w takiej sytuacji, jeśli nie otworzymy szerzej ramion będzie ciężko. Oczywiście teraz w Libanie jest o wiele lepiej niż kiedyś. Ale myślę, że są kraje w których trudno jest robić karierę. Zostawić wszystko, co Hiba robiła w Libanie…

S: Ona już była znana w Libanie? Ty ją znałeś? Słyszałeś o niej?

M: Tak, słyszałem o niej. Nawet widziałem ją na scenie.

S: I rozpoznałeś ją? (w czasie przesłuchań w ciemno)

M: Tak, rozpoznałem ją. Ale nie wiedziałem, czy ona będzie potrafiła przystosować się do mojego stylu pracy.

S: A jaki jest ten twój styl pracy?

M: Ja wszystko rozwalam.

S: To znaczy?

M: Wszytko rozwalam i buduję od początku. To jest trudne.

S: Na pewno. To musi być trudne. Na przykład jeśli ktoś do ciebie przychodzi i uważasz, że nie ma co z nim pracować. Czy od raz wprost mu to powiesz?

M: Tak.

S: Dobrze. To odwróć się teraz. Zrobimy sobie małe przesłuchanie w ciemno. Bo wiesz, ja bardzo lubię śpiewać. Powiesz mi, czy w ogóle warto kontynuować.

M: Ale ty musisz dobrze śpiewać. Nie tylko poprawnie.

S: Nie, ja naprawdę zaśpiewam. Zaśpiewam tak, jak to robię w domu. (Sophie zaczyna śpiewać a capella piosenkę „Sara, perche ti amo”).

M: Nie wiem, czy mnie opieprzasz, czy śpiewasz piosenkę o miłości? To trochę jak Meryl Streep w „Mamma Mia”. Dorzuć trochę efektów auto-tune i za jakieś 20 lat będzie dobrze.

S: Acha.

M: Problem w tym, że najpierw musisz zostać gwiazdą i potem będziesz mogła śpiewać, a wtedy publiczność ci wybaczy.

S: Dobrze. Teraz, żeby zapomnieć o tym beznadziejnym występie, w czasie którego jakieś 10 tysięcy radiosłuchaczy nas opuściło…

M: 10 tysięcy? Możesz dorzucić jeszcze jedno zero! Wracajcie!!!!

S: Nadal jest z nami Mika z okazji wydania nowej płyty „No Place in Heaven”. Mika, myślisz, że nie ma dla ciebie miejsca w niebie?

M: (śmiech) Nie wiem. Myślę, że to jest jakaś obsesja, nawet dla ludzi, którzy nie są zbyt religijni.

S: Jesteś wierzący?

M: Wyrosłem w rodzinie rzymsko-katolickiej. Jestem … jak to się mówi? To jest wersja libańska.

S: Wersja libańska? Protestant?

M: Melchita.

S: OK. To religia chrześcijańska?

M: Tak.

S: Ale wierzysz w Boga?

M: Tak.

S: Dobrze. Czyli pójdziesz do nieba? Nie ma powodu, żebyś….

M: Ale nie wiemy, czy niebo istnieje. Jestem osobą, która wierzy w Boga. Uważam, że ta koncepcja jest dosyć ważna. Ale kiedy wejdziemy w detale…

S: No właśnie. W detale.

M: Myślę, że mamy obsesję raju i budujemy nasze wieże Babel. Myślę, że w momencie, kiedy pozbywamy się tego lęku, jesteśmy w stanie odnaleźć raj w naszym życiu codziennym.

S: Spróbujmy poznać cię trochę lepiej. Kiedy chcesz zaszaleć, co robisz?

M: Tańczę. Albo jem. Nie, to nieprawda.

S: Nie rzucasz się na jedzenie?

M: Nie. Gotuję. Kiedy chcę pomyśleć, gotuję.

S: Co dokładnie?

M: Wszystko. Naprawdę gotuję na poważnie.

S: I robisz to bardzo dobrze?

M: Cała moja rodzina świetnie gotuje. Mój brat jest piekarzem. Pięć razy w tygodniu wstaje o piątej nad ranem i idzie piec chleb zanim pójdzie do pracy. Przysięgam!

S: Do czego masz słabość?

M: Do piwa.

S: O, to tak jak ja! A jakiego szczególnie?

M: Piwa belgijskiego.

S: Super. Na przyszły raz zamiast filiżanki herbaty, będzie na ciebie czekać kwarta piwa. Z jakiej cechy charakteru jesteś dumny?

M: Tolerancji. W każdym razie staram się. I wytrwałości.

S: A czego raczej się wstydzisz?

M: Jestem uparty.

S: Gdybyś mógł coś zmienić w swoim wyglądzie, to co by to było?

M: (śmiech) Mówi się, że kobiety mają kształt gruszki. Wiem, że mówię teraz o okropnych stereotypach. A mężczyźni to raczej trójkąty. Więc ja chciałbym bardziej wyglądać jak trójkąt.

S: A co, uważasz, że wyglądasz jak gruszka?

M: (śmiech) Tak!

S: Gdybyś mógł mieć super moc, to co byś wybrał?

M: Chciałbym umieć zatrzymywać czas. Zamrozić wszystkich, żebym mógł zachwycać się chwilą, albo żebym mógł zemścić się na tych gnojkach, których nie lubię, albo mógłbym ukraść ze sklepów różne rzeczy. Tu zegarek, tam biżuterię. Byłoby super. I potem bym to wszystko rozdał.

S: Jak Robin Hood?

M: Nie. Rozdałbym to rodzinie.

S: Idealna kolacja. Kogo byś zaprosił?

M: Hm. Oni wszyscy już nie żyją.

S: Nieważne. To tylko fantazja.

M:Jean Cocteau, żeby dał nam do myślenia. Jacques Tati, żeby pozwolił nam marzyć. Marilyn, żeby się dowiedzieć, czy naprawdę była geniuszem, czy po prostu głupia.

S: Marlen…

M: Marilyn Monroe.

S: Ach, ok. Myślałam, że mówisz o Marlenie Dietrich.

M: Garbo, żeby nam ugotowała zupę – barszcz. Bo ona to jadła codziennie.

S: Zaprosiłbyś Gretę Garbo tylko dla zupy?

M: Tak. Ona wszędzie nosiła ze sobą tę zupę.

S: Czyli ona by gotowała?

M: Nie. Tylko zupę.

S: Do twojej idealnej kolacji? Jakie jest twoje ulubione słowo, wyrażenie, którego ciągle używasz?

M: „En faite”(w rzeczywistości). Są tacy, co ciągle powtarzają „en revanche” (za to).

S: A ty powtarzasz „en faite”?

M: En faite.

S: Twoje ulubione brzydkie słowo?

M: „Chier”. „Ca fait chier”.

S: (śmiech) Mika popatrzył na mnie i powiedział: „Chier”.

M: „Oh, ca fait chier”. Lubię też „salaud” (bękart).

S: „Salaud” jest fajne. Oprócz muzyki i Louboutina, do czego czujesz się przywiązany?

M: Louboutin to nie przywiązanie.

S: Przepraszam, mówiłam o sobie. Oprócz muzyki i piwa, do czego czujesz się przywiązany?

M: Przywiązanie do piwa, to już brzmi poważnie. Zbieram różne rzeczy.

S: Co na przykład?

M: Rzeczy, których nawet nie wiem jak używać! Jakie? Mam cała stertę mebli i innych rzeczy, których prawie nie mam gdzie trzymać. Mój dom jest nieduży.

S: Czyli zbierasz meble?

M: Zbieram meble i potem nie wiem co z nimi zrobić. Naprawdę to jest okropne. Już część rzeczy porozdawałem. Rodzinie, moim siostrom. Kolekcjonuję też na przykład rysunki.

S: Ale rysunki z autografami?

M: Rysunki wykonane przez innych, ilustracje. Kolekcjonuję je. I to nie są jakieś super drogie rysunki…

S: Takie, które ci się podobają.

M: Podobnie jest z meblami. To nie są jakieś strasznie drogie meble. Mój dom trochę przypomina antykwariat.

S: Tak to sobie właśnie wyobrażam.

M: Gdybyś potrzebowała jakiś mebel, taboret albo komodę, możesz przyjść do mnie.

S: Właśnie wizualizuję sobie Mikę otoczonego starymi meblami, z piwem w ręce. I mówię sobie: to nie w taki sposób go sobie wyobrażałam.

M: Dokładnie tak jest. Ale mówiąc poważnie, mam takie marzenie, żeby pozbyć się tego wszystkiego. Otworzyć drzwi i zrobić kompletną wyprzedaż. Wszystkiego. W ten sposób mógłbym wszystko zacząć od początku.

S: Świetny pomysł. Ostatni album Miki – kto chętny???? Mika, ostatnie pytanie. Czy jest coś, czego żałujesz?

M: Myślę, że często można pomylić nasze pragnienia z tym, czego żałujemy. Oczywiście, tak jak wszyscy żałuję pewnych rzeczy. Ale to nie znaczy, że nie możemy tego zmienić. Jet to tylko trochę trudniejsze. Trzeba się bardziej wysilić. Zawsze staram się spojrzeć na to, czego żałuję, jakby to były moje pragnienia. Jakby to były rzeczy, które chcę robić.

S: Mika, serdecznie dziękuję, że zechciałeś być tu dziś z nami. Twój nowy album „No Place in Heaven” ukaże się 15 czerwca 2015 i na pewno odniesie sukces. Bardzo lubię „Good Wife”, którego słucham na okrągło. „Ordinary Man”, który wyciska łzy. „J’ai pas envie” z bardzo śmiesznym tekstem. A ty, jeśli nie chcesz czegoś zrobić, jesteś w stanie się zmusić?

M: Nie, to niemożliwe. Albo zrobię to bardzo źle.

S: Jest jeszcze piosenka po francusku „L’Amour Fait ce qu’il Veut”.

M: Disco.

S: Kiedy jesteś zakochany masz wrażenie, że nad niczym nie panujesz?

M: Mam z tym problem. Jestem lepszy w kuchni.

S: Jesteś raczej typem, który lubi miłość szaloną, kiedy dużo się dzieje? Czy lepiej się czujesz w czymś co jest bardziej stabilne?

M: Nie wiem. Za każdym razem, kiedy zdarza się coś szalonego, ekscytującego, to się kończy katastrofą. I za każdym razem, kiedy sobie mówię; och, to nudne, nic ciekawego, to trwa bardzo długo.

S: Tak, tak często się dzieje. Czy za wcześnie jeszcze mówić o trasie koncertowej?

M: Nie. Część miejsc jest już sprzedana. Paryż jest już wyprzedany. Toulouse też.

S: Możesz podać jakieś daty?

M: Zaczynamy 19 września. I dorzucimy jeszcze kilka dat. Na przykład Paryż. Tak naprawdę trasa zaczyna się w Azji w maju.

S: Ach, to już niedługo.

M: Niestety tak. I trochę się boję.

S: Mika, dziękuję ci bardzo za to, że byłeś z nami. Oczywiście jutro wieczorem wszyscy zasiądziemy przed telewizorami, żeby oglądać The Voice.

M: David, David, David!

S: A wy będziecie mogli obejrzeć video z całej naszej rozmowy … chyba, że wytnę ten moment kiedy śpiewałam.

M: Nie, nie możesz tego zrobić. Potem będziesz żałować.

S: Całuję cię mocno. Nie zmieniaj się. I przychodź do nas, kiedy tylko zechcesz. Do zobaczenia.

M: Do zobaczenia.

…………………………………………………………………………………………………..

Wywiad dla radia Cherie FM czerwiec 2012

Kilka pytań zadanych Mice w czasie promocji albumu „Origin of Love”.

Pytanie: Jakie piosenki śpiewasz pod prysznicem?

Mika: Myślę, że jutro rano to będzie nowa piosenka Birdy.

Pytanie: Duet twoich marzeń?

Mika: To mogłaby być France Gall

Pytanie: Najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłeś z miłości?

Mika: Z miłości? Spadłem samochodem ze wzgórza w Walii.

Pytanie: Moment największej tremy.

Mika: Kiedy prezentuję nową muzykę. Na scenie.

Pytanie: Jakie danie gotujesz najlepiej?

Mika: Robię dobre suflety.

Pytanie: Twoje największe osiągnięcie?

Mika: A, na to trzeba poczekać. Zapytajcie mnie o to za dziesięć lat. A wtedy powiem, żebyście mnie o to zapytali za pięć lat. A wtedy wam powiem, żebyście mnie o to zapytali za dwa i pół roku.

Pytanie: Twój idol/idolka?

Mika: Charlie Chaplin.

Pytanie:Piosenka, która kojarzy ci się z dzieciństwem?

Mika: „La Javanaise” Serge’a Gainsbourga.

Pytanie: Twój fetysz?

Mika: To… to pozostanie moim fetyszem.

Pytanie: Najbardziej szalony zakup?

Mika: Piękny samochód vintage. Wiecie, że jestem słaby kierowcą. Ale za każdym razem, kiedy widzę piękny, stary samochód z lat pięćdziesiątych czy sześćdziesiątych to kusi mnie, żeby go kupić. Kiedyś kupiłem auto. Nie miałem wtedy nawet prawa jazdy. To był Austin Healey z lat sześćdziesiątych. Nie, nawet z lat pięćdziesiątych. Piękne auto angielskie. Nigdy nim nie jeżdżę. Patrzę na nie. Poleruję. Jest piękne.

Mika jednak od czasu do czasu korzysta ze swojego czerwonego Austina. A dowodem na jego słabość do starych samochodów jest zdjęcie Syrenki, które umieścił w 2016 roku na Instagramie. Zdjęcie zrobił na warszawskim lotnisku.

…………………………………………………………………………………………………..

14/02/2023 – BBC ONE SHOW (THE PIANO PROMO)

08/02/2023 – FRANCE MUSIQUE – MIKA POP STAR SUR LES TOILES

05/02/2023 – BEAU GESTE – FRAMGMENT PROGRAMU

10/11/2022 – MEETS AND GREETS, LONDON

25/06/2022 BBC5 SCOTT MILLS AND CHRIS STARK

10/06/2022 – RIFFX

25/05/2022 – RADIO RTL FRANCE

24/05/2022 – RADIO RTL 102.5

13/05/2022 – TIKTOK LIVE BRUT OFFICIEL

13/05/2022 – BBC2

05/05/2022 – INSTA LIVE Z TURYNU

05/01/2022 – MFC INSTA LIVE

06/11/2021 IL TESTIMONE S9E4 MIKA

29/06/2021 INDEED ROUND TABLE

14/06/2021 INDEEDWORKS „SOUNDTRACK OF EMPATHY”

02/04/2021 – CA FINIT BIEN LA SEMAINE

25/03/2021 – CATHERINE POGONAT „FACE TO FACE”

16/03/2021 – MIKA TALKS TO GLAAD

11/03/2021 – mfc insta live

04/03/2021 – brut insta live

26/02/2021 – RTL – L’ENTRETIEN DU JOUR

05/02/2021 – FRANCE MUSIQUE

05/02/2021 – PASSAGE DES ARTS

10/01/2021 – rtl2 lou et moi

21/12/2020 – SETTE STORIE

09/10/2020 – MIKA IN MFC INSTA LIVE

28/09/2020 – RADIO champagne fm

24/09/2020 – radio maritima

23/09/2020 – nrj – le coeur holiday

19/09/2020 BFMTV – tuż przed emisją koncertu I LOVE BEIRUT

18/09/2020 – LE LIBAN VA S’EN SORTIR – FRANCE 24

13/09/2020 – domenica in

29/08/2020 – SUCRE SALE TELEWIZJA KANADA

18/08/2020 – mika instagram live

15/08/2020 BFMTV -LES SECRETS DES TUBES

MIKA w MFC LIVE 22/07/2020

BONSOIR BONSOIR 14/07/2020

lucia fortin – wywiad z października 2019 – madryt

RADIO CANADA 16/05/2020 #5 a 7″

COOKING WITH MIKA 26/04/2020

MFC LIVE ON INSTAGRAM 16/04/2020

MIKA LIVE ON INSTAGRAM 12/03/2020

RADIO FRANCE INTERNATIONAL 22/10/2019 „VOUS M’EN DIREZ DES NOUVELLES”

Passage des arts 15/10/2019

RADIO RFM PASCAL NEGRE AND MIKA 12/10/2019

INSTAGRAM 06/10/2019 – LIVE

ICI CANADA „l’effet pogonat”- 27/09/2019

oh my mag 16/09/2019

RADIO CANADA 16/09/2019

AU FEMIN „pour et contre”- za czy przeciw? – pełna wersja

INSTAGRAM 18/08/2019 – LIVE

RADIO FRANCE BLUE AZUR – 21/06/2019 LA FETE DE LA MUSIQUE, NICEA

RADIO FRANCE INTER „FOULE SENTIMENTALE” – 14/06/2019

CANAL+ LA BOITE A QUESTIONS 10/06/2019

RADIO RMF 03/06/2019

Radio LeDrive RTL2 31/05/2019

20/11/2018 Zapraszam Mikę do Polski

Wywiad 20/07/2012

Wywiad 24/04/2015

Wywiad dla radia Cherie FM czerwiec 2012

Udostępnij:

Dodaj do ulubionych: