mikapopolsku

Mika przez jeden dzień był redaktorem naczelnym włoskiej gazety Il Resto del Carlino w Bolonii. Jak wiemy, w marcu przyszłego roku Mika zagra koncert właśnie w Bolonii.

To już drugi raz Mika objął rolę redaktora gazety na jeden dzień.

W roku 2019 przed trasą koncertową Mika był redaktorem Il Tirreno w Anconie.

View this post on Instagram

Tłumaczenie:

Międzynarodowa gwiazda popu Mika wylądowała w redakcji Qn-il Resto del Carlino jako zabawny i niezwykle kulturalny redaktor na jeden dzień, zaledwie na kilka tygodni przed premierą swojego nowego albumu (i koncertu w Unipol Arenie 2 marca!).

Nowy album, zapowiedziany przez singiel Modern Times, oddaje wszystkie niuanse miłości: „niebezpieczny, seksualny, platoniczny, zjadliwy”, niemal jak „zwymiotowany” album à la Hunter S. Thompson.

Dla Miki kluczem do wszystkiego jest pożądanie, ale miłość musi być „zjadliwa, niedoskonała, niepoprawna politycznie”.

Artysta ma silne związki z Włochami; ma swoje studio nagrań we Florencji i wyznaje: „Jestem w Scandicci. Wzgórze Scandicci to największa tajemnica, ale nie wolno jej reklamować obcokrajowcom; ostatnio panuje tam szalona inwazja”.

Mika podzielił się również refleksją na temat problemu dzieci z domu w Abruzji (dzieci mieszkały w okropnych warunkach w lesie i nie chodziły do szkoły): „To też jest polityka”.

Po spotkaniu z redaktorami i wizytach w redakcjach („Super fajnie”), przesłanie jest jasne: „Świetnie się bawiliśmy”. Do zobaczenia na trasie koncertowej!

Autor: Letizia Gamberini

W gazecie ukazał się również wywiad z Miką:

Gazeta Miki

„Wszystko kręci się wokół miłości”

Gwiazda muzyki wzięła udział w inicjatywie z okazji 140. rocznicy powstania Il Carlino.

„W sercu każdej piosenki tkwi pożądanie. Vanoni? Niesamowity opór”.

Dlaczego Bolonia jest miastem muzyki? „Bo jedzenie jest dobre!”

I właśnie tutaj, w świecie Dalli i Gucciniego, gdzie Mika dał swój pierwszy koncert we Włoszech w 2007 roku, gwiazda popu wyląduje 2 marca, w Unipol Arenie. To jedna z dwóch krajowych dat; druga odbędzie się w Turynie dwa dni później, kilka tygodni po premierze jego nowego albumu, po singlu „Modern Times”. Dla Miki, laureata Brit Award, nominowanego do Grammy i uwielbianej osobowości telewizyjnej, to długo oczekiwany powrót na scenę. Mówił o tym wczoraj w redakcji Qn-il Resto del Carlino, gdzie przez jeden dzień był zabawnym, niezwykle kulturalnym i interesującym redaktorem. Nieskazitelny jak zawsze, po spotkaniu z redakcją artysta rozmawiał z redaktorką Agnese Pini i zastępcą redaktora Valerio Baroncinim z Il Carlino, uczestnicząc w spotkaniu redakcyjnym. Jeden temat dnia ujmuje go ponad wszystkie inne: historia dzieci rozdzielonych z rodzicami w lasach Abruzji: „To też jest polityka” – zastanawia się.

Piosenkarz „Relax, Take it easy” („piosenki napisanej w 15 minut po tym, jak utknąłem w londyńskim metrze podczas ataku terrorystycznego”) zapowiada swój nowy album: „Ma wszystkie odcienie miłości: niebezpieczne, seksualne, platoniczne, zjadliwe, jakby to był album „zwymiotowany” przez dziennikarza Huntera S. Thompsona: wydawał się przesadny, ale to był po prostu sposób na rozmowę o nieco niewygodnych sprawach”. „Dlaczego miłość?” – pyta Pini.

„Bo nie ma utworu, który nie mówiłby o miłości, jej braku, pożądaniu. Od Goethego do Brahmsa, od Dalli do Cremoniniego, mówimy tylko o pożądaniu. Która tonacja jest bardziej potrzebna? Ta kąśliwa, niedoskonała, niepoprawna politycznie”. Istotne jest również nawiązanie do Ornelli Vanoni: „Niesamowity opór – pomyślcie, niewiele jest kobiet z tego pokolenia, które potrafiły żyć, zachowując sztukę i kreatywność, pomyślcie o Dalidzie”. Mówiąc o związku sztuki z cierpieniem, „to zawód, który pociąga za sobą dyskomfort życia osobistego. Ale dziennikarstwo też ma taki wpływ”.

Mika jest również bardzo przywiązany do Florencji. „Mieszkam w Scandicci. Nie rób takiej miny! (śmiech). Wzgórze Scandicci to największa tajemnica, ale nie wolno jej zdradzać obcokrajowcom, bo ostatnio panuje tam szalona inwazja”. Jego studio nagraniowe znajduje się we Florencji. „Przyjeżdżam tam i pracuję cały dzień. Nawet mój partner nie wytrzymuje, do tego stopnia, że nie może mieszkać w moim biurze i wynajął domek niedaleko Brighton. Razem prowadzimy firmę i żeby żyć, nie tracąc przy tym rozumu, musieliśmy się też chronić. Ale razem budujemy trasę koncertową: pośrodku będzie wirujące drzewo wolności z plakatami o wolności i miłości”. Żartujemy z nagłówków („Kiedy byłem młody, bardzo cierpiałem. Prasa była angielska, to było niewybaczalne, zwłaszcza w kwestii seksualności, ale potem człowiek ma skórę słonia”) przed rytualną rundą drukarni. „Super fajnie” – Mika często komentuje z fascynacją. Zawsze uśmiechnięty, zawsze miły. Bo, jak mówi na koniec, „świetnie się bawiliśmy”.

DZIEŃ

1 INICJATYWA

Patuelli, Nek i „Beli” przed Miką

Prezes ABI, piosenkarz i autor tekstów oraz były koszykarz NBA poprzedzili gwiazdę muzyki stojącą na czele naszej gazety w ramach inicjatywy „Redaktor na jeden dzień”.

2 SPOTKANIE

Odkrywanie naszej gazety

Oprócz redakcji, gdzie prowadził spotkanie, Mika odwiedził drukarnie i podziwiał historyczne strony gazety. Na zdjęciu: z Valerio Baroncinim, zastępcą redaktora naczelnego „Il Carlino”

3 PORUSZANE TEMATY

Wiadomości, polityka i nie tylko

Mika przysłuchiwał się dyskusjom na tematy dnia, od polityki, przez sprawy bieżące,

po sprawy zagraniczne, prezentując własne interpretacje najważniejszych wydarzeń.

Przeciw wojnie

„Muzyka daje wolność i burzy mury”.

Od Libanu po Stany Zjednoczone – splatanie się tysiąca historii. „Czytam gazety; ważne jest też, żeby wywoływać dyskusję”.

Moja nauczycielka angielskiego, Lyndsey Turner, obecnie znana reżyserka filmowa w Wielkiej Brytanii, przyszła pewnego dnia do naszej bardzo snobistycznej szkoły z „Daily Star”, „Telegraph” i „The Sun” i powiedziała: „W tym tygodniu przestudiujmy te gazety”. W piątek poprosiła nas, żebyśmy w 25 minut wypisali, o czym są: nikomu się to nie udało. To było trudne. Dziś codziennie czytam „Financial Times” i „BBC”, które przeżywają obecnie sejsmiczny wstrząs, kryzys w swojej linii redakcyjnej. Świat dziennikarstwa jest ważny i ważne jest również wywoływanie dyskusji, bo nie trzeba zgadzać się z tym, co się czyta.

Uwielbiam czytać opinie, z którymi się całkowicie nie zgadzam. Zawsze szukamy informacji

i tracimy swoje zdanie. Czego się dziś boję? Że zmierzamy w kierunku automatycznej informacji, tracąc dyskusję i dyscyplinę. Zmierzamy w stronę tego, co łatwe, a najgorsze jest to, że algorytmy dają ci dokładnie to, co chcesz zobaczyć. A więc ta wersja twojej rzeczywistości, która powinna stale ewoluować, taka nie jest, a to jest jeszcze bardziej niebezpieczne dla tych, którzy mają 55 lat, a nie 18. Urodziłem się w Bejrucie w 1983 roku, więc dorastałem w dość osobliwym kontekście. Kiedy miałem półtora roku, przeprowadziliśmy się do Paryża, ponieważ moja matka nie chciała wracać do Stanów Zjednoczonych, gdzie czuła się odrzucona. Mój ojciec pochodzi z rodziny w 100% WASP, w prostej linii od Johna Adamsa, ale urodził się w Jerozolimie i wychował między Kairem a Waszyngtonem. Moja matka była córką Syryjczyka, który opuścił Damaszek i wyjechał na Ellis Island. Został zmuszony do małżeństwa, ale zmienił zdanie na przyjęciu zaręczynowym po poznaniu szesnastolatki na plaży w Bejrucie. Moja matka była jedną z pierwszych osób spoza środowiska Wasp, odrzuconą przez kluby wiejskie i cierpiała z tego powodu. Mój ojciec, po ośmiu miesiącach w Kuwejcie, wrócił całkowicie odmieniony. Od tego dnia nie był już ojcem; nazywanie go tatą było nie do pomyślenia.

Ten podtekst odległych wojen był bardzo obecny w naszym życiu. Ale nawet dzisiejsze wojny mają na mnie wpływ: myślę o wojnie domowej w Libanie; nic nie osiągnęła. Wojna niszczy życie wielu, by budować bogactwo nielicznych. Filozof Gurdżijew powiedział, że gdy mury między krajami są niższe, wtedy jest więcej wymiany, eksplozja idei. Otwartość między krajami jest bardzo ważna, a muzyka również burzy mury. I daje nam możliwość wyzwolenia się.